سرای فرزندان ایران.

#داستان‌های_شاهنامه:

‍ شبے نوشیروان در خواب دید ڪہ پیش تخت ایشان یڪ درخت شاهے رویید.
شاہ شاد شد و رامشگران را فراخواند.
یڪ گراز تیزدندان در میان انجمن بوود
و از جام نوشیروان بادہ می‌نووشید.
وختے خوورشید سر زد خسروو انوشیروان نگران برخاست و خواب‌گزار را فراخواند و خوابش را بازگفت و خواب‌گزار نتوانست پاسخے بدهد.
شاہ موبدان را با ڪیسه‌هاے زر همه‌جا فرستاد تا ڪسے پیدا شود و خوابش را واڪاوے ڪند.
یڪے از آن‌ها بہ نام آزادسرو بہ مرو آمد و بہ جستجوو پرداخت تا اینڪہ بہ موبدے رسید ڪہ ڪوودڪان را اوستا می‌آمووخت.
در میان ڪوودڪان ڪودڪے بہ نام بزرگمهر بوود.
آزادسرو از موبد یارے خواست
ایشان گفت:
واڪاوے خواب ڪار من نیست و من آمووزگار ڪوودڪان هستم.
بزرگ‌مهر بہ استاد گفت این ڪار من است.
موبد دگرگوون شد و گفت بہ ڪار خودت برس.
فرستادہ شاہ از بزرگمهر خواست تا خواب را واڪاوے ڪند.
اوو گفت:
جز در نزد شاہ سخنے نخواهم گفت.
پس باهم بہ نزد شاہ روانہ شدند.
درراہ براے آسایش زیر درختی
فروود آمدند تا چیزے بخورند و بنوشند.

بزرگمهر در زیر سایہ درخت خوابید
و چادرے بر سرش ڪشید.
ناگهان موبد دید مارے بر رووے بزرگمهر چمبرہ زد بی‌اینڪہ آسیبے بزند بہ بالاے درخت رفت و پس از آن بزرگمهر بیدار شد.
موبد در دل گفت ڪہ این ڪوودڪ هووشمند مرد بزرگے خواهد شد.
بہ هررووے بہ نزد شاہ رسیدند
و فرستادہ همه‌ے داستان را براے شاہ بازگوو ڪرد.
خسروو ڪوودڪ را نزد خود فراخواند
و خوابش را واڪاوے ڪرد.
ڪوودڪ گفت:
میان شبستان(حرم ‌سراے) تو مرد جوانے با آرایش زنانہ هست.
فرمان بدہ تا همہ از برابر تو بگذرند
تا اوو را بیابیم.!
چنین ڪردند و ڪسے را نیافتند.
ڪوودڪ گفت:
این بار همہ را برهنہ ڪن تا اوو را بیابی.
شاہ چنین ڪرد و مرد جوان را یافتند ڪہ در ڪنار دختر فرمانرواے چاچ بوود.
شاہ پرسید این مرد ڪیست.؟
زن گفت:
برادر ڪوچڪ من است ڪہ هر دو از یڪ مادریم.
شاہ خشمگین شد و دستوور مرگ هر دو را داد.
سپس بہ خواب‌گزار ڪیسه‌اے زر و اسپ و پووشاڪ داد و نامش را در گرووہ موبدانِ دیوان شاہ نوشتند.
ڪار بزرگمهر بالا گرفت و شاہ از اوو
خرسند بوود و سپس بہ جایگاہ بالا رسید.
رووزے شاہ بزمے بہ راہ انداخت
و موبدان را فراخواند و از آن‌ها خواست تا از دانش و خرد خود هرچہ می‌دانند بگوویند.
هرڪسے چیزے گفت تا نیابہ بہ بزرگمهر رسید.
بزرگمهر پس از ستایش شاہ گفت:
اگر شاہ مرا نڪووهش نڪند هرچہ بدانم بگوویم.
سپس بزرگمهر پس از ستایش یزدان گفت:
روشن‌بین ڪسے است ڪہ ڪووتاه
و سوودمند سخن بگووید و شتاب نڪند.
اگر پرگوویے شود سخن‌گووے نزد مردم ڪووچڪ می‌شود.
باید بہ دنبال هنر بوود و آز نداشت ڪہ جهان چند رووزے ڪووتاہ است.
در دل هرڪسے آرزوویے است و هرڪس خو و منش ویژہ خود را دارد.
هرڪس ڪہ دنبال ڪار باشد همیشہ دانا و خرم است.

ز نیرو بود مرد را راستے
ز سستے ڪژے آید و ڪاستی

ز دانش چو جان تو را مایہ نیست
بہ از خامشے هیچ پیرایہ نیست

هرڪس آزمند نباشد توانگر است و خرد مانند تاجے بر سر است و دشمن دانا بهتر از دووست نادان است.
هرڪس دلش شاد باشد سرمایه‌دار است.
با آمووختن و شنیدن سخن دانایان
آدمے فرووتن می‌شود اگر دارندہ هم هستے در هزینہ ڪردن میانه‌روے ڪن.
از سخنان خووب بزرگمهر همہ شگفت‌زدہ شدند و شاہ دستوور داد تا نام اوو را در آغاز نام‌ها بنویسند.
دوبارہ شاہ اوو را بہ پرسش گرفت و اوو گفت:
نباید از فرمان شاہ سرپیچے ڪرد ڪہ ما چون گوسپندیم و ایشان شبان ما ست و ما زمین و اوو آسمان ما ست و با شادی‌اش شادیم و اهریمن است هرڪس ڪہ با ایشان شاد نیست.
بدین‌سان انوشیروان هفت بزم براہ انداخت ڪہ در آن بزم‌ها هرڪدام از موبدان پرسش‌هایے از بزرگمهر پرسیدند و پاسخ‌هاے درخورے نیز دریافتند.

🖍بازنویسے و ویرایش بہ پارسی:
ب‌ہ ✍:
#سیــاه_منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅

520 views12:02