#مراسم نخل برداری #یزد
شهر تاریخی یزد ، در قدیم دو نخل بسیار بزرگ داشته که یکی از آنها، در میدان #امیرچخماق و دیگری در میدان شهید #بهشتی( مجاهدین سابق) نگهداری می شده است و هر ساله #آذین بندی نخل را با همکاری مردم و حتی زرتشتیان از روز پنجم ماه #محرم، شروع و تا ظهر عاشورا ادامه می دادند.
اصولا، مراسم تزیین و آماده سازی نخلها برای ایام محرم توسط فراخوان اهل محل یا آبادی صورت می گرفت و رسم داشتند که چند روز پیش از آغاز محرم، آیین هایی را برای گردآوری این کمکهای مردمی انجام دهند. مردم نیز از یک تکه طناب گرفته تا پارچه های گران قیمت، #خنجر، #دشنه، #چراغ، #آیینه، #زنگوله، #سپر و سایر #زیورآلات، برای آذین بندی هرچه باشکوه تر نخل کمک کرده و به میدان های محل تحویل می دادند. حتی #درخت هم وقف می کردند تا در زمان کهنسالی درخت از چوب آن برای #مرمت نخل استفاده شود.
در شهر جهانی یزد از ظهر روز #عاشورا ، عزاداران دسته ‌دسته‌ به قصد عزاداری و همکاری در نخل گردانی به میدان ‌های یزد می‌روند. انبوه مردم نیز از کوچک و بزرگ، تمام فضای میدان ‌ها و پشت بام ‌های اطراف را پُر کرده تا حدی که رفت و آمد از میان آنها بسیار دشوار می باشد.
در روز عاشورا ، شور و غوغایی وصف ناپذیر به وجود می‌آید. #امام _حسین(ع) کشته شده و باید پیکرش را بر دوش گرفت. مردم؛ آشفته‌ حال، پا برهنه و گریه کنان، به سمت نخل می‌دوند. مردان جوان و تنومند به زیر نخل رفته و سر دستگیره ‌ها را بر بالشتک ‌های پارچه‌ای روی شانه ‌های خود قرار می دهند. تعداد نخل‌ گردانان هم، به بزرگی و وزن نخل بستگی دارد. بچه ‌ها نیز خود را از بین چوب بست وسط به بالا رسانده و با کشیدن طنابها، زنگ های بزرگ و پرطنین را به صدا در می‌ آورند.
رسم جالب دیگری که این اواخر در برخی مناطق رواج پیدا کرده است؛ تهیه نخل کوچکی برای نوجوانان می‌ باشد تا آن را پیشاپیش نخل بزرگ به حرکت درآورند و به عظمت و شکوه نخل برداری بیفزایند. البته این امر، آنها را برای رفتن به زیر نخل بزرگ در سالهای آینده نیز آماده می کند و تمرین خوبی برایشان می شود.
سپس سردسته نخل‌ کشان با صدای بلند،« #خبردار» می‌ گوید و زمان شروع حرکت نخل را اعلام می کند. جوانان نخل ‌بردار نیز با دومین هشدار سردسته خود، نخل را از زمین بلند می‌کنند و آن لحظه است که اشک از چشمان هزاران عزادار جاری و #آه و #ناله از دلشان بر می خیزد. این نخل عظیم و باشکوه، همراه با فریاد« یا حسین‌» بر روی شانه جوانان همچون کشتی بر روی دریای موّاج به حرکت در می ‌آید و می چرخد و می چرخد و می چرخد...
این بزرگ هیکل عرفانی، توسط یک مرد سیاهپوش که بر روی چوب بست جبهه پیشین نخل نشسته یا چند قدم جلوتر از نخل می رود، هدایت می شود و یک یا دو نفر سیاهپوش دیگر، در تمام مسیر حرکت #نخل، #قرآن و #چاووشی خوانده و سنج می‌زنند. گروه اصلی #سنج‌زن نیز با عَلم‌کشان و بیرق‌داران، جلوتر از نخل گردانان حرکت کرده و به همراه آن دو سیاه پوش، سنج می‌زنند.
یکی از روضه‌ خوان ‌ها هم در حالی که دستار از سر برداشته و صورتش برافروخته است، رو به نخل، عقب عقب می رود و ذکر مصیبت می‌ خواند. نخل، آرام آرام حرکت می‌کند. برق #آفتاب سوزان بر آیینه‌ ها، شمشیرها و پولک‌ ها می‌تابد و آنها را در این داغ شریک می کند. با حرکت نخل ، #پارچه ‌ها و #دستمال های رنگارنگ و منگله‌ های آویخته بر آن، به لرزه و جنبش در می آیند.

پس از گرداندن نخل ، در غروب عاشورا به برگزاری مراسم #شام غریبان پرداخته و در پایان مراسم، نخل را به جایگاه خود در میدان یا #حسینیه برمی‌گردانند. سپس، بابای نخل یا نخل بند و متولی نخل ، زیورهای #نفیس و ارزشمند نخل را باز کرده و به خانه برده و تا محرم سال بعد از آنها نگهداری می‌کند. البته پوشش سیاه نخل‌ ها، تا آخر محرم یا صفر همچنان باقی می ماند و باز نمی شود.

___________
@drhadiansarii

آغاز #پروژه تعويض #مرمرهاى سنگفرش شده #ايوان حرم مطهر حضرت #أبو الفضل العباس ع در #كربلا

اين پروژه پس از پايان تعويض خشتهاى ايوان مطهر آستانه #عباسى بشمار مى رود.
گفتنى است كه خشتهاى طلاى پيشين اين ايوان از دوران #ناصر الدين شاه #قاجار بوده وبه سال ١٣٠٩ هجرى باز مى گرديد.
متاسفانه تيم مشاوران اين #آستانه هيچگونه توجهى به آثار وهنر هاى اسلامى نداشته ومى بايست خشتهاى ياد شده را مورد #مرمت قرار مى داده ومجددا آنها را در جاى خود نصب مى كردند.
ما بايد حافظ وميراث دار هنرهاى #جاودانه پيشينيان باشيم اما متاسفانه!!!

مسجد #جامع ورامین یا مسجد #جمعهٔ ورامین

مسجدی مربوط به دورهٔ #ایلخانی و یکی از قدیمی‌ترین ساختمان‌های شهر #ورامین است. ساخت مسجد در دورهٔ #سلطان محمد خدابنده آغاز و در دورهٔ پسرش، ابوسعید بهادرخان در ۷۲۲ هجری به پایان رسید.
نقشهٔ بنا مستطیلی به ابعاد حدود ۶۶ متر در ۴۳ متر است. مسجد امروزه به شکل تقریباً کامل در میان میدانی شهری قرار دارد. نقشهٔ منظم و چهارگوشی دارد و بنای دیگری به آن متصل نیست. در سه جدارهٔ خارجی نماسازی وجود دارد ولی در جبههٔ جنوبی-قبلی نماسازی ندارد. نقشهٔ این مسجد چهارایوانی است و شامل سردر در شمال، شبستان در جنوب، رواق در شرق و غرب است.
محمدکریم #پیرنیا این بنا را در دسته‌بندی خود در سبک معماری آذری قرار می‌دهد. سردر مسجد بلند و کشیده به‌سان دیگر بناهای ایلخانی است و کاشی کاری معرق دارد. و طبق یافته‌های باستانشناسی احتمالاً #حوض و آب انباری در جلوی ورودی مسجد قرار داشته‌اند. گنبدخانهٔ مسجد اتاقی مربعی شکل به ابعاد ۱۰/۵ در ۱۰/۵ متر است که به کمک فیل‌پوشها به هشت ضلعی، سپس شانزده‌ضلعی و نهایتاً به #گنبد ختم می‌شود. گنبد و بدنهٔ گنبدخانه با آجر و گچ تزئین شده‌است. پیرنیا معتقد است گنبد دو پوسته بوده و پوستهٔ رویی از بین رفته و فقط پوستهٔ زیرین (آهیانه) باقی مانده‌است. #رواق شرقی که یک ردیف رواق است .
نیز مدخلی به بیرون دارد که در قیاس با سردر اصلی، مدخلی فرعی محسوب می‌شود. رواق غربی اما هیچ مدخلی ندارد و از دو ردیف ستون تشکیل شده‌است. این رواق پیشتر کاملاً تخریب شده بوده‌است و در مرمت بنا دوباره ساخته شده‌است.

در سدهٔ ششم، #خاندان ابوسعد ورامینی مسجد جامعی در ورامین ساختند ولی بنای فعلی در سال ۷۲۲ به دستور #عزالدین قوهدی ساخته شد. به نظر می‌رسد به علت حادثه‌ای دچار خرابی شد و در سدهٔ نهم، امیر یوسف خواجه دستور #مرمت بنا را داد. پس از آن به مدت ۵۰۰ سال در بنا ساخت و سازی نشد. به طوری که ژان #دیولافوا که در دورهٔ قاجار مسجد را دیده دربارهٔ آن نوشته است که کسی در آن #نماز نمی‌خواند و «فرنگی‌های کافر» می‌توانند آزادانه آن را تماشا کنند. این مسجد در سال ۱۳۱۰ شمسی در ایران ثبت ملی شد و حریم فعلی آن تعریف شد. در سالهای ۱۳۴۵ و ۱۳۵۴ مورد کاوش باستان شناسان قرار گرفته و در دههٔ ۶۰ بنا مرمت شد.

هادى انصارى