.

🍃 همۀ نفوس (یعنی «کلّ شیءٍ»)، انشائی از آن والامقامْ نفسِ واحدۀ الهی هستند که قرآن می‌فرماید:

💎 【وَ هُوَ الَّذي أَنْشَأَكُـــمْ مِنْ 《نَفْسٍ واحِدَةٍ》 】💎
(سورۀ انعام، آیۀ ۹۸)

《نَفْسٍ واحِدَةٍ》؛ 〖 نَفْسِ اللَّهِ تَعَالَى〗است و «كُــمْ» -که نفس الامر و نفوس هر ذی اشاره و لا اشاره‌ای را در فراگیریِ این مخاطب، قرار دارد-؛ به نحوِ انشاء از 《نَفْسٍ واحِدَةٍ》، موجود است و موجودیّت دارد.
که در انشاء؛ مُنشَأ (انشاء شده) در هیچ حیثی از حیثیات، وجودی دونِ «مُنشِئ» خود ندارد و چیزی جز، تجلّی یا مجال شخصِ مُنشِئ خود نیست.

(واژۀ تجلّی، مختصّ خیرات است و واژۀ مجال، مختصّ شرور ⇦ إن شاء الله در بیان بعدی نحوۀ آن توضیح داده می‌شود.)


《نَفْسٍ واحِدَةٍ》 یعنی〖 نَفْسِ اللَّهِ تَعَالَى〗؛ حضرت مولی امیرالمؤمنین علیه السلام (که دقّت شود؛ "کُلُّهُم -ع- نورٌ واحِدٌ") هستند؛ که به اطلاقِ خود، از «أَعْلَى عِلِّيِّين‏؛📚الكافي،ط - الإسلامية، ج‏۱، ص۳۹۰» تا【أَسْفَلَ سافِلينَ؛ سورۀ تین۵】 را فراگرفته‌اند و قوّت این فراگیری و علوّ را، بعد از حجّ (که «تَمَامُ الْحَجِّ لِقَاءُ الْإِمَامِ؛📚الكافي،ط - الإسلامية،ج‏۴، ص۵۴۹») در گودالِ غدیر، بر فرازِ منبری از جهازِ مرکَب‌ها(شرحش در دنباله⇩▣)، ظاهر می‌سازند تا مقامِ جمع الجمعِ و «جامع الشتّات» خود را ظاهر سازند و قوّتِ اطلاق خود و سیطرۀ حکومتِ وجودیِ خود - که «لَا يُمْكِنُ الْفِرَارُ مِنْ حُكُومَتِك‏؛📚مصباح المتهجد، ج‏۲، ص۸۴۵» است - را بر نفوسِ عالمیان، بالحقّ و الحقیقة، ظاهر نمایند.


•●•●•●•🔻•●•●•●•
⚠️ ▣ اشاراتی از لطیفۀ غدیر به مناسبت:

⇦ ❖ گودالِ غدیر؛ به «گودال بودن»، نشانی از «أَسْفَلَ سافِلين» و تعیّن و کثرات است و به «غدیر» (صفتِ مشبّهه از مادۀ «غدر؛ ترک کردن»)؛ نشانی از لاتعیّنی و وحدت است.
⇦ ❖بر منبر بالا رفتنِ حضرت مولی(ع) در محلّ گودالِ غدیر؛ نشان از تفوّق، و اعلانی از علوّ مطلقۀ حضرتِ نفس واحدۀ الهی(ع) است که «الْعَالِي فِي دُنُوِّهِ؛ 📚 الصحيفة السجادية ع، دعای ۴۷» که در ابتدایِ خطبۀ غدیریه هم آن حقیقت را به این بیان، هویدا می‌فرمایند؛
«اَلْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذی عَلا فی تَوَحُّدِهِ وَ دَنا فی تَفَرُّدِهِ وَجَلَّ فی سُلْطانِهِ وَعَظُمَ فی اَرْکانِهِ، وَاَحاطَ بِکُلِّ شَیءٍ عِلْماً وَ هُوَ فی مَکانِهِ؛📚الإحتجاج‏،ج‏۲، ص۵۸».

نفوس، به فرمایش مولی(ع) مَرکَب آدمی است که «إِنَّ نَفْسَكَ مَطِيَّتُك؛ 📚تصنيف غرر الحكم، ص۲۳۲»، پس؛
این بالا رفتنِ حضرت مولی(ع) بر جهاز مَرکَب‌ها؛ تَفَوُّق و فائقیّتِ مطلقۀ نفس الله تعالی بر تمام نفوسِ انشاء شده از ایشان است که این فائقیّت و سلطه، از آنجایی است که مبدأ انشاءِ نفوس، و بازگشتِ دائمی آنها، به حضرت مولا(ع) است.

⇦ ❖ سه روز برای جمع شدنِ همۀ مردم در یوم غدیر، سه مرتبۀ وجودیِ ذات و صفات و افعالِ خلائق است که این بازگشت، #توحید_ذاتی، #توحید_صفاتی، و #توحید_افعالی موجودات را رقم می‌زند.
که هرکه بالحقّ و الحقیقة به حقیقتِ توحید، یعنی شخصِ «الْوَحْدَانِيَّةُ الْكُبْرَى؛ 📚بحار الانوار، ج‏۲۵، ص۱۷۲‏» شخصِ «نَفْسُ الله تَعالی»، حضرت مولی الموحّدین(علیه السلام)، نزدیکتر بود؛ از مرتبۀ بالاتری از توحید نیز برخوردار است و سایرین به همین ترتیب، دورترند.


•●•●•●•🔺•●•●•●•


︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻
🆔 @ehsannil1 کانال معرفة الحق
︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼
••●🔽 ادامه 🔽●••
.

◼️

▪️سخن از یاران حضرت اباعبدالله (علیه السلام) در کربلاست.
کربلا، میدان ظهورِ این عاشقانِ منتخَب است. آن سرزمینی که مولایمان علی (علیه السلام) وصفش را فرمود 🔻〖مَصَارِعُ عُشَّاق〗🔺(📚 بحار الأنوار ، ج‏41، ص: 295).

▪️در کربلا؛
ائمه اطهار(ع) نفسِ حضرت باریتعالی و شخصِ«الاسماء الحسنی» هستند. حضرت حقّ، به خودیّت خویش - یعنی حضرات آل الله(ع)- «وَفِيَّ الْعَهْد» و «عَزِيزَ الْجُنْد؛📚البلد الأمين،ص25» است.
(عزیز؛ به معنایِ نفوذ ناپذیر)

یارانِ با وفایِ حضرتِ سیّد الشهدا(ع) که مظهرِ ۷۲ حرف از ۷۲ حرفِ اسم اعظم حضرت حقّ بوده و شخصِ «جُند الله» هستند؛ مظهرِ حقیقیِ «وَفِيَّ الْعَهْد» و «عَزِيزَ الْجُنْد» بودنِ باریتعالی می‌باشند. و حضرت اباالفضل العباس (علیه السلام)شخصِ وفا هستند و مظهر اسم "وَفی"ِ حقّ تعالی.
یاران، به مقامِ وافی بودنِ حضرت ابا الفضل العباس(س)، فانی در اسمِ مستأثِر یعنی حقیقتِ ذات باریتعالی هستند.
حضرت الوتر الموتور، ابا عبد الله الحسین(ع)، آن حقیقت مسمّایند که از باطن البواطنِ ذات، تا ظاهر الظواهرِ اسماء ، اطلاقِ حضور دارند. و در جلوۀ «اسمِ مُستَـأثِر» باطن و ظاهر را در وحدتِ حقیقی جمع می‌نمایند.

▪️۷۲ یار، جلواتِ مسمّی (حضرت امام حسین ع) در ۷۲ حرفِ #اسم_اعظم هستند.


🔸اما پس چرا حضرت حرّ (ع) که یکی از این ۷۲جلوه است، مانعِ بازگشت حضرت ابا عبد الله (علیه السلام) می‌شوند؟!

🔹عرض شد که حقیقت مسمّی به اسمائش جلوه می‌کند.
حضرت حرّ (ع) ظهورِ یکی از ۷۲ اسم این مسمّی هستند که حضرت ابا عبد الله(ع) در مورد ایشان می‌فرمایند:

🔻〖 أنْتَ «الْحُــــرُّ» كَمَا سَمَّتْكَ أُمُّكَ
«حُـــرّاً» فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ〗🔺
تو تمامِ آزادگی هستی، همان طور که مادرت تو را «حــــرّ» نامید.
در دنیا و آخرت آزاد هستی.
(📚 اللهوف، ص۱۰۴)

کلامِ آل الله (ع) بحرِ موّاج دقائق است. و ایضاً این کلامِ نورانی . امّا همان قدری اشاره می‌شود که برای ادامۀ بحث لازم است:

حضرت(ع) نمی‌فرمایند چه وقتی از دنیا، حرّ هستی و چه وقتی حرّ نبودی. بلکه مطلقاً فرمودند 🔻〖 أنْتَ «الْحُــــرُّ» ... «حُـــرّاً» فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ〗🔺.

این مطلب، بدان معنی است که تمام حرکات و سَکَنات، رفتار و افعال حضرت حرّ (ع) در طولِ دنیا و آخرت، خارج از حرّیّت نیست.
و بیانِ «الدُّنْيَا وَ الْآخِرَة» که مطرح کردنِ دو متقابل است، بیحدّی را بیان می‌فرماید. یعنی آنکه "الحرّ" است، در حریّت، بیحدّ و مطلق است. و بیانِ غوغا و بیقراریِ حریّتِ او 🔻〖 «حُـــرّاً» فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَة〗🔺است.

▪️حرّ بودن، آزاد بودن است که آزاد بودن و حریّت، عبدِ خدا بودن است. چون خداوند، مطلقِ حقیقی یعنی آزادیِ بیحدّ است، عبد او که فانی در اوست، حرّ است و آزاد. که حضرت مولی(ع) می‌فرمایند:

🔅『 لَا تَكُنْ عَبْدَ غَيْرِكَ وَ قَدْ جَعَلَكَ اللَّهُ حُــرّاً 』🔅
بنده ديگرى مباش كه خداوند آزادت قرار داده‏.
(📚 تحف العقول، ص77)

حرّیّت در سه مرتبۀ اصلی است :

➊ آزاد در مرتبۀ #فعل (عبد در افعال »» #توحید_افعالی)
➋ آزاد در مرتبۀ #صفت (عبد در صفات »» #توحید_صفاتی)
➌ آزاد در مرتبۀ #ذات (عبد در ذات »» #توحید_ذاتی)

وقتی حضرت سیّد الشهدا(ع) که وجود مطلق هستند می‌فرمایند 🔻〖 أنْتَ «الْحُــــرُّ» كَمَا سَمَّتْكَ أُمُّكَ . «حُـــرّاً» فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِرَةِ〗🔺یعنی ؛
تو تمامِ حرّیت هستی(یعنی حرّیّت در فعل و صفت و ذات). بطوریکه چون "أنْتَ «الْحُــــرُّ»"، مادرت از شدّت حریّتِ تو، اسمِ تو را "حــرّ" نهاد.
و مادرَت، تــو را به حقیقتِ خودَت اسم گذاری نمود و اسمَت را خودَت آوردی (اسم توقیفی).

🔲 «حرّیت» ؛ بیانِ دیگری از #اطلاق است.
منشأ آزاد بودن، حقیقتِ آزادگی است که آن آزاد بودنِ مطلق است. که دیگر متعلَّق آزاد بودن مطرح نیست که بگوییم "آزاد از «چه چیزی» یا «چه کسی»؟!".
این علوّ معنا را اگر تنزیل دهیم، بعد از آن بیان می‌شود که ؛ «حرِّ» مطلق، از «حــُـرّْ بودن» نیز رها و آزاد است.
(فتأمّل!)

آنکس که حرّ مطلق بود، تمام مراتب وجودیش ظهورِ حریّت است. حتّی اگر به حسب ظاهر خلافِ حرّیت به نظر برسد که فرمودند :

🔻『 إِنَّ الْحُرَّ حُرٌّ عَلَى جَمِيعِ أَحْوَالِه‏ِ』🔺
همانا آزاده آن است که بر همۀ احوالش آزاد است.
(📚 الكافي، ط - الإسلامية، ج‏2،ص89)


••●🔽●••
⚠️ نکته (اسم توقیفی):

■ نامگذاریِ حضرتِ حرّ، جلوۀ اسم توقیفی است و جلوۀ آزاد بودنِ مسمّاست. از این رو از تفوّقی که دارد "حُـرّاً فِي الدُّنْيَا وَ الْآخِـرَة" است.

◘ حضرت رسول اکرم (ص) می‌فرمایند:

◼️ 『 الشقي شقي في بطن امّه، و السعيد سعيد في بطن امّه』 🔲
شقی در بطنِ مادرش شقی است و سعید در بطنِ مادرش سعید است.
(📚 تفسير نور الثقلين، ج۲، ص: ۱۸)

••●🔼●••

︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻︻
🆔@ehsannil2 کانال اللطائف الالٰهیّة
︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼︼
••●🔽 ادامه 🔽●••

🔲