هوشنگ گلمکانی🖋...«بندربند» قطعا متفاوت‌ترین فیلم کارنامۀ منیژه حکمت است که نمی‌دانم حاصل احساسی از دیدن تصویری از سیل نوروز 99 است یا طرحی اندیشیده‌شدۀ حرفه‌ای که امکان طبیعی‌اش در آن روزها پیش آمده است.
«بندربند» بلافاصله دو تجربۀ حرفه‌ای مشابه در سینمای ایران را به یاد می‌آورد. «زندگی و دیگر هیچ» (عباس کیارستمی، 1371) و «بیدار شو آرزو» (کیانوش عیاری، 1383). هر دو به رویدادهای محدودی پس از یک زمین‌لرزۀ مهیب می‌پردازند، با دو زاویۀ نگاه متفاوت. کیارستمی در دل ویرانی و آوار به دنبال زندگی و زندگان می‌گردد اما نگاه عیاری به واقعه، بیش‌تر سویۀ تراژیک و مرگ‌بار زمین‌لرزه را در نظر دارد. حکمت به سراغ رویدادی بر بستر یک سیل رفته است. زمین‌لرزه معمولا پس از چند ثانیه کارش را می‌کند و هر بلایی که می‌خواهد نازل می‌کند و بقیه‌اش هر چه هست، آواربرداری است برای نجات زندگان. سیل رویدادی طولانی‌تر است که گاهی شاید چند روز با اشکال و شدت‌های مختلف (بسته به آب‌وهوا و جغرافیای منطقه) ادامه داشته باشد. در «بندربند»، فیلم‌ساز با وجه تراژیک و ویرانگر سیل کاری ندارد و سیل و آب‌گرفتگی و خرابی پل و جاده و ضرورت تغییر مسیرها بستری برای شکل گرفتن یک فیلم جاده‌ای است که شخصیت‌هایش هدف دیگری خارج از این آب‌ها دارند. بیش‌ترین صحنه‌های سیل در فیلم، آب‌گرفتگی‌ها در جاده‌ها و حاشیه‌هایش است...*


*متن کامل این مقاله را با عنوان «خالی و تنها» در صفحات 88 و 89 (نسخه مجازی) هشتمین شمارۀ فیلم امروز بخوانید.

#فیلم_امروز #مجله_فیلم_امروز #بندربند #منیژه_حکمت #رضا_کولقانی #پگاه_آهنگرانی #سیل #نقد_فیلم #نقد #نقدفیلم #هوشنگ_گلمکانی
#BandarBand #ManijehHekmat #RezaKoolghani #PegahAhangarani

@filmemrooz_official