سرای فرزندان ایران.

‍ سپس شاه گفت تا ۱۰۰ سد دیبای رنگین و ۱۰۰ سد در خوشاب و ۳سه کنیز را پیش آورند و گفت:
این پیشکشی کسی است که پیامی برای افراسیاب ببرد و پاسخ او را برای من بیاورد.
گرگین دست بلند کرد و شاه به گرگین گفت:
نزد افراسیاب برو و بگو:
ای خونخوار بداندیش که از خون برادرت هم نگذشتی و بسیاری از مردم ایران را نابود کردی و سر نوذر را بریدی وختی سیاووش با رستم به جنگ تو آمد مکر کردی و برای رهایی خود تن به هر کاری دادی مانند گذشتن از ۱۰۰سد تن از بزرگان کشورت و تو سبب شدی که کاووس به رستم بدبین شود و سیاووش زورکی به تو پناه آورد و تو درنهایت سرش را بریدی و پس از آن هم چشم به خون من داشتی.
اگر می‌خواهی کینه تو را از سر بیرون کنم باید گروی زره و گرسیوز و دمور و سزان را نزد من بفرستی تا من به کین پدرم سرشان را ببرم وگرنه آرام و خواب را به تو ویران می‌کنم.
گرگین سخنان شاه را شنید و راهی شد.
روزی دیگر رستم با این که زواره و فرامرز هم همراهش بودند نزد شاه آمد و گفت:
در زابلستان شهری بود که تور هم از آن بخشی داشت و منوچهر آنجا را از ترکان گرفت وختی کاووس پیر شد تورانیان آن شهر را گرفتند و اکنون باج آن را توران می‌گیرد.
آنجا جای خرمی است و بخشی از آن در مرز سند و بخشی در مرز چین است و در آنجا گنج و فیل بسیار است.
باید لشکری را با پهلوانی بزرگ آنجا فرستاد تا آنجا را پس بگیریم.
شاه پاسخ داد: سپاهی بزرگ به فرامرز بسپار و روانه کن. رستم شاد گشت. روز دیگر کوورس جنگ را زدند و شاه آماده شد.
فریبرز پیشرو بود و پشت سرش گودرز بود
و در دست چپ روهام و در دست راست گیو بود و در پس پشت شیدوش و پشت او هزاران سپاهی بودند.
در پشت گودرز گستهم با درفشی ماه پیکر بود و در پشت او اشکش و سپاهی از کوچ و بلوچ هم بودند و در پشت آن‌ها فرهاد و سپاهیانش و به دنبال آن‌ها گرازه و سپاهش سپس زنگه شاوران و پس از او فرامرز با سپاهی جنگجو از کشمیر و کابل و نیمروز بود که شاه وختی او را دید، پندهای زیادی به او داد و گفت:
تو فرزند رستم هستی.؟
من مرز هندوستان و از قنوج تا سیستان را به تو دادم پس مراقب باش . اگر کسی درنبرد تو شرکت نکرد با او نجنگ و اگر جنگ شد دلیرانه بجنگ . درست چشمت را بازکن و دوستدار راستین خود را بشناس.
من می‌خواهم نام تو در جهان بلند شود و همیشه شادباشی.
تهمتن تا دو فرسنگی او را همراهی کرد و از رفتن او نگران بود و به او گفت: کسی را بیهوده آزار مده و در جنگ نخست با نرمی سخن بگو و اگر نشد درشتی کن و به فرجام کار بیاندیش،
سپس از دلاوریهای نریمان و سام و زال و خودش سخن راند و گفت: اکنون هنگام آسایش من است و جنگ از آن توست.
پس باهم بدرود گفتند.

بازنویسی و ویرایش به پارسی پاک:
ب‌ه ✍:
#سیــاه_منـصـور.

📘🖌@FARZANDAN_PARSI.💡
🌾🦅🌾🦅🌾🦅🌾🦅🌾

327 viewsسیاه منصور, 09:38