سرای فرزندان ایران.

‍ تو برادر سیاووش هستی و از سپاه بالاتری و تویی که باید به خون‌خواهی سیاووش با من بجنگی اگر نمی‌خواهی زواره یا گرازه یا یکی از نامداران لشکر را به‌سوی من بفرست.
فریبرز گفت که همیشه پیرووزی با آدم نیست!
اگر من هرچه داشتم از دست دادم و اینک زیردستم، مهم نیست.
گرچه فرمانده سپاه ما گوودرز کشواد است که پدر در پدر سالار شاه بووده‌اند و توو بدان که فرمان جنگ با اووست و اگر فرمان دهد درمانی بر دل من خواهد بوود.
هومان به پیش گودرز رفت و گفت:
من سخنان گیو فرستاده تو را شنیدم و پس از پاسخ نه‌ای که پیران به او سخنان تو را که گفتی اگر در جنگ چشم من به پیران بیفتد دمار از روزگارش درمی‌آورم را نیز شنیدم.
تو لشکر آراستی و اکنون در پس کوه پنهان شدی.؟
گودز پاسخ داد:
هرچه کردم فرمان شاه بود تو هم بهتر است جنگ ما را نخواهی و بی‌جهت دلیری نکنی زیرا برای شیری مانند من جنگ با روباهی چون تو ننگ است.
هومان غرید که تو با من نمی‌جنگی چون می‌ترسی.
یک تن از میان سپاهیانت برگزین تا با من بجنگد.
گودرز نیاز ندانست که هم‌اینک ترس پیشه کند
پس به هومان گفت برو و بیش از این گزافه مگو.
هومان گفت: در سپاه ایران یک شیرمرد پیدا نمی‌شود که هماورد من باشد.؟
بزرگان سپاه ایران رنجیدند و به گودرز گفتند که یکی از ما را بفرست تا جواب دندان‌شکنی به او بدهیم اما گودرز نپذیرفت.
هومان خندید و به سمت سربازان رفت و چهار تن از آنان را از اسپ به زمین زد و کشت.
سربازان دیگر گریختند و راه او را باز گذاشتند.
تُرک‌ها وختی این چنین را دیدند شاد شدند و زوور گرفتند و گوودرز از نگرانی به خود می‌پیچید.
پیام این داستان به بیژن رسید و آشفته نزد پدر آمد و گفت:
گوودرز خِردش را ازدست‌داده و ترس در او رخنه کرده است.
ای پدر زره سیاووش را به من بده که کسی بهتر از من شایسته نبرد با او نیست.
گیو پاسخ داد:
ای پسر آرام باش و گووش کن و درباره گوودرز بد مگوو زیرا او کاردان و داناست.
بیژن گفت:
خوودم نزد گوودرز می‌روم و از اوو می‌خواهم که مرا به جنگ هوومان بفرستد پس اسپش را برگرداند و به‌سووی گوودرز شتافت و به اوو گفت:
ای پهلوان جهاندار شاه.
من از کار تو درشگفتم اگر شما به گیو دستوور دهید زره سیاووش را به من دهد به جنگ اوو روانه می‌شوم.
گوودرز شاد شد و گفت:
توو در همه جنگ‌ها دلیر و بی‌باک بووده‌ای و نگاه کن آیا توانایی هماوردی هوومان را داری.؟
او اهریمنی بدسرشت است.
توو بمان تا هزبر باتجربه را نزد اوو بفرستم.
بیژن گفت:
ای پهلوان مگر تو مرا در رزم با فروود ندیدی.؟
و یا در جنگ با پشن.؟ اگر من کمتر از دیگران باشم زندگانی برایم بی‌ارزش است.
اگر مرا به جنگ هوومان نفرستی پیش شاه از توو گلایه می‌کنم.
گوودرز خندید و شادمانه پذیرفت و برایش نیایش کرد و گفت:
اگر پیرووز شوی پشت پیران شکسته می‌شود
و توو ارج‌ بسیار نزد من می‌یابی.
گوودرز به گیوو گفت که اوو را آماده نبرد کن.
گیوو ناخشنود بود و گفت:
ای پدر این را از من مخواه نمی‌خواهم اوو را از دست بدهم.
گوودرز گفت:
ای پسر هرچند بیژن جوان است و باخرد است
و از پس‌کار برمی‌آید.
شاه ما را به کین‌خواهی سیاووش فرستاد.
تو نباید راه را بر او ببندی.
ما نباید دل بیژن را بشکنیم که اگر او تنبلی پیشه کند پست و تیره‌بخت می‌شود.
گیوو بازهم دوو دل بوود و گفت:
اگر بیژن دووست به جنگیدن دارد خودش زره دارد نیاز به زره سیاووش نیست.
بیژن نگران شد و گفت:
مهم نیست اگر زره سیاووش هم نباشد می‌توانم بجنگم پس به‌سوی آوردگاه رفت.
وختی او رفت گیو نگران شد و به زاری نزد خدا پرداخت و برایش نیایش کرد و با خود گفت:
بی‌هووده او را آزردم و زره سیاووش را به او ندادم اگر گزندی به او رسد دیگر آن زره به چه دردم می‌خوورد.؟
پس با شتاب نزد بیژن رفت و گفت:
اکنوون دیگر سر از فرمان من می‌کشی.؟
بیژن گفت:
پدر هوومان از رووی و آهن نیست و پیل جنگی یا اهریمن هم نیست او یک مرد جنگی است و من هم جنگجوو هستم.
گیوو از اسپ پیاده شد و زره سیاووش را به اوو داد و گفت:
اگر دلت هوای جنگ دارد سوار اسپ من شو و تفنگ مرا بگیر.
بیژن نیز چنین کرد و به نزد هوومان رفت و گفت:
اگر آهنگ جنگ داری بیا که بیژن به جنگ تو آمد.
وختی هوومان سخنان اوو را شنید خندید و گفت:
مگر از جانت سیرشده‌ای گرفتاری بر سرت می‌آورم که گیو به آه و ناله بیفتد اما اینک شب است بگذار تا پگاه هوا روشن شود.
پس هر دو بسوی لشکرگاه خود رفتند.
وختی سپیده سر زد هوومان زره به تن نموود
و با یار زباندان خود به آوردگاه رفت.

🖍 بازنویسی و ویرایش به پارسی:
ب‌ه ✍:
#سیــاه_منـصـور.

@FARZANDAN_PARSI.

453 viewsسیاه منصور, 11:51