امروز قطار ما راه میوفته‌.

یه بیماری هست که توش
سرتو نداشتن زیر گیوتین
ولی
همین که تصمیم می‌گیری یه کاریو انجام بدی
حتی قبل از اینکه قدمی براش برداشته باشی
از فکرکردن به کاری که باید انجام بدی
چنان احساس خستگی می‌کنی که انگار اهرام ثلاثه رو روی تو ساختن.

از یه جایی به‌ بعد
اوضاع همیشه خرابه و
معلومه که خودم باید درستش کنم.

خوبه که جهانِ خیال وجود داره
وگرنه نمیشد تو جهنم‌ درۀ این دنیا دووم آورد.

به طرز مریضی از درس‌گرفتن از هر چیزی خوشم میاد.

بفرمایید ایمیلتونو چک کنید ای انسان‌های برگزیده

اگه وسط این جاده از کار بیوفتم
میای بلندم کنی و منو با خودت ببری؟

متأسفانه آدمیزاد هیچ‌وقت نمی‌تونه تو رقابت با خودش ببره.

حتی اگه به یه آدم آشغال تبدیل شدم
تو منو ننداز دور خدا.

این میل بی‌سرانجام به خوب‌شدن آدم بدا، عاقبت فرصت بودن و زندگی‌کردن با آدم خوبا رو ازمون می‌گیره.

موهام صافه
ولی کاش یکی بود و موهامو شونه می‌کرد.

امروز بهت فکر کردم ولی دلم برات تنگ نشد؛ یادآوری تو به‌عنوان «یه آدم» و «تنها و فقط همین» باعث خوشحالیه.

سال‌های زیادیه که محبت عمیقیو اینجا -توی سینه‌ام- حفظ کردم؛ تصمیم گرفتم که بعد از این بیرون بیارمش و آزادانه ازش استفاده کنم.

من خیلی وقته که سوالای بی‌جوابمو رها کردم.

خودتو بیشتر دوست داشته باش بشر.

من گاردمو پایین نمیارم
عملاً به این و اون شمشیر تعارف می‌کنم.

از لحاظ روحی به عشق نیاز دارم.

میذارمش رو طاقچۀ قلبم.