شب و این ریمیکس.
@Duchar

تکیه‌گاه.

گاهی نباید صبر کرد؛
باید رها کرد و رفت، تا بدانند اگر مانده بودی،
رفتن را هم بلد بوده‌ای…

«در رفتن هیچ چاره‌ای نبود… و در ماندن، هیچ امیدی.»

خونه.

ناگهان به یاد آن‌چه از سر گذرانده بود، به گریه افتاد؛ چنان‌که اشک برای گریستن کم می‌آورد.
گویی دیگر برایش زنده ماندن دردناک بود؛ کم‌طاقت، کم‌حوصله و به‌ظاهر آرام شده بود، در میان پوکه‌های سیگاری که به سمت افکار غم‌انگیز ذهنش روانه کرده بود.
اگر سینه‌اش را می‌شکافتی، چیزی جز قلبِ پاره‌پاره و مچاله‌ای که به گوشه‌ی سینه‌اش خزیده بود نمی‌دیدی.
ناگهان دست از گریه کشید و زیرِ لب گفت: «نمی‌توانستم او را غمگین ببینم؛ نگاهِ غمگینش قلبم را می‌درید.»
و فندکش را جرقه زد.

«ارزشِ خانه، به خنده‌هایِ مادر است.»

سیگار داری؟
@Duchar

پناه.

هرگز خودم را نخواهم بخشید عزیزِ من؛
چرا که همیشه تو را بخشیدم
و در هر بخشیدن، تکه‌ای از خودم را از دست دادم…

بوسه.

«و من دوام آورده‌ام؛
بی‌آنکه کسی بفهمد چه آشوب و دردی را تحمل کرده‌ام.»

هرگز به سمت کسی که دیگری را به بودن با تو ترجیح داده، برنگرد؛
این کار را با خودت نکن.

چیزی نبود که با گریه و فریاد رفع شود؛
قلبِ من بود، احساسات من بود، تمام خواسته‌ی من بود، عشق و علاقه‌ی من بود که از دستش دادم.

شب و جاده و این ریمیکس.
@Duchar

همدم.

«نمی‌توانستم او را غمگین ببینم؛ نگاهِ غمگینش قلبم را می‌درید.»

چون خیلی زیباست.
@Duchar

آغوش.

کاش می‌شد جایی از تاریخ،
دوباره اتفاقی تو را ببینم،
و با گلویی که دلتنگی خفه‌اش کرده،
از تو آرام بپرسم:
حالا همه‌چیز بدون من خوب است؟