مدرسه‌ رهایی

🛑نتوانستن یا نخواستن؟ مسئله این است

✍ مژگان باقری؛ دانش آموخته جامعه شناسی

🔸در مورد قتل فجیع دختر ۱۷ ساله اهوازی هر چه بگوییم و هر چه بنویسیم کم است.
این جنایت نباید مانند جنایت های پیشین به دست فراموشی سپرده شود.
ما خبرنگار نیستیم که خبرها را بر اساس داغ بودن یا سوخته بودن آن خبر طبقه بندی کنیم.
ما شهروندانی هستیم که هر از چند گاهی امنیت روحی و روانیمان با وقوع یک جنایت هولناک به خطر می افتد.

🔸این جنایت ها نه اتفاقی هستند و نه محدود به یک منطقه خاص از کشور. بنابراین حق داریم حکومت خود را مخاطب قرار دهیم و بپرسیم چرا نسبت به تامین امنیت جانی و روانی زنان که نیمی از جمعیت کشور هستند چنین ناتوان و درمانده عمل می کند.
حق داریم بپرسیم چرا حکومت با آن همه ابزار قدرتی که در اختیار دارد نمی تواند از جان یک زن ۱۷ ساله در مقابل سنت های غلط و ضدانسانی یک عشیره محافظت کند.
اساسا فلسفه وجود یک حکومت چیست؟
اگر قرار باشد هر طایفه و قوم و قبیله ای در هر گوشه ی کشور بر اساس آیین نیاکان خود عمل کند پس چرا مردم حکومت ها را به وجود می آورند؟
مگر یکی از وظایف حکومت ها تامین امنیت جانی و روانی شهروندانش نیست؟
ما حق داریم چنین پرسش هایی مطرح کنیم.
اما به نظر می رسد طرح پرسش به این شکل ما را به جایی نمی رساند.

🔸شاید زمان آن رسیده است که پرسش دیگری مطرح کنیم:
آیا حکومت نمی تواند یا نمی خواهد که امنیت روانی و جانی زنان جامعه را تامین کند؟
این پرسش بهتری است و به احتمال زیاد چشم انداز دیگری را به روی ما می گشاید.
برای پاسخ به این پرسش باید مسئله را از چند منظر مختلف بررسی کرد.

۱.نگاهی گذرا به قوانین قضایی جمهوری اسلامی نشان می دهد که دست مردان آزارگر برای به خطرانداختن امنیت زنان کاملا باز است.
همین که پدری چند روز قبل از بریدن سر دخترش در مورد میزان مجازات این عمل با یک وکیل مشورت می کند و یا شوهری برای بریدن سر همسرش از برادر خود کمک می گیرد تا مجازاتش تخفیف یابد، نشان می دهد که این قوانین ایراد دارد و برخلاف روح قانون، نه تنها نظم و امنیت به ارمغان نمی آورد بلکه خود، عامل بی نظمی و عدم امنیت زنان است.
مسئله فقط به سنت های غلط و موضوعاتی چون غیرت و ناموس برنمی گردد.
سنت ها هر چقدر هم ستبر و ریشه دار باشند در طول زمان و با شمشیر قانون ریشه کن می شوند.
به عنوان مثال از هزاران سال قبل تا همین صد سال پیش فقط مردان (آن هم درصد بسیار کمی) اجازه و توانایی باسواد شدن داشتند.
زمانی که آموزش برای کودکان ( اعم از دختر و پسر) از شش سالگی اجباری شد گروهی از مردم جامعه که همچنان پای در باورهای غلط داشتند مقاومت کردند.
اما این مقاومت به مرور زمان از بین رفت تا جایی که امروزه درصد بسیار بالایی از مردم جامعه مبالغ بسیار هنگفتی برای آموزش فرزندشان ( اعم از دختر و پسر) هزینه می کنند.

🔸در واقع انسان ها با خرد جمعی قانون را وضع کرده اند تا بشر از قید و بند سنت های جاهلی و خرافی که هیچ ریشه ی عقلانی و اخلاقی ندارند نجات یابد.
اما اگر قانونی نه بر اساس عقلانیت و خرد جمعی بلکه بر اساس همان باورهای غلط نوشته شود چگونه می تواند ضامن نظم و امنیت جامعه باشد؟
قانونی که پدر و جد پدری را ولی دم فرزند می داند چگونه می تواند از جان آن فرزند در مقابل پدر آزارگرش محافظت کند؟
چگونه می تواند پدری را که با توسل به سنت جاهلی ناموس و آبرو، سر دختر خود را بریده است مجازات کند؟
مردی که همسر خود را با بهانه های ناموسی می کشد نه بی سواد است و نه دیوانه.
او به خوبی می داند که خانواده مقتول برای قصاص او باید نصف دیه اش را پرداخت کنند.
در اینجا قانون نه حافظ جان زنان و دختران جامعه بلکه حامی مردان جانی و آدمکش است و حکومتی که چنین قوانینی وضع می کند ادامه دهنده ی همان سنت های غلط و خرافی است و می خواهد به زور به دختران و زنان بباوراند که این قوانین به نفع جامعه و به نفع خود شماست.

ادامه👇👇👇

819 views07:06