اِنگار

مادر

خانم خسروی برای دو پسرش همیشه منبع آرامش‌ و امنیت بود. با وجود آن‌که حالا هردوی آن‌ها مردهای بزرگسالی بودند و هر کدام خانواده‌ای تشکیل داده بودند و به اصطلاح برای خودشان کار و بار و اعتباری داشتند.
هر کدام از دو برادر هر زمان دچار گرفتاری‌ای می‌شدند، با مراجعه به منزل مادر، به آرامشی می‌رسیدند و راه‌حلی برای گرفتاری پیدا می‌کردند. نه آن‌که مادر، راه‌حلی به آن‌ها بدهد؛ نه. تنها بودن در نزدیکی او، حضور در فضای او، برای آرامش خاطر و کار کردن مغز آن‌ها کافی بود.
مادر آشپزی می‌کرد، از رادیو ترانه‌های قدیمی گوش می‌داد، شمعدانی‌هایش را آب می‌داد، اسپند دود می‌کرد، چایی دم می‌کرد، کتاب حافظش را می‌خواند، نمازش را ادا می‌کرد، زیرلب و بدون مخاطب می‌گفت: حل می‌شه مامان جان، نگران نباش ... و آن‌ها در مجاورتش، به طرز جادویی‌ای راه حل مشکل‌شان را پیدا می کردند؛ همین!

تا این‌که یک روز دم غروب بعد از یک روز کاری سخت، برادر بزرگ‌تر برای ملاقات هفتگی به منزل پدر و مادر رفت. وارد منزل که شد بوی عود به مشامش خورد. بعد از سلام و احوال‌پرسی، مادر برای پذیرایی دم‌نوشی آورد که مزه‌اش تازگی داشت. پدر در پاسخ به نگاه پرسش‌گر پسر گفت: چند روز است این دم‌نوش را می‌خوریم؛ و با لحنی طعنه‌آمیز ادامه داد: مربی ورزش پارک به مادرت گفته برای آرامش و لاغری موثر است؛ و باز ادامه داد که عود هم برای دور کردن انرژی‌های منفی از خانه‌ست!

در ملاقات هفته بعد، در کنار بوی عود و دم‌نوش، به‌جای صدای رادیو، صدای پادکستی از تلفن همراه مادر می‌آمد که در آن زن جوانی با شور و هیجان داشت در مورد استرس‌های دنیای مدرن و لزوم انجام تکنیک‌های آرامش روح و مدیتیشن و این‌جور مسائل حرف می‌زد.

در ملاقات دو هفته‌ی بعد، مادر چند گلدان کاکتوس گذاشته بود کنار شمعدانی‌ها و داشت از انرژی مثبتی که کاکتوس‌ها در فضای خانه منتشر می‌کنند صحبت می‌کرد و می‌گفت چقدر این حرکات جدید یوگا که یاد گرفته به تمرکزش کمک می‌کند. پسر به یاد نداشت که مادر قبلا مشکل تمرکز داشته است.

سه هفته‌ی بعد پسر بزرگ‌تر روی نیمکت پارکی در نزدیکی منزل مادر نشسته بود و داشت در مغزش برای گرفتاری پیش آمده دنبال راه‌حل می‌گشت. چند دقیقه بعد با حرکاتی کلافه بلند شد تا از دکه‌ی توی پارک یک لیوان چایی بگیرد.

پرستو امیری

1.0K views17:35