دکتر سرگلزایی drsargolzaei

#گفتگو_کنیم
#گفت‌و‌گو_کنیم

🔹 موضوع گفتگو:
کودکان ما و آموزش مذهبی

🔹 آقای آرش:
من در خانواده‌ای بزرگ شدم که اگرچه هیچ اصراری برای دین‌داری وجود نداشت ولی به دین مخصوصا از طرف مادرم احترام گذاشته میشد. ولی پدرم اصلا هیچ مناسکی رو اجرا نمی‌کرد هرچند هیچ نقدی هم بهش نداشت. تو مدرسه هم من شخص دین‌داری نبودم و از اواخر دورهٔ راهنمایی تو کلاس‌های مدرسه شروع به بحث با معلم‌های دینی می‌کردم و کم‌کم به منتقد دین تبدیل شدم. کلی هم کتاب خوندم از قرآن بگیر تا ۲۳ سال علی دشتی و کتاب‌های شجاع‌الدین شفا و البته برنامه‌های آقای بهرام مشیری از ماهواره هم خیلی برای من روشنگر و جالب بود. هرچند نقد اصلی من به اسلام بود ولی بقیه‌ی ادیان حتی زردشت هم برام جاذبه‌ای نداشت. الآن تو سن ۳۵ سالگی شدت خشمم به دین کمتر شده حتی یه جاهایی میتونم بهش حق بدم و از آن دفاع کنم چون معتقدم دین در ابتدا برای دفاع از اخلاق اومد ولی رفته رفته قدرت و تغییر ماهیت اخلاق باعث سقوط دین شد ولی همچنان دین رو مخصوصا دین حکومتی رو مایه‌ی بدبختی می‌دونم. از طرفی کمبود یک گفتمان و یک ایمان رو توی خودم حس میکنم، آخه من به همه چیز به دید نقد نگاه کردم و شخص با ایمان فقط پذیرفته و انجام داده و دیگه فکرش درگیر نبوده.
خاطره ای از معلم پرورشی‌مون هم بگم بد نیست: خیلی مذهبی بود و می‌خواست مصرع «که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل‌ها» رو برامون تفسیر کنه، می‌گفت که عشق آسان نمود اول، یعنی این‌که حرف اول عشق چیه؟ «ع» ولی افتاد... یعنی و «لی» افتاد مشکل‌ها، یعنی «لی» رو بچسبون به «ع» میشه« علی»، حافظ منظورش این بوده که با علی مشکلها رفع میشه! هرچند هیچ کس اعتراضی به چرندیاتش نکرد ولی بعد از کلاس همه حتی بچه مذهبی‌ها هم می‌خندیدن و مسخره میکردن؛ اینجوری شد که ما دهه شصتی ها از دین فراری شدیم.

🔹 تجربه‌های‌مان را به اشتراک بگذاریم.
ایمیل دکتر سرگلزایی برای به اشتراک گذاشتن تجربه‌ها:
isssp@yahoo.com

@drsargolzaei

7.2K views00:19