طنابِ داری که نتیجه حکمیست مبنی بر لزوم پایان دادن به #زندگی. اما گویا زندگی در اینجا دوباره یا شاید هم اول باره آغاز می شود. آغازی با #آواز، اما این بار فارغ از #بدن. آری... آنان بندی می بندند بر روی نفس، تا خفه کنند آن را و آوازی که با آن بیرون می تراود.
سلما، در #فیلم #رقصنده_در_تاریکی، که به دلیل ابتلا به یک بیماری ارثی در سراشیبی تند نابینا شدن است، به اتهام #قتل محکوم به #اعدام شده. او فقط در لحظات #دردناک و #تاریک زندگی اش که البته بی ارتباط با ارثیه مذکور نبود، صرفا می رقصید. شاید که بتواند آنها را تحمل کند. اما به ناگاه سر از صحنه قتل درآورد. قتلی که بیشتر مفعولش شد تا فاعلش. اما حکم دادگاه که نه، بیدادگاه است و البته که لازم الجرا. او به دلیل ارثی که دیگری برایش گذاشته بود، ذره ذره به #تاریکی فرو رفت. اما به تاریکی در #چشم و روشنی در #دل. روشنی ای که اکنون از حنجره اش بیرون می تابد. درنهایت حکم دادگاه اجرا و به #زندگانی یا نمی دانم شاید هم زنده مانی او پایان داده می شود...
اما آوازش چه؟ آن چه می شود؟

(ادامه در پست بعدی)
#دکترواحدی_اردکانی

اما آوازش چه؟ آن چه می شود؟
او تا لحظه ای که زیر پایش را خالی کردند همچنان داشت آواز می خواند...
آوازش تمام شد؟

آوازهایی اند که همچنان پس از بدن و بی حنجره خوانده شدند، می شوند و خواهند شد؛ و گوش هایی اند که همچنان علارغم تظاهر بر زنده بودن، آن آوازها را نمی شنوند یا بهتر است بگویم نمی توانند بشنوند. آخر می دانی، آنها در زندگی واره هایشان، #مرگ می ورزند
و البته بسیارند که آن آوازها را می شنوند و بازمی خوانند...

#فروید در #کتاب تمدن و ملالت های آن، #هنر را یکی از سه راهی می داند که می تواند رنج بشر را تحمل پذیر کرده و تسکین دهد. اما اینجا برای تحمل پذیر شدن خود هنر (در اینجا رقص) باید مدام مسکن مصرف شود. انگشت های زخمی و خون آلود پای زن حکایت از نوع مواجهه وی با هنر دارد؛ مواجهه ای وسواس گونه و البته مازوخیستیک (آزارخواهانه). اینجا دیگر بحث، تسکین نیست بلکه شاید مجازاتی باشد که در قالب هنری رخ می نماید که از لذت بخشی آن عبور کرده تا آن سوی #لذت، تا #مرگ، تا #ژوئیسانس پیش می رود. مجازات گناهی که شاید زن در ناآگاه و یا آگاه خود #احساس می کند. زنی که تا ۹ ماه مادری کرده و از آن پس تا ۱۷ سالگی فرزند، دیگر هیچ. گویی همان بدنی که #جنین را در خود داشته و سپس رهایش ساخته، باید به هر شکل #تنبیه شود: #پوست ملتهب، #عضلات دردناک و زانوی نیازمند #جراحی را هم به پاهای خون آلود و خم شده که ظاهرا در خدمت هنر هستند، اضافه کنید. زن پس از ۱۷ سال با پسر خود دیدار می کند و در طی این دیدار احساساتی پیچیده و شاید هم ابتدایی و تقلیل یافته را تجربه می کند: احساس و عملی که با هر پسری به جز #پسر خود مجاز است و همزمان با آن، احساس مراقبت و مادرانگی. پس #پدر چه؟ پرواضح است که در این #داستان انگار چنین مفهومی وجود ندارد و البته که بدین سبب، ادیپ، نه انحلال، بلکه احیا می شود. گویی مادر و پسر، هر دو از باید و نباید #فرهنگ (قانون پدر)، پرشی بزرگ (گرند: بزرگ، جت:پرش) می کنند و فارغ از اینکه چنین عملی چقدر می تواند پرورت (منحرف از #قانون) باشد، همچون ارتباط زن با هنر، تکرار درد در ظاهری لذت بخش (امر جنسی) باشد. سوالی که در فیلم مدام به ذهن خطور می کند این است که آخر چرا با پسر خودش؟ شاید هر دو با انکار آنچه در قبل و بعد این پرش بلند است، می خواهند صرفا لحظه ای کامجویی کنند. نمی دانم، شاید هم این زن نیز همچون راسکلنیکفِ #داستایوفسکی، به سمت امری ممنوع و مستحق تنبیه پیش می رود، بلکه بعد از تنبیه، امیدی به تطهیر باشد.

گاهی ابژه #خشم زن به شکلی نارسیسیستیک و رقابتی تصویری، پارتنرش می شود و گاهی نیز سوژه و ابژه آن، خودش می شود که در اینجا آن دارو، درمان است. اما چرا او با خود چنین می کند؟...
البته که #فانتزی هایی که در ورای این رفتارها وجود دارند، بسیار تاثیرگذارند و #فیلم چندان بدان اشاره نکرده: شاید فانتزی کشتن آنکه #صورت خود را میراثی از آن می داند و در عین حال اختگی (جدا شدن) از آن صورت نگرفته؛ یا حتا اینکه او در فاصله مندی از ابژه #عشق (love object) لیاقتی جز چهره تخریب شده ندارد؛ یا شاید هم #چهره ای را که ابژه عشق، #عاشق آن نیست را باید تخریب کرد؛ و بسیاری فانتزی های دیگر...

فضاهای خالی که سعی در پر کردن آن است نیز از جمله تکرارهای آندرس است. سعی و تلاشی که همواره به در بسته می خورد: خواهری که علارغم پیگیری های آندرس، از رویارویی با او دوری می کند، پارتنری که دیگر به پیام هایش پاسخی نمی دهد، احساس پوچی ای که با خنده ها و خوش گذرانی ها تغییری در آن رخ نمی دهد، جیبی که خالی است و فقط با بسته هروئینی که از ساقی سابقش خریده پر می شود، و تلاشی نافرجام که برای خودکشی انجام می شود و انگار حتا مرگ هم دست رد به سینه او می زند و البته که داستان، پس از ناکامی از مردن، تازه آغاز می گردد. مدل خودکشی کردنش هم خود، حکایتی دارد. انگار آنجا هم تلاشش برای مرگ در منفعل ترین حالتش هست. شاید داستان می خواهد لحظه لحظه ی زندگی کسی را نشان دهد که دیگر از مرگ هم گذر کرده و صرفا در یک سراشیبی قل می خورد یا بهتر است بگویم قل داده می شود.
آیا چاره ای جز ۳۱ آگوست نیست؟ شاید چاره ای جز ۳۱ آگوست نیست. او در آن روز تلاشی چند باره می کند تا شاید این بار بر آن پوچی و خلاء فائق آید (بماند که اصلا آن خلاء پر شدنی هست یا نه).
آری او سرانجام در یکی از انبوهِ خانه های شهر اسلو، شهری که شاهد تاریخچه زندگیش از تولد تا همین تاریخ بوده، پس از مدت ها دوری از اعتیاد، دوباره رگ خود را از هروئین، پر می کند...

.
.
#روانکاوی #روانکاو #روانشناس #روان #رواندرمانی #درمان #انسان #اتاق_درمان #روانشناسی #بیمار #درد #رنج #رشد #بلوغ #احساس #عاطفه #فکر #تفکر #ناهشیار #کودک

روایتی که #پدر در این فیلم برای فرزند خردسالش از آن چیزی تعریف می کند که در اردوگاه کار اجباری نازی ها رخ می دهد چقدر می تواند شبیه روایتی باشد که توتالیتر با ابزار عریض و طویل پروپاگاندایش به خیال خود به خورد مردم می دهد. پدر صفی را که در آن افرادی (از جمله سالخوردگان) را که به #درد کار نمی خورند و برای اتاق های گاز و کوره های آدم سوزی جدا می شوند برای فرزندش به گونه ای تعریف می کند که انگار جزئی از یک #بازی است و آنها قرار است در تیم دیگری قرار بگیرند. یا وقتی وارد خوابگاهی کثیف و نمناک می شوند، به فرزندش می گوید که اینجا را از قبل رزرو کرده.
از این دست تغییر روایت ها در #فیلم زیاد است و البته که نام آن نیز، "زندگی زیباست" نام گرفته. گویی نویسنده با قلمش تمامی آنچه را که تاکنون در نظرمان زیبا هستند را زیر سوال برده و حتا آن را به سخره می گیرد
نفوذ کلام پدر در #کودک خردسالش چنان است که هرچقدر عمق فاجعه بیشتر می شود کودک #پیروزی در بازی ای را بیشتر به خود نزدیک می بیند که پدر به راه انداخته است
کارساز بودن روایت این پدر بر مخاطبش که البته "کودکی خردسال" است، چقدر می تواند حکایتی آشنا باشد

#دکترواحدی_اردکانی

آیا وقتی فرد، گذشته خود را فراموش کند به کسی دیگر تبدیل می شود؟
آیا تغییر، خود، جبریست گریزناپذیر؟
آنجا که از " من" سخن به میان می آید، به واقع منظور که هست؟
و...

در فایل صوتی جلسه تحلیل روانکاوانه فیلم #بی_رویا، سعی بر آن داشته ام تا بدین پرسش ها، در کنار سایر مفاهیم قابل تامل فیلم بپردازم.

@dr_hamedvahedi




#روانکاوی #روانکاو #روانشناس #روان #رواندرمانی #درمان #انسان #اتاق_درمان #روانشناسی #بیمار #درد #رنج #رشد #بلوغ #احساس #عاطفه #فکر #تفکر #ناهشیار #کودک #فیلم #داستان #فیلمنامه #دکترواحدی_اردکانی #سینما #فراموشی #رویا #خواب

آنجا که دانستن، #درد را به دنبال خود خواهد داشت، انتخاب #ناخودآگاه که اصل حاکم بر آن، "لذت" است، کدام است؟ دانستن همراه با درد یا ندانستن همراه با بی دردی یا همان #لذت؟
گاهی شنیده می شود که فرد مراجعه کننده به #درمان، تمایلی به بهبود نداشت و از این رو پیشرفتی در درمان حاصل نشد. حال سوالی مطرح می گردد که در کل، چرا مراجع میل به از دست دادن مشکلاتی را داشته باشد که یک عمر با آنها #زندگی کرده و آگاهی از علت پیدایش و شکل گیری شان، خود، درد و رنجی افزون است؟ ضرب المثلی هم در زبان ما هست که اشاره به این امر دارد: بی خبری، خوش خبری

#فروید می گوید اگر ادراک و دانستن #واقعیت، ناخشنودی را به دنبال آورد، این دانستن #حقیقت است که باید قربانی شود.

سوالی دیگر
آیا علت اصلی مراجعه فرد به درمان، بیشتر برای از بین رفتن مشکلاتش است یا آنکه دیگر آنقدری #انرژی روانی برای ادامه زندگی ندارد؟
پس شاید بتوان گفت به عامل محرک دیگری، غیر از میل #روانکاوی شونده به درمان شدن، برای پیشبرد درمان نیاز است و آن میل #روانکاو است. میلی که موضوع و مقصد آن، نه روانکاوی شونده و نه فلان رفتار یا طرز فکر در وی است.

#دکترواحدی_اردکانی

بلکه خود فرآیند روانکاوی و رخ دادن آن در فضای درمانیست.
از این رو امید بستن به چیزی که به عبارتی وجود ندارد و در ادامه شِکوِه از نبودنش را شاید بتوان از جمله به عدم تحمل ناکامی روانکاو در پیشبرد درمان و جابه جا کردن علت این ناکامی به میل روانکاوی شونده، نسبت داد. گویا اینجا روانکاو نیز خود، در برابر دانستن مقاومت می کند و البته که به قول لکان، تنها مقاومت در روانکاوی، مقاومت روانکاو است.

دیگری و شکاف بین لذت تا ژوئیسانس

همواره زمانی که #کودک در برابر لذت ورزی ها با منع یا "نه" روبرو می شود، #لذت را متوقف نمی کند یا به معنای دقیقتر، لذت متوقف نمی شود، بلکه به سویی دیگر، تا آن سوی اصل لذت، تا #مرگ لذت، تا #ژوئیسانس می رود. از این رو شاید بتوان گفت همواره "دیگری" یا همان صاحب سخن "نه" در شکاف بین لذت تا ژوئیسانس ایستاده است. دیگری، ناخواسته، لذتی را #ممنوع می کند ولی غافل از آنکه آن لذت سر از جایی دیگر در می آورد.
اما چه می توان کرد؟
آیا در #فرهنگ، امکان "هرگونه" لذت ورزی وجود دارد؟
پس در نهایت چه باید کرد؟
گویی گریزی نیست...

#تمدن است و ملالت های آن







#روانکاوی #روانکاو #روانشناس #روان #رواندرمانی #درمان #انسان #بچه #روانشناسی #بیمار #درد #رنج #رشد #دکترواحدی_اردکانی #احساس #کودک

کودکی که می آزارد، ذوق می کند، می خندد و احتمالا خیال خنداندن دارد. به او گفته شده با این کارش #لایک زیادی می گیرد. آن کسی هم که برایش انتخاب شده تا آزارش دهد، چند دهه از او بزرگتر است. همه چیز آماده انتشار پُستی است که #امید به پر بازدید بودن آن است.

پستی که اگر نه شاید در حافظه بینندگان، که در #فضای_مجازی و #حافظه آن کودک تا همیشه ثبت، و در تمام مراحل رشدیش، قدم به قدم با او همراه خواهد شد.
این تکه از #زندگی عمومی شده با او چه خواهد کرد؟

لایک به دست آور، به هر قیمتی؟
تایید دیگری آن قدر مهم است که تو اجازه هر کاری را برای به دست آوردن آن، داری؟
برای خنداندن، می توانی بیازاری؟
فرقی نمی کند روبروی تو چه کسی است، مهم خنداندن و لایک گرفتن است؟

حال آن کودک چه پنداشتی از خود خواهد یافت؟ در حال بازیگری است؟ اینفلوئنسر شد؟ آزارگر شد؟ یا ابزاری در خدمت #لذت دیگری؟
چه پنداشتی از نگاه دیگری خواهد داشت؟
دیگری چه زمانی به او نگاه خواهد کرد؟
نگاه دیگری از او چه می خواهد؟...

برای خوشایندی من، #آزار بده؟


زندگی سراسر، از دست دادن و به دست آوردن است.
تا چه را از دست دهیم و چه را شاید به دست آوریم

#دکترواحدی_اردکانی