سرای فرزندان ایران.

📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📗📓📖🖌

#شاهنامه_شاهکار_گرانسنگ_ادب_پارسی:
بخش: (۲۲۹)

داستان کامووس کشانی:
برگ (۸)

ببارید الماس از تیره میغ
همی آتش افروخت از گرز و تیغ

سنانهای رخشان و تیغ سران
درفش از بر و زیر گرز گران

هوا گفتی از گرز و از آهن ست
زمین یکسر از نعل در جوشن ست

چو دریای خون شد همه دشت و راغ
جهان چون شب و تیغها چون چراغ

ز بس ناله‌ی کووس با کرنای
همی کس ندانست سر را ز پای

سپهبد به گودرز گفت آن زمان
که تاریک شد گردش آسمان

مرا گفته بود این ستاره‌شناس
که امروز تا شب گذشته سه پاس

ز شمشیر گردان چو ابر سیاه
همی خون فشاند به آوردگاه

سرانجام ترسم که پیروزگر
نباشد مگر دشمن کینه ور

چو شیدوش و رهام و گستهم و گیو
زره‌دار خراد و برزین نیو

ز سف در میان سپاه آمدند
جگر خسته و کینه‌خواه آمدند

بابر اندر آمد ز هر سو غریو
بسان شب تار و انبوه دیو

وزان روی هومان بکردار کوه
بیاورد لشکر همه همگروه

وزان پس گزیدند مردان مرد
که بردشت سازند جای نبرد

گرازه سر گیوگان با نهل
دو گرد گرانمایهٔ شیردل

چو رهام گودرز و فرشیدورد
چو شیدوش و لهاک شد هم نبرد

ابا بیژن گیو کلباد را
که بر هم زدی آتش و باد را

ابا شطرخ نامور گیو را
دو گرد گرانمایهٔ نیو را

چو گودرز و پیران و هومان و تووس
نبد هیچ پیدا درنگ و فسوس

چنین گفت هومان که امروز کار
نباید که چون دی بود کارزار

همه جان شیرین بکف برنهید
چو من برخروشم دمید و دهید

تهی کرد باید ازیشان زمین
نباید که آیند زین پس بکین

بپیش اندر آمد سپهدار تووس
پیاده بیاورد و پیلان و کووس

صفی برکشیدند پیش سوار
سپردار و ژوپین‌ور و نیزه‌دار

مجنبید گفت ایچ از جای خویش
سپر با سنان اندرارید پیش

ببینیم تا این نبرده سران
چگونه گزارند گرز گران

ز ترکان یکی بود بازور نام
بافسوس بهر جای گسترده کام

بیاموخته کژی و جادوی
بدانسته چینی و هم پهلوی

چنین گفت پیران بافسون پژوه
کز ایدر برو تا سر تیغ کوه

یکی برف و سرما و باد دمان
بریشان بیاور هم اندر زمان

هوا تیره‌گون بود از تیر ماه
همی گشت بر کوه ابر سیاه

چو بازور در کوه شد در زمان
برآمد یکی برف و باد دمان

همه دست آن نیزه‌داران ز کار
فروماند از برف در کارزار

ازان رستخیز و دم زمهریر
خروش یلان بود و باران تیر

بفرمود پیران که یکسر سپاه
یکی حمله سازید زین رزمگاه

چو بر نیزه بر دستهاشان فسرد
نیاراست بنمود کس دست برد

وزان پس برآورد هومان غریو
یکی حمله آورد برسان دیو

بکشتند چندان ز ایران سپاه
که دریای خون گشت آوردگاه

در و دشت گشته پر از برف و خون
سواران ایران فتاده نگون

ز کشته نبد جای رفتن بجنگ
ز برف و ز افگنده شد جای تنگ

سیه گشت در دشت شمشیر و دست
بروی اندر افتاده برسان مست

نبد جای گردش دران رزمگاه
شده دست لشکر ز سرما تباه

سپهدار و گردنکشان آن زمان
گرفتند زاری سوی آسمان

که ای برتر از دانش و هوش و رای
نه در جای و بر جای و نه زیر جای

همه بنده‌ی پرگناه توایم
به بیچارگی دادخواه توایم

ز افسون و از جادوی برتری
جهاندار و بر داوران داوری

تو باشی به بیچارگی دستگیر
تواناتر از آتش و زمهریر

ازین برف و سرما تو فریادرس
نداریم فریادرس جز تو کس.

بازنویسی و ویرایش به پارسی پاک:
ب‌ه ✍:
#سیــاه_منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅🌾🦅🌾

📚📘📔📗📕📖🖌
📚📙📗📓📖🖌

406 viewsسیاه منصور, 09:38