توسکانو علاوه بر توسعه این ایده که ایدئولوژی‌های ارتجاعی از بحران سرمایه‌داری بیرون می‌آیند، به‌ویژه به رسمیت شناختن جنبش‌های طبقه‌ی کارگر توسط جناح راست به محض ایجاد فرصت، به نقش روابط مبادله سرمایه‌داری در بنیاد معرفت‌شناختی فاشیسم-ایدئولوژی‌های مجاور اشاره می‌کند. با این حال، اصلی‌ترین تز این کتاب این است که آزادی‌های تبلیغ‌شده لیبرالیسم و ​​سرمایه‌داری بازار آزاد نیز توسط فاشیسم متأخر تصاحب شده‌اند. در واقع، فاشیسم متاخر فقط به صورت اسمی به آرمان‌های لیبرال مانند «اراده فرد» و «آزادی بیان» وابسته است. ادعای آن مبنی بر اینکه به فرد و عاملیت سیاسی احترام می‌گذارد آشکارا نادرست است، هدف آن در واقع بازتولید اشکال قبلی انقیاد و ایجاد اشکال جدید انقیاد است.
ظهور سریع این ایدئولوژی ممکن است با فرهنگ آنلاین نیز مرتبط باشد، اگرچه توسکانو از توضیح بیشتر در مورد پیامدهای سیاسی این توسعه اجتناب می‌کند. در عوض، او طرحی تاریخی از استدلال‌های مارکسیستی کلاسیک علیه اندیشه و جنبش‌های ارتجاعی ارائه می‌دهد. همانطور که عنوان فرعی کتاب او نشان می‌دهد، درک ایدئولوژی راست افراطی باید شامل نظریه بازتولید سیستماتیک استعمار، نژادپرستی و سکسیسم باشد. توسکانو می‌نویسد: «Whoever is not willing to talk about anti-capitalism should also keep quiet about anti-fascism».

چهار ایده کلیدی فاشیسم متأخر را توضیح می‌دهند. یک، «نمی‌توان آن را بدون «فاشیسم‌های قبل از فاشیسم» که با تثبیت امپریالیستی یک نظام جهانی سرمایه‌داری همراه بود، درک کرد، یعنی تسلط سیاسی و اقتصادی اروپا بر جهان، که در قرن‌های 18 و 19 به اوج خود رسید، با بهره‌برداری مادی از سنگرهای مختلف استعماری آن. دو، فقط می‌توان آن را «بر سر محورهای متقاطع نژاد، جنسیت و سکسوالیته» فهمید. سه، شامل «میل برای تولد دوباره ethnonational ناشی از قریب‌الوقوع بودن تهدیدی است که به عنوان یک تهدید تمدنی، جمعیتی و اگزیستانسیالیستی پیش‌بینی شده است». در نهایت، «تولید هویت‌ها و ذهنیت‌ها، امیال و اشکال زندگی است که صرفاً اطاعت از قدرت استبدادی را طلب نمی‌کنند، بلکه از یک ایده‌ی خاص آزادی بهره می‌برند».

‘If liberty is to be the attribute of living men and not of abstract dummies invented by individualistic liberalism, then Fascism stands for liberty, and for the only liberty worth having, the liberty of the State and of the individual within the State.’

Mussolini

در سخنرانی افتتاحیه پارلمان، موسولینی به مخالفان چپ خود گفت که ادبیات سوسیالیستی تجدیدنظرطلب او را با این باور سوق داده است که تنها اکنون تاریخ واقعی سرمایه‌داری آغاز می‌شود، زیرا سرمایه‌داری تنها یک نظام سرکوب نیست، بلکه مجموعه‌ای از ارزش‌ها، هماهنگی سلسله‌مراتبی، احساس مسئولیت‌پذیری فردی توسعه‌یافته‌ است. اعتقاد به سرزندگی سرمایه‌داری از کوچک شدن برنامه‌ریزی‌شده دولت که در ابتدا توسط رهبر فاشیست خواسته‌شده بود، پشتیبانی می‌کرد. او استدلال کرد که برای نجات کشور، باید "عمل جراحی" انجام شود. اگر دولت صد بازو داشت، با توجه به «نیاز به تقلیل دولت به بیان صرفاً حقوقی و سیاسی آن»، نود و پنج عضو باید قطع می‌شد.

در سومین کنگره ملی فاشیسم در 8 نوامبر 1921، موسولینی تکرار می‌کند که وقتی نوبت به مسائل اقتصادی می‌رسد، فاشیست‌ها «اعلاماً ضدسوسیالیست»، یعنی «لیبرال» بودند.

«دولت اخلاقی» به عنوان دشمن دولت انحصاری و بوروکراتیک، به عنوان دولتی که کارکردهای خود را به نیازهای ساده تقلیل می‌دهد، درک می‌شد. موسولینی حتی بر لزوم «بازگرداندن راه‌آهن و تلگراف به مشاغل خصوصی» تأکید کرد. در اودینه، یک ماه قبل از مارس، او اعلام کرد:
وقتی این باور صمیمانه وجود ندارد که فرد در حال انجام وظیفه یا یک مأموریت است، همه ظواهر دولت مانند یک صحنه نمایش قدیمی فرو می‌ریزد. به همین دلیل است که ما می‌خواهیم دولت را از تمام ویژگی‌های اقتصادی آن محروم کنیم. دولت راه آهن، دولت پستچی، دولت بیمه‌گر بس است. دولتی با هزینه‌های مالیات‌دهندگان ایتالیایی کار می‌کند و باعث تشدید وضعیت مالی فرسوده ایتالیا می‌شود، باید نابود شود.

توجیه این تقلیل دولت به دستگاه‌های سرکوبگر و ایدئولوژیک آن نه فقط عمل‌گرایانه، بلکه ایده‌آلیستی بود: "نباید گفته شود که به این ترتیب دولت خالی‌شده کوچک باقی می‌ماند. نه این یک چیز بسیار بزرگ باقی می‌ماند، زیرا تمام سلطه ارواح را حفظ می‌کند، در حالی که تمام سلطه ماده را کنار می‌گذارد."

حالا با این پاراگراف از فون میزس مقایسه‌اش کنید:

Let the State give us a police force, to save gentlemen from scoundrels, an army ready for any eventuality, a foreign policy attuned to national necessities. Everything else, and I am not even excluding secondary education, belongs to the private activity of the individual. If you wish to save the State, you have to abolish the collectivist State … and return to the Manchester State.

آنچه موسولینی به عنوان خصلت اخلاقی، رهایی‌بخش و مشکل‌گشای خشونت «جراحی» فاشیسم معرفی کرد، در سال‌های ۱۹۲۱–۱۹۲۲ به‌صراحت به‌عنوان خشونتی ضددموکراتیک برای رستگاری یک ملت و دولت مبتنی بر انباشت خصوصی بیان شد. همانطور که او در کنگره ملی فاشیست گفت:
‘We will absorb liberals and liberalism, because with the method of violence we have buried all preceding methods.’

a prodigious heaping up of abstractions, notions, myths … In effect, our current consciousness is made up of all the experiences and all the interpretations that have appeared in human history, piled up and tangled without order. Everything can be found here and not as moments in a totality, but as isolated elements in conflict with the rest of our consciousness. All the successive formations persist within us, without being overcome, in a chaos.

La conscience mystifiée
Henri Lefebvre & Norbert Guterman

اینو می‌خونم.

اگر پرتغالی بلدید حتی صوت مصاحبه هم هست. :")))

“It is purely perfect that “Meaning can never be fully expressed” for why would we want that? Artworks don’t want to be solved, they want to be lived in.”

طبیعتا مرلوپونتی گفته دیگه. :*))

این خانم مترجم فروغ به عبریه.