دکتر سرگلزایی drsargolzaei

Forwarded from Cafe sz

فرمانده در بیمارستان هم‌اتاق من بود. راستش هم‌اتاق بودن با فرمانده اصلاً کار راحتی نیست. روی تخت کنج اتاق، با فاصله‌ی زیاد از پنجره می‌خوابید؛ راستش نمی‌خوابید، بیشتر دراز می‌کشید. بعید می‌دانم که فرمانده هیچوقت در زندگی‌اش واقعاً خوابیده باشد.
بعضی شب‌ها که هیولاها توی خوابم می‌ریختند و از خواب می‌پریدم، میان تاریکی اتاق که فقط با کمی نور مهتاب روشنی می‌گرفت، فرمانده را می‌دیدم که خیره نگاهم می‌کرد. همیشه توی چشم‌هایش نفرت عمیقی می‌درخشید. از نگاهش می‌ترسیدم. مخصوصاً بعد از شبی که دست‌هایش را دور گلویم گره زد و داشت خفه‌ام می‌کرد. صدای جیرجیرک از شمشادهای پای پنجره می‌ریخت توی اتاق و هیچ هیولایی توی خوابم نبود. خوابم سیاهِ سیاه بود، عین مرگ. عین جیرجیرک‌ها. وسط سیاهی بودم که نفسم تنگ شد. سرم باد کرد و می‌خواست از چشم‌هایم بریزد بیرون. اول فکر کردم بختک رویم افتاده اما چشم که باز کردم فرمانده را دیدم که دست‌هایش را دور گلویم گرفته بود و فشار می‌داد. مطمئنم که اگر خودش آنقدر جیغ‌وداد نزده بود، سر و کله‌ی پرستارها پیدا نمی‌شد و همان‌شب گیر می‌کردم توی سیاهی؛ برای همیشه. شانش آوردم که داد می‌کشید. یک حرف‌هایی می‌زد که من سر در نمی‌آوردم.
-«جاسوس... موش فاضلابی... آدم‌فروش... خائن... مادر فلان... فکر کردی من وا می‌دم؟ از همون اول می‌دونستم مأموری. به روت نیاوردم که تنها گیرت بیارم. برو بهشون بگو طرف خر نبود. بهشون بگو طعمه بزرگه. به همه‌ی دکترای الکی... پرستارای الکی... بیمارستان الکی... نوبت تک‌تکتون می‌رسه... دفاع من حمله‌ست... حمله...»
آنقدر داد و هوار کشید که پرستار گنده‌هه از راه رسید و سریع یک سرنگ پر از تاریکی تو تنش فرو کرد. از همان موقع شب‌ها زنجیرش می‌کردند. بعد از چند روز توی حیاط آمد کنارم و زیرلب گفت:«حواسم بهت هست. هرکسی باید مأموریت خودش رو انجام بده. بچرخ تا بچرخیم.» بعد دستش را مشت کرد، انگشت شستش را روی گردنش کشید و تف غلیظی روی زمین انداخت.
گاهی توی حیاط برای بقیه سخنرانی می‌کرد. وقت سخنرانی رگ‌های گردن و کله‌ی تاسش می‌زد بیرون. می‌گفت بیمارستان واقعی نیست، دکترها واقعی نیستن و همه‌ مأمورن، مأمور بالاسری‌ها. می‌گفت داروها سمی‌ان و ذره‌ذره کلک‌مان را می‌کَنند و اینطور حرف‌ها. می‌گفت باید قیام کنیم. می‌گفت دارند حق‌مان را می‌خورند و گوه و کثافتمان را می‌فروشند به خارجی‌ها. پایش را وسط حیاط نمی‌گذاشت. همیشه یک کنج، چسبیده به دیوار راه می‌رفت و از غذایش اول باید کسی دیگری می‌خورد. من از این کارش خوشم می‌آمد. تنها اخلاق خوبش بود. غذای بیمارستان همیشه کم می‌آمد و تنها کسی که از غذایش به بقیه می‌داد همین فرمانده بود.
بیرون که قیام شد، بیمارستان بی‌صاحب ماند. اول دکترها و پرستارها دیر به دیر سر می‌زدند و بعد از مدتی هم دیگر پیدایشان نشد. فقط نگهبان‌ها مانده بودند که هرچند روز یکبار یک غذایی جلویمان می‌گذاشتند و باقی وقت سرشان توی رادیو و تلویزیون بود و سیگار دود می‌کردند. خانواده‌ی بعضی‌ها دنبالشان آمدند و رفتند اما بیشترمان طبق معمول توی حیاط برای خودمان می‌لولیدیم. شب‌ها از همه‌جا صدای ترکیدن می‌آمد و آسمان سرخ می‌شد. یک شب که بوی دود هوا را برداشته بود چند نفر با سر و پای خونی ریختند توی بیمارستان. می‌خواستند جایی قایمشان کنیم تا دولتی‌ها پیدایشان نکنند. فرمانده توی موتورخانه قایم‌شان کرد. ما اصلاً خبر نداشتیم که بیمارستان موتورخانه ‌هم دارد، اما فرمانده می‌دانست. همان شب حسابی با زخمی‌ها قاطی شد. حرف هم را خیلی خوب می‌فهمیدند.
فرمانده می‌گفت:«همشون مزدورن. باید تک‌تکشون رو از وسط میدون حلق‌آویز کرد.»
یکی از زخمی‌ها با حرارت می‌گفت:«به امید خدا رفیق. حقمون رو می‌گیریم.»
-«ولی باید مواظب بود، همه‌جا جاسوس دارن. توی همین بیمارستان هم پر جاسوسه.»
-«همه‌جا... ولی ما یه لیست از جاسوس‌هاشون داریم. از خود سازمان درز کرده. بین خودمون باشه رفیق. سراغ بعضی‌هاشون رفتیم.»
فردایش زخمی‌ها رفتند. فرمانده هم همراه خودشان بردند.
حالا بعضی شب‌ها از داروهایمان توی چایی نگهبان‌ها می‌ریزیم تا زود بیهوش بشوند و برویم سراغ تلویزیون. هر شب فرمانده را می‌آورند توی شبکه ملی. همان حرف‌هایی را می‌زند که توی حیاط برای ما می‌گفت؛ دشمن و جاسوس و این‌حرف‌ها. مردم از حرف‌هایش خیلی خوششان می‌آید و حسابی داد و هورا می‌کشند. راستش خیلی کیف می‌دهد که توی تلویزیون می‌بینیمش. یک احساس افتخاری بهمان دست می‌دهد که حد و حساب ندارد.
📝📸سهیل سرگلزایی
@szcafe
https://t.me/joinchat/AAAAADu0ycAlNL-9TnwPxA

Cafe sz

این خاک مال ماست :عکس‌ها و سفرنامه های‌ سهیل و دوربینش ، موسیقی و ادبیات🌿☮️
instagram: soheil.sz
ارتباط با من:
@soheil_sargolzayi

9.2K views20:34