دکتر سرگلزایی drsargolzaei

🔹 گفت‌و‌گو کنیم. 🔹 نقد رسیده بر یادداشت جناب دکتر مصطفی مهرآیین راجع به "معنای این اعدام‌ها" 🔹 خانم پ: با چند نكته موافق نيستم: اول اين كه دليل نميشه كه اگر در ملاء عام اعدام نميكنن پس برای عبرت آموزی نيست اتفاقا به نظر من هدف عبرت آموزيه ولی ميترسن كه…

🔹 گفت‌و‌گو کنیم.
🔹 دومین و سومین نقد رسیده راجع به یادداشت جناب دکتر مصطفی مهرآیین راجع به "معنای این اعدام‌ها"

🔹 خانم آزاده:
من با زبان آقای دکتر مهرآیین تونستم ارتباط برقرار کنم اما در رابطه با استدلال‌هاشون هم نقد داشتم و هم برام سؤال پیش اومد.
از انتهای نوشته آغاز می کنم...
در رابطه با ناخودآگاه یک حاکمیت به نظر می‌رسه نوعی خلط مبحث اتفاق افتاده باشه که از دو دیدگاه مجزا در موردش صحبت می‌کنم:
* اولین پیش‌فرضِ این نگاه اینه که حاکمیت، یک کلِ منسجم هست! در حالی که این فقط یک خطای دید از سمت ماست که خارج از دایره‌ی حاکمیت هستیم. حاکمیت‌ها، همواره و به ویژه در شرایط کنونیِ ج.ا.، یک موجودیتِ چند پاره هستند و میزانِ این چند پارگی در حوزه‌های مختلف، تفاوت می کنه.
این‌که این چندپارگی و انشقاق در حوزه‌ی سیاستگذاری برای بقا، از دیگر حوزه‌ها کمتر باشه، قابل قبول هست اما اونقدر به صفر میل نمی‌کنه که بتونیم به عنوان پیش‌فرضِ انتسابِ یک ناخودآگاه به حاکمیت، قبولش کنیم (به ویژه در اوضاعِ متشنجِ فعلی، نظریاتِ بقا، به شدت، واگرا هستند)
* نکته دوم غیابِ دیدگاهِ سیستمی هست.
اساسا جوامع، سیستم های پیچیده هستند (و حاکمیت به عنوان بخشی از این سیستمِ پیچیده‌ی اجتماعی) ویژگیِ برجسته‌ی سیستم‌های پیچیده، ماتریس‌گونه بودنِ کارکردها در سیستم هست. (به گمانم چیزی شبیه اثر پروانه‌ای) به نظر می‌رسه فرضِ ماتریس‌گونگی و سیالیت در سیاستگذاری‌هایی که از جامعه و بازخوردهاش، متاثر میشه، در این فقره‌ی سوم منظور نشده؛ و گویی که در یک شرایط ثبات (که به ناخودآگاهِ حاکمیت ارتباط داده شده)، حاکمیت اقدام به سیاستگذاری کرده.
داخل پرانتز: ماتریس‌گونگی یعنی هر عاملی که وارد سیستم بشه روی تک تک اجزایی که حتی با عامل جدید، ارتباطی نداره، تأثیر میذاره و لذا تصور این حد از انسجام که برای داشتنِ یک ناخودآگاه، لازمه، مورد پرسش و نقد قرار می گیره.
در رابطه با نکته و سوال دوم ایشون..
شاید در نظر گرفتنِ تفاوت میان واکنش‌های با اهداف کوتاه مدت و بلند مدت که از حاکمیت می‌بینیم در پاسخ این سؤال، راهگشا باشه.
حاکمیت ج.ا. بیش از هر هدفی چون توسعه یا حتی ایدئولوژیِ محوری‌‌اش، یک سیستم صرفا برای حل بحران ساخته و پرداخته و نه بیش از این. به عبارتی سیاستِ از این ستون به اون ستون فرجه! این ماهیت به برخی از این گزینه‌هایی که در متن مطرح شده، نمی‌خوره، مثلا انتقام‌جویی. سیستمِ حل بحران، صرفا همیشه در جهتِ بقا تلاش می‌کنه و سیاست‌های دور و درازی مثل انتقام جویی از جامعه، براش زیادی دور و درازه! همین سیستم به دلیلِ همین ماهیتش درکِ فوق‌العاده‌ای از نظریات ساختاری و کارکردگرایی از بزرگترین نظریه پردازان جامعه شناسیِ جهان به ویژه انقلاب پژوهان از هانتینگتون تا دیویس داره؛ به این معنا که هر روزنه‌ای که کمترین انگیزه‌ای برای استمرار هر نوع جنبش انقلابی وجود داشته باشه توسط سیستم، با هوشمندی شناسایی میشه.
بنابراین گزینه‌ی هراس‌افکنی (و در نهایت درماندگی آموخته شده و اتمیزگی) مقبول‌تر به نظر میاد. این نقل از فرانسیس بیکن هم به حل بحران، هیچ ارتباطی پیدا نمی کنه چون باز هم یک سیاستِ زیادی دور و دراز برای سیستمی است که برای حل بحران های کوتاه مدت، ساخته شده است.

🔹 خانم شهلا:
من با اين بخش صحبت‌های دکتر مهرآیین زاويه‌ی جدی دارم. جمهوری اسلامی يك سيستم أست و قطعا بايد سرنگون يا به زبانی كشته شود . اين ربطی به اعدام انقلابی در حكومت بعدی ندارد و محاکمه‌ی عاملان و آمران رژيم، يك امر ضروری است! نمی‌شود سيستم جمهوری اسلامی بماند و اعدام ملغی شود! حتي اگر اصلاح‌طلبان برای حفظ خود و نظام جمهوری اسلامی دو پایی بروند روی قرآن و قسم بخورند كه اول از همه خودشان به دست خودشان همپالكی‌های سابق خود را نكشند، وای به حال هزاران زندانی كه در نوبت قرار دارند. جمهوری اسلامی بدون اعدام متصور نيست، اما اين بدان معنا نيست كه نبايد هرچه سريع‌تر يك جنبش اجتماعی را عليه اعدام (همهٔ اعدام‌ها و نه فقط زندانيان سياسی) سازمان داد.

🔹 گفت‌و‌گو کنیم.

11.4K views10:44