اتحادیه آزاد کارگران ایران

‍ 🔴باید شاهد پدیده‌هایی مانند زباله‌گردی زنان باشیم.

بخش دوم

امثال مینا زیاد هستند؛ سال‌ها استیلای سیاست‌های تعدیل ساختاری در فضای مافیایی اقتصاد نه تنها نتایج مثبتی آنطور که نئولیبرال‌ها ادعا می‌کنند، نداشته بلکه باعث گسترش فقر، بیکاری و رواج سلطه‌ی خصولتی‌ها و امپراتوران دلالی شده است؛ در دهه‌های گذشته علیرغم شعارهای رنگارنگی که در راستای حمایت از تولید سردادند، تولید واقعی به هیچ وجه حمایت نشد و اقتصاد همچنان یک «اقتصاد مونتاژی» یا واسطه‌ای باقی می‌ماند؛ لاجرم تولیدکنندگان واقعی یکی پس از دیگری ره به دیار تعطیلی سپردند.

صدای چرخ‌ها خاموش شد

از کارخانه‌های معروف قدیمی مانند «ارج» و «علاءالدین» گرفته تا تولیدی‌های کوچک و متوسط همه از این فضای تیره و مغشوش آسیب دیدند و فقط دلالان و واسطه‌ها از همیشه پروارتر شدند. لاجرم کم کم صدای چرخ‌ها و ماشین‌آلات خاموش شد؛ بیکاری آمد؛ پس از آن فقر و بعد هم گرسنگی؛ قصه مینا هم تسلسل همین اتفاقات پی‌درپی است؛ قصه‌ای که پس از اصرار فراوان به شرط محفوظ ماندن نام واقعی و تصویرش، قبول می‌کند که روایت کند:

«سال‌ها در یک خیاط خانه در خیابان فردوسی کار می‌کردم؛ کارفرمایم زن بود، همه کارگران هم زن بودند، بیشتر زنان سرپرست خانوار؛ اوضاع بد نبود؛ کلی سفارش داشتیم؛ پارچه‌ها معمولاً تُرک بود اما ما کار دوخت آن را برای بوتیک‌ها و فروشگاه‌های لباس انجام می‌دادیم؛ بیمه هم بودم؛ ولی ناگهان چند ماه قبل از سال، تقریباً اوایل پاییز سال قبل، ورق برگشت؛ کم کم سفارشات کم شد؛ آهسته آهسته به سمت نابودی پیش رفتیم؛ کارفرما از جوان‌ترها و مجردها شروع کرد؛ اما در عرض یکی، دو ماه «مجبور شد» همه ما را اخراج کند؛ با تعطیلی این کارگاه، زندگی‌ام تعطیل شد؛ سالهاست از همسرم جدا شده‌ام؛ دو فرزند دختر دارم که دبیرستانی هستند؛ من ماندم و یک دنیا اندوه....»

به اینجای صحبت که می‌رسد، صدایش تلفیقی از افسوس و رنج است:

«خانم کارفرما حداقل سرمایه داشت؛ هم خیاط‌خانه مال خودش بود و هم چند دستگاه چرخ خیاطی پیشرفته داشت؛ خُب همین‌ها را بفروشد و پولش را بگذارد بانک، می‌تواند زندگی‌اش را بچرخاند؛ اما من چی؟! عشقم خیاطی بود؛ سرمایه‌ای هم غیر از هنرم نداشتم؛ آن هم که خریدار ندارد......»

عشق من خیاطی‌ست؛ کاش اوضاع عوض شود!

مینا بعدِ بیکاری چند وقتی سرگردان می‌ماند؛ از در و همسایه سفارشِ دوخت می‌گیرد و با چرخ خیاطی کهنه خودش در منزل، سفارش‌ها را برش می‌زند و می‌دوزد اما این، کافی نیست؛ برای گذراندن زندگی خودش و دو فرزند محصل به هیچ وجه کافی نیست:

«سوزن روی سوزن می‌زدم اما فقط پول اجاره خانه آنهم با هزار زحمت جور می‌شد؛ باز تا قبل سال جدید خوب بود؛ از اردیبهشت به بعد خیلی اوضاع به هم ریخت؛ همه چیز گران شد؛ حتی یک کیلو میوه نمی‌توانستم برای بچه‌هایم بخرم؛ اول خواستم جنس بخرم ببرم در مترو بفروشم؛ اما خانم‌های فروشنده گفتند ما هم دیگر درآمد نداریم؛ اجناس گران شده و مردم پول ندارند که بخرند؛ نمی‌دانستم به کدام در بزنم؛ کجا بروم؛ تا یک روز عصر برادرزاده‌ام آمد گفت عمه! من وانت دارم، کارم هم که می‌دانی تفکیک زباله است؛ شاگردم را مرخص می‌کنم؛ تو بیا وایستا ورِ دستم؛ پلاستیک‌ها و تفکیکی‌ها را جدا کنیم و ببریم به شرکت‌ها بفروشیم؛ اوایل نمی‌توانستم قبول کنم؛ خودتان که می‌دانید! اما بعد راضی شدم؛ مجبور شدم که راضی باشم...»👇👇👇
https://www.ilna.ir/بخش-کارگری-9/668127-
@ettehad

attach 📎

786 views05:12