​​💌🌹

💗 . . . #እምነት . . . 💖

በሁለት ሰዎች መሀከል ያለ ግንኙነት ሊቆምም ሆነ ሊጠነክር ሚችለው ሁለቱ እርስ በእርስ ባላቸው መተማመን ተመስርቶ ነው፡፡ እምነት የቃል እዳ ስትሆን ቃል የነብስ እዳ ነች፡፡ ቃላቸውን መወጣት ማይችሉ ሰዎች ቃል በገቡለት ሰው ልብ ውስጥ ያላቸው እምነት ቃላቸውን ባጠፉ ቁጥር እየተሸረሸረ ይመጣል፡፡ቃል ሲታጠፍ እምነት ሲሸረሸር ወዳጅነት እየራቀ ይሄዳል፡፡
ሰዎች በቃላቸው ሲገኙ በሰው ልብ ውስጥ እምነትን እየፈጠሩ ይሄዳሉ፡፡ እምነት እየጠነከረ ሲመጣ ወዳጅነት እየጠበቀ ይሄዳል፡፡

💕 መልካም አዳር💕

👇 ይ🀄️ላ🀄️ሉን 👇

🌹....🌹 @ethioleboled 🌹....🌹

💬ʝσιи & Ѕнαяє💬

. " ስላንቺ "
[ ✍ ፀሀፊ፡ ሶፊያ አህመድ ]
╚─━━━━░★░━━━━─╝


ልብ አንጠልጣይ ታሪክ

#ክፍል_አስራአራት ( ⓮ )
✿❯────「✿」────❮✿

" ቆይ ማነው ይሄን ያህል የኛን መለያየት የሚፈልገው? " አምሪ እንደዚ የሚያደርግ ጠላት ይኖረኛል ብላ አንድም ቀን አስባ አታውቅም ነበር።
" እሺ እነግርሻለሁ ውዴ ግን እንዳትደነግጪ! " ይሄንን ስራ የሰሩት ሰዎች በዙሪያዋ ያሉና የማትገምታቸው ሰዎች ስለሆኑ እንዳትጎዳበት ቀድሞ ሊያረጋጋት ይሞክራል።
" ንገረኝ አባ ይባስ ልቤን አትስቀለው..." እሷም ለመከዳቷ ህመም ቀድማ የተዘጋጀች ትመስላለች።
" በዋናነት ይሄንን ነገር ያቀነባበረው ሳሊም ያንቺ ጓደኛ ነው ። " አምሪያ በጣም ደነገጠች። በእርግጥ እንደሚወዳት ብታውቅም እንደዚ የሚያደርግ ልጅ ግን አልነበረም። ዝም ከማለት ውጪ የምትለውን አጣች።
"ግን ይሄንን ስራ ብቻውን አልነበረም የሰራው ገንዘብ ከፍሏቸው ሁለት ሰዎች አብረውት ነበሩ አንደኛውን ልጅ በትክክል ባላውቀውም አንዷ ግን ሂዳያ ናት..."
" ሂዳያ? ሂዳያ የኛ? " ከሳሊም በላይ የሂዳያ መኖር ጭራሽ አስደነገጣት። ቅርብ በምትላቸው ሰዎች መከዳቷ ልቧን ያደማው ጀመር። አይኗ እንባ ማቅረር ሲጀምር ረያን አጠገቧ ቁጭ ብሎ ትከሻው ላይ አስተኛት።
" አውቃለው እማ በጣም እንደሚያም! "
" ግን አንተ እንዴት ልታውቅ ቻልክ? መቼስ ነው ይሄን ሁሉ ነገር ያወከው? " ህመሟን ለመዋጥ ሞከረች።
"ሁሉንም ነገር ያረጋገጥኩት ትናንት ነበር። የሆነ ቀን ላይ ድንገት ሳሊምንና ሂዳያን አየዋቸው። እኛ ፊት ሰላም ሲባባሉ እንኳን አይቻቸው አላውቅም። ምን ጉዳይ አገናኝቷቸው ነው ብዬ ሳላውቀው ብዙ ሳስብ ነበር። ከዛ ብዙ ነገሮች ጭንቅላቴ ውስጥ መጡ። ከተጣላን በኋላ ሂዳያ ከኔ ጋር በጣም ለመሆን ስታበዛና አንቺን ለማስቀናት ስትጠቀምበት አስተውያታለው። መጀመሪያ የተጣላን ሰሞን ላይ ተናድጄ ስለነበር ሆን ብዬ ነው ዝም ያልኳት። ሌላ ደሞ ካስታወሽ ከሳሊም ጋር ካፌ ጋር ተገናኝተን የተጣላን ጊዜ ሂዳያ ነበር የጠራችኝ። በዛ ሰአት አንቺ እዛ ቦታ ላይ ከሳሊም ጋር መገኘትሽ አጋጣሚ እንደማይሆን ገመትኩ። ከዛ በሂዳያ በኩል ያለውን ነገር ሚኪ እንዲያጣራልኝ ተነጋገርን። ሚኪ አስፈራርቷት ሁሉንም እውነት ነገረችው። " አምሪያ በጣም በግርምት ሆና ማዳመጧን ቀጥላለች።
" የዛን ቀን ለኔ የታለከልኝ ፎቶ እንዳልሽው አንቺ ሳሊምን ያገኘሽው ቀን ነው። ግን የዛን ቀን ምንም የተለየ ነገር አላየሽበትም ነበር? " አላት እንድታስታውስ ፈልጓል...
አምሪ ለማስታወስ ትንሽ ደቂቃ ዝም አለች
" የሆነ ሰአት ላይ ሂጃብሽ ላይ ቆሻሻ ላነሳልሽ ነው ብሎ በጣም ተጠግቶኝ ነበር። እኔ እንደውም " ሂጃቤ ላይ ወይስ ከንፈሬ ላይ? ታድያ ልትስመኝ ነው እንዴ? " ብዬ ሙድ ይዤበት ነበር የገባውት። "
" አዎ በቃ የዛኔ ያነሳው ፎቶ ነው የሚሆነው። ሶተኛው ሰው የራሱ ጓደኛ ነው። እንደዚ አይነት ስራ ላይ ችሎታው ስላለው photoshop የሰራለት እሱ ነው። መጀመሪያ እቅዳቸው በትክክል ሊስምሽ ነበር ስላልተሳካለት ነው ወደፎቶ ሾፕ የቀየረው። "

ሁሉንም ነገር በዝርዝር ነገራት። ትንሽ እስከምትረጋጋ ድረስ ከጠበቃት በኋላ እሱም ላጠፋው ጥፋት ይቅርታ ጠየቃት።
" ሲጀመር ባንተ የሚጨክን ልብ ያለኝ ይመስልሀል? የተጣላንበትንም ጊዜ እንዴት እንዳሳለፍኩትም እኔ ነኝ የማውቀው። " አለችው ስሩ እየተወሸቀሽ...
" ይቅርታ የኔ እናት ድጋሚ አይለመደኝም! " ናፍቆታቸውን እስከሚወጡ ለረጅም ደቂቃ እንደተቃቀፉ ቆዩ።

" ደሞ ትናንት እዚ መተሽ ነበር እንዴ? " አላት ከጠረንጴዛው ስር አንድ እቃ እየፈለገ።
" እንዴት አወክ? እናትህ ነግራህ ነው? "
" ኧረ አይደለም። የኔ ቀልበቢስ ጥናት አቁመሻል ማለት ነዋ ? " ትናንት እሱን ልትከተል ስትል ጓሮ ጋር አስቀምጣ ረስታው የገባችውን ደብተርና መፅሀፍ አውጥቶ አሳያት።
" ትናንት ሚኪን ለማግኘት የወጣህበት ሰአት እኮ ነው። በነገራችን ላይ ከሚኪ ጋር አይቻችሁ ነበር። " እየሳቀች ንብረቷን ተቀበለችው።
" ኧረ በለው ስትሰልዪኝ ነበር ለካ? "
" አንተ ነሀ ተጠራጣሪ ያደረከኝ። ለማንኛውም በቃ እንርሳው። መቼስ ይሁላ ነገር የተዘጋጀው ለኔ ነው። " ቀና ብላ ቤቱን በደንብ አየችው።

ዝሁር ሰላት እስከሚደርስ ድረስ ምርጥ ጊዜ አብረው አሳለፉ። ዝሁር አዛን ሲል አብረው ወተው እሷ ወደቤት ስትመለስ እሱ ወደመስጂድ ሄደ።

ቤት እንደገባች ቶሎ ብላ ለሰብሪን ነበር የደወለችላት። ስለተፈጠረው ነገር በሙሉ ነግራት መታረቃቸውን አበሰረቻት።
" እና እንዴት ነው ይሄ ነገር የሆነ ማስታወሻ አያስፈልገውም ብለሽ ታስቢያለሽ? እኛም ስንሰቃይ ነበር መካስ ያስፈልገናል..." እናም በሰብሪን ሀሳብ ነገ ምሳ አብረው ሊበሉ ተስማሙ።ሰብሪን ፋሩቅንና ሂዳያን ስትጋብዝ አምሪያ ደሞ ረያንን ፣ ጄሪንና ሳሊምን ጋበዘቻቸው።

*

የተቀጣጠሩበት ቀን ደርሶ አንድ ካፌ ሁሉም ተሰብስበው ቁጭ ብለዋል። ከሂዳያና ከሳሊም ውጪ ሁሉም ለምን እንደተሰበሰቡ ያውቁታል።
" የኔ ሚስት ምንድን ነው መብላት የምትፈልጊው? " ረያን ከአስተናጋጇ ሜኑውን ተቀብሎ ለአምሪያ ሰጣት። አስተናጋጇም ሁለት ሜኑ ጠረንጴዛው ላይ አስቀምጣ ሄደች።
" ባልየው አንተ የመረጥከው ይስማማኛል..." ቀና ብላ አይታው ፈገግ አለች። እንግዲ እንደተታረቁ ለማሳወቅ መሆኑ ነው።
ሰብሪን ፣ ጄሪ ፣ ፋሩቅና ሚኪ በአይናቸው ይነጋገራሉ።
" አምሪ ግን ይሄን ያህል ጊዜ ስትጫወቱብን ከረማችሁ አይደል? እኛ ተጣልታችሁ ነው ብለን እንደዛ ስንጨነቅ ትንሽ እንኳን አታዝኑልንም። " ሰብሪን ጨዋታውን ተቀላቀለች።
" እኛማ የምቀኞቻችን ስራ እስከምን ድረስ እንደሚሄድ ለማየት ብለን ነበር..." ረያን ይባስ ብሎ አቅፎ እላዩ ላይ አስተኛት።
" ኧረ እኔ ግን ፎቶ ጭራሽ አልወጣ እያለ በጣም አስቸግሮኛል። ለምን ፎቶ አንሻችሁን አስታዋውቃችሁኝ ከኔ ጋር አንሰራም? " ሚኪ መሳቅ ሲጀምር ሁሉም ተከትለውት ሳቁ።

ሂዳያና ሳሊም አሽሙሩ ለነሱ መሆኑ እየገባቸው የመጣው ትንሽ አረፋፍዶ ነው። ዝም ከማለት ውጪ ግን ምንም አላሉም ነበር።
" አንድ ላይ ግን እንዴት እንደምታምሩ እኮ...ብትጣሉ ኖሮ እኔ ነበር ሰዎቹን የምገላቸው! " አለች ጄሪም በተራዋ።
" አሁን ይሄ ለገንዘብ ተብሎ የሚፈርስ ትዳር ነው በአላህ? ልፉ ቢላቸው እንጂ..." ፋሩቅ ዞር ብሎ ሂዳያን ተመለከታት።

ከዚ በላይ መቀመጥ አልቻሉም። ሁለቱምም ተነስተው ወጡ። ልክ እንደተነሱ ሁሉም ጮክ ብለው ሳቁባቸው።
" መቼስ ከዚ በኋላ አይናቸውን በጨው አጥበው ካልሆነ በስተቀር እኛ ጋርም ድርሽ አይሉም። " ያወሩትን እያስታወሱ ይዝናኑ ጀመር። ከፈተናቸው በፊት ለመጨረሻ ጊዜ ስለሆነ ግብዣው ያለጠላቶቻቸው ደስ የሚል ጊዜ አሳለፉ።

*

የኢንትራንስ ፈተናቸው እስከሚደርስ ድረስ ቀን በቀን ላይብረሪ ወይም የአንድ ሰው ቤት ሁሉም እየተሰበሰቡ ለማጥናት ወስነዋል።

" በለው ችከላውን ወጥረሻል..." አላት በእጁ የያዘውን አንድ ደብተር ጠረንጴዛው ላይ እያስቀመጠ...ጄሪ ቀና ብላ አየችው። ሚኪ ነው።
" ምን ላድርግ እነሱ ሲቆይብኝኮ የተወሰነ ጥያቄ እየሰራው ልጠብቃቸው ብዬ ነው። "
" ምነው እነሱ አልሽ እኛ አንጠበቅም እንዴ? "
" የሚያጠኑትን ነው የሚመለከተው..." ከነሱ ጋር ጊዜ ለማሳለፍ እንጂ ለማጥናት እንደማይመጣ እራሱም ያውቀዋል።
ሰፈራቸው ያለ የህዝብ ላይብረሪ አንድ ጥግ ጋር ነበር ቁጭ ያሉት። አንድ በአንድ እየቆዩም ቢሆን ሁሉም መጥተዋል።

ሁሉም የራሳቸውን እያጠኑ ነው። ሚኪና ፋሩቅ ስልክ እየነካኩ ሲያስቸግሩ በረያን ስለተቀሙ ሳይወዱ በግዳቸው የተወሰነ ለማጥናት ሲታገሉ ነበር።በመሀል የከበዳቸውን ደሞ ለሚያውቀው እየጠየቁ እስከምሳ ሰአት ድረስ እዛው ቆዩ።

ምሳ ዛሬ ፋሩቅ ቤት ነበር ተረኛ። ያሉበት ቦታ ይበልጥ ለሱ ቤት ስለሚቀርብ ነው እዛ ለመብላት የወሰኑት።ፋሩቅ ጓደኞቹ ቤት እንደሚመጡ ስለነገራቸው የቤት ሰራተኛቸው ቀድማ አዘገጃጅታ ነበር የጠበቀቻቸው። ወንዶቹ ሲበሉ እየተሻሙ ስለሆነ ሴቶቹ የራሳቸውን ይዘው ተቀመጡ።

" እ አልጨረሳችሁም እንዴ እስካሁን? " ፋሩቅ የታጠበውን እጁን ላማድረቅ እያራገፈ ወደሶፋው ጋር ሄደ። ምግቡ ከቀረበላቸው 5 ደቂቃ እንኳን አልሞላም እነሱ ግን ጨርሰው ቁጭ ብለው ነበር። ሴቶቹ እስከሚጨርሱ ድረስ ጠበቋቸው። እነሱም ወንዶቹን ለማናደድ ይመስል በጣም እየተሟዘዙ ነበር የበሉት። እንደምንም በልተው ከጨረሱ በኋላ ወደላይብረሪው ስለሚመለሱ ረያን የሱንና የአምሪያን እቃ መሰብሰብ ጀመረ።
" ኧረ ደስ አይልም...እዛው እንመለስ ልትል ባልሆነ? " ለፋሩቅ ላይብረሪ መቀመጥ ማለት እንደመሞት ነው።
" ኧረ አዎ ቢያንስ ዛሬን ብቻ እንረፍ..." ሚኪም የሀሳቡ ደጋፊ ነው።
" እረፍቱ አሪፍ ሀሳብ ነው ግን እዚ ሆነን ታድያ ምን እናደርጋለን? " አለች ሰብሪን እሷም የደከማት ትመስላለች።
" ለምን ጌም አንጫወትም? " ፋሩቅ እንደምንም አሳምኗቸው Truth or Dare ለመጫወት ተሰበሰቡ።

የመጀመሪያው ዙር የደረሰው ለረያን ነበር። አምሪያን አዝሏት ክፍሉን እንዲዞር አደረጉት። ለነሱ አሪፍ ትዕዛዝ ነበር።
ሁለተኛው ዙር ሰብሪን ጋር ደረሰ።
" እ Truth or Dare? " ፋሩቅ ሊያዛት የቸኮለ ይመስላል።
" Truth " ከትእዛዝ ይሻለኛል ብላ ነው።
" ብዙ ጊዜ መናገር እየፈለግሽ ያልተናገርሽው ወይም የሆነ ሰው ቢያውቅልኝ ብለሽ የምትመኚው ነገር አለ? " ረያን ነበር የጠየቃት።
ትንሽ ካሰበች በኋላ ቀና ብላ ፋሩቅን ተመለከተችውና መልሳ አቀረቀረች።
" ሁሌም አብሮኝ የሆነ..በደስታዬም በሀዘኔም ጊዜ ያልተለየኝ...ሰው በሚያስፈልገኝም ሰአት ከሁሉም ቀድሞ እኔ ጋር የሚገኝ...እውነተኛ የልብ ወዳጄ የሆነ...ምን ያህል እንደምወደው ቢያውቅ ደስ ይለኛል " አለች። ሁሉም ወደፋሩቅ እያዩ አጨበጨቡላት።
" ሁለተኛ ሰርግ ልንበላ ነው መሰለኝ..." አለች ጄሪ። አላወሩትም እንጂ ሁለቱም ጋር የፍቅር ስሜት እንዳለ ሁሉም ያውቁታል።

የፋሩቅ እናት ስትመጣባቸው ጨዋታውን አቋርጠው ተመልሰው ወደላይብረሪያቸው ሄዱ።

*

የውጥረቱ ሁለት ሳምንት አልቆ የኢንትራንስ ፈተናቸውን ተፈትነው ጨረሱ። ውጤቱ ከ3 ሳምንት በኋላ ይፋ ተደረገ። ረያን ከግሩፑ ትልቁን ውጤት ይዞ ጄሪ ደሞ በትንሽ ነጥብ ልዩነት ሁለተኛውን ቦታ ይዛ ፈተናውን አለፉ። የአምሪያ ውጤትም አሪፍ ነበር። ሰብሪንና ሚኪ እንደፈሩት ሳይሆን ቀርቶ አለፉ። ፋሩቅ ብቻ ነበር ውጤት ያልመጣለት። እሱ ቀድሞውኑ ከ12 በኋላ የመቀጠል ሀሳብ ስላልነበረው የአባቱ ድርጅት ውስጥ መስራት ጀምሮ ነበር። አለማለፉ ምንም አላስከፋውም።የአብዛኛዎቹ ልፋት ፍሬ ስላገኘ ሁሌም እንደሚያደርጉት ተሰብስበው ደስታቸውን አከበሩ።

ቀጣዩ ትልቁ ጭንቀት የዩንቨርስቲ ምደባ ነው። በተለይ ለአምሪያና ለረያን ከባድ ነበር። አንድ ቦታ ካልደረሳቸው የሚቀጥሉትን 4 ወይም ከዛ በላይ አመታትን ተለያይተው ማሳለፋቸው ነው። ይሄንን ሲያስቡት ከአሁኑ ሀሳብ ይዟቸዋል።

ብዙም አልቆየም ከተጨማሪ የ2 ሳምንት እረፍት በኋላ የዩንቨርስቲ ምደባው ይፋ እንደሆነ ሰሙ። አምሪያና ረያን ጉዳቸውን ለማየት አብረው ተቀምጠዋል። በእጃቸው የያዙት ስልክ ላይ አፍጠው ለደቂቃዎች ቆዩ። በመጨረሻም የምደባ ቦታቸውን የሚገልፅላቸውን ስልክ እኩል ተጫኑት። ቁርጣቸውን ለማወቅ...

#ክፍል_አስራአምስት (⓯) ይቀጥላል...
✿❯────「✿」────❮✿

. " ስላንቺ "
[ ✍ ፀሀፊ፡ ሶፊያ አህመድ ]
╚─━━━━░★░━━━━─╝



#ክፍል_አስራአምስት (⓯)
✿❯────「✿」────❮✿

ሁለቱም እኩል ስልካቸውን ተጫኑት። ረያን አዲስ አበባ ዩንቨርስቲ ሲደርሰው አምሪያ ደሞ ጅማ ዩንቨርስቲ ነበር የደረሳት።አምሪያ ስልኳን አስቀምጣ ጠረንጴዛው ላይ ተኛች።
" የኔ ውድ... ከተማ ነው እንጂ ሀገር እኮ አልተለያየንም! ደሞ እየመጣው አይሻለው! " እሱ እራሱ ቢያዝንም የራሱን ደብቆ እሷን ለማፅናናት ይሞክራል። አምሪያ ፊቷን እንደጣለችው ተነስታ ተጠመጠመችበት።

ለጓደኞቻቸው ደውለው የት እንደረሳቸው ተጠያየቁ። ጄሪ ከረያን ጋር አዲስአበባ ዩንቨርስቲ ነው የደረሳት። ሰብሪን ደሞ ደንቢዶሎ ዩንቨርስቲ ሲደርሳት ሚኪ ወልቂጤ ተመደበ። ሁሉም ቦንብ እንደረገጡ ነገር ነበር የተበታተኑት። ወደዩንቨርስቲ ከመሄዳቸው በፊት አንድ ቀን የመሰናበቻ ፕሮግራም ለማዘጋጀት ተስማሙ።

*

አምሪያ ክፍሏ ቁጭ ብላ በቅርቡ ስለምትሄድበት ጅማ ዩንቨርስቲ የተለያዩ ነገሮችን እያየች ነው። በመሀል የቤታቸው በር ተንኳኳ። ከሷ ውጪ ቤት ውስጥ ማንም ስለሌለ ሄዳ ከፈተች። በሩ ጋር ግን ማንም አልነበረም።ወደቀኝና ወደግራ እያየች ሰው ብትፈልግም ምንም ማየት አልቻለችም። በሩን ዘግታ ልትገባ ስትል እግሯ ጋር አንድ ፖስታ ተመለከተች። ከማን ሊሆን እንደሚችል ግራ እየተጋባች ፖስታውን ይዛ ወደክፍሏ ገባች።

ክፍሏ እንደገባች ወድያው ፖስታውን ከፍታ አየችው።ውስጡ ደብዳቤና ፎቶዎች አሉበት። ቀድማ ፎቶዎቹን አውጥታ ማየት ጀመረች። የሷና የሳሊም የልጅነት ፎቶዎች ናቸው። ፎቶዎቹን ስታይ ብዙ ትዝታዎች ወደጭንቅላቷ መጡ። ከሁሉም የማትረሳው ወደትምህርት ቤት ልትሄድ ስትል ወንዶች መንገድ ላይ ሲያስቸግሯት እሷን አስመልጦ እሱ የተደበደበላት ትዝ አላት። በዛ ምክንያት 3 ቀን ትምህርት ቤት አልገባም ነበር።
ሁለተኛውን ፎቶ አንስታ አየችው። ትምህርት የጨረሱ ጊዜ የሚከበረው የወላጆች ቀን ላይ ነበር። ለመጀመሪያ ጊዜ የደረጃ ተማሪ ሆና ሽልማት ስትቀበል ነበር ያነሳት። ሳታስበው ፈገግ አለች...ሁሉንም ፎቶዎች ተራ በተራ እያየች ትዝታዎቿን ታስባለች። እነዚ ፎቶዎች አብዛኛዎቹ እሷ ጋር ራሱ የሉም። እስካሁን እሱ ጋር በመኖራቸው ተገረመች።

ፎቶዎቹን አይታ ስትጨርስ ደብዳቤውን ከፍታ ማንበብ ጀመረ።
" አምሪ ከየት እንደምጀምርልሽ አላውቅም...አውቃለው በጣም ትልቅ ጥፋት እንዳጠፋው። ኒካህ ማሰርሽን ስሰማ የታመምኩትን ህመም እኔና አላህ ነን የምናውቀው። አንቺ ባታውቂውም በጣም አፈቅርሽ ነበር። ወደአዲስ አበባ ከመጣሽ በኋላ አድራሻሽን ለማግኘት ብዙ ጣርኩ ግን ላገኝሽ አልቻልኩም። እዛ ሆኜ በእያንዳንዷ ቀን አስብሽ ነበር። በደንብ ሰርቼ ወደአዲስ አበባ ዩንቨርስቲ ለመምጣትና አንቺን ለማግኘት ሁሌም እጓጓ ነበር። ግን ሁሉም ከረፈደ ሆነ። ፈርቼ ስሜቴን እንኳን ሳልነግርሽ የሌላ ሆንሽ። አምሪ አንቺ ብትሆኚ ምን ታደርጊ ነበር? የምታፈቅሪው፣ ብዙ አመት የጠበቅሽው ሰው ሌላ ቢያገባ ምን ታደርጊ ነበር?

በዛ ሰአት እናንተን አጣልቼ አንቺን የራሴ ለማድረግ ፈለኩ። አውቃለው የሞኝ ስራ እንደሆነ ግን የዛኔ እሱን ማሰብ አልቻልኩም ነበር። ከእንግዲህ ሄደሻል ልመልስሽ እንደማልችል አውቃለሁ። ቢያንስ ግን ጓደኝነታችንን እንድናጣው አልፈልግም! እስከመጨረሻው ተቀይመሽኝ እንድትቀሪ አልፈልግም። የአንድ ጊዜ ጥፋቴን ሳይሆን ከዚ በፊት ስለነበረን መልካም ጊዜ ስትይ ይቅርታ አድርጊልኝ! አንቺን በማጣት የተቀጣውት ይበቃኛል ልብሽ ውስጥ ለኔ ያለሽን ቦታ በጥላቻ ቀይረሽ ድጋሚ አትቅጪኝ!

እዚ የመምጣቴ ዋናው ምክንያቴ አንቺ ነበርሽ! አንቺ የሌላ ሆነሽ የምትኖሪበት ከተማ ላይ መኖር ለኔ ይከብደኛል። ወደሀገሬ ልመለስ ወስኛለው። ይቅርታዬን ከተቀበልሽኝ ከመሄዴ በፊት አንዴ እንኳን አግኚኝ። በተረፈ ለአዲሱ ህይወትሽ መልካሙን ሁሉ እመኝልሻለሁ! ሁሌም ደስተኛ ሆነሽ ኑሪልኝ! "

ከአይኗ እየወረዱ ደብዳቤው ላይ ሲንጠባጠቡ የነበሩትን እንባዎች በእጇ እየጠረገች ደብዳቤውን ወርውራ እየሮጠች ከክፍሏ ወጣች። ደብዳቤውን አስቀምጦ ከሄደ ብዙ ደቂቃዎች ስለማያልፉት እዚው አከባቢ አገኘዋለው ብላ አስባ እየደወለችለት ነበር የወጣችው።

በተደጋጋሚ ስልክ ብትደውልለትም አያነሳም ነበር። በድንጋጤ እግሯ ወደመራት አቅጣጫ ትሮጣለች። ከሰፈራቸው ወደታክሲ ተራ የሚወስደው መታጠፊያ አንድ ጥግ ጋር ቁጭ ብሏል። እሮጣ ሄዳ አጠገቡ ቆመች።
" ስልክህን ለምን አታነሳም? " ሳሊም ቀና ብሎ ተመለከታት። ፊቱ በጣም ተለዋውጦ ነበር። እንደታመመ በደንብ ያስታውቃል።
" እዚ ምን ትሰሪያለሽ? " አላት ህመሙን አይታ እንዳታውቅበት ፊቱን ወደመሬት አቀረቀረ።
" ለረጅም ጊዜ እውነተኛ ጓደኛዬ ስለሆንክ አመሰግናለሁ! " አለችው ፊቷ ላይ በሙሉ ደስታ ነበር። ከልቧ ነው ያለችው።
" ማድረግ የምችለው እሱን ብቻ ነው! " አላት በፀፀት ስሜት... ከተቀመጠበት ሊነሳ ሲል ተንገዳገደ አምሪያ ቶሎ ደገፈችው።
" እያመመህ ነው እንዴ? " በጣም ደነገጠች። ደግፋ መልሳ አስቀመጠችው።
" ደና ነኝ! ስለኔ መጨነቅ አይጠበቅብሽም..." ተመልሶ ሊነሳ ሲል መልሳ አስቀመጠችው።
ወድያው ስልኳን አውጥታ መኪና ጠራች። ብዙም አልቆየም ከደቂቃዎች በኋላ የተጠራው መኪና መጣ። ወደመኪናው ከገቡ በኋላ ለሹፌሩ ቅርብ ወዳለ ሆስፒታል እንዲወስዳት ነገረችው።

ሳሊም ላብ በላብ እየሆነ ነበር። ሰውነቱ በጣም ያቃጥላል። ሆስፒታል እንደደረሱ ከሹፌሩ ጋር ወደውስጥ ይዘውት ገቡ። አምሪያ ሹፌሩን ካሰናበተችው በኋላ ሳሊምን ቁጭ ብላ ትጠብቀው ጀመር። ከቤት ተጣድፋ ስለወጣች ኪሷ ውስጥ ከነበረው የተወሰነ ብር ውጪ ሌላ ስላልያዘች ረያንን ደውላ እንዲያመጣላት ጠየቀችው።

ከትንሽ ደቂቃ በኋላ ዶክተሮቹ ከሳሊም ክፍል ስለወጡ አምሪያ ወደውስጥ ገባች።
" ይቅርታ! እንደዚ እስከምትታመም አብሬህ ስላልነበርኩ ይቅርታ! " አለችው አጠገቡ ሄዳ ከተቀመጠች በኋላ።
" ይቅርታ መጠየቅ ያለብኝ እኔ ነኝ! ይቅርታዬን እንደተቀበልሽኝ ልትነግሪኝ ነው አይደል የመጣሽው? " አላት በስስት እየተመለከታት።
" የእውነት ከልቤ ይቅርታ እንዳደርግልህ ከፈለክ ትምህርትህን አታቋርጥ! እንደዛ ካደረክ እንዳልከው ጓደኝነታችንን እንመልሳለን! ግን ትምህርትህን ትተህ እንደማትመለስ ቃል ግባልኝ! " በሷ ምክንያት ህልሙን ከገደለው ፀፀቱን አትችለውም። ሳሊምም እንደማያቋርጥ ቃል ገባላት።

ረያን ሆስፒታል ደርሶ ስልክ ደወለላት። ያሉበትን ክፍል ነገረችው እና እንደደረሰ ሲነግራት ከክፍሉ ወጣች። ስትወጣ በጣም እያለቀሰች ነበር። ሄዳ ረያን ላይ ተጠመጠመችበት። ረያንም ምንም ሳይጠይቃት አቅፎ አባበላት።

የህክምናውን ክፍያ ከከፈሉ በኋላ ሳሊምን ይዘው ወደቤት ሄዱ። ሳሊምና ረያን ከድሮም ጀምሮ አይዋደዱም ነበር። ዛሬ ግን ሳሊም ተሸንፎ ይቅርታ ጠየቀው። ረያንም ከልቡ ይቅርታ አደረገለት። ሳሊምን ቤት ካስገቡት በኋላ አምሪ ደብሯት ስለነበር ምግብ ሊጋብዛት ይዟት ሄደ።

*

ዩንቨርስቲዎች ተማሪዎቻቸውን የሚጠሩበት ጊዜ ደርሶ አምሪያም ወደጅማ ለመሄድ ተዘገጃጅታ ጨርሳለች። ዛሬ ወደ11 ሰአት ላይ ነው በረራዋ። ቀኑን ሙሉ የሚያስፈልጋትን እቃዎች ከሰብሪን ጋር ሲገዛዙ ነበር የዋሉት። በነገራችን ላይ ሰብሪን መሄድ ስላልፈለገች እዚው የግል ኮሌጅ ተመዝግባለች። ከግሩፓቸው ከአዲስ አበባ የሚወጡት አምሪያና ሚኪ ብቻ ናቸው።

" እ ምንም የረሳሽው ነገር የለም አይደል? " ረያን ሻንጣዋን ይዞ እየወጣ ነው።ወደ አየር ማረፊያ የሚወስዳቸው መኪና ስለመጣ የሱንም የሷንም ቤተሰቦች ተሰናብታ ወጣች። ረያን ነው የሚያደርሳት። መኪና ውስጥ ከኋላ ቁጭ ብለው እንዳቀፋት ነድ ቦታው ጋር የደረሱት።

" ከዚ በኋላ መች ነው የምንገናኘው? " ለበረራዋ የተወሰኑ ደቂቃዎች ስለቀሩት ባሏን ለመሰናበት ውስጥ ቆማለች።
አንገቷን ቀና አድርጎ አይኑን እንድታየው አደረጋት
" እራስሽን ጠብቂልኝ እሺ! ሁሌም ደስተኛ ሁኚልኝ! በቃ ሰአትሽ እየደረሰ ነው። ሂጂ..."
" ትንሽ ደቂቃ መቆየት እፈልጋለው..." እንባ ባቀረሩ አይኖቿ ትመለከተዋለች።
" ለመሳናበት እያከበድሽብኝ ነው። " ወገቧን ጭምቅ አድርጎ አቀፋት።
" በቃ ሂጂ አምሪ...ናፍቆት አላስቀምጥ ሲለኝ እመጣልሻለሁ..." አላት እንባውን ደብቆ ፈገግ እያለ። በመከራ ተላቀው ተሰነባበቱ።

*

ጊዜው እንደጉድ ይበራል። አምሪ ወደጅማ ከሄደች ሶስት ወር አለፉ። ከባሏ ጋር በቀን በቀን ስልክ ይደዋወላሉ አንዳንዴም በ Video call እያወሩ ናፍቆታቸውን ለማስታገስ ይሞክራሉ። ዛሬም video call እያወሩ ነው

" እና ባልየው ምን አዲስ ነገር አለ? "
" ይኸውልሽ ዋነኛው አዲሱ ነገር..." ስልኩን ወደጎን አድርጎ ጄሪን አስገባት። ስልክ እያወራች ነበር። አምሪያን ስታያት እጇን እያወዛወዘች ሰላም አለቻት። ረያን ስልኩን ወዳራሱ ጋር መለሰው
" ይኸውልሽ ቀንም ለሊትም ከሚኪ ጋር ማውራት ሆኗል ስራዋ። በዚ ሁኔታዋ ከቀጠለች ትምህርቱንም ማን እንደሚማርላት እንጃ ብቻ።.." አላት እየሳቀ። ጄሪ ስልኳ ላይ ተጥዳ የሚያወሩትንም ብዙ አልሰማችም።
" ኦ..ኦ ይሄማ ትልቅ ነገር ነው...ሰርግ ልንበላ ነው በለኛ..."
" በሰርግማስ የሚቀድሟቸው ሌላ የሉም ብለሽ ነው? "
እነፋሩቅን ማለቱ እንደሆነ ገብቷታል።
"ምንም ቢሆን ግን እኛን አይቀድሙንም! ግን እነሱስ እንዴት ናቸው? "
" እነሱማ እኔን ለማስቀናት የማያደርጉት ነገር የለም። ጭቅጭቃቸውን አሁንም አልተውትም። ብቻ ግን ደና ናቸው በጣም። ባለፈው እንደነገርኩሽ ፋሩቅ ፍቅሩን ገልፆላታል። ለመጋባትም ወስነዋል! "
" ወይኔ ያ ቀን ይለፈኝ? " አለች በንዴት
" እንግዲ የላኩልሽን ቪድዮ እያየሽ መፅናናት ነው። ባይሆን ለሰርጋቸው አንደኛ ሚዜ ስለምትሆኚ በደንብ ተዘጋጂ..."
ጄሪ ስልኳን ስትጨርስ መታ ተቀላቀለቻቸው። ብዙ ነገሮችን ሲያወሩ ከቆዩ በኋላ በቅርቡ እንደሚመጣ ነግሯት ተሰነባብተው ስልኩ ተዘጋ።

*

ረያን ቃል በገባው መሰረት ከ 3 ቀን በኋላ ወደጅማ...ወደፍቅሩ ፣ ወደናፍቆቱ ጋር በረረ። አምሪያ መምጣቱን ስትሰማ በጣም ነበር ደስ ያላት። ቅዳሜ ከሰአት ላይ ተገናኝተው እሁድንም አብረው ውለው ማታ ላይ ለመለያየት ተስማሙ።

ረያን ወደነሱ ዩንቨርስቲ እየደረሰ እንደሆነ ደውሎ ስለነገራት ልብሷን መቀያየር ጀመረች። ለመጀመሪያ ጊዜ ታገኘው ይመስል የምትለብሰው ልብስ ከዶርሟ ልጆች ቤዛና አሲያ ጋር ሲመራርጡ ቆዩ። በመጨረሻም ውብ የሚያደርጋትን ከመረጡ በኋላ ለመውጣት ስትዘጋጅ ዶርሚተሪዋ ( የአንድ ህንፃ ተቆጣጣሪ) ከአንዲት ተማሪ ጋር የዶርማቸውን በር ከፍታ ገባች።
" የዚች ልጅ ስልክ ስለተሰረቀ ሙሉ ኮሪደሩን እየፈተሽን ነው። እናም እናንተም ሎከራችሁን ክፈቱልኝ! " ብላ ትዕዛዝ ሰጠች።
አምሪያ ከዚ በፊት የነሚኪ ዩንቨርስቲ አንድ ልጅ ቦርሳው ውስጥ ፈተና የያዘ ሪደር አስቀምጠውበት ምንም በማያውቀው ነገር እንደተባረረ የነገራት ትዝ አላት። ሳታውቀው ልቧ መፍራት ጀመረ። የዶርማቸው አራተኛዎ ልጅ ብሩክታዊት ስላልነበረች ተጠርታ እንድትመጣ ከተደረገ በኋላ ፍተሻ ጀመረች።
ሁለቱን ሎከሮች አልፋ ሶስተኛው ውስጥ ነበር ስልኩ የተገኘው። እነአምሪያ በድንጋጤ ውስጥ ሆነው የሚፈጠረውን ከማየት ውጪ ምንም መልስ አልሰጡም ነበር።

#ክፍል_አስራስድስት ( ⓰ ) ይቀጥላል...
✿❯────「✿」────❮✿

➖➖➖➖➖❤️➖➖➖➖➖

ጥሩ እድል ሊሆንም ላይሆንም ይችላል”   ጣፋጭ ታሪክ


       በአንድ መንደር ውስጥ የሚኖር አንድ ገበሬ ነበር። ከእለታት አንድ ቀን የዚህ ገበሬ ፈረስ ይጠፋል። የመንደሩ ሰው ሁሉ ተሰብስቦ ወደ ገበሬው ቤት በመሄድ ሃዘናቸውን ይገልጹለታል።እንዲህ ሲሉ ” ፈረስህ በመጥፋቱ አዝነናል፤ እንደው ምን አይነት መጥፎ እድል ነው?” ሲሉት። ገበሬው መልሶ “መጥፎ እድል ሊሆንም ላይሆንም ይችላል” ብሎ መለሰላቸው።በበነጋታው የጠፋው ፈረስ ሌሎች ሰባት ፈረሶችን አስከትሎ መጣ። ይህንን የተመለከቱ የሰፈሩ ሰዎች ወሬውን ይሰሙና ወደ ገበሬው ቤት በመሄድ እንዲህ ይሉታል።” የሚገርም እኮ ነው፤ አንድ ፈረስ ነበረህ አሁን ስምንት ፈረሶች ሆኑልህ። እንደው ምን አይነት ጥሩ እድል ነው?” ገበሬውም ” ጥሩ እድል ሊሆንም ላይሆንም ይችላል” ሲል መለሰላቸው።ሲነጋ የገበሬው ልጅ ከስምንቱ ፈረሶች አንዱን ሰርቆ ሊጋልብ ሲሞክር ፈረሱ አሽቀንጥሮ ይጥለውና ልጁ እግሩን ይሰበራል።ወሬውም በሰፈሩ ሁሉ ተሰማ። እንደ ልማዳቸው የሰፈሩ ሰዎች ተሰባስበው ” ውይ የልጅህ መሰበር እንዴት ያሳዝናል ባክህ? እንደው ምን አይነት መጥፎ እድል ነው?” አሉት። ገበሬውም መልሶ ” መጥፎ እድል ሊሆንም ላይሆንም ይችላል” ሲል እንደልማዱ በእርጋታ መለሰላቸው። በቀጣዩ ቀን የመንደሩ የጦር ተቆጣጣሪ፤ ወጣቶችን ለጦር ሜዳ ሊመለምል ወደ መንደሩ ይዘልቃል። የሁሉንም ቤት ወጣት ወንዶች ለጦርነት ሲመለምል ከፈረስ ላይ የወደቀውን የገበሬውን ልጅ ግን እግሩ ስለተሰበረ ሳይወስዱት ቀሩ።ይሄኔ የመንደሩ ሰዎች ተሰባስበው ወደ ገበሬው በመሄድ እንዲህ አሉት “አየህ ልጅህ እግሩን በመሰበሩ ወደጦር ሜዳ ሳይወሰድ ቀረ፤ እንደው ምን አይነት ጥሩ እድል ነው?” ገበሬው ግን አሁንም እንዲህ አላቸው ” ጥሩ እድል ሊሆንም ላይሆንም ይችላል”

እናም .....................................................

ብዙን ጊዜ በኑሮዋችን ውስጥ አንድ ነገር ሲከሰት በችኮላ “መጥፎ” ወይም “ጥሩ” እድል በማለት እንፈርጃለን። መልካም ያልነው ነገር መጥፎ ነገር ይዞ ሲመጣ፤ መጥፎ ያልነው ነገር ደግሞ መልካም ነገር ይዞ ብቅ ሲል፤ ዳኝነታችን መሰረት የሌለው እንደሆነ እንረዳለን። ወደ ኋላ መለስ ብለን የመጣንበትን ብንቃኝ፤ በእርግጠኝነት በአንድ ወቅት መጥፎ እድል ናቸው ብለን የፈረጅናቸው በኋላ ላይ ግን መልካም ነገር ይዘውልን የመጡ የህይወት አጋጣሚዎችን እናገኛለን። እኛ ግን ቀድመን “መጥፎ” እና “ጥሩ” እድል እያልን ነገሮችን ስንከፋፍል፤ አይምሮዋችን አስቀድሞ ነገሮችን ስለሚዳኝ ጭንቀት በጊዜው ከሚሆነው ነገር ጋር እንዳንስማማ ያደርገናል። የገበሬው አመለካከት ግን እጅግ የሚደንቅ ነው። የሚገጥሙት ነገሮች ምን ይዘው እንደሚመጡ ስለማያውቅ “መልካም” እና “መጥፎ” እድል እያለ እራሱን ላልተጠበቀ ሃዘን አያዘጋጅም።የፈረሱ መጥፋት መጥፎ እድል ነው ብሎ ለማለት አልደፈረም። ምክንያቱም የሆነው ነገር ምን ይዞ እንደሚመጣ ስላላወቀ። ፈረሱ ሌሎች ፈረሶችን ይዞ ሲመጣም “መልካም እድል” ብሎ ሊደመድም አልወደደም፤ እንደሰወኛ ብናስብ እነዛ ፈረሶች ባይኖሩ ልጁ አይሰበርም ነበር። የልጁን መሰበርም እንደ መጥፎ እድል ሊወስደው አልፈለገም፤ እንደሰወኛ ግን ልጁ እግሩ ባይሰበር ኖሮ፤ እንደሌሎቹ የሰፈር ወጣቶች ከአባቱ ተነጥሎ ወደ ጦር ሜዳ በተወሰደ ነበር።
እንዲህ አይነት አመለካከት ከአልታሰበ የስሜት መናወጥ ያድናል፤ እርግጥ ነው ቀላል አይደለም። ነገር ግን በህይወት መንገድ ላይ ስንጓዝ የሚገጥሙን ሁኔታዎች ጊዜ ብቻ የሚፈታው ሚስጥር በውስጣቸው አለ። ነገሮች ሁሉ ወደ በጎ እየተቀየሩልን እግዚአብሔርን ባማረርንበት አፋችን እንድናመሰግነው ያደረገን አጋጣሚ በሁላችንም ህይወት ውስጥ አለ። በአንጻሩ በስንት ልመና ያገኘነውን ነገር ምነው ባትሰጠኝ ኖሮ ብለን ያማረርንበትም ጊዜ ይኖራል። በዚህ አለም ላይ
ያለምክንያት የሚሆን ምንም ነገር የለም። ምናልባት አሁን እያለፍነበት ያለው ፈተና እና የኑሮ ጦርነት እድላችንንን እንድንማረር እያረገን ይሆናል፤ ነገ የሚመጣውን ግን አናውቅም። የእኛ ድርሻ መሆን ያለበት ሁሉንም እንደአመጣጡ መቀበልና ነገር ሁሉ ለበጎ ነው ብለን
ለእግዚአብሔር መተው ነው።መጽሐፍ ቅዱስም እንዲህ ይላል “ሁሉም ነገር ለበጎ ነው”ዛሬ ሁሉም ነገር ቢጨልምብህ ለበጎ ነው ብሎ ማለፍ ተረት ብቻ አይደለም፡፡ ጨለማ በጎ ነገሮችን ይዞ ለመምጣቱ ህይወት እራሷ ታስተምረናለችና  ።
🔺🔺🔺🔺🔺😀😀😀😀😀

       
       ┉┉✽‌»‌✨❣✨»‌✽‌┉┉
    ✍ሴኔሳ ነበርኩ (ሴና )
                 ነበርኩ😘

    ▫️COMMENT💌 @Meki3

🦋🙏ከወደዱት ሼር🙏🦋

      ‌‌‌‌‌‌‌  ይ 🀄️ላ🀄️ሉን! ➢

ሼር  @ethioleboled 🥀
.

   ‌‌‌‌‌‌‌      ይ 🀄️ላ🀄️ሉን! 😀

. " ስላንቺ "
[ ✍ ፀሀፊ፡ ሶፊያ አህመድ ]
╚─━━━━░★░━━━━─╝



#ክፍል_አስራስድስት ( ⓰ )
የመጨረሻ ክፍል
✿❯────「✿」────❮✿

ስልኩ የተገኘው አምሪያ ሎከር ውስጥ አለመሆኑን ስታረጋግጥ ተቆጣጣሪዋን አስፈቅዳ እየሮጠች ወጣች። ስለነገሩ ለማወቅም ጊዜ አልነበራትም ወደባሏ ፣ ወደናፍቆቷ በረረች።

ልክ የዩንቨርስቲው በር ጋር እንደደረሰች አይኗን እያንከራተተች ረያንን ፈለገችው ፤ ግን አልነበረም።ልትደውልለት ስልኳን ከቦርሳዋ ስታወጣ ረያን ከኋላ በኩል ወገቧን አቅፎ አሽከረከራት። ፊቱን ባታየውም በጠረኑ በደንብ ለይታዋለች።
" አንተ አውርደኝ እንዴ? " በደስታ ትፍለቀለቃለች። ረያንም ለቀቃትና ወደራሱ አዙሮ አቀፋት። ከብዙ አመታት በኋላ ተጠፋፍተው እንደተገናኙ ሰዎች ለረጅም ሰዓት ተቃቅፈው ቆዩ።
" እ ባልየው የት ነው ያረፍከው ታድያ? " ጆሮው ስር እንደሆነች ጠየቀችው።
" እዛው መነኸሪያው አከባቢ ነው የያዝኩት...ምሳ በልተሻል? " ከእቅፉ አውጥቶ አይኗን ትኩር ብሎ ማየት ጀመረ።
" እመጣለሁ ብለህ ልቤን ሰቅለኸው ብበላስ ይወርድልኛል ብለህ ነው? ምንም አይሰማህም ሆዴ ራሱ እንደዚ እየጮኸ? "
" እኔን እናቴ...በቃ እንሂድ ቆንጀ ምሳ ነው የምገብዝሽ። " ኮንትራት ታክሲ ይዘው እሱ ወዳረፈበት ሆቴል ሄዱ። እዛው አሪፍ ምሳ በሉ።

11 ሰአት ሲሆን ሁለቱም ጅማን ስለማያውቋት ለመጎብኘት እዛው አከባቢ ወክ ለማድረግ ወጡ። የአመሻሹ ድባብ በጣም ደስ ይላል። አየሩም በደንብ ተስማምቷቸዋል። እጅ ለእጅ ተያይዘው የሆድ የሆዳቸው እያወሩ እስከ ምሽቱ 1 ሰአት ድረስ ሰፈሯን ዞሯት።በጣም ውብ ከተማ ነች!

እዛው ሆቴል እራታቸውን በልተው ረያን ቀድሞ ወደያዘው ክፍላቸው ገብተዋል።
" አይንሽን ጨፍኚ። " አላት አልጋው ላይ ከተቀመጡ በኋላ...
" እኔ አልወድም መጨፈን..."
" አትከራከሪኝ...ብዙ አይቆይም። ቶሎ በይ ጨፍኚ። " ምን ሊያደርግ እንደሆነ ግራ ቢገባትም ደስ እንዲለው ብላ ጨፈነችለት።
ረያን ከኪሱ ውስጥ አንድ ስጦታ አወጣ። እቃውን ከከፈተ በኋላ ውስጥ ያለውን የአንገት ሀብል አደረገላት።
" አሁን መግለጥ ትችያለሽ። " አምሪያ ያደረገላትን ሀብል አየችው። የስሟ የመጀመሪያ ፊደል ያለበት የብር ሀብል ነው።
"ወደድሽው? " አላት? መልሷን ጥበቃ ከንፈሯ ላይ እንዳፈጠጠ። አምሪያ ፈገግ እያለች አየችውና እጆቿን አንገቱ ስር ከታ አይኗን እንዲያይ ቀና አደረገችው።
" ምነው አልወደድሽውም እንዴ? " አላት ለደቂቃዎች ምንም መልስ ሳትሰጠው ስትቀር...አምሪያ ሳትለቀው ጠጋ ብላ በስሱ ከንፈሩን ሳመችው። " በጣም ወድጄዋለሁ! አመሰግናለሁ የኔ ባል! " አይን አይኑን ትመለከታለች።

የረያን ስልክ ሲጠራ ሁለቱም ከገቡበት ሀሳብ ባነኑ።
" እ አንተ የፍቅር መቀስ..." አለው ረያን ስልኩን እንዳነሳ። ፋሩቅ ነበር የደወለለት።
" ውይ የማይሆን ሰአት ደወልኩ መሰለኝ..."
" አሰላም አለይኩም ፈሩ...ኧረ ዝም ብለው ሲቀልድ ነው።" አምሪያ ወደረያን ጠጋ ብላ ተቀመጠች። በ Video call ነበር የሚያወሩት።
" እነሰብሪን ናቸው እኮ አንድ ላይ ካላዋራናቸው ብለው..." ሰብሪን እና ጄሪም ተቀላቀሉ። እነሱን ለማዋራት ካፌ ተሰብስበው ነበር። ሁሉም በደምብ ሰላም ሲባባሉ ቆዩ።
" እ ነገርካት ስለአዲሱ ነገር? " አለ ፋሩቅ ሰላምታቸውን እንደጨረሱ።
" ኧረ ባክህ አይደለም ስለናንተ ለማውራት እራሳችን እንኳን ናፍቆታችንን መች በቅጡ ተወጣን? "
" እንዴ ምንድን ነው የሚነገረኝ? " አለች አምሪያ ወደረያን ፊቷን መልሳ።
" ሰብሪንና ፋሩቅ በቅርቡ ለመጋባት አቅደዋል! " አላት።
" ኦ ማሻአላህ...መብሩክ ብለናል። እና ኒካው መች ነው? " በጣም ደስ ብሏታል።
" ኒካህ አይኖርም ውዴ ማለት ሰርግ ብቻ ነው። እመቤቲቷ ሁለት ድግስ አልፈልግም ብላለች። " አለ ፋሩቅ።
ፋሩቅ የራሱ ስራ ስላለው ተጋብተው አብረው ለመኖር ነው ሀሳባቸው።
" እኔ ምላችሁ ግን ለምን አምሪና ረዩም ከነሱ ጋር በአንድ ቀን አትሞሸሩም? " አለች ጄሪ መሀል ገብታ።
" ምን ያደርጋል ዞሮ ዞሮ አምሪ ተመልሳ ወደአዲስ እስከምትመጣ ድረስ አብረው አይኖሩም። " ሰብሪን ሀሳቧን አልደገፈችም።
" ታድያ ምን ችግር አለው? እስከዛ ቤታቸው ፣ እዚ ያለውን ነገር በሙሉ እያስተካከሉ ይቆያሉ። እስኪ አስቡት የረጅም አመት ምርጥ ጓደኛሞች በአንድ ቀን ሲጋቡ...እንዴት ደስ እንደሚል አስባችሁታል? " ጄሪ ብዙ ነገር ብላ በመጨረሻም አሳመነቻቸው።

*

የመጀመሪያው አመት እንዳለቀ አምሪያ ወደአዲስ አበባ ተመለሰች። ሚኪም እሷ ከመጣች ከሁለት ቀን በኋላ ወደአዲስ መጣ። የቆረጡት የሰርግ ቀን ሊደርስ ቀናቶች ስለቀሩት ቤተሰቦቿ ሽር ጉዱን ጀምረው ነበር።ቀኑን ስታስበው ከአሁኑ ደስታ ይወራት ጀመር።

አይደርስ የለ የጓጉለት ፤ የናፈቁት ቀን ሁሉት ሙሽሮችን ይዞ ከተፍ አለ። ጄሪ በአጋጣሚ ያመጣችው ሀሳብ ሁሉም ጋር የህይወታቸው ምርጥና የማይረሳ ቀን ሆነ። ሰብሪንና አምሪያ ባሎቻቸው እስከሚደነግጡ ድረስ አምሮባቸው ነበር። በእርግጥ ረያንና ፋሩቅም እስከዛሬ እንደዚ የማረባቸውን ቀን ማንም አያስታውስም ፤ ጄሪና ሚኪ አንደኛ ሚዜዎች ሆነው ሙሽሮቹን ከማስደሰት አልፈው እራሳቸውም ተመቻችተዋል። ጄሪ በለበሰችው ቀሚስና ሂጃብ ምክንያት ከጓደኞቿ ውጪ ማንም አለያትም ነበር።

ምሳ በልተ ከጨረሱ በኋላ ሚኪ ለአንድ ሳምንት ሲለማመድ የነበረውን የማዲህ ማህፉዝ አብዱና የማዲህ ሷሊህ ሙሀመድን የሰርግ መንዙማ ተነስቶ ማለት ጀመረ።

" አህመድ አህመድ አህመድ ነብዬ
ሚዜዎቹና አጃቢዎቹ እሱ ያለውን በማለት ይቀበሉታል
ወለላው ነብዬ...አህመድ ነብዬ
አዛኙ ነብዬ...አህመድ ነብዬ
ቆንጆ ነብዬ...አህመድ ነብዬ "

የሴቶቹ ሚዜዎችና አጃቢዎች ሁለቱን ንግስቶች ሲከቡ ወንዶች ሚዜዎችና አጃቢዎች ደሞ ንጉሶቹን ከበዋቸውል። ሚኪ የተለማመደው ግጥም እንዳይጠፋበት በውስጡ እየፀለየ ቀጠለ...

" ሙሽራው ሙሽራው
ሙሽሪት ሙሽሪት
ሙሽሮች ሙሽሮች
ሙሀባችሁ ይስባ
በኑሮም በሀያት
ንግግር ልመዱ
መሹራ ውደዱ
ሀጃ አታሳድሩ
እንድትፋቀሩ
ስትነጋገሩ
የጠናው በገሩ
ይከፈታል በሩ
ይከፈታል ኸይሩ
በአላህ በጀባሩ! ( ×2 ) "

ሁለተኛው ሚዜ ተቀብሎ ለሙሽሪቷ መልዕክቱን ማስተላለፍ ጀመረ።

" አህመድ ነብዬ
አህመድ ነብዬ
ሙሽሪት ሙሽሪት
የባልሽ እመቤት
የደስታው መነሻ
የሀዘኑ መርሻ
የፍቅር መሸሻ
የአባወራ ጋሻ
አድርጊው መከታ
ውደጂው በደስታ
በየሁሉም ቦታ
ለስራው መካሪ
ለሀጃው ተጠሪ
በባልሽ ማታፍሪ
ሁልጊዜ ምትኮሪ
ቤቱን እንዲናፍቅ
እየሰጠሽ ፍቅር
ሙያሽን 'ሚያከብር
ደስተኛ አድርጊው
ዘንጠሽ ጠብቂው
ለቤተሰቦቹውም
ለእናት አባቶቹ
ለእህት ወንድሞቹ
ለዘመድ ጓዶቹ
የሚስትነት ሀድ
አሳዪው መውደድ ( ×2 ) "

ተራው የሶስተኛው ሚዜ ነው። እሱም ከሁለተኛው ሚዜ ተቀብሎ ለሙሽራው መልዕክት ይሰጥ ጀመር።

" አህመድ ነብዬ
አህመድ ነብዬ
ሙሽራው ሙሽራው
ሁልጊዜ ውደዳት
ሚስቴም ብቻ ሳይሆን
እመቤቴ በላት
ኢማኔ ነሽ በላት
ደስታዬም ነሽ በላት
ሁልጊዜ ንገራት
እንደምትሳሳላት
ጊዜህን አካፍላት
ወቅትህን አካፍላት
ውደዳት ውደዳት
ደስተኛ አድርጋት
እንደምትሳሳላት
እንደምታስባት
በተግባር አሳያት
ሀዲያ ስጦታ
ለሚስትህ ደስታ
እንዳትረሳት ላፍታ
ስታያት ጠዋት ማታ
ዝንጥ አርጋት ፈታ ( ×2 ) " ወንዶቹ በጭብጨባ ሴቶቹም በእልልታ አድምቀውታል።

የተለማመዱትን ባመረ ሁኔታ ከጨረሱ በኋላ በገጣሚ አብዱልማሊክ ላሊ ( ጎራው ) ተፅፎ በማዲህ አሚር ሁሴን የተዜመውን ምርጥ የሰርግ መንዙማ ተለቆ እሱን እየተከተሉ አብረው ማዜም ጀመሩ።

" አርሂቡ ነብዬ
አርሂቡ ነብዬ
በይ መሬት ሁኚለት ሰማይ ይሆንሻል
ፍራሽ ከሆንሽለት ምሰሶ ይሆንሻል
ባርያ ከሆንሽለት ባርያ ይሆንሻል
ክፍተት አትፍጠሪ ሰው ይገባብሻል
ሁኚ ለሱ ቆንጆ ደምቀሽ ተዋቢለት
አይኑም ወደሌላ እንዳይመለከት
ከአንደበት ከላምሽ ክፉ ከቶ አይውጣ
በረድ በዪለት እሱ እንኳን ቢቆጣ "
ረያን አምሪያ ቅርቡ ስለነበረች ነካ አድጓት
" ላንቺ ነው በደንብ ስሚ " አላት በአፉ ። ያለውን ተረድታዋለች ፈገግ አለች...

" እጅግ ያምራል ትዳር በሱና ከሄዱ
ከጀነት ያደርሳል ፅኑ ነው መንገዱ
እንደናንተ ሁሉ ይቀጥል በሌላው
ለወንድሙ ሁላ ይድረስ እና እጣው
የተቃና ጎጆ ያማረ የደመቀ
እስከመጨረሻው ይሁን የፀደቀ
በልጅም አጊጡ በልጅ ልጆቻችሁ
ድጋሚ እንደገና ይጀድድ ስማችሁ
ሰላማችሁ ይብዛ እጅጉን በረካ
ያድላችሁ ፀጋ የበረካ ታንኳ
በሸሪዓ ቁሙ በነብዬ ሱና
በአንድነት አብሩ ክንዳችሁም ይፅና
በናንተም ይሰማ የኸይራቶች ዜና
ሁሌም የሚጀድድ ዳግም እንደገና! ( ×2 ) "

ትምህርት ወስደውበትና ብዙ ተመርቀውበት ሲያሽቁ ቆዩ። ከታሰበው በላይ ሆኖ የሰርጋቸው ቀን በማይረሱ ብዙ ትዝታዎች ተከቦ አለፈ።

*

" ከ 4 አመት በኋላ "

አምሪያ በፋርማሲስት ተመርቃ ስራ ይዛለች። ረያን ህክምና ስለሆነ እያጠና ያለው ገና ነው። በላፕቶፑ ሲሰራ የነበረውን ስራ እንደጨረሰ አጠገቡ ያለውን ዲያሪ ከፍቶ መፃፍ ጀመረ።

" አልሀምዱሊላህ! ሁሌም ቢሆን ምስጋናዬን ለአላህ ባደርስም አልጠግብም! ደጋግሜ አልሀምዱሊላህ እላለው!
ዛሬ ላይ ሆኜ የበፊቱን ነገር ሳስታውሰው ይገርመኛል። እኔና አምሪ እዚ ከመድረሳችን በፊት ያለፉትን ነገሮች...

ብዙ ጊዜ የፍቅር ግኑኝነተችም ሆነ ትዳር የሚፈርሰው አንድ ላይ ከሚያደርገን እልፍ ምክንያቶች ይልቅ ልታለያየን የፈለገችውን አንድ ምክንያት አግዝፈን ስለምናይ ነው! በኔና አምሪ መሀል ብዙ ነገር ቢፈጠርም ፤ አንድ ላይ እንድንሆን አልተፃፈም ብለን እንድናስብ ያደረጉን ብዙ ፈተናዎች ቢገጥሙንም ችግሮችን ማለፍ ግን አንዱ የህይወት አካል ነው።
<< ኢነመዓል ዑስሪ ዩስራ ( በእርግጥም ከችግር በኋላ ምቾት አለ! ) >> አይደል አላህም ያለን? አምሪዬ ቃል የተገባልኝ ምቾቴ ናት! እስከጀነት ላፈቅራት፣ አብሬያት ልሆን ቃል የገባውላት ንግስቴ! " ፅሁፉን ፅፎ ሳይጨርስ አምሪያ ከኋላው መጥታ አቀፈችው።
" እኔኮ እያጠናህ መስሎኝ...ምን እየሰራህ ነው? " ዲያሪውን ልትወስደው ስትል በእጁ ያዘባት።
" ሚስጥር ነው እንዴ? ምንድን ነው የፃፍከው? " ከፍ አድርጎ የያዘባትን ልትነጥቀው ትታገላለች።
" ስላንቺ ነው የፃፍኩት! "
" እና አስነብበኛ..."
" አይ ሌላ ጊዜ አሁን እየታገልሺኝ ልጁን አታስጨንቂው " ዲያሪውን ጠረንጴዛው ላይ ካስቀመጠ በኋላ አቅፏት እጁን ሆዷ ላይ አደረገው።
" ይኸውልሽ ከረገጠሽ ንገሪኝ እሺ..."
" ኧረ ባክህ ምን ልታደርግልኝ ከዛ? " አለች እየሳቀች።
" ይመከራላ..."
" ወረኛ...በል ባይሆን ገንፎ ፣ ሙቁ ምናምን እንዴት እንደሚሰራ ከአሁኑ ተለማመድ! "
" ታዛዥ ነኝ የተከበሩ። " ግንባሯን ስሞ ደረቱ ላይ ለጠፋት።
ኢማን ፣ ፍቅር ፣ ትዕግስት ፣ ደስታ ፣ ስኬት!

#ስላንቺ 🥰

ታሪኩ እንዴት ነበር እስኪ አስተያየታችሁን ኮሜንት ላይ ጻፉልን
🌸🌺🌸🌹✿❯────ተፈፀመ! ────❮✿ 🌷🌸🌺🌹

"ማርፈድ ከትምህርት ቤት ይልቅ ህይወት ላይ ዋጋ ያስከፍላል"

#የባከኑ_ቀናት

#አዲስ_ተከታታይ_ልቦለድ

✍ ፀሀፊ፡ ሂባ_ሁዳ

#ኢትዮ_ልቦለድ
.
.
ማታ 1:00 ላይ ይጠብቁን🥰

የባከኑ ቀናት
ክፍል አንድ
(ሂባ ሁዳ)
.
.
"ማሂር" ስሙን ባነሣሁት ቁጥር ፈገግታው ይታወሰኛል። ያኔ ለመጀመሪያ ጊዜ ነበር ትምህርት ቤት የቀየርኩት፤ ሌሎች ሁለቱ ጓደኞቼ ቀድመውኝ እዛ ትምህርት ቤት ስለገቡ የቀረነው እኔና ኢክራም ስምንተኛ ክፍል እዛው እነሱ ጋር ተመዘገብን። ትምህርት በተጀመረ በሣምንቱ ሰኞ ለመማር ሄድን፤ ግን ደግሞ ሶስታችን አንድ ክፍል ሆነን ኢክራም ግን ሌላ ክፍል ደረሣት። በዚህም ከፍቶን ነበር፤ ምክንያቱም ከመዋለ ህፃናት እስከ ሰባተኛ ክፍል አብረን ነበር የተማርነው። ለመጀመሪያ ጊዜ ስምንተኛ ክፍል ላይ ተለያየን።
*
የትምህርት የመጀመሪያው ቀን፤ ኢክራምን ወደ ክፍሏ አድርሠናት እኛም ገብተን መማር ጀመርን፤ ረፍት ሰዐት ላይ ኢክሩ መጣች..
<<እንዴት ነው ተመቸሽ ክላሱ? ተዋወቅሻቸው?>> የኔን ያህል የከፋት አትመስልም።
<<አይ ኢክሩ ያላንቺ ሁሉም ነገር ደባሪ ነው ባክሽ። የምን መተዋወቅ.. ከማንም ጋር አልተነጋገርኩም። ዩስራ ና ራቢ ሲቀሩ....ያው ቀስ በቀስ እንለምዳቸዋለን።>> መለስኩላት።
.
ኢክሩ አንድ ቦታ መቆም አትወድም፤ ጊቢውን ዞር ዞር እያልን ማየት ጀመርን። ከመቼው እንደተደወለ ባይገባንም እረፍቱ ሲያልቅ ወደ ክፍል ለመግባት ዞረን ለመመለስ መንገዳችንን ተያያዝን። ኢክሩን ክፍሏ ለማድረስ እየሄድን ዩሲ ና ራቢን ብንፈልጋቸው ልናገኛቸው አልቻልንም። እኔ ላደርሣት ተስማምተን ሶስተኛ ፎቅ ላይ ወደ ሚገኘው ክፍሏ ለመሄድ ደረጃ መውጣት እንደጀመርን ከፊታችን ደረጃ በመውጣት ላይ ያለ ልጅ አየን። ከኢክሩ ጋር ዞር ብለን ተያየን በዛው ቅፅበት <እንዴ ማሂር> እኩል ነበር የጠራነው። ሁለት ድምፅ በአንዴ ሲያደምጥ ወዲያው ዞረ ፤ አየን.. ግራ ተጋብቶ ባለበት ቆመ። እኛ እንደማፈር ብለን እርስ በእርስ ተያይተን ቶሎ አጎነበስን....
*
ከልጁ ጋር ሳንነጋገር ኢክሩን ሸኝቻት ለብቻዬ ወደ ክፍሌ ገባሁ። አስተማሪው ግን አልገባም፤ ተማሪዎች ክፍሉን ቅውጥ አድርገውታል። ብዙዎቹ ሰባተኛ ክፍል አንድ ላይ ስለነበሩ ለመግባባቱ ጊዜ አልፈጀባቸውም። እስካሁን ዩስራ ና ራቢያ አልተመለሱም፤ እኔም ብቻዬን ቁጭ ብያለው። በዚህ ጊዜ ከኃላዬ ያለችውን ልጅ አዲስ ስለሆነች ይመስለኛል አንድ ልጅ ይዝጋታል፤ ደግሞም ያሾፍባታል.. ሌሎች ሁለት ልጆች ደግሞ ይስቃሉ። እሷ ጋር ሲጨርስ እኔም ጋር አፉን ሊከፍት ወደኔ መጣ
<<ስሚ እናቱ ማለቴ ሰሚራ..>>ዝም አልኩት። ከሁለቱ አንዱ
<<ባቢ ዱዳም እኛ ክፍል አለ ማለት ነው?>> ተደረበለት።
<<ሃሃሃ>> ሶስቱም ሣቁ አላናደዱኝም፤ ጅል ነው የመሰሉኝ። እንደናኳቸው ሲገባቸው...
<<ቆይ ማን ነኝ ብለሽ ነው እያናገርንሽ ዝም የምትዪው?>> ባቢ ያሉት ልጅ ነው የሚያወራው። አሁን አላስቻለኝም።
<<ማን ስለሆንክ ማወራህ ይመስልሃል? ቦታህን እወቅ!>> ሣልዞር ነበር የመለስኩለት።
<<አረ ባቢ በፍሬሽ ተማሪ ልሰደብ!>> ብሎ ሲነሳ ዞር ብዬ አየሁት። ወደኔ እየቀረበ ነው.. ሊደባደብ መሆኑ አልጠፋኝም።
<<እንዴ! ባ..ቢ ና ና!>> ይህን ሲሠማ ዞረ፤ እኔም ተከትዬው ዞርኩ። አብረውት ከነበረው ልጅ እስካሁን ዝም ያለው ነበር። ልክ ሣየው ቶሎ ዞር አልኩኝ። <እንዴ ማሂርን የሚመስለው ልጅ ደግሞ ምን ይሰራል እዚህ?> ከራሴ ጋር ነበር...
<<ምንሼ ሎጋው?>> በጥያቄ አስተያየት ማሂርን የሚመስለውን ልጅ ተመልክቶት ግራ እየተጋባ መልስ ይጠብቃል፤ ባቢ። <አሃ ሎጋው ነው እንዴ ስሙ? ማሂር ስንል ምን አዞረው ታዲያ?> ለራሴ አንሸኳሸኩ...
<<በቃ ና አልኩሃ>> ብሎ ተነስቶ ወደ በሩ አመራ፤ "ሎጋው"።
<<አቤላ ምንሼ ነው የሚለው እእ?>> ባቢ አልዋጥልህ እያለው ቢሆንም "ሎጋው"ን ተከትለው ወደ በሩ አከታትለው ሄዱ። ብቻዬን ቀረሁ ባቢ ፣አቤላ ፣ሎጋው፣ አሃ የክፍሉ ጉልቤ እናንተ ናችሁ ማለት ነዋ!....
*
የመጀመሪያው አስተማሪ ሣይገባ ቀጣዩ አስተማሪ መጣ። ከፊት ካሉት ጋር ትንሽ አወራና <<እሽሽሽ ዝምታ!>> ብሎ ዴስኩን መታ መታ አደረገ። ቀጥሎም እሱ ለትምህርት ቤቱ አዲስ እንደሆነና ስማችንን እንድናስተዋውቅ ጠየቀን። ከፊት ጀምሮ እያስተዋወቁ እነ ባቢ ጋር ሲደርስ <<እኔ ባቢ እሱ..>> ብሎ ጓደኛው ጋር ሲደርስ በሩ ተንኳኳ
<<ቆየኝ..>> መምህሩ ለመክፈት ወደ በሩ ተራመደ።
<<አረ ቲቸር እኔ ባጣ ቆየኝ ነኝ እንዴ?>>
<ሃሃሃሃ...> ተማሪው በሳቅ አደመቀው፤ ግማሹ ምን እንደተባለ ሣይሰማ ከተሣቀማ እናድምቀው ይመስል ሳቁን ተቀባበሉት።
<<ኢብቲላ?>> አስተማሪው ነበር፤ በሩን ከፍቶ ወደኛ መለስ እያለ... ከውጪ ዩስራን አየሁዋት። <<የለችም?>> አለ ዝም ሲባል።
<<ኧረ አለች እዛ ጋር...>> ዩስራ ወደኔ እየጠቆመች ታሳየዋለች።
<<አንቺ ስጣራ ለምን ዝም አልሽ?>> አፈጠጠብኝ ።
<<መቼ ጠራኸኝ?>>
<<ኢብቲላ ስል አልሰማሽም?>> ቆጣ አለ።
<<ኧረ የሌላ ሰው መስሎኝ ነው...>> ተማሪው እየቀለድኩበት ስለመሰለው ክፍሉን በሳቅ አናጉት <ሃሃሃሃ..>። መምህሩ ጭራሽ ይበልጥ ተናደደ።
<<ነይ ውጪ እንዳገቢ!>>
<<ለምን?>>
<<ስርዐት የለሽማ!>>
<<ማለት?>> ተማሪው ፀጥ አለ፤ <<አትወጪም!?>> በጣም ጮኸብኝ። ተማሪው ዝም ብሎ የሚሆነውን ይከታተላል፤ ባቢ <<ኧረ እንዳትወጪ.. እንዳሠሚው>> አንሾካሸከ። አስተማሪው ፈጠን ፈጠን እያለ በሩን ብርግድ አድርጎ ከፈተው። በዛው እርምጃው ወደኔ እየመጣ ነው፤ ከመቼው እንደ ደረሠ ባላውቅም አጠገቤ ቆመ። ሲፈጥረኝ ሰውን ንቄ መተው ያስደስተኛል።
<<አንቺ ጎትቼ ሣላወጣሽ ውጪ!!>> እጁን ሲያነሣ ተማሪው በአንድ ድምፅ <ኧረረረረ....> ሊመታኝ መሠላቸው፤ ተንጫጩ።
<<እንዳትነካኝ!!>> ለካ ጮክ ብዬ ነው ያልኩት፤ በአንዴ ጫጫተው በዝምታ ተዋጠ። ከቦታዬ ተነስቼ ቆምኩኝ በዚህ መሃል አንድ አስተማሪ ወደ ክፍላችን ገባ፤ ተቆጣጣሪ ነው። ድምጽ ሰምቶ ነበር የመጣው።
<<ምንድነው?>> ሁላችንንም እያፈራረቀ አየን።
<<በጣም አስቸገረች ክፍሉን እያስረበሸች ነው።>>
<<ኧረረረረ.. እንዴዴዴ...>> አስተማሪው ወደኔ እየጠቆመ ሲያወራ ተማሪው በአንድነት ከቅድሙ በባሰ መልኩ ተጯጯኸ።
<<ዝም በሉ! ነይ አንቺ !>> ተቆጣጣሪው ነበር። እንደለመደብኝ ጅንንን ብዬ ስሄድ
<<ይኸው ንቀቷን እየው>> አስተማሪው፤ እልህ እንደያዘው ያስታውቃል። ሁሉንም አንድ በአንድ ነገረው።
<<ታዲያ ጥፋቱ ያንቺ ነዋ>> ተቆጣጣሪው ኮስተር አለ።
<<አይ አይደለም...>> ረጋ ብዬ መለስኩ።
<<እንዴት?>>
<<ስሜ ኢብቲላ አይደለማ!>>
<<እና ማን ነው?>> ተቆጣጣሪው በመገረም ይመለከተኛል። የኔ ስም ሁሉንም ስለማያውቁት ለመስማት እንደ ፈለጉ ገባኝ።
<<ኢብቲሣም ነው ስሜ>> በጣም ዝቅ ባለ ድምጽ። ተማሪው እእ ቢሉም ምላሽ ግን አላገኙም። ተቆጣጣሪው ከአስተማሪው ጋር ሲነጋገር ወደ ቦታዬ ተመልሼ ተቀመጥኩ። ግን ሁሉም እያዩኝ ነው፤ ምናልባትም <ምኗ ደረቅ ናት> እያሉም ይሆናል።
.

#ክፍል_2
ይቀጥላል...

የባከኑ ቀናት
ክፍል ሁለት
(ሂባ ሁዳ)



*
አስተማሪው ለምን እንደሆን ባላውቅም <<ለዛሬ ይብቃን>> ብሎ ወጣ።
<<እስይይይ ውልቅ በል ይመችህ>> ባቢ ከዴስኩ ላይ ተቀመጠ። በዚህ ሰዐት ዩስራ እና ራቢያ ወደኔ መጡ።
<<እናንተ የት ጥፍታቹ ነው?>> እንደማኩረፍ ሲያደርገኝ ሁለቱም መጥተው አቀፉኝ። ቀኑን ሙሉ እንዳልተገናኘ ሰው ተቃቀፍን።
<<ኢብቲ ዛሬ የሆነውን ጉድ ብታውቂ! ወደ ቤት ስንሄድ እንነግርሻለን..>> ብላ ለመቀመጥ ስትዞር..
<<እንዴ ባቢቢቢቢ>> ራቢያ ነበረች። ዩስራም ደግመችው፤ከአነጋገራቸው አምናም አንድ ክፍል እንደ ነበሩ ተረዳሁ። እነሱ ሲቀላለዱ ኢክራም መጣች፤ ለካ የምሳ ሰዐት ደርሷል ። እነ ዩሲን ሰላም ብላቸው ወደ ውጪ ወጣን።
<<ስሚማ!ያ ልጅ>>በእጇ ወደ አንድ ተማሪ እየጠቆመች።
<<የቱ?>> ኢክሩ ወደምታሣየኝ አቅጣጫ ሣይ የተባለው ልጅም ፊቱን አዞረ።
<<እንዴ ማሂር ራሱ እኮ ነው የሚመስለው አየሽው? ኢብቲ ከኃላው፣ ጸጉሩ፣ቁመቱ፣ አረ ሁሉ ነገሩ እንጂ... ከምንም በላይ አረማመዱ ኮፒ ነው የሚመስለው>> ኢክሩ ልክ ናት በጣም ይመሳሰላሉ። ማሂር ማለት እኛ ስድስተኛ ክፍል እያለን እሱ ሰባትኛ ክፍል ተማሪ ነበር። ከሰው ጋር ብዙም አይግባብም፤ ከእኛ ጋር እንዴት እንደተግባባ ባይገባኝም በጣም ፈታ ያለ ልጅ ነበር። ምሣ ሰዐት እሱ እስኪመጣ ጠብቀን ነበር የምንበላው። እኔ እሩዝ ኢክሩ ደግሞ ፍርፍር የያዝን ቀንማ አያስነካንም! ጥርግ አርጎ ነበር የሚበላው። በቃ ልክ እንደ ታላቅ ወንድማችን ነበር የምናከብረው።
<<ስሙ ማን ነው ?>> ኢክሩቲ ከትዝታው መርከብ መለሰችኝ።
<<እንጃ ግን ሎጋው ሲሉት ነበር>> የቅድሙ ትዝ ብሎኝ።
<<ወንድም እንደሌለው ባይነግረንማ ወንድሙ ወይ መንትያው እንል ነበር>> ኢክሩ በጣም ተገርማ ታወራኛለች በመሃል እነዩስራ መጡ ና ወሬ ቀየርን።
*
ዛሬ በጠዋት ነበር ወደ ትምህርት ቤት የደረስነው። ራቢያ ሰፈሯ ከእኛ ስለሚርቅ እኛ ጋር ስትመጣ ነው የምንሄደው። እኔና ዩስራ አንድ ሰፈር ነን፤ ከኢክራም ጋር ደግሞ አቅጣጫችን ሁላ አይገናኝም። የኛ ማርፈድም ሆነ በጊዜ መሄዳችን በራቢያ ይወሰናል፤ ያው እሷ በመጣች ሰዐት እንጂ አንወጣም። ካረፈደች ወደ'ሷ መንገድ እየሄድን እናገኛታለን፤ ዛሬ ቶሎ ስለመጣች በጊዜ ደረስን። ሰልፍ እየተጀመረ ነበር እያስጠላንም ቢሆን ተሰልፈን አለቀ፤ ግን የራሣችንን ወሬ ስናወራ ምን እንደተባለ ሁላ አልሰማንም። ክፍል ስንገባ አቴዳንስ መጠራት ተጀመረ፤ ሲጨርስ ያልተጠራ እጁን ያውጣ ሲባል ከሚያወጡት መሃል እኔም ነበሩኩ። ወደ ቢሮ ሄደን እንድናነጋግር ነገረችን ያረፈዱትንም <ከእሱ ጋር ሂዱ> አለቻቸው። ግር ብለው ወደ ቢሮ ገብተው እያስተካከሉ መውጣት ጀመሩ። እኔ ደግሞ እስኪቀንሱ ብዬ በሩ ጋር ቆሜ ነበር። ወደ ውስጥ ስገባ ከአንድ ልጅ ውጪ ሁሉም ወጥተው ነበር እሱም እንደኔ አዲስ መሰለኝ ሌሎች ለሁለት ለሶስት ነበሩ፤ እኛ ብቻ ስንቀር እሱ ጨርሶ የኔ ተራ ጋር ደረሰ።
<<ማን ነበር ያንቺ ? የአረብ ስም መሆን አለበት እንጂማ ሰሚራ ቢሆን አይጠፍም ነበር..>> ስራውን ቀለል አድርጎ የሚሰራ ይመስላል። ብቻውን ከማሽኖች ጋር እየዋለ በአገኘው አጋጣሚ ለማውራት ይፈልጋል።
<<ኧረ ኤርሚያስ ፒስ ነው>>
<<እንዴ የሰፈሬ ልጅ አቤላ ምነው ፈለከኝ እንዴ?>>
<<እስቲ የዚህን ልጅ ስም ፈልግልኝ>>
<<ኧረ የሰፈር ልጅ ብዬ ሙስና አልሰራም፤ እሷን ላስቀድማት ጠብቁኝ..>>
<<አይ ችግር የለውም>> ሁለቱንም አፈራርቄ አየኋቸው፤ የቸኮሉ ይመስላሉ።
<<የክላስ ልጅ ናት ጣጣ የለውም>> አቤላ እኔን እያየ <<ሎጋው ብለህ ፈልግና ካላገኘኸው ወደ ኦርጅናል ስሙ እንሄዳለን>>
<<አታዝግ ባክህ ስራ ላይ ነኝ>> ኤርሚያስ ነበር ኪቦርዱን እየነካካ።
<<እ.. እሱን ዝም በለው ክላስ መግባት አይፈልግም ማሂር አህመድ እይልኝ>>
<<ምን? እ..ን..ዴ ማሂ...ር>> ሶስቱም አፈጠጡብኝ። ኦህ ደንግጭ ምን እንዳልኩ ራሱ ረሣውት ማሂር ዝም ብሎ ያየኛል፤ አየውና አይኔን ሰበር አደርገዋለሁ።
አቤላ እና ኤርሚያስ እያፈራረቁ ያዩናል። ወደ ራሴ ስመለስ <<ይቅርታ የኔን ስም እየው ...>> ተደናበርኩ።
<<እሺ ማን? አልሽኝ>>
<<ኢብቲሣም ማህሙድ>>
<<ኢንቲሣር?>> አለመሳሳቱን ለማረጋገጥ ያልኩትን አሳስቶ እየደገመልኝ።
<<ኧረ ኢብቲሣም ነው ያለችህ>> ማሂር ነበር። ግን ወዲያው ዝም አለ ፤ወይ ጉዴ ተወዛግቤ አወዛገብኩት።
<<እሺ የሁለታችሁም ተስተካክሏል መሄድ ትችላላችሁ። ግን አትጥፉ ጎራ በሉ..>> ኤርሚያስ ፈገግ እያለ። እኔ እስክወጣ ጨንቆኝ ነበር እየፈጠንኩ መራመድ ጀመርኩ..በሩ ጋር ደርሼ እስካንኳኳ እነማሂር ደረሱብኝና እኩል ወደ ክፍል ገባን። ተማሪው ጢቅ ብሏል። ቦታዬ ላይ አንድ ልጅ ተቀምጦል። ወደ ፊት ጋር ባዶ ወንበር አግኘሁ፤ ሸግን አስተማሪዋ መጸሃፍ ያልያዛቹ ውጡ እያለች ነው። ዩስራ ይዛ ነበር ልጁም ላለመውጣት ብሎ ነው በኔ ቦታ የተቀመጠው። በአይኔ መጸሃፍ ያለበት ቦታ ስፈልግ ማሂርን አይሁት ወደኔ ሊዞር ሲል ቀድሜ ዞሬ ተቀመጥኩ። አስተማሪዋ ወደኔ እየመጣች ነው አንገቴን ደፍቼ አይኖቼን ወደ ደብተሬ አሸሸዃቸው። መድረሷ አልቀረም፤ ከፊቴ ቆሟ በትላልቅ አይኖቿ በቁጣ አፈጠጠችብኝ። በጣም ፈራኻት፤ ገና ከመግባቴ ነገራቶች እየተደራረቡብኝ ነው። ከአስተማሪ ጋር ተግባብቼ መማር የለመድኩ ልጅ አሁን ግን ወደ ጭቅጭቅ እያመራሁ ነው
<<ኧረ ተጠጋልኝ አንተ ስትቀመጥ እረሣኸኛ እኮ!>> አቤላ ነበር። ማሂር ወደ እኔ ተጠጋለትና ተቀመጠ። ምንም መናገር አልቻልኩም እንዴት መጥቶ ሲቀመጥ አላየሁትም ግራ ተጋባሁ ዝም አልኩኝ።
<<ደበረሽ እንሂድ እንዴ?>> አቤላ ዝም ስል እነሱ ስለተቀመጡ መስሎታል።
<<ኧረ አልደበረኝም.. እ.. እንዴት መጣችሁ?>>
<<ቲቸር ሃይለኛ ናት! መጻሃፍ ካልያሽ ደግሞ ያልቅልሻል። ወደ አንቺ ስትመጣ እንቅደማት ብለን ነበር። እሷም መፅሃፉን ስታይ አስቀየሰች፤ ምትጋተተው ተማሪ እየፈለገች ነው።>> ፈገግ አለ፤ አቤላ። ደግሞ ጨዋታ አያልቅበትም በቃ ማሣቅ ሙዱ ነው።
<<ኧረ እናንተ የሌለ ተመቻችታቹ የለ..>> ሶስታችንም ቀና ስንል ባቢ ነበር። ሰላም ከተባባሉ ቡኃላ እጁን ሲዘረጋ <ይለፈኝ> አልኩት ሶስቱም አዩኝ። ባቢ ንቄው መስሎታል መሰለኝ ፈታ ብሎ ማውራት አልቻለም። አቤላ ያወራል እኛ እንስቃለን። <<ባቢ እእ ምንድነው ጓደኞችክ ጓደኛችንን ይዘው አንለቅ ያሉት?>>
<<እሰይ ዪሣ ተባረኪልኝ እሱን ለመጠቅ ነው የኔም አመጣጥ። ቅድም የት ነበራቹ?>> ራቢያ ኮስተር ለማለት እየሞከረች።
<<መጀመሪያ አንቺ መልሺልኝ።>> እኔ ላይ ጣቷን እየቀሰረች። ለነገር እንደሆነ እኔም አልጠፋኝም። ትንሽ ላድርቃቸው በሚል <<ማሂር የት ነበርን?>> ብዬ ስመለከታቸው እርስ በእርስ ይተያያሉ። ማሂር ለመናገር ጉሮሮውን ሲጠራርግ
አቤላ ፈጠን ብሎ
<<አትቸገር ወንድሜ እኔ ላስረዳቸው። ያው ለትንሽ ጉዳይ ወደ ቢሮ አቅንተን ነበር እሷን ስንጨርስ ወክ አደርገን ወደ ክፍል መጣን። ግን እወቁልኝ እኔ አጃቢ ነበርኩ ሃሃሃሃሃ...>> ሁሉም ሣቀ።
<<አንተ የተመታህ..>> ብሎ ማሂር ሲነሳ አቤላ እየሮጠ ወጣ።
.
.
#ክፍል_3
ይቀጥላል...

የባከኑ ቀናት
ክፍል ሶስት
(ሂባ ሁዳ)
.
.
<<አንተ የተመታህ..>> ብሎ ማሂር ሲነሳ አቤላ እየሮጠ ወጣ፤ ማሂርም ተከትሎት ወጣ።
<<ለምን አንቺም አትከተያቸውም?>> ራቢ።
<<አንቺ ነገር ላይ የሚችልሽ የለም፤ አሁን ኢክራም ጋር እንሂድ.. >> ዩስራ ቦርሣዋን እየዘጋጋች።
<<እ.. ዛሬ ቆየች። ጠፍቶባት እንዳይሆን ሃሃሃሃ>> ተያይዘን ወደ ኢክራም ክፍል ሄድን።
.
ብሎክ ላይ ብዙ ተማሪዎች ተደርድረዋል፤ ዩስራ ና ራቢያ የሚያውቋቸውን ሰላም እያሉ አልፈን ቀጥታ ወደ ኢክሩ ክፍል ስንገባ አንድ ልጅ ወደኛ አቅጣጫ ጀርባውን ስጥቶ ይታያል።
<<ኧረ እየተጋተተ ባልሆነ..>> ራቢ ነበረች። ወፍራም ስለሆነ ከፊቱ ማን እንዳለ መለየት አልቻልንም ግን የማውቀው ክፍት ጫማ አየሁ
<<ራ..ቢ..>>
<<እእ ምን ሆንሽ >> ፊቷን ሣታዞር መለሰችልኝ <<ኢክ..ራም የት አለች?>> አሁን ወደኔ ዞረች። እጄን ወደ ልጁ ጠቆምኳት
<<አትታይም እኮ እንዴት አወቅሽ?>> ዩስራ ግራ ተጋብታ ስታይ
<<አንተ ያምሃል እንዴ አሣልፈኝ ..>>|የኢክራም ድምጽ ተሰማ። ራቢያ በሩን አጋጭታ ወደ ልጁ መራመድ ጀመረች። እኔ እና ዩስራ እርስ በእርስ ተያይተን ተከተልናት። ልጁ ሶስታችንን ሲያይ ደነበረ፤ ምን ሊሉኝ ነው ብሎ አይኖቹን ያንከራትታቸዋል።
<<አንተ ዱዝ ምንድነው ምትጋተታት?>> ራቢ የቅድም ሃይልና ቁጣዋ ጠፍቶ በመገረም ታየዋለች።
<<ራ.ቢ.ያ.. አይደለም እኮ.. እ.እሷ..>>
<<ኧረ እሷ ናት አላሣልፍ ያለችህ አይደል?>> ዩስራ ላለመሣቅ እየታገለች።
<<አይ..አይ.. ላልፍ ስል ተጋጭተን..አ.. አይደል እንዴ..>> ከቃላቶች ጋር እየታገለ ይመስላል። እኔ ግን አልገባኝም... ይተዋወቃሉ? በጣም የፈራ ይመስላል።
<<አሃ የህንድ ፊልም ላይ እንደምታዩት ማለት ነው? ሃሃሃሃ>> ራቢ የሚያበሽቅ ሣቅ ለቀቀችበት። ራቢ የምትገርመኝ ነገራቶች ላይ ራሷን ማግለል ትፈልጋልች። የህንድ ፊልም እሷ ሣታይ እንዴት እንዲህ እንደሆነ አወቀች? አይ ራቢ..
<<በቃ ቻው>> አንገቱን ደፍቶ ከክፍሉ በፍጥነት ወጣ።
.
<<ማን ነው?>> የኔ ጥያቄ ነበር።
<<ምን አቅለታለው!>> ኢክሩ በተሠላቸ አንደበት
<<ይሄ ዱዝ፤ አንድ ክላስ ነበርን። እሱ ዘጭ ብሎ አሁንም ሰባተኛ ክፍል ነው>>
<<ኦ ስለምተተዋወቁ ነዋ እንደዛ የሆነው>> ራቢን እያየሁዋት ነበር፤ ፊቷን አዞረችብኝ።
<<ኧረ ምን እሱ ብቻ.. ይፈራታል እንጂ!>> ዩሲ አከለችበት።
<<ማለት ይፈራታል? ለምን? እንዴት ?>>
<<ኢብቲ ደግሞ የራቢያን ፀባይ እያወቅሽ>>
<<ዩስራ ምንም አታሟሙቂው! እንደውም ኑ እንውጣ ..>> ራቢ ቆጣ እንደማለት ብላ መከሰችላት።
<<ራቢ ወሬ ለመቀየር ከሆነ አንሰማሽም። በይ ራስሽ ተናገሪ>> ኢክሩ ተመቻችታ ተቀመጠች።
<<ኧረ እኔ የናንተ ዩስራ እያለሁ ምን ሰርቼ ልበላ.. አሁን ልንገራቹ በቃ! እንደናንተው እዚህ ትምርት ቤት በገባን ጊዜ አጅሬው በረከት (በሬው ነው የሚሉት) ራቢን መጋተት ፈለገ። ቢላት ቢላት ምንም ልታናግረው ፍቃደኛ አልሆነችም። ታዲያ በስፓርት ክላስ ለመስራት ሜዳ የወጣን ቀን እኛ በሱሪ የመጀመሪያችን ስለነበር በጣም ፈርተን ነበር። ደብሮንም ነበር፤ ያው ረጅም ጋወን እንደርብ ነበር። በሬው የሚሉትም ደግሞ ለምን እንደሆነ ባይገባኝም ከሙስሊም ሴቶች ጋር መሯሯጥ ይወዳል። የዛን ቀን ተረኛ አሰሪ ራቢ ነበረች፤ እንደሌሎቹ አልሆን ስትለው እልህ ያዘውና በተማሪ ፊት ሂጃቧን አወለቀባት....>>
<<ምን ይሄ ዝፍዝፍ ልጅ>> ከተቀመጥኩበት ተነሣሁ።
<<ሄይይይይ ተረጋጊ እንጂ፤ አሁን እኮ አይደለም ኢብቲ... አንቺ ና ራቢ ችኩልነታቹ መቼ እንደሚለቃቹ እንጃ>>
<<ቆይ አንቺስ ዝም ብለሽ አየሽው በሂጃቧ ሲመጣባት?>> ዩስራ ላይ አፈጠጥኩባት።
<<ኢብቲ የሆነውን ትንገረንና ትጠይቃታለሽ>> ኢክሩ ታሪክ እየተነገረ ሲወራ ይረብሻታል፤ ዝም ብላ ማድመጥ ነው የሚመቻት።
<<እእ.. እሺ ይቅርታ ዩስራ ቀጥዪ!>>
<<ከዛ ሂጃቧን ሲያወልቅባት ያዩትም ያላዩትም ይስቃሉ፣ ይጮሃሉ በቃ ድብልቅልቁን አወጡት። በዚህ መሃል ባቢ ቲሸርቱን ወረወረላት ያው ፀጉሯን ለመሸፈን ሲል። ከዛ ቡኃላ ነው ከነባቢ ጋር የተግባባነው፤ ምርጥ ልጆች ናቸው። እኔ አሞኝ ስለነበር ከሜዳው ራቅ ብዬ ነበር የተቀመጥኩት፤ ግን የሚሰሩት ይታየኝ ነበር። እስክመጣ ነው ይሄ ሁሉ የሆነው። ከዛ አስተማሪው ጋር ሄድን፤ ሁሉንም ነገርነው። ተማሪውን ዝም ካስባለ ቡኃላ <በረከት ወደዚህ ና!> ብሎ ከተማሪው ፊት አስቆመው። ራቢን <ምን እንዲቀጣ ትፈልጊያለሽ?> ሲላት <ራሴ እንድቀጣው ነው ምፈልገው> አለች። ምንም እልህ አለቀቃትም ነበር። <እሺ ተፈቅዶልሻል> ተባለች ተማሪው የምትናገረው ሲጠብቅ ከኃላው ሄደች። ምን ልታደርግ እንደሆነ ተማሪው ተነስቶ ማየት ጀመረ።
የኔ ጀግና ራቢ በምን ፍጥነት እንደሆነ ሳይታወቅ ሱሪውን አወለቅችበት...
.
.
#ክፍል_4
ይቀጥላል...

የባከኑ ቀናት
ክፍል አራት
(ሂባ ሁዳ)
.
.
<<ምን በተማሪ ፊት?>> ኢክሩ ደንግጣ ራቢና ዩሲን አፈራርቃ እያየች።
<<አዎ ኢክሩ አደንግጪ። በዛ ላይ የምሣ ሰዐት ደርሶ ስለነበረ ብዙ ተማሪ ተሰብስቦ ነበር። በሬው ደንግጦ ሱሪው ከፍ ሲያደርግ አስተማሪው <አውርድ!> አለውና ለተወሰነ ደቂቃ እንደዛው እንዳስቆመው።
<ሌላ ምን እንዲቀጣ ትፈሊጊያለሽ?> ራቢን ጠየቃት።
<ቅጣት ይበቃዋል፤ ግን ለኔ ሂጃብ ማለት ለእሱ አውራውን ከሚሸፍንበት ሱሪ በላይ ነው። ማንም ሰው በሂጃቤ እንዲጫወትበት አልፈቅድለትም። የከፋ ችግር ይገጥመዋል፤ ስለዚህ አርፎ ይቀመጥ። ተገቢውን ቅጣት በተማሪ ፊት መሰጠቱ ለሌሎች ትምህርት ነው። እኔ ማንም ይሁን ማንም ሂጃቤን አይደለም እጄን እንኳን እንዲነካኝ አልፈቅድለትም። አመሰግናለሁ> አለች። እኛ ከዛ ቦታ ዞር ብንልም ለትምህርት ቤቱ የሣምንት መነጋገሪያ ሆነ። ክፍል ሲገባም እነ ባቢ የሌለ ሙድ ይይዙበት ነበር። እኛም ከነ ባቢ ጋር በደንብ ተግባባን። ታዲያ ይሄ በረከትን(በሬው) እልህ ውስጥ ከተተው፤ ዝም ብሎ ነገር ይፈልጋት ጀመር። መጣላት እንደሚፈልግ ያስታውቅበት ነበር። የሆነ ቀን እኔን ጠራኝ እና በተማሪው ፊት ይቅርታ እንድትጠይቀው ካልሆነ እንደሚመታት ነገረኝ።>>
<<ጭራሽ እሷ ይቅርታ ልትጠይቀው ማለት ነው?? ኧረ ሞራል ..>> በስሜት አብሬ ለፈለፍኩ። ኢክሩ ራቢን ያቀፈችበት እጇን ወደኔ አምጥታ አፌን ያዘችኝ።
<<ኢብቲ ዝምምምምምም በይ!>> በአይኖቿ ተማፀነችኝ። ወደ ራቢ ስመለከት የሌላ ሰው ታሪክ ይመስል እሷም ተመስጣ ነበር የምትስማው።
ዩስራ ቀጣዩን ስትጀምር ትኩረቴን ወደሷ አደርጌ ማዳመጥ ጀመርኩ።
<<ከዛ እንደሚመታት ሲነግረኝ ይቅርታ እንደምትጠይቀው ችግር እንደሌለው ቀለል አድርጌ ነገርኩት። እሱ የልብ ልብ ተሰምቶት ወደ ቤትሰዐት ላይ እንደሚሆን ነገረኝ፤ <እሺ እንዳልክ> አልኩት። የማይደርስ የለምና ያለኝ ሰዐት ላይ ደረስን።
.
አስተማሪው እንደወጣ በሩን ዘግቶ ሁሉንም እንዲቀመጡ ካደረገ ቡኃላ ከተማሪዎች ፊት ወጥቶ <እኔን ይቅርታ መጠየቅ የምትፈልግ ልጅ አለች እናም በናንተ ፊት የምትለኝን ሰምቼ ይቅርታ የሚገባት ከሆነ አደርግላታለው፤ ካልሆነ የሚገባትን እሰጣታለው> አለ። ተማሪው ግራ በመጋባት ዝም ብሎ መከታተል ጀመረ። በዚህ መሃል ባቢ ወደኛ ዞሮ <ከናንተ ጋር ነው?> ግራ እየተጋባ ጠየቀን። ራቢ <ኧረ አይደለም ባቢ...ማን እንደሆነች እኛም አናውቅም> አለችው፤ አዎ እሷም አታውቅም... ያለኝን አልገርኳትም ነበር። በሩን ከፍቶ ልጆች ማስገባት ጀመረ፤ ለካ ለሌላ ክፍል ጓደኞቹም ነግሯቸዋል። ነገሩ ትንሽ ከበድ እንዳለ ገባኝ ለራቢ ልንገራት አልንገራት እያልኩ ሁለት ሃሣብ ውስጥ ገባሁ።
ተማሪው እርስ በእርሱ ይንሸኳሸኳል፤ <እሺ ነይ ወደዚህ ምን እንደምትዪኝ ሁሉም መስማት ይፈልጋል> ራቢ ላይ ሁሉም አፈጠጠ፤ ግራ ገባት። እሷ የምታውቀው ነገር ስላልነበረ እሷን አልመሰላትም። <ዩስራ ምንድነው እኔ ነው እንዴ? እእ> ምንም መናገር አልቻልኩም። ተማሪው ሁሉ ወደኛ ዞሮ መመልከት ጀመረ።
<ምንድነው አልገባኝም?>
<ራቢ ቡኃላ አስረዳሻለው ይሄን እኔ እወጣዋለሁ ብዬ ስነሳ> ያዘችኝ።
<የት ነሽ ንገሪኝ!> አፈጠጠችብኝ። መጀመሪያ መንገር እንደነበረብኝ አሁን ተሰማኝ <መልሺልኝ ዩስራ!> ጮክ አለች። <ራቢ በአላህ ልቀቂኝ መጣሁ አንዴ ..> ባቢ ዞሮ <ምን ሆናቹ ነው?> ይለናል።
<ዝም በል አንተ ደግሞ> ራቢ ነበረች፤ በጣም ተናዳለች ማለት ነው።
<ሃሃሃ ምንነው ፈራሽ እንዴ!> የበረከት ድምጽ ተሰማ ሁሉም ፊቱን ወደሱ መለስ አደረገ። በጣም ብሽቅ አልኩኝ...እጇን ምንጭቅ አድርጌአት ወደ በረከት መሄድ ጀመርኩ። ከፊት ለፊቱ ቆምኩኝ፤ <ኦውውው እሷ ፈርታ ነው አፍራ አንቺን የላከችሽ?> በንቀት አይን እያየኝ። እኔ ወደ ራቢ ስመለከት ተናዳለች፣ግራ ተጋብታለች፣ ከተቀመጠችበት ተነስታ የሚሆነውን ታያለች...>>
.
ዩሲ ትረካዋን ሳትጨርስ የተማሪ ጫጫታ ስንስማ ወደ ክፍል መግቢያ ሰዐት እንደ ደረሰ ተረዳን። ዩስራ <<በቃ አንድ ቀን እጨርስላቹሃለው አሁን ወደ ክፍል እንሂድ>> ብላ ተነሳች።
<<ኧረ አልሰማሽም ምሳ ሰዐት ታሪኩን ሳጨርሺልን መብላት የለም>> ኢክሩ ሣቅ እያለች።
<<እኔም እስማማለሁ። ኢክሩ በቃ አትውጪ እኛ ሶስት ነን..>> ከኢክሩ ጋር ተቃቅፈን ተለያየን። ወደ ክፍላችን ለመሄድ ደረጃው መውረድ ስንጀምር እነ ራቢ ከሆነች ልጅ ጋር ሰላም ሲባባሉ እኔ ወደ ታች ወረድኩ። ደረጃው ላይ ተማሪ እየተተላለፈ በመሆኑ ለመቆም አይመችም ነበር። ደረጃውን ጨርሼ ፊቴን እነ ራቢ በሚመጡበት አቅጣጫ አድርጌ ቆሞኩኝ፤ ከኃላ ሲገፈትሩኝ ዞር ስል በረከትን አየሁት እኔ መሆኔን ሲያይ ደነገጠ።
<<ያምሃል ቀስ አትልም?>>
<<ሳላውቅ ነው>> በንቀት እያየኝ መለሰልኝ።
<<ምን ይመስላል ዝፍዝፍ..>>የቅድሙ የራቢ ሂጃብ እልህ አሲዞኛል። ጓደኞቹ ሲስቁበት <<ስርዐት ያዢ>> ብሎኝ ቆመ ተማሪው መሰብሰብ ጀመረ።
<<ባሊዝስ ምን ልታመጣ? ክብርህን ጠብቅ ክበረ ቢስ!>>
<<አንቺ! ምንድነው ያልሽው>> እጁን ሲሰነዝር ሽል ብዬ እኔ በተራዬ ልሰነዝር ስል ከኃላ ሌላ እጅ ያዘኝ። ዞር ስል ከማሂር ጋር ተገጣጠምን።
<<በሬው ምንድነው ከሴት ጋር ልትደባደብ ነው እንዴ?>> አፈጠጠበት።
<<ማሂ.. እናቴን ተሣፍጣኝ ነው ንቀታም ናት>>
<<አቦ ባክህ ጥፋ ከዚህ ሁለተኛ እንዳትናገራት! ነይ አንቺ ደግሞ>> እጄን ሣይለቀኝ ወደ ክፍል መሄድ ጀመርን። እሱ ከፊት በጣም እየፈጠነ ነበር፤ እጄን ስለያዘኝ እየጎተተኝ ማለት ይቻላል። ክፍል አስገብቶኝ ቦታዬ ጋር ስደርስ ለቀቀኝ። <<ቁጭ በይ!>> ሣልቃወመው ቁጭ አልኩ።
<<ከማንም ጋር እንዳትጣዪ እሱን እኔ አናግረዋለሁ>> ብሎኝ ትቶኝ ወጣ ።ግራ ገብቶኝ ቀና ስል ተማሪው አይን አይኔን ያየኛል... ልወጣ ስነሳ ባቢ ና አቤላ መጡ።
<<ኧረ ልጅት በአደባባይ ካልተደባደብኩ አልሻ?>> ባቢ አውርቶ ሳይጨርስ ራቢና ዩሲ አብረው መጡ።
<<እሺ የኔ ጀግና ለሁለት ደቂቃ ብንለያይ ድብልቅልቁን አውጣሽዋ>> ዩሲ እንደመሣቅ እያለች።
<<ዩስራ አንቺ እኮ ነሽ፤ ቅድም ያለፈ ታሪክ ነግረሽ እልህ ያስያዣት።>> ራቢ።
<<ባካችሁን ዝም በሉ። ይሄ ዝፍዝፍ ቆይ ልኩን አሣየዋለው።>>
<<ልኩንማ ሊያሳይልሽ ሄደ እኮ>> አቤላ ካጎነበሰበት ሣይነቃነቅ።
<<ማን??>> የሁላችንም ጥያቄ ነበር።
<<ኧረ <ማን?> ደስ ይላል።>> ባቢ ፈገግ እንዳለ <<እጅሽን ይዞ ይዚህ ድረስ ያመጣሽ ልጅ ነዋ!!>>
<<ምን ምን? ማን ነው?>> ዩስራ ና ራቢ አፈራርቀው አዩኝ።
<<እንዲህ ሼም ይዟትማ አልነግራችሁም..>> ባቢ ሳቅ እያለ።
<<ኧረ ባቢ እንሂድ እየረሸነው እንዳይሆን>> አቤላ ከክፍሉ ለመውጣት እየሰሰፈሰፈ ተነሣ።
<<አንተ እኮ ነህ እንከተለው ስልህ ..እሺ ጠብቀኝ>> ማሂር ጋ ለመሄድ ተጣደፉ። ገና ከክፍሉ ሳትወጡ
<<ውይይ መጣ በቃ!>> የሚል ድምፅ ሰማን፤ ራቢ። ወደ በሩ ስናይ ማሂር ነበር፤ ገብቶ ቦታው ላይ ተቀመጠ። እነ ባቢ ወደሱ ሲሄዱ ራቢና ዩስራ እርስ በእርስ ተያዩ። እኔ ባላየ አንገቴን ደፋሁ።

የባከኑ ቀናት
ክፍል አምስት
(ሂባ ሁዳ)
.
.
በትምህርት ሰዐት ወሬ ብሎ ነገር የለም፤ ትኩረታችን የሚሆነው ወደ አስተማሪው ነው። የትምህርት ሰዐት አልቆ የምሳ ሰዐት ላይ ደረስን። ተማሪው መውጣት ሲጀምር ራቢ አላንቀሣቅስ አለችኝ።
<<እሺ ምን ልንገርሽ?>>
<<የሆነውን ነዋ... አይደል>> ወደ ዩስራ እየተመለከትች ዩስራም አዎንታዊ ምላሽ ሰጠቻት። መልስ ሳልሰጣት ባቢ ወደኛ መጣ <<ዛሬ አትሰግዱም እንዴ?>>
<<ኧረ ባቢ እንሰግዳለን። ምነው አብረኸን ልትሰግድ ነው? እእ>> በዛው ደብተሬን እያስገባባሁ።
<<ሃሃ ምን ጣጣ አለው ..ባይሆን ውጪ ሰው እየጠበቅሽ ነው ጥራት ተብዬ ነው።>>
<<ማንን??>> ሶስታችንም እኩል ጠየቅነው።
<<አቤት ለወሬ.. ሂጂ አንቺ>>
<<እኔ?>> ግራ እየተጋባሁ።
<<አዎ>> እኔን እየተመለከተ። እነ ዩስራ ሳያቸው እንድሄድ ነገሩኝ... ባቢን ከነሱ ጋር ትቼ ወደ ውጪ ወጣሁ። ማንንም ሣጣ ሙድ እየያዙ ባልሆነ እያልኩ ልገባ ስል <<ኢብቲ>> የሚል ድምፅ ሰማሁ። ወደሰማሁበት ስዞር ማሂር ነው።
<<እንዴ ማሂር>> ፈገግ አልኩኝ ቆሞ ሲያየኝ የተጨነቀ ይመስላል። ምን ሆኖ ይሁን ብዬ ወደ ቆመበት ሄድኩኝ።
<<አንተ ነህ የፈለከኝ?>>
<<አዎ ኢብቲ ምን መሰለሽ.. እኔ ግን በመጀመሪያ ይቅርታ..>>
<<ለምን ይቅርታ?>> ግራ እየገባኝ ጠየኩት።
<<ቅድም>> አይን አይኔን ያየኛል <<ቅድም ምን?>>
<<ቅድም እጅሽን የያዝኩት ሣላስበው ነው። እና ደግሞ ኢብቲ ያልኩሽም ጓደኞችሽ ሲጠሩሽ ስለሰማሁ ነው ይቅርታ...>>
<<ለቅድሙ ችግር የለውም፤ እኔም ሳላስበው ስለነበረ ነው። እንደውም አናደድኩህ መሰለኝ፤ በኔ ችግር አንተንም ስላስገባሁህ ይቅርታ። ግን ኢብቲ ምናምን ያልከው አልገባኝም..>>
<<ኢብቲ ስልሽ ደስ እንደማይልሽ አላውቅም ነበር። ቅድም ነው ባቢ <ለምን እጇን ያዝካት ተናዳብሃለች። ደግሞ ኢብቲ አትበላት ይደብራታል> ብሎኝ ነው። ከዛ <እና> ስለው አቤላ ደግሞ <ይቅርታ እንጠይቃት> ብሎኝ ነው።>>
<<ሃሃሃ ኧረ እነዚህ የተመቱ ሙድ ያዙ ማለት ነው>> መሣቄን ሣላቆም።
<<ማለት? እንዴት?>> ድንብርብር አለ።
<<እንዴ እኔ ኢብቲ ስላልከኝ ለምን እጣላሃለው? ራሱም እንደዛ አይደል የሚጠራኝ>>
<<እውነት! የምርሽን ነው?>>
<<አዎ ማሂ እውነቴን ነው።>>
<<ማሂ ስትዪኝ ደግሞ ደስ ይላል አጠራርሽ>>
<<ከአጠራሬ አመስለኝም <ሎጋው> እንዳልልህ ነው? እእ አትዋሽ..>>
<<ሃሃሃ አዎ ነቃሽብኝ። በናትሽ እንደነሱ አትጥሪኝ ማሂ በይኝ>>
<<ሰዎችን በማያስደስታቸው ስም አልጣራም! ችግር የለውም እሺ ማሂ ነው የምልህ>>
<<አመሰግናለሁ>> እጁን ዘረጋ።ሣየው
<<ውይ ይቅርታ>> እጆቹን ሰበሰበ.. ሃፍረት የተሰማው ይመስላል።
<<ቆይ እነዚህ ልጀችማ እንሰራላቸዋለን...>>
<<እንዳይሰሩልን ፍራ! አሁንም ባቢ ምን እንደሚሰራ አይታወቅም>> እንየው ብለን ወደ ክፍል ስንመለከት አቤላን አየነው። <<ያውልህ አቤላ>> በእጄ አቤል ወዳለበት እየጠቆምኩ።
<<ኧረ ሁሉም አሉ እንጂ ነይ እዚህ ጋር>> ብሎኝ በእሱ በኩል ሁኜ ወደ በሩ ስመለከት አቤላ፣ባቢ፣ራቢ፣ዩሲ ና ኢክራም ተሰብስበው እያዩን ነው። እንዳየናቸው ሲያቁ መሣቅ ጀመሩ። እነ ባቢ ወደኛ መጡ << አንተ ምን አባህ እየሰራህ ነው?>> ማሂ የባቢን ጆሮ ለመያዝ ይታገላል።
<<ኧረ ላሽ ራስህ እስካሁን ምን እያወራህ ነበር>>
<<በቃ ልሂድ>> ብያቸው ወደነ ራቢ አመራሁ። መሄድ ስጀምር ባቢ ምን እንደለኝ አልስማሁትም ግን አቤላ ና ማሂ ሣቃቸው ይሰማኛል።
*
እነ ራቢ ጋር ከመድረሴ ኢክሩ እየሣቀች <<ማሂር ነዋ ስሙ? በአላህ ሲገርም>> አለች።
<<ታዲያ ለዛ አይደል በአንዴ እንዲ የተግባቡልሽ>> ዩስሪ ነበረች ።
<<ራቢ ምነው?>> ራቢ ከወትሮዋ ዝም ማለቷ ገርሞኛል።
<<ምንም የኔ ውድ ጉድሽን ሁሉ ባቢ ነግሮናል።>>
<<እስካሁን እሱ እያወራቹ ነበር? ልጁ ግን እብድ ነገር ነው። አሁንም የሱ ስራ ነው እኮ ሃሃ>> ማሂ ላይ የሰራው ትዝ ብሎኝ ድጋሚ እየሳቅኩ።
<<አዎ ኢብቲ.. ለዛ እኮ ነበር የሣቅንባቹ በማታውቁት ነገር ሃሃሃ። አይ ባቢ ገና መች ሆነና ስራው ብዙ ነው...>> ራቢ።
<<ኧረ በልተን ወደ ሰላት>> ዩስራ ምሣቃችንን አወጣጣች።
<<ኧረ የቅድሙን ሣትነግሪን የምን መብላት ነው?>> ኢክሩ ምሣቃውን እየተቀበለቻት።
<<ሆሆ አንቺም እንደ ኢብቲ ስታገኝው ካልመታሁህ ብትዪሣ?>>
<<ሃሃ ራቢ ደግሞ ነገር አትረሺማ?>>
<<እንዴት ይሄን የመሰለ ነገር ትረሣለች? በትረካ መልኩ ነው ያቀረበችልኝ>> ኢክሩ
ራቢን እየተመለከተች።
<<ነገረችኝ ነው የምትይኝ እእ?>> ከበረከት ጋር የተፈጠረው ወሬ ሆኖ ኢክሩ ጋር መድረሱ እየገረመኝ።
<<አዎ ኢብቲ.. ለዛ አይደል እንዲ ሣቅ በሣቅ የሆነችው ሃሃሃሃ>>
<<እብዶች ናችሁ እኮ...>>
<<እሺ አታረሣሱ በቃ እየበላን ይነገረን ዩስሪ ጀምሪ።>> ኢክሩ ለትረካው ቸኩላለች።
<<ኧረ እየሰሙ መብላት ቀላል ነው እያውሩ መብላቱ ነው ከባድ>> ዩስራ የምሣቃችንን ደረደረች።
<<ሃሃሃሃ አይዞሽ ሁላችንም እናጎርስሻለን አንቺ ብቻ ተሪኪልን>> ራቢን እጇን አስታጥቤያት ስጨርስ እኔን ታስጣጥበኛለች።
ዩስሪ ሃይላንዱን እየተቀበለችኝ <<እሺ ግን በአንድ ነገር እንስማማ>>
<<በምን?>>
<<ስጨርስላቹ ዛሬ ኢክሩ ና ኢብቲ ሎሊፖፕ ትገዛላችሁ>>
<<እእ ኧረ ይሄማ ምርጥ ሃሣብ ነው ተስማምተናል።>>
<<ራቢ እኛ እኮ ነን የተባልነው አንቺ ብር አታወጪ ተስማምተናል ትያለሻ አናታም>>
<<እኮ አየሺልኛ ኢብቲ>> ኢክሩ ቀበል አድርጋ።
<<በቃ ጣጣ የለውም ተያቸው እንገዛለን። አሁን ሰዐት አትግደይ ጀምሪ>>
<<ቆይ ከምግቡ ጋር ቢስሚላህ ብዬ ሃሃ ሃሃ እሺ ምን ላይ ነበርን...
*
<እሷ ፈርታ ነው አፍራ አንቺን የላከችሽ?> ወደ ራቢ ስመለከት ተናዳለች፣ ግራ ተጋብታለች፤ ከተቀመጠችበት ተነስታ የሚሆነውን ታያለች። <እሺ ይቅርታ እንድትጠይቅህ ለምን እንደፈለክ ለተማሪው እኔ ልንገርልህ... በዚህ እንኳን ላግዝህ እንጂ!> ፊቱ ላይ የደስታና የኩራት ስሜቶች ይነበባሉ። ነገሩን ባልጠበቀው መልኩ ለመፍታት አሪፍ መንገድ እየተጠቀምኩ ነው። እሱ ያለውን አንድ በአንድ ደገምኩለት ማለትም መጀመሪያ ላይ ይቅርታ ልትጠይቀኝ ትፈልጋለች ያለውን ከዛም ንግግሬን ቀጠልኩ <አሁን በደንብ አዳምጡኝ የእስካሁኑ ንግግርም ሆነ ሃሣብ ከፊት ለፊታችሁ የተቀመጠው ራስ ወዳድ አሊያም ከኔ በላይ ሰው የለም እያለ የሚያንቧርቀው ክብረ-ቢስ የሆነው በረከት እንጂ የኔ ወይ የጓደኛዬ ፍላጎትም አይደለም ስለዚህ ለኔ እንዳለኝ ይሆናል። ማለትም ጓደኛዬ (ራቢ) ይቅርታ እንድትጠይቀው ካልሆነ ግን ነገሩን ወደ ጥል እንደሚቀይረው አስጠንቅቆኛል። እኔ እንዲህ አይነት ርካሽ ጥያቄ ከኔ አልፎ ራቢ ጋር እንዲደርስ አላደረኩም። እንደሌሎች ተማሪዎች ነገሩ አሁን መስማቷ ነው። ስለዚህ ነገሩን ከኔ ጋር እንፈታዋለን ምን ይመስልሃል?>
.

#ክፍል_6
ይቀጥላል...

የባከኑ ቀናት
ክፍል ስድስት
(ሂባ ሁዳ)
.
.
<< <እንዲው እንዳማረብህ ይቅርታ ልጠይቅህ> ፈገግ አለልኝ፤ በዚህ ቅፅበት ጥሬ እህል እንደሆነ ተሰማኝ። ወደ ተማሪዎች ዞር አልኩ የሚሆነውን ለማየት የቸኮሉ ይመስላሉ። ራቢ እንደተናደደችብኝ ታስታውቃለች፤ ባቢ አጠገቧ አለ... ብዙ ጥያቄ እንዳለው አይኖቹ ይናገራሉ። ፊቴን ወደ በረከት መለስ አደረኩ ምን አልባት ይህ ቅጽበት ለሱ ድል ከማድረግ በላይ በሃሴት የተሞላ ነበር። ከታች ወደ ላይ ተመለከትኩት ትልቅ ድብ የማይ መሰለኝ... ግዝፈቱ አላስፈራኝም። ወደ ኃላ ሄድኩ፤ ከበረከት ጀርባ ቆምኩኝ። ከየት ባመጣሁት ሃይል እና ግፊት እንደሆነ ባላውቅም በቀኝ እጄ አንገቱን እንቅ አድርጌ እንዴት መሬት ላይ እንደተዘረረ አሁንም ድረስ ይገርመኛል፤ ክፍሉ በአንዴ ወደ ሁከት ተቀየረ፤ ክብ ሰርተው መሃል አስገቡን። ከወደቀበት ተነስቶ አንድ ቦክስ ሰነዘረብኝ አልሣተኝም ነበር እኔም በርግጫ አልኩት። ታውቃላቹ ያኔ አምስተኛ ክፍል እያለን ከወንዶች ጋር እንደባደብ የነበረው ጠቅሞኛል... ግን ቦክሱ አቅም አሣጥቶኝ ነበር እናም ከኃላ አንድ ልጅ ሲገፋኝ ወደኩኝ። በረከት አጋጣሚውን ለመጠቀም በጉልበቱ ተንበረከከ በቦክስ ሊደግመኝ ሲል ከኃላ ተገፋና ወደቀ፤ ሲዞር ራቢ ናት። እኔን ትቶ ሲነሣ አብሬው ተነሣሁ፤ ወደ ራቢ ተጠግቶ እጁን ሲሰነዝር እጁን ጋም አድርጋ በቴስታ መለሰችው። ትዝ ይለኛል የተማሪው ፉጨት ምናምን.. ቴስታውን መቋቋም አልቻለም እኛም አጋጣሚውን ተጠቅመን ለሁለት ቀጠቀጥነው። ከስር የተደረቡም ነበሩ.. በቃ ክፍሉ ፉጨት በፉጨት ሆነ። ከዛ እኛ ክፍሉን ለቀን ወጣን፤ በንጋታው ትምህርት ቤት ስንገባ በቃ የሌለ አከባብደው አዩን። ከዛ ጊዜ ጀምሮ እስካሁን ክብሮ ነን፤ በረከትም ይቅርታ ጠየቀን ግን አሁንም ድረስ ይፈራናል በቃ ይኸው ነው።>>
<<በለውውው የኔ ውዶች አኮራቹኝ>> ኢክሩ ዩሲን ስታቅፍት እኔ ራቢን አቀፍኳት።
<<አሪፍ አድርጋቹ ነው የቀጣቹት የኔ ጀግናዎች። አሁንም ቢሆን ማንም ከልኩ አያልፍም፤ በየትኛውም መንገድ እኛ ላይ እንዲደርሱብን አንፈቅድላቸውም። ነገራቶችን በቅን መንገድ እንፈታቸዋለን፤ ድንበሩ አልፎ ለሚመጣብን የሚገባውን እንሰጠዋለን። አይደል ውዶቼ >> ሶስቱንም አፈራርቄ አየሁዋቸው።
ኢክሩ ከውብ ፈገግታዋ ጋር አይን አይኔን እያየች <<ኢብቲ አንቺ እኮ አትናገሪ.. ንግግሮችሽ ሁሌም ወደ ልባችን ይገባሉ፤ ደግሞ አራት ነን አላህ እስካለያየን ድረስ..>>
<<እንዴ ሰዐቱን እዩትማ!>> ራቢ ሰዐቷን አየት አደረገች።
<<ወይኔ ሰላት ረፈደብን ገና አንድ ምሣቃ ይቀረናል እኮ.. እዛ ከሄድንማ አንደርስም በቃ እዚው እንስገድ እእ ውዶች>> ዩስራ ምሣቃዎቹን ዘጋጋች። በዩስሪ ሃሣብ ተስማምተን የክፍላችንን በር ዘግተን ሂጃብ አንጥፈን ወደ ሰላታችን ገባን፤ ስንጨርስ ከክፍል ወጥተን ዞር ዞር ማለት ጀመርን። በዛው ሎሊፖፕ ገዝተን ተመለስን። እንደለመድነው ኢክሩን ሸኝተን ወደ ክፍላችን ገባን።
*
እኛ ቦታችን ጋር ተቀመጥን እነ ባቢ ደግሞ ከፊታችን ተቀምጠው እየተተራረቡ ፈታ ያረጉናል፤ እኛ እንስቃለን ሙድ እንይዛለን። እንዲህ እያለን አስተማሪው መጣ፤ ብዛት ያላቸው ወረቀቶች ይዟል። የክፍል ሃላፊያችን እንደሆነና በቡድን ሊከፋፍለን እንደሆነ ነገረን። ጎበዝ ተማሪዎችን የቡድን መሪ እንዲሁም ጸሃፊ እንደሚሆኑ እያስረዳን አምና የሚያውቋቸው ጎበዝ ተማሪዎችን ስም መጥራት ጀመረ። አራት ተማሪዎች ተጠሩ ስምንት ቡድን ስለሆነ ተጨማሪ አራት ተማሪ እንደሚፈልግ ነገረን። <ከሌላ ትምህርት ቤት የመጣችሁ ከሰማንያ በላይ ነጥብ ያላችሁ..> ሲል ሁሉም ዝም ሲሉ መጣሁ ብሎ ከክፍል ወጣ። ራቢ <ለምን አትሆኚም?> ብላ ተቆጣችኝ። እንደማልፈልግና ባይሆን እነሱ ለምን እንደማይሆኑ ስጠይቃቸው እነሱም እንደማይፈልጉ ነገሩኝ። ሶስታችንም የቡድን መሪ ከሆንን አንድ ላይ መሆን ስለማንችል ነው።
ባቢ <<ዱዝ ሁነሽ ነዋ ከዛ ትምህርት ቤት የተባረርሽው.. እኛማ ጠጋ ጠጋ ያልነው ቀለሜ መስለሽን አይይይይ ተበላን!>>
<<ሃሃ ባክህ አላወካትም ሚኒስትሪ በሷ ነው የምታልፈው ለዛውም ሰቅለህ>> ራቢ ጥብርር እያለች መለሰችለት። ራቢና ባቢ እየተከራከሩ አስተማሪው መጣ።
<<እሺ አሁን ስማቹን የምጠራቹ ወደዚህ ትመጣላችሁ>> ብሎ ስም መጥራት ጀመረ። ከአራቱ ተማሪዎች ሶስቱን ጠራ አንዱን ቀነሰው ከዛም ራቢያና ዩስራ ጠራ <<እንዴት እናንተን እረሳለሁ? እናንተስ እንዴት ዝም ትላላችሁ? አምናም የቡድን መሪ ነበራቹ አይደል>> ብሎ ሌላ ተማሪዎችን ጠራ... ሁለቱ አዲስ ነበሩ፤ የፈሩ ይመስላሉ። ቀጥሎ ኢንቲሣር ብሎ ተጣራ ራቢ <<ኢብቲሣምን ነው?>> ጠየቀችው። ድጋሚ ወረቀቱን አይቶ <<ይቅርታ ኢብቲሣም የት አለች?>>
<<ኢብቲ ነይ>> ዩሲ ከነሱ ጋር በመጠራቴ ደስ ብሏት፤ እኔ ግን መውጣት አልፈለኩም። ከተቀመጥኩበት ተነስቼ ቲቸር ይቅርታ <<እኔ የቡድን መሪ መሆን አልፈልግም>> አልኩት።
<<ለምን?>>
<<በቃ ስለማልፈልግ ነው ...>>
አስተማሪው ቆጣ እያለ <<መጀመሪያ ከሰማንያ በላይ ነጥብ ያላችሁ ስል ዝም አልሽ። ዘጠና አራት ነጥብ ይዘሽ በዚህ መሪ አልሆንም ትያለሽ?>>
<<እሺ በቃ ጸሃፊ እሆናለው በዩስራ ወይም በራቢያ ቡድን>> እየፈራሁ ነበር የተናገርኩት።
<<እኔ መች ምረጪ አልኩሽ?>> አስተማሪው ተቆጣ። ምንም አማራጭ እንደሌለኝ ሣውቅ ወጥቼ ከነ ዩሲ ጋር ተቀላቀልኩ። መዳድቦ ከጨረሰ ቡኃላ የቡድን አባላት ያለበትን ወረቀት ለየግል ሰጠን ወረቀቱን ይዘን ወደ ቦታችን ተመለስን።
.
አስተምሮ ሲጨርስ ከነገ ጀምሮ ሁሉም ተማሪ በየቡድኑ እንዲቀመጥ ካልሆነ እርምጃ እንደሚወስድ ነግሮን ወጣ። ባቢ ወረቀቶቹን ተቀብሎን የቡድኖቹን ክፍፍል ማየት ጀመረ <<በለው አቤላ ከራቢያ ጋር ነህ ብዙም አልራክም፤ እኔና አንተን የት ከቶን ይሁን>> ማሂን እያየ። የነሱን ስም ፍለጋ ቀጣዩን ወረቀት ማየት ጀመረ።
<<በለውውው እኔ ደግሞ ከዩስራ ጋር ዋው>>
<<እኔን ከኢብቲ ጋር አርጎኝ ነዋ እየው እስቲ>> ማሂር ለማየት እየቸኮለ። ባቢ ለኔ የተሰጠኝን ወረቀት ማየት ጀመረ።
<<ቲሽ ሎጋው እዚህም የለህም>> ማሂ ከፋው ከጓደኞቹ ጋር ስለተለየ መሰለኝ እኛም ዝም አልን። የሱ ስም የሌላ ቡድን መሪ ወረቀት ላይ ስለሚሆን የት ቡድን እንደሆነ ለማወቅ አልቻልንም።
<<ቆይ እንዲ የደበራችሁ የተለያየ ቡድን ስለሆናቹ ነው? እህ... ክፍል ሁላ ባለመለያየታቹ አመስግኑ>> ቀለክ ላደርገው እየሞከርኩ። ማንም ምንም አልተናገረም ባቢ ንግግሩን ቀጠለ <<እሺ ለምን እዚው ቅርብ ቅርብ አናደርገውም እእ.. አስተማሪው ቦታ ከሚመርጥልን እኛ እንደምንፈልገው እናድርገው እእ.. በናታችሁ ዝም አትበሉ ከቀጣዩ ክላስ ቡኃላ እናስተካክላለን እሺ>> ራቢም ተስማማች።
<<እሺ>> ቀጣዩን ክላስ ከተማርን ቡኃላ ወደ ቤት ሰዐት ላይ ሁሉም ተማሪ ሲወጣ እኔና ዩስራ ውጪ ሆነን እነሱ ለአራት አስተካክለው ጠሩን።
ስንገባ ሌላ ክፍል ነው የሚመስለው። ስምንት ቡድን ሰርተው የቡድን ቁጥር ከፋፍለው ነበር። እኔ ቡድን አምስት፣ እነዩስራ ስድስት፣ ራቢ ደግሞ ሰባት አደረጉን፤ ያው እንዳንራራቅም ነው ቅርብ ለቅርብ ነን

⭐ከገርልፍሬንዴ ጋ ስለኤክሶቻችን እያወራን ።

ይገርምሻል ኤx እንዴት እንደምታምር ፣ ፀጉሯ እርዘመቱ ጥቁረቱ ግን ሰውነቷ የበለጠ ያምራል ከለሯም ንጣቱ እያልኩ በስሜት ከወንድ ጓደኛዬ ጋ እንደማወራ ሁሉ ብዙ ዘበዘብኩ

ሳያት ኮስተር ብላለች

አንቺ ከxሽ ጋ በምን ተለያያቹ ስላት

"አይ አልተለያየንም "
ማለት ?
"መሃላችን ላይ ትንሽ ግጭት ነገር ተፈጥሮ ነበር አሁን እንፈታዋለን"

<<እ ኢብቲ አልተመቸሽም?>>
<<አሪፍ ነው ግን የማሂ ቡድን የቱ ጋር ነው?>>
<<የሱ ቡድን ስንት እንደሆነ አልታወቀም። ነገ ስሙ ያለበትን አይተን ከነ ራቢ ቡድን አጠገብ ወይም ከአንቺ ቡድን አጠገብ ይሆናል አይሻልም ሎጋው>> ወደ ማሂ ዞረ።
ማሂ የጫማ ክሩን እያሰረ <<እስቲ እናያለን...እንውጣ እንጂ ይሄኔ ጥለውኝ ሄደዋል ..>> ሁላችንም ለመውጣት ወደ በሩ አመራን። እስከ ጊቢ አብረን ከወጣን በኃላ ተለያይተን በየመንገዳችን መሄድ ጀመርን..
.
.

#ክፍል_7
ይቀጥላል...
ሼር

የባከኑ ቀናት
ክፍል ሰባት
(ሂባ ሁዳ)
.
.
ዛሬ ራቢ ቆይታብናለች። እኛም በጣም ሲረፍድ ጥለናት ሄድን። ጊቢ ስንገባ በማርፈዳችን ተቀጥተን የተመታውን እጃችንን እያሻሸን ወደ ክፍል አመራን። አስተማሪው ገብቶ ማስተማሩን ጀምሮ ነበር፤ ትንሽ ካስቆመን ቡኃላ እንድንቀመጥ ፈቀደልን። ሁሉም በቡድን ቡድን ተቀምጦል ራቢም አለች። እንዴ እስካሁን እሷን ስንጥብቅ አርፍደን እሷ ግን እዚህ ናት የተመታሁትም አሞኝ ስለነበር ተናድጄ ራቢን ገፍቻት አለፍኩ። ትናንት በተነጋገርነው ቦታ ላይ ቁጭ አልኩኝ። ደብተሬን ሣወጣ ባቢን አየሁት በእጁ ሃይ አለኝ ብናደድም ፈገግ አስባለኝ ከእሱ አጠገብ ዩሲ አለች እሷ ግን አልተናደደችም ነበር። ከእነሱ ፊት ደግሞ የነ ራቢ ቡድን አለ ከራቢ ጋር አይን ለአይን ስንገጣጠም ዞር አልኩባት። አጠገቧ አቤላ አለ... ባቢ እንዳለውም አልተራራቅንም፤ ፊት ለፊት ለመተያየት እንዲመች አድርገው ነው ያስተካከሉት። <<ትምህርቱን ረሣሁት እኮ እናንተን ሣይ ብዙ ጻፋቹ እንዴ?>> ብዬ ወደ ብላክቦርዱ ሣይ ከማሂ ጋር ተገጣጠምን። እስካሁን አላስተዋልኩትም ነበር፤ ስገባም ከአጠገቡ ነበር ያልፍኩት። ደግሞ ርቀት አለን እንዴት እዛ ሊሄድ ቻለ? ..ወይ ጉድ ብዙ ነገር ሳብሰለስል አስተማሪው ሳልፅፍ አጠፋብኝ። ቀጣዩን መፃፍ ጀመረ፤ በቃ አንደኛዬን በኃላ እፅፈዋለሁ ብዬ ተውኩት። ሲያስረዳ ከደብተሬ ጀርባ አጭር ማስታወሻ መያዝ ጀመርኩ፤ ዛሬ ደግሞ አስተማሪዎች ላይ በላይ ነው የሚገቡት ምንም ክፍተት አልተፈጠረም። ይኸው የእረፍት ሰዐት ደርሶ አስተማሪው ወጣ።
<<ኡፍፍፍ ጭንቀት ሊገለኝ ነበር እኮ..>> ባቢ ከቦታው እየተነሣ።
<<ድሮም እኮ የትምህርት ነገር አይሆንልህ>> ራቢ ሂጃቧን እያስተካከለች ትመልስለታለች።
ደብተሬን አስገባብቼ ወደ በሩ በችኮላ መሄድ ጀመርኩ። ራቢ ቦርሣዋን እየዘጋች <<ኢብቲ በአላህ ጠብቂኝ...>> አለችኝ። ማሂ ወደነ ባቢ ጋር እየሄደ ነበር፤ መሃል ላይ ተገጣጠምን። ራቢም ወደኛ እየመጣች ነበር። <<በናትህ እንዳታሣልፋት>> ራቢ እንዲያስቆምላት ጠየቀችው። ማሂ ከፊቴ እንደቆመ ገፍትሬው አለፍኩ። ከክፍል ስወጣ ኢክሩ እየመጣች አገኘኋት። ተቃቅፈን ሰላም ስንባባል ራቢ መጣች... ሁለታችንንም አቀፈችን ምንም አላኳትም። ግንባሬን ሣመችኝ፤ እንደማኩረፍ እያልኩ <<በቃ አረሳሳሽ?>>
<<ኢብቲ ደግሞ ይቅርታ.. ቆይ ልንገርሽ ለምን እንዳልመጣሁ..>>
<<ኧረ ተይው ላለፈ ነገር። በርግጥ ተናድጄብሽ ነበር ግን አሁን አስጠፋሽብኝ በሰላም ከሆነ ጣጣ የለውም።>> ለማብረድ እየሞከርኩ።
<<ለዚህ እኮ ነው ልዩ ነሽ የምልሽ። ነይ በዚህ>> ዘላ ጉንጬን ሣመችኝ። እርቋት አይደለም መዝለል ስለምትወድ እንጂ.. ዩሲ ብንጠብቃትም ከክፍል ስላልወጣች ተያይዘን ወደ ክፍል ገባን። በሩን ተደግፎ የቆመው ባቢ <<ቅድም ስትጨቃጨቁ ወታቹ አሁን ተቃቅፎ መግባት ጠላትን ለማናደድ ይመስላል።>>
<<ገና ከመታረቃችን ልታጣላን ነው እንዴ ሆ!>> ራቢ ከአጠገቡ ቆማ መልስ ሰጠችው። እኔና ኢክሩ ወደ ውስጥ ገባን። ኢክሩ ዩሲን ሰላም ብላት አዲሱን ቦታችንን አሳይቻት ያለፈኝን ልትፅፍልኝ ተቀመጠች። ዩሲም እየፃፈች ነበር፤ አብረው መፃፍ ጀመሩ። እኔም እነ ባቢ ጋር ሄጄ ተቀላቀልኳቸው።
*
እንዲህ እንዲህ እያል ጊዜው ሄደ... ቁምነገር ያልተሰራባቸው ቀናት ተቆጠሩ። ከሙሉ ተማሪው ጋር ተግባባን ከነ ባቢ ጋር ደግሞ በጣም ተቀራረብን። ላየን እንደ አዲስ ተማሪ ሳይሆን ከድሮ ጀምሮ የምንተዋወቅ እንመስል ነበር። የክፍል ሃላፊያችን ካልገባ በቀር በቡድን አንቀመጥም። ሶስታችንም ከፊት ካለው ወንበር አብረን እንቀመጣለን አስተማሪ እስኪ ገባ ባለን ክፍተት እንጠያየቃለን። ዩስራ ሂሣብ ትምህርት ነፍሷ ነው፤ እኔ ደግሞ ብዙም አይደለሁም ባይሎጂ ግን የሚችለኝ የለም። ራቢ ደግሞ ኬሚስትሪ የግሏ ነው፤ በየትምህርቱ ላይ የተለያየ ቦታ መስጠታችን እኛን ጠቅሞናል። ሶስታችንም አንድ ላይ ስለምንሰራ የክፍሉ አሪፍ ውጤት እንድንይዝ ረድቶናል።
*
<<ኧረ ልጅት ምንድነው እናቷን ከገበያ እስክትመጣ የምትጠብቅ ልጅ የመሰልሽው>> ባቢ ወደኔ እየመጣ ንግግሩን ቀጠለ። ከነሱ ቀድሜ ክፍል ተቀምጬ ነበር የመጡት። በቀናት ሂደት ያልተቀየረው የባቢ ተጫዋች ምላስ ነው። <<እእ እሱ ካልተመቸሽ ደግሞ ፎንቃዋን የምትጠብቅ አፍቃሪ የመሰልሽው ይሁና>>
<<ባቢ ይሄ ከፎንቃም በላይ ነው። ከትምሮ ይሁን ከአስተማሪው አልተለየም እንጂ!>> አቤላ ተከትሎት እየገባ ጭንቅላቱን ከግራ ወደ ቀኝ ያዞራል። እንዲ የሚያደርገው እኔን ለማናደድ ሲፈልግ ነው። የምርም ግን ያናድደኛል፤ ይኸው ተሣካለት።
<<እስቲ አቤላ ነገር ከምትበላ ሂድ ብላክቦርዱን አፅዳው>> ያናደደኝን ልመልስለት እየሞከርኩ።
<<ባክሽ አልሰማሽም፤ ዛሬ እኔ አላፀዳውም>>
<<ነው?>>
<<እናቴን አዎ ኢብቲ ምን ታመጪያለሽ>>
<<ኧረ.. ምንም እንዴት እንደማስጠፋህ አሳይሃለው ...>>
<<ይኸው እየነጠረ መጣልሽ>> ባቢ ወደ ቦታው ተመለሰ፤ የባይሎጂ አስተማሪ ገባ።
<<ሄይ ሄይ ተማሪዎች ዛሬ ማን ነው የሚያፀዳው?>>
<<እኔ አፀዳለው ቲቸር>>
<<ኦውው ዛሬ ኢብቲሣም ናት>> ሲያቀብለኝ ተቀበልኩት። ለማፅዳት ወደ ብላክ ቦርዱ ከዞርኩበት ወደ ተማሪው መለስ ብዬ <<ኧረ ችግር የለውም>> አልኩ፤ አቤላን እያየሁ። ከባቢ ጋር ተጠቃቀስን።
<<ምን?>> አቤላ ግራ እየተጋባ ያየኛል። ባቢ ወደ አቤላ በመዞር <<ኢብቱ አንቺ ጥቁር ሂጃብ ስላደረግሽ ብናኙ እንዳያበላሽብሽ ብሎ ነው>>
<<እሺ አቤላ አመሰግናለው ይኸው ና አጥፋ>> ዳስተሩን አስቀምጬው ተቀምጥኩ። አቤላ እየበሸቅ አጥፍቶ ጨረሰ።
<<እናቴን ባልሰራላቹ>> ብሎኝ ወደ ቦታው ሄደ። ባይሎጂ መምህራችን የእለቱን ትምህርት ጀመረ
.
የዛሬው ትምህረት ትንሽ ውስብስብ ያለ ነው፤ በዛ ላይ አስተማሪው ቸኩሏል።
<<ኡፍ ምንድነው የሚደበላልቀው?>> ራቢ ትነጫነጫለች።
<<ራቢ ዝም ብለሽ ከተከታተልሹ ግልፅ ይሆንልሻል።>>
<<ባክሽ ዛሬ ምን እንደሚል ሁላ መረዳት አልቻልኩም በቃ ኢብቲ እንደለመደብሽ በኃላ ታስረጂኛለሽ>> ደብተሯ ላይ ጋደም አለችበት። ዩሲ እየተደገፍቻት <<ስሚ ቀጣይ ኬሚስትሪ እኮ ነው እንቅልፍ እንዳይወስድሽ ..>>
<<እሱ መች ጠፋኝ.. ነቃ ብዬ እንድማር አሁን እረፍት ላድርግ እንጂ፤ ባይሆን ዝም በሉ ና ተከታተሉት።>> አለችና ተጋደመች። ትንሽ እንደተማርን <<ለዛሬ ይበቃል ጥያቄ ያለው አለ?>> ሶስት ልጆች ጥያቄ አቀረቡለት። የነሱን ከመለሰ በኋላ..
<<ቲቸር>> ማሂ ፀጉሩን እያሻሸ ጠራው።
<<ወዬ>> ጋወኑን ለማውለቅ እየተቻኮለ <<ኧረ ምንም አልገባኝም አትደግምልኝም?>> ባይሎጂ መምህራችን ፈታ ያለ ስለሆነ ነገር አያከርም።
<<በጣም አሪፍ ኢብቲሣም ታስረዳሃለች። የናንተንም ጥያቄ እሷ ትመልስላችሁ፤ የቀረ ካለ ደግሞ ነገ እናያለን በሉ ተማሪዎች ባይ ባይ>>.. ቲቸር ፊቱን ወደኔ አዞረ።
<<ኢብቲሣም እንቺም ዛሬ አልገባሽም?>>
<<አይ ገብቶኛል ግን ሰዐት አለን አላለቀም እኮ>>

<<ኦውው ለዚህ ነው ፊትሽን የጣልሽው? ዛሬ ቶሎ መሄድ ስላለብኝ ነው ነገ በጊዜ መጥቼ እናካክሣለን። ተማሪዎች ባይ ባይ>> እየነጠረ ክፍሉን ለቆ ወጣ። እኔም ወደ ማሂ ጋር ሄድኩኝ ..ሌሎች ተማሪዎችም ተቀላቅለውን ጥያቄዎችን መስራት ጀመርን። አልገባኝም ሲል የነበረው ማሂ ጥያቄዎቹን በቀላል መንገድ መልስ ሲያስቀምጥላቸው ነበር። ተማሪዎቹ ስንጨርስ ተበታተኑ እኔ ና ማሂ ብቻ ቀረን።
<<ስማ ምኑ ነው ያልገባህ እንዲ እያስረዳህ?>>
<<ኧረ ኢብቲ ይሄ አጋጣሚ ነው። ባይሆን ከመጀመሪው ማስረዳት ጀምሪ>>
<<ኧረ ዛሬ እኔም ልስማሽ... እስቲ ሎጋው ተጠጋ>>አቤላ መልስ ሣይጠብቅ ገፍቶት ተቀመጠ። ትንሽ ከሰማኝ በኃላ በቃኝ ብሎ ተነሣ። እኔ ማሂን ማስረዳቴን ቀጥያለሁ
<<እሺ ማሂ ጨረስና፤ ጥያቄ አለህ?>>
<<አይ የለኝም>> ደንግጧል ለምን እንደሆነ ግን አልገባኝም።
.
.
#ክፍል_8
ይቀጥላል...

የባከኑ ቀናት
ክፍል ስምንት
(ሂባ ሁዳ)
.
.
ጥናቱን እንዳጠናቀቅን መሸምደድ ያለብኝን የመድረሳ ሃዲስ ለራሴ ማነብነብ ጀመርኩ።
<<ኢብቲ ግን ምንድነው እንዲ ያጨናነቀሽ? ታውቆሻል ብቻሽን የምትለፈልፊ ነው የምትመስዪው እኮ ...>> ማሂ ግራ በመጋባት እያየኝ።
<<ወይ መለፍለፍ... ባክህ እየሸመደድኩ ነው የግድ መጨረስ ስላለብኝ ነው እኮ ማሂ>>
<<እህ ምንድነው የደበቅሽው እስቲ አሣይኝ ቦርሣሽን አንሺው...>>
<<ይኸው አርበኢን ኪታቤ ነው እዚህ ስለማይፈቀድ ነው በቦርሣዬ ከልዬ የምሃፍዘው>>
<<እና እቤትሽ አታፍዢም ደግሞ ምን ይጠቅምሻል?>>
<<ማለት ምን ይጠቅምሻል? ዛሬ መድረሣ ፈተና ስላለን ነው የቸኮልኩት።>> ማሂ ግራ ተጋባ።
<<መድረሣ? የምን መድረሣ?>>
<<ሃሃ አታድርቀኝ ዞር በል ሰዐት አትሻማብኝ..>>
<<የምሬን ነው እኔ እኮ አላውቅም መድረሣ ምናምን>>
<<ውይ ማሂ በአላህ ዞር በል አልኩሃ>> ትኩረቴ ሁሉ መሸምደዱ ላይ ስለነበር እሱ ላለኝ ነገር ቦታ አልሰጠሁትም።
<<እእ እ..ሺ..>> ብሎ ከአጠገቤ ራቅ አለ። እንደምንም ሸምድጄ ጨረስኩ። የትምህርት ጊዜው እንዳበቃ፤ እነኢክሩ ቀድመውኝ ሸምድደው ስለ ነበር ከነሱ እየተጠያየቅን ወደ መድረሣ መንገዳችንን ጀመርን። አንዳንዴ ከረፈደ ወይንም ፈተና ከሆነ ከትምህርት ቤት በዛው ነው የምንገባው፤ ቅርብ ስለሆነ ቶሎ ደረስን። ብዙ ተማሪ ስላልነበረ እኛ የመጀመሪያዎቹ ተፈታኝ ነበርን። እንደ ፈራነው አልነበረም እኛ ከሸመደድነው ጥቂት ነበር ፈተናው ላይ የነበረው፤ ሰዐታችን ሲደርስ ወደ ቤት አመራን ።
*
ጊዜው ከምንም በላይ ይፈጥናል፤ ሰሞኑን ስለሚኒስትሪ ፈተና ነው ጭንቃችን። አስተማሪዎችም የተለያዩ ጥያቄዎችን ያሰሩናል፤ በዛ ላይ ቅዳሜ ማጠናከሪያ ተብሎ መግባት ተጀምሯል።
አስተማሪዎቹ ከሌላ ትምህርት ቤት እየመጡ ነው የሚያስተምሩን በጣም ምርጥ አስተማሪዎች ናቸው፤ ረባሹ ተማሪ ሣይቀር ነው በደንብ የሚከታተላቸው። ተማሪን እንዴት መያዝ እንዳለባቸው በደንብ የገባቸው ይመስለኛል፤ ለዛም ነው የሚያስተምሩት ተማሪ የሚወዳቸውና የሚከታተላቸው።
.
ዛሬ ግን ከሌላው ቀን ትንሽ አቆይተውናል እኔ ደግሞ አዛን እስኪል እቤት መድረስ አለብኝ። ቅዳሜ ቅዳሜ አክስቴ ጋር ተሰብስበን እንሄዳለን፤ ዙሁር ሁሉም ቤተሰብ አክስቴ ጋር ነበር የሚሰግደው አሁን እኔ ስለማረፍድ ጥለውኝ ይሄዳሉ። ታላቅ ወንድሜ ይጠብቀኝና ከእሱ ጋር እሄዳለው፤ እሱም ግን አዛን ካለ አይጠብቀኝም... ስለዚህ አስፈቅጄ ለመውጣት አሰብኩ። አስተማሪው <<በፍላጎት መማር እንጂ ተገዶ መማር ጊዜ ማቃጠል ነው>> ይላል፤ ስለዚህ በፈለግነው ጊዜ መውጣት እንችላለን ማለት ነው። አስፈቅጄ እንደወጣሁ ማሂ ተከትሎኝ ወቶ አስቆመኝ።
<<እንዴ አንተም ወደ ቤት ልትሄድ ነው?>> እኔ ስለቸኮልኩ ላለመቆም እያልኩ...
<<አይ ኢብቲ ላናግርሽ ምፈልገው ነገር ስላለ ትንሽ ጊዜ ስጪኝ ..>>
<<ኧረ ማሂ አሁን አልችልም ሌላ ቀን አይሆንም..?>>
<<አሁን ነው መሆን ያለበት በናትሽ ኢብቲ አትሂጂ>> ድምፁ በሲቃ ታፍኗል።
<<ማሂ ምነው ችግር አለ?>> ደንግጫለው።
<<አዎ ኢብቲ ታስፈልጊኛለሽ ካንቺ ብዙ ነገር ማወቅ ና ማግኘት እፈልጋለው ተረጂኝና ሁሉንም ልንገርሽ>> አይኖቹ እንባ አቅርረዋል። ለተወሰነ ሰዐት ዝም እንዳልኩ ቆየሁ። ብዙ ሃሣብ ተመላለሰብኝ ግን እሱ እንዲነግረኝ እዚህ መቆየት አለብኝ፤ እሱ ደግሞ አይሆንም።
<<እ...ማሂ ሰኞ ትነግረኛለህ ቻው..>> ይሄን ቃል በደመነፍስ እንደተናገርኩት ጥዬው ሄድኩ ዞር ብዬ እንኳን አላየሁትም።
.
ወደ ቤቴ እየተቃረብኩ መጣሁ... መንገዴን ከጀመርኩ ጀምሮም ግን ምንም ላርፍ አልቻልኩም። ጭንቅ ብሎኛል፤ ምን ሊለኝ ነበር የሚለው ጥያቄ እረፍት ነስቶኛል፤ እንዲሁ ስወዛገብ ሰፈሬ ደረስኩ። መንገድ ላይ ወንድሜን አገኘሁት።
<<በመጨረሻ መጣሽ አፍጥኝው በቃ አዛን ስላለ መስጂድ ሰግደን እንሄዳለን ቤት ደርሰሽ ነው ወይንስ በዚሁ እንሂድ ?>> ድምፄ ሲጠፋበት ከእቅፉ አወጣኝ፤ <<ምነው አሞሻል እንዴ?>> ለካ እስካሁን እቅፉ ውስጥ ነበርኩ። ሁሉንም ሰምቼዋለሁ መልስ መስጠት ግን አልቻልኩም። ብዙ ጊዜ ራስ ምታት ሲይዘኝ ስለማልናገር ዝም ባልኩ ቁጥር አሞሻል እንዴ የሁል ጊዜ ጥያቄው ነው።
<<ትንሿ ምንድነው?>>
<<ኧረ ምንም>>
<<አሞሻል አይደል?>> ትኩር ብሎ እያየኝ።
<<እእ አዎ ትንሽ.. በቃ ሂድ እኔ ልተኛ ነው።>>
<<ኧረ አልሄድም አሞሽማ ብቻሽን>> ብሎ ድርቅ አለብኝ። ትንሽ ተጨቃጭቀን እሱ ሄደ እኔም ወደ ቤት ገባሁ።
.
እንዲሁ ሃሳብ አጨናንቆኝ እንጂ ደህና ነበርኩ። ወንድሜ እንደሄደ ሰግጄ ቁጭ አልኩ። ብዙም ሳይቆይ የጊቢው በር ተንኳኳ። <ኡፍፍ ምናለ ማንም ባይመጣ> እያልኩ ወደ በሩ አመራሁ። ስከፍት ግን ደነገጥኩ፤ ዩሲ ና ራቢ ነበሩ። መደንገጤ እንዴት እዚህ መጡ? ወይ እንዴት ቶሎ ወጡ? ይሁን.. ለራሴም አልገባኝም።
<<ምነው ምሳ የለም እንዴ ፈዘዝሽ እኮ አሣልፊኝ ባክሽ>> ዩሲ ገፍትራኝ ገባች። ለካ ግቡም አላልኳቸውም።
<<አንቺ እንደወጣሽ እኮ አስተማሪውም ሄደ። ለትንሽ ቀደምሽን አብረን ምንመጣውን>> ራቢ ግራ መጋባቴን ተመልክታ ከመጠየቄ በፊት ትመልስልኝ ጀመረች። <<ከዛ ደግሞ ጫፍ ጋር ወንድምሽ እቤት ናት ሲለን በዚሁ ከች አልንልሽ...ገባሻ ሃሃሃሃ ሣታስቢው ሰርፕራይዝ አደረግንሽ።>>
<<አቦ ርቦኛል የሚበላ እፈልጋለው!!>> ዩሲ።
<<እሺ በቃ ስገዱ ላቀራርብ>> እስኪሰግዱ ምሳ አቀረብኩ። እንዳጋጣሚ ዩሲ የምትወደው ምግብ ነበር እኛን አላስበላ እያለችን ትንሽ ከበላች ቡኃላ አንድ ላይ መብላት ጀመርን ። በዚህ መሃል ዩሲ <<ማሂ ምን ሆነው ይሁን?>> ስትል ደነገጥኩ።
<<ምን ሆነ?>>
<<ምን እንደሆነማ እኛም አላወቅንም ብቻ አልቅሶ አይኑ ቀላልልቶ ነበር። በዛ ላይ እነ ባቢንም አላናግር ብሏቸው ብቻውን ሄደ።>> እንዲህ ስትል ትን አለኝ ራቢ ጀርባዬን ስትደበድብ ዩሲ ውሃ ምናምን ስትል ለትንሽ ሰዐት ተዋከብን... ትንታው ለቀቀኝ። ስረጋጋ ሁሉንም ነገር ነገርኳቸው፤ በዚህ ጊዜ ነበር ራቢ ያልጠበቁት ነገር የተናገረችው።
<<በቃ እንደጠረጠርኩት...>>
.
.

#ክፍል_9
ይቀጥላል...