♥️دعوت به «هستی» خوانی با نوجوانان دوازده سال به بالا

سالهاست بچه‌های عزیزم در باشگاه کتابخوانی می‌خواهند این رمان شگفت را با هم بخوانیم.

و حالا که همه‌ی جمع ما وارد متوسطه اول شده، زمان همراهی با یکی از محبوب‌ترین شخصیت‌های ادبیات نوجوان ایران رسیده.

کارگاه روزهای پنجشنبه ساعت ۱۴ در گوگل میت برگزار می‌شود. اگر نوجوانی دارید که دوست دارد با هم‌سالانش گفتگو کند و قهرمان وجود خود را در آیینه‌ی رمان بجوید، به من ریحانه قاسم‌رشیدی، روزنامه‌نگار و تسهیلگر و مادر، پیام دهید تا شرایط ثبت‌نام را بگویم.

@rb1105
توضیح و ثبت‌نام
در لینک بالا


@farhangkoodak

#باشگاه_کتابخوانی_نوجوان
#باشگاه_کتابخوانی_کودک_و_فرهنگ
#هستی
#فرهاد_حسن‌زاده

رویدادهای اخیر و کودکان

امسال در روز و هفته‌ی کودک، تاکید بر جدی دانستن حقوق و نیازهای کودکان در بحران بیش از پیش احساس می‌شود.
‌کودکان بر حسب سن و مرحله‌ی رشد ذهنی خود، متوجه خبرها وآن‌چه در اطراف‌شان می‌گذرد هستند، اما درک و برداشت‌شان مانند بزرگسالان نیست. برای همین ممکن است دچار نگرانی‌هایی بشوند که بزرگترها کم‌تر به آن توجه می‌کنند، بنابراین بهتر است در شرایط فعلی، به پیشنهاد‌های زیر فکر شود:  
- بزرگ‌تر‌ها بیش‌تر مراقب برداشت کودکان از موضوع‌ها اجتماعی باشند. برای این منظور به حرف‌های آن‌ها با دقت گوش دهند تا از میزان و چگونگی درک و برداشت‌شان از آن‌چه در جامعه می‌گذرد، با خبر شوند. این دانستن به بزرگ‌تر‌ها کمک می‌کند تا بتوانند ارتباط بهتر و موثرتری با فرزندان برقرار کنند و به پرسش‌های آن‌ها با دقت و تناسب بیش‌تری پاسخ گویند.
- والدین و بزرگترها بهتر است در این شرایط، توجه بیشتری به حرف زدن‌های خود در باره‌ی مسایل اجتماعی، در حضور فرزند، داشته باشند.
- خوب است والدین به نیازهای عاطفی فرزند در این دوره بیش‌تر توجه کنند و بزرگ‌‌ترهایی مطمئن، قابل اتکا و اعتماد برای او باشند تا فرزندشان بتواند به راحتی با آن‌ها ارتباط برقرار کند وحرف بزند.
- با درک ویژگی‌های هرکودک، می‌شود از حرف زدن، قصه گفتن، کتاب‌خوانی، بازی و خلاصه گذراندن وقت مفید با کودکان، بهره گرفت و تا حد بسیار از نگرانی‌ها و تنش‌های آن‌ها کاست.
- قبل از همه‌ی این‌ها، بهتر است والدین و بزرگ‌ترها تسلط لازم و کافی بر خودشان داشته باشند و توانایی‌های خود را بشناسند تا بتوانند اطلاعاتی را که برای ارتباط موثر با کودکان و چگونگی برخورد با کودکان در بحران، گفته می‌شود، به‌درستی به‌کارگیرند.
- به احتمال بسیار بزرگترها هم برای مدیریت بیشتر برخود، در این شرایط، نیاز به توصیه‌ها و راهنمایی‌هایی دارند.
۱۶ مهرماه ۱۴۰۱

#موسسه_مادران_امروز #هفته_کودک
#حقوق_کودک #والدین #والدین_آگاه
#بحران

🌱هدف ما از تمام کارهایی که برای بچه‌ها انجام می‌دهیم، چیست؟

سکانس نخست: ساعت هفت صبح است. دختر نوجوانم برای مدرسه آماده می‌شود. لحظه‌ی آخر از روی میز هال، ماسک دو بعدی بر می‌دارد. می‌گویم: «چرا سه‌بعدی نمی‌زنی؟» طوری‌‌که انگار می‌خواهد فرار کند با عجله جواب می‌دهد: «خیلی حساس نباش. بچه‌ها همین را هم ندارند.» و می‌رود.
جای گفتگو نیست. می‌فهمم که چه فکری دارد. هفت ساعت تمام تحمل ماسک روی صورت کار آسانی نیست. احتمالاً از نظر او من مادر بی‌انصاف و سختگیری هستم!

سکانس دوم: داریم ریاضی کار می‌کنیم. شاگردم کلاس هفتم است. راه حل تمرینی را می‌گوید ولی ‌ چرایی‌اش را نمی‌داند. به‌نظرش همین دلیل که معلم گفته، کافیست.
فهمیده‌ام که بحث بی‌فایده‌ است. شیوه‌ی تفکر نوجوانها با ما فرق دارد.
سوال مشابهی طرح می‌کنم که دقیقاً به همان نکته نیاز دارد.
پسرم فکر می‌کند و با شنیدن اشاره‌ی کوتاهی، موضوع را متوجه می‌شود: «آهان! فهمیدم»
تصویر موبایل روی صورتم نیست که بداند چقدر خوشحال شده‌ام.

سکانس سوم: دخترم از مدرسه برگشته، سرش درد می‌کند. به جای هر کاری می‌خوابد. وقتی بیدار می‌شود، دو درجه تب دارد.
نیمساعت بعد، پس از مصرف مسکن، تب بالاتر می‌رود. آن شب تا صبح نمی‌تواند بخوابد. آنفولانزا گرفته.


سکانس چهارم: داریم می‌رویم دکتر. چند روزیست درباره‌ی ماسک هیچ تذکری نمی‌دهم. خودش ماسک سه‌بعدی برمی‌دارد. می‌گوید: «نمی‌خواهم کرونا هم بگیرم.»


🌱اینها صحنه‌هایی از زندگی هرکدام از ما والدین و معلمان می‌توانند باشند.

🌱عبور از نوجوانی به شیرینی و سادگی خردسالی نیست. نوجوان همیشه در پی اثبات خود بوده و نوجوان امروز با تجربه‌ی دوران کرونا و زندگی مجازی، خودرأی‌تر از نسل‌های گذشته‌است.


🌱بحث و منطق، تحکم یا تهدید درموردشان جواب نمی‌دهد. تنها راهی که برای ما هست، دوستی و ایجاد موقعیت برای فکر کردن و نتیجه گرفتن است.

🌱نوجوان امروز مثل زمان نوجوانی من و شما به تجربه‌ی دیگران اهمیت نمی‌دهد. با اصرار و ابرام، فقط بین خودمان فاصله می‌اندازیم و بس.


🌱دشوارترین کار در این روزها، دوست ماندن با آنهاست.



ریحانه قاسم‌رشیدی، مادر، روزنامه‌نگار و تسهیلگر

#نوجوانی
#فرزندپروری

@farhangkoodak

اگر کودک ما به طور اتفاقی صحنۀ خشونت‌آمیزی را دید چه واکنشی نشان دهیم؟؟


توجه داشته باشید که گاهی، نه فقط دیدن صحنۀ خشونت‌آمیز بلکه حرف زدن دربارۀ صحنۀ خشونت‌آمیز هم برای کودکان ترسناک است.

پس گام اول: ابراز همدلی و بعد فراهم‌کردن بستری برای ابرازگریِ کودک. یعنی کودک‌ بداند که می‌تواند روی شما برای بروز این هیجانات حساب کند. ( یادتان باشد گفت‌و‌گو‌ نکردن و انکار صحنه‌هایی که دیده است، ممکن است برای شما راحت باشد اما راه حل مناسبی نیست!)

جملات درست و غلط:

❌ «نه اینا الکیه...»

❌ «ولش کن...»

❌ «بهش فکر نکن...»

❌ «اشتباه دیدی...»


✅ «می‌دونم از دیدنش ترسیدی یا شاید نگران شدی، می‌تونیم باهم راجع بهش حرف بزنیم و اگه سوالی داشتی می‌تونی رو‌ی من حساب کنی.»

✅ «ممکنه ما جواب همۀ سوال‌ها رو‌ ندونیم یا ممکنه منم از دیدن این صحنه بترسم اما مهمه که بدونی من کنارتم و ازت مراقبت می‌کنم.»

▫️ ارتباط با ادمین:
@Nardebaanbooks

▫️ کانال تلگرام:
@nardebanbooks

🌱🌱بهترین رویکرد برای تضمین آینده‌ی فرزندان‌مان کدام است؟


پرده‌ی نخست: ساعت از چهار هم گذشته، اما دخترک هنوز در حال چت است. با فیلترینگ واتساپ، بچه‌ها در شاد جمع شده‌اند.
خون‌خون مادر را می‌خورد. می‌داند که نباید برخورد کند اما سرانجام صبرش لبریز می‌شود: « کی آن خر دجال را می‌گذاری کنار؟ »
دختر با ناراحتی گوشی را می‌بندد و بحث همیشگی شروع می‌شود.


پرده‌ی دوم: پسر از بس بازی کرده، چشمهایش خشک شده. والدین جز تهدید و دعوا راهی نمی‌شناسند و معطل مانده‌اند که چرا فرزندشان اهمیتی به درس نمی‌دهد.


مرحله‌ی بعد در اکثر خانه‌ها، جر و بحث و کشمش است و سکوتی که بین ما و بچه‌ها فاصله‌های عمیق می‌اندازد.


🌱راهش چیست؟ آیا هیچ کودک یا نوجوانی یا این روش‌ها رفتارش را عوض کرده؟ حتی یکنفر توانسته، تغییری دایمی ایجاد کند؟!

تصور نمی‌کنم هیچکس از این مسیر موفق شود. پس راهش چیست؟

با وجود استرس‌هایی که بچه‌ها در جنبه‌های مختلف متحمل می‌شوند، آیا ما هم باید فشار بیاوریم؟

هیچ عقل سلیمی موافق رها کردنشان نیست اما چه باید کرد؟!


اگر تجربه‌ای دارید با آی‌دی
@rb1105
به‌من بگویید.

باز هم در این مورد خواهم نوشت.

ریحانه قاسم‌رشیدی
مادر، روزنامه‌نگار و تسهیلگر

@farhangkoodak

با نوجوانان دوازده و سیزده ساله، «هستی» می‌خوانم. کتابی که «نوجوانی» را آنهم در یکی از سخت‌ترین روزهای تاریخ معاصر به‌ زیبایی شرح می‌دهد.

از «هستی» خیلی چیزها یادگرفتیم؛ سفرمان را از جغرافیای سیاسی و فرهنگی جنوب و نفت شروع کردیم به جستجوی هویت مستقل در نوجوانی رسیدیم و تعارض در ارتباطات و نداشتن زبان مشترک بویژه با والدین و در این کتاب بخصوص با شخصیت پدر.

و امروز در پنجمین کارگاه به عواطف نوجوانی و ارتباط با جنس مخالف رسیدیم. هیجانزده‌ام از گفتگوهای‌مان. از آن چه درباره‌ی دنیای این دهه هشتادی‌ها یاد‌گرفته‌ام.

گزارش امروز را در ادامه می‌نویسم. فقط مانده‌ام معطل که چرا کانون پرورش رده‌ی سنی این اثر را به +۱۵ افزایش داده وقتی نوجوانان ما از یازده‌‌سالگی درگیر دنیای «هستی» می‌شوند.

#کارگاه_کتابخوانی_نوجوان
#کارگاه_مجازی_کتابخوانی
#ریحانه_قاسم‌رشیدی
#هستی
@farhangkoodak

ادامه در پست بعدی

«رل زدن»؛ این اصطلاحی‌ست که نوجوانهای ما برای دوستی‌های عاشقانه استفاده می‌کنند.

هرچند، تابوهای بسیاری در رابطه‌ی والدین و فرزندان طی سی و پنج سالی که از نوجوانی من گذشته، شکسته شده و بسیاری از خانواده‌ها درباره‌ی موضوعاتی مثل بلوغ جنسی و خودمراقبتی فیزیکی با بچه‌ها گفتگو می‌کنند اما، به‌نظر می‌رسد که ماجرای ارتباطات عاطفی نوجوانی، هنوز ناگفته‌های بسیاری دارد.

بیشتر ما مادرها نمی‌دانیم چطور در این مورد صحبت کنیم تا پرده‌ی حیا دریده نشود و بیش از آن، ممکن است بترسیم که جوابی منطقی و قانع‌کننده برای نوجوانی که با گوشی همراهش، هزار برابر بیش از خود ما در جریان اطلاعات است، نداشته‌باشیم.

«هستی» پر از مفاهیم و موقعیت‌های تفکر برانگیز است که قابلیت ایجاد گفتگوی موثر را فراهم می‌کند. نویسنده به خوبی دنیای پرتلاطم نوجوانان را می‌شناخته و آن را تصویر کرده. بیان اولین تپش‌های قلب قهرمان دوازده‌ساله‌ی اثر، یکی از نجیب‌ترین و واقعی‌ترین تصاویر در ادبیات نوجوان ماست.

بچه‌ها می‌خواستند بدانند چرا با تغییرات بلوغ، میل به ارتباط با جنس مخالف ایجاد می‌شود.
از خودشان خواستم نظر دهند و با هم به این نتیجه رسیدیم که این میل طبیعی بخشی از رشد ما انسانهاست که برای بقای نسل و ایجاد خانواده کاربرد دارد و درنهایت موجب آرامش روانی میان زن و مرد بزرگسال می‌شود. اما سوال بعدی این بود: اگر در زمان نوجوانی به آن بپردازیم چه اتفاق می‌افتد؟


پاسخ بچه‌ها برایم غرورآفرین شد. با تجربیاتی که از ارتباطات خودشان و دوستانشان داشتند، می‌دانستند که این آشنایی‌ها ناپایدار، بدون شناخت واقعی و مضر برای تحصیل و آرامش روانی‌شان است.

باشگاه‌های کتابخوانی می‌تواند یکی از موقعیت‌هایی باشد که گفتگو و تفکر و قدرت شنیدن نظرات مختلف را در دسترس فرزندان ما قرار می‌دهد.
ای‌کاش، در اختیار همه‌ی کودکان باشد.

#هستی
#باشگاه_کتابخوانی_کودک_و_فرهنگ
#کارگاه_کتابخوانی_نوجوان
#کارگاه_مجازی
#ریحانه_قاسم‌رشیدی

@farhangkoodak

🔴باشگاه کتابخوانی به چه‌درد نوجوان‌ها و ما می‌خورد؟


🔴دریچه‌ای برای شناخت دوباره‌ی فرزندان

کارکرد و نتیجه‌ی حضور در
باشگاه کتابخوانی برای تعداد زیادی از والدین، مشخص نیست.
البته که با نوپایی و فقدان برنامه‌ی جامع مرتبط در کشور ما، کاملاً طبیعیست.

پیام مادر محترم یکی از اعضای باشگاه نوجوانان «کودک و فرهنگ» را عیناً تقدیم می‌کنم با این اشاره که ایشان به دلیل حرفه و تخصص‌شان یکی از دوستان و کارشناسان طرف مشورت و صاحبنظر ما هستند. امید که تجربه‌ی‌شان راهگشا باشد.


🔶سلام و آرزوی شبی خوش و پایدار در مقابل این فضای مجازی ناپایدار


از خانم قاسم رشیدی عزیز تشکری داشته باشم که هر کتاب، نه برای دخترم که برای من هم، دنیایی جدید ساخته.
🌹🌹
راجع به کتابها که حرف میزنیم ، انگار تازه فرزندم متولد شده و من دارم نو زاده‌ی سیزده ساله‌ای را مقابلم میبینم که باید خیلی چیزها راجع به او بدانم و یاد بگیرم.

در نوجوانی بچه ها بیشتر علاقه به تنهایی ، دنیای شخصی یا گروه دوستان دارند و کمی از والدین فاصله می‌گیرند ، اما این کتابها و داستانهایشان دروازه‌ی جدید به دنیای این بچه ها برای من شده
، دروازه ای که بی هیچ دردسری راه تعامل و هم‌صحبتی را برایم باز کرده .
این دروازه راهی امن و بی‌هیاهو شده که می‌شود ازطریق آن، بهتر بچه ها رو فهمید و هم‌صحبت شد.

و برای این موضوع من هیچ واژه‌ای را بهتر ، از سپاسگزاری نمی‌شناسم.

با آرزوی بهترینها برای شما


#باشگاه_کتابخوانی_نو‌جوانان_کودک_و_فرهنگ
#ریحانه_قاسم‌رشیدی

@farhangkoodak

راه‌کارهایی برای مقاومت در برابر استرس

وقتی منابع، امکانات و آن‌چه در دسترس ما است، برای مدیریت بر اوضاع، کافی نیست و نمی توانیم از پس شرایط برآییم، احساس فشار یا به‌عبارتی استرس می‌کنیم.
البته استرس در موقعیت‌هایی می‌تواند ضروری و لازم باشد مثل وقتی که ما را از خطر دور می‌کند یا برای مواجهه با موضوع مهمی آماده می‌کند، اما همیشه چنین نیست و احتمال دارد استرس‌ها طوری باشد که بیش از تحمل یا توانایی ما باشد. در این صورت بعضی از اقدام‌ها می‌تواند تا حدی کمک کننده باشد. البته پیشنهادهایی که در این‌جا گفته می‌شود، نمی‌تواند مسئله را حل‌کند، بلکه زمینه را برای بهتر فکر کردن و رویارویی درست با مسئله یا موقعیت استرس‌زا فراهم می‌کند.
در ضمن فراموش نکنید که واکنش افراد نسبت به راه‌کارها و اقدام‌های پیشنهادی هم متفاوت است، پس بهتر است پیشنهادها را امتحان کنید و آن‌چه با وجودتان سازگاری بیشتری دارد، انتخاب کنید.
بعضی از پیشنهادها، به قرار زیر است.
- ارتباط‌های اجتماعی:
در موقعیت های پر‌استرس افراد نیاز به حمایت‌های اجتماعی دارند. جمع‌های کوچک خانوادگی و دوستانه را برای این منظور جدی بگیرید. در این نوع ارتباط‌ها بهتر است از انتقال خبرها یا تشدید آن‌ها خودداری شود و بیشتر به گفت‌و‌گوهای همدلانه پرداخته شود.
چنین جمع‌هایی می‌تواند حمایت کننده باشد و سبب احساس تعلق، پذیرش، دوست داشته‌شدن و مورد نیاز بودن شود.
- پرهیز از ابهام:
بهتر است تا جایی که می‌شود دنبال روشن کردن موضوع‌های استرس‌زا باشید یا در معرض اخبار متعدد و بدون مرجع مشخص قرار نگیرید.
- ورزش، پیاده‌روی و کارهای بدنی هدفمند را جدی بگیرید.
- از استفاده از کافئین و الکل خودداری کنید.
- به فکر استراحت، تغذیه و خواب کافی باشید.
- ارتباط با طبیعت می تواند در موقعیت های استرس‌زا کمک‌کننده باشد.
- گوش دادن به موسیقی و مطالعه‌ی آن‌چه دوست داریم نیز می‌تواند مقاومت ما را در برابر موقعیت‌های استرس زا بیش‌تر کند.
آبان ماه ۱۴۰۱

#موسسه_مادران_امروز
#مقاومت #استرس#حمایت_های_اجتماعی
#خانواده

استرس بزرگسالان به شکل‌های مختلف بر فرزندان اثر می‌‌گذارد. امید که با آگاهی اثرات مخرب را محدود کنیم.

@farhangkoodak

«توسعه» چگونه اتفاق می‌افتد؟ آیا سازه‌های عظیم باعث پیشرفت کشورها هستند یا تغییر در نگرش به آموزش کودکان؟

تجربه‌ی کشورهای مختلف جهان، بویژه کشورهای آسیایی که به‌سرعت از ما فاصله می‌گیرند، نشان‌دهنده‌ی سرمایه‌گذاری عظیم آنان بر پرورش نسل‌هایی توانمند و نه، صرفاً صاحب دانش و فاقد مهار‌ت‌های رفتاری، همچون خروجی نظام آموزشی ماست.

یکی از نامزدهای جایزه‌ی ریاست‌جمهوری سنگاپور برای آموزش در سال ۲۰۲۲ اصول آماده‌کردن کودکان برای آینده را در نهادینه کردن سه‌ ویژگی خلاصه کرده: پشتکار، تاب‌آوری و ارزشهای انسانی.

در پست بعد، ترجمه تقدیم می‌شود.

برگرفته از کانال
@TeacherasLLL
@farhangkoodak

چکیده‌ای از طرح برگزیده:

۱-قدرت واژه‌ی «هنوز»
را یاد دهید تا بچه‌ها بپذیرند می‌توانند تلاش کنند و اگر هنوز موضوعی را بلد نیستند، بیاموزند.

۲- آنها را تاب‌آور -صبور- باربیاورید. بعضی کودکان زود کار را رها می‌کنند. راهنمایی‌شان کنید تا در صورت شکست بتوانند نقشه و برنامه‌ی جانشین طرح کنند.
تلاش و توان آنها را تحسین کنید و موفقیت‌های کوچکشان را جشن بگیرید.

۳-ارزش‌ها را به آنها تلقین کنید. ارزش‌ها برای ما مهم هستند.

برگرفته از کانال
@TeacherasLLL

پانوشت: منظور از ارزش‌ها، مفاهیمی انسانی و جهانی چون احترام، مهربانی، پذیرش تفاوتها و.... است.

@farhangkoodak

دوستان عزیزم، بی‌رودربایستی چند درصد مدارس - حتی مدارس به‌اصطلاح برند- در پی تربیت انسان خلاق و صاحب‌پشتکار هستند؟ آیا تمام فعالیت‌‌ها، هدفی جز قبولی در‌ کنکور را دنبال می‌کند؟
آیا «من» در جایگاه والد هم، همین تفکر را دنبال نمی‌کنم؟
خداوکیلی چه ارزش‌هایی به کودکان آموخته می‌شود؟ آیا «صلح» و «درک دیگری» در معنای وسیع آن جایی در مدارس دارد؟
معلمان هنوز یک نفر را به‌اصطلاح امروز «بولد» می‌کنند یا به تمام بچه‌ها با تمام طیف‌های متفاوت در استعداد، امکان بروز می‌دهند؟


🌱جایزه‌ی رییس‌جمهوری سنگاپور برای آموزش یکی از جوایز مهمی است که به معلمان تاثیرگذار تعلق می‌گیرد. اگر اشتباه نکنم سال گذشته، نویسنده و صاحبنظر گرامی آقای «ناصر یوسفی» از «موسسه‌ی پژوهشی کودکان دنیا» کاندیدای این جایزه بودند.


#آموزش
#توسعه‌ی_پایدار