🛑 خطر لو رفتن داستان!
فیلم سینمایی مالنا، محصول مشترک سال ۲۰۰۰ ایالات متحده و ایتالیا، از پرشمار آثاری‌ست که به موضوع اثرات مخرب جنگ، به‌خصوص بر غیرنظامیان می‌پردازد. این فیلم از دید پسربچه‌ای نوجوان در سیسیل روایت می‌شود؛ جایی‌که او داستان زنی خوش‌چهره به نام "مالِنا" را در سال‌های جنگ جهانی دوم روایت می‌کند. مالنا، به‌نحوی قربانی نامرئی جنگ است؛ زنی زیباروی که در جامعه‌ای بدبین و شهوت‌زده، همسرش او را تنها گذاشته و به نبردی رفته که هدفش چندان هم معلوم نیست. زندگی او، به دلیل زیبایی ظاهری و باطنی‌اش، همواره زیر ذره‌بین است، و همین امر باعث می‌شود که او به‌سختی بتواند در این جامعه‌ی بسته و بدبین، روزگار بگذراند. اما این زندگی سخت، از آن‌جایی سخت‌تر و غیرقابل‌تحمل‌تر می‌شود، که خبر می‌رسد همسر مالنا در میدان‌های نبرد کشته شده و نگاه‌های شهوت‌زده‌ی مردانه و کنایه‌ها و حسادت‌های زنانه، شدت‌و‌حدت بیشتری پیدا می‌کند، چراکه این غیبت همیشگی شوهرش، به این رفتارها به‌نوعی مشروعیت بخشیده‌است. مالنا برای مدتی در این جهنم زمینی دست‌و‌پا می‌زند، اما در نهایت کار به جایی می‌رسد که مالنا دیگر خسته است، گرسنگی امانش را بریده، و از همه مهمتر، دیگر آبرو و حرف مردم برایش مهم نیست؛ به همین دلیل، برای رفع نیازهای اولیه‌ی خود، تنها راه پیش‌روی خود و زیبایی‌هایش را انتخاب می‌کند؛ راهی که به شایعاتی که درمورد او وجود داشت، رنگ واقعیت می‌بخشید.
طبعاً، هسته‌ی اصلی فیلم "اثرات مخرب جنگ" است، اما به‌مانند سایر آثار مشابه سینمای ایتالیا، نوستالژی‌های خاص مردمانی که تحت حکومت فاشیستی دهه‌های سی و چهل میلادی، روزگار می‌گذارندند نیز، دقایق فراوانی را به خود اختصاص داده‌است. ازین‌نظر، فیلم، مکمل آثاری همچون "سینما پارادایسو" (Cinema Paradiso, 1988) و "به یاد می آورم" (Amarcord, 1973) است؛ روایت‌هایی که هر دو راوی سال‌های جنگ و حکومت موسولینی بوده، هر دو در محدوده‌ی جغرافیایی سیسیل رخ داده و هر دو شامل نوستالژی‌ها و اشک‌ها‌و‌لبخندهای آن روزهای سرزمین چکمه می‌باشند. این اثر اما، تمرکز بیشتری بر سال‌های جنگ دارد و تاثیر جنگ بر شخصیت‌های اصلی فیلم مشهود‌تر است. اما
فارغ از بودن یا نبودن جنگ، و فارغ از نوستالژی‌های سیسیلی، مسئله‌ای که به‌نحوی سبب تمایز فیلم گشته، بحث "تنگ‌نظری اجتماعی" و رفتارهای زننده‌ی یک جامعه، با شخصی‌ست که ویژگی منحصر‌به‌فردی دارد، و یا نسبت به آنان در زمینه‌ای برتر به‌نظر می‌رسد. این تنگ‌نظری، که در "توجه بیش‌‌از‌اندازه" نمود پیدا می‌کند، در صحنه‌های ابتدایی فیلم، تلویحاً به نمایش در‌می‌آید؛ جایی که گروهی از کودکان با متمرکز کردن نور ذره‌بین بر روی یک مورچه، آن را می‌سوزانند. برتری و ویژگی منحصربه‌فرد مالنا در این داستان، زیبایی اوست، و این زیبایی، سبب می‌شود که او بار سنگین نگاه‌های آغشته به شهوت یا حسادت را در تمام طول عمر خود به دوش بکشد و جالب آن‌جاست که به این مسئله در آخرین سکانس فیلم اشاره می‌شود؛ زمانی که مالنا به‌سختی باری را به‌دوش‌می‌کشد و به قدم‌زدن ادامه می‌دهد.
با‌این‌همه، قالب خاص فیلم، به مانند قالب بسیاری از آثار نمایشی سینمای ایتالیا و یا کارگردانان ایتالیایی، باعث‌شده که کمتر کسی فیلم را با موارد مذکور بالا به یاد آورد. به‌طور مثال، بازی تماشایی مونیکا بلوچی، به‌ویژه در صحنه‌ی روشن کردن سیگار در پلازا، از مواردی‌ست که همواره در ذهن بیننده باقی‌می‌ماند. شاید هم صحنه‌های برهنه‌ی فراوان در فیلم و یا اشاره‌ی مستقیم و بی‌پرده‌ی شخصیت‌ها و رخدادهای آن به مسائل جنسی، چندان هم مجالی را برای فکر کردن مخاطب به هسته‌های اصلی داستان فراهم نمی‌آورد.
درهرصورت، به‌نظر‌می‌رسد که نفس این فیلم ۹۲دقیقه‌ای، به‌نحوی با کاراکتر نقش اولش مالنا، تناظر و تشابه دارد؛ چرا که عمده‌ی مخاطبین، آن را تنها در زرق‌و‌برق و زیبایی‌های ظاهری خلاصه می‌کنند و کمتر کسی پیدا می‌شود که باطن پرمعنا و منحصربه‌فرد اثر تورناتوره را ببیند و به آن احترام بگذارد.
#نقد_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
فیلم سینمایی مالنا، محصول مشترک سال ۲۰۰۰ ایالات متحده و ایتالیا، از پرشمار آثاری‌ست که به موضوع اثرات مخرب جنگ، به‌خصوص بر غیرنظامیان می‌پردازد. این فیلم از دید پسربچه‌ای نوجوان در سیسیل روایت می‌شود؛ جایی‌که او داستان زنی خوش‌چهره به نام "مالِنا" را در سال‌های جنگ جهانی دوم روایت می‌کند. مالنا، به‌نحوی قربانی نامرئی جنگ است؛ زنی زیباروی که در جامعه‌ای بدبین و شهوت‌زده، همسرش او را تنها گذاشته و به نبردی رفته که هدفش چندان هم معلوم نیست. زندگی او، به دلیل زیبایی ظاهری و باطنی‌اش، همواره زیر ذره‌بین است، و همین امر باعث می‌شود که او به‌سختی بتواند در این جامعه‌ی بسته و بدبین، روزگار بگذراند. اما این زندگی سخت، از آن‌جایی سخت‌تر و غیرقابل‌تحمل‌تر می‌شود، که خبر می‌رسد همسر مالنا در میدان‌های نبرد کشته شده و نگاه‌های شهوت‌زده‌ی مردانه و کنایه‌ها و حسادت‌های زنانه، شدت‌و‌حدت بیشتری پیدا می‌کند، چراکه این غیبت همیشگی شوهرش، به این رفتارها به‌نوعی مشروعیت بخشیده‌است. مالنا برای مدتی در این جهنم زمینی دست‌و‌پا می‌زند، اما در نهایت کار به جایی می‌رسد که مالنا دیگر خسته است، گرسنگی امانش را بریده، و از همه مهمتر، دیگر آبرو و حرف مردم برایش مهم نیست؛ به همین دلیل، برای رفع نیازهای اولیه‌ی خود، تنها راه پیش‌روی خود و زیبایی‌هایش را انتخاب می‌کند؛ راهی که به شایعاتی که درمورد او وجود داشت، رنگ واقعیت می‌بخشید.
طبعاً، هسته‌ی اصلی فیلم "اثرات مخرب جنگ" است، اما به‌مانند سایر آثار مشابه سینمای ایتالیا، نوستالژی‌های خاص مردمانی که تحت حکومت فاشیستی دهه‌های سی و چهل میلادی، روزگار می‌گذارندند نیز، دقایق فراوانی را به خود اختصاص داده‌است. ازین‌نظر، فیلم، مکمل آثاری همچون "سینما پارادایسو" (Cinema Paradiso, 1988) و "به یاد می آورم" (Amarcord, 1973) است؛ روایت‌هایی که هر دو راوی سال‌های جنگ و حکومت موسولینی بوده، هر دو در محدوده‌ی جغرافیایی سیسیل رخ داده و هر دو شامل نوستالژی‌ها و اشک‌ها‌و‌لبخندهای آن روزهای سرزمین چکمه می‌باشند. این اثر اما، تمرکز بیشتری بر سال‌های جنگ دارد و تاثیر جنگ بر شخصیت‌های اصلی فیلم مشهود‌تر است. اما
فارغ از بودن یا نبودن جنگ، و فارغ از نوستالژی‌های سیسیلی، مسئله‌ای که به‌نحوی سبب تمایز فیلم گشته، بحث "تنگ‌نظری اجتماعی" و رفتارهای زننده‌ی یک جامعه، با شخصی‌ست که ویژگی منحصر‌به‌فردی دارد، و یا نسبت به آنان در زمینه‌ای برتر به‌نظر می‌رسد. این تنگ‌نظری، که در "توجه بیش‌‌از‌اندازه" نمود پیدا می‌کند، در صحنه‌های ابتدایی فیلم، تلویحاً به نمایش در‌می‌آید؛ جایی که گروهی از کودکان با متمرکز کردن نور ذره‌بین بر روی یک مورچه، آن را می‌سوزانند. برتری و ویژگی منحصربه‌فرد مالنا در این داستان، زیبایی اوست، و این زیبایی، سبب می‌شود که او بار سنگین نگاه‌های آغشته به شهوت یا حسادت را در تمام طول عمر خود به دوش بکشد و جالب آن‌جاست که به این مسئله در آخرین سکانس فیلم اشاره می‌شود؛ زمانی که مالنا به‌سختی باری را به‌دوش‌می‌کشد و به قدم‌زدن ادامه می‌دهد.
با‌این‌همه، قالب خاص فیلم، به مانند قالب بسیاری از آثار نمایشی سینمای ایتالیا و یا کارگردانان ایتالیایی، باعث‌شده که کمتر کسی فیلم را با موارد مذکور بالا به یاد آورد. به‌طور مثال، بازی تماشایی مونیکا بلوچی، به‌ویژه در صحنه‌ی روشن کردن سیگار در پلازا، از مواردی‌ست که همواره در ذهن بیننده باقی‌می‌ماند. شاید هم صحنه‌های برهنه‌ی فراوان در فیلم و یا اشاره‌ی مستقیم و بی‌پرده‌ی شخصیت‌ها و رخدادهای آن به مسائل جنسی، چندان هم مجالی را برای فکر کردن مخاطب به هسته‌های اصلی داستان فراهم نمی‌آورد.
درهرصورت، به‌نظر‌می‌رسد که نفس این فیلم ۹۲دقیقه‌ای، به‌نحوی با کاراکتر نقش اولش مالنا، تناظر و تشابه دارد؛ چرا که عمده‌ی مخاطبین، آن را تنها در زرق‌و‌برق و زیبایی‌های ظاهری خلاصه می‌کنند و کمتر کسی پیدا می‌شود که باطن پرمعنا و منحصربه‌فرد اثر تورناتوره را ببیند و به آن احترام بگذارد.
#نقد_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
🎬 نام فیلم: خسته نباشید!
محصول: ایران
نویسنده: محمد رضایی‌راد
کارگردان: افشین هاشمی و محسن قرایی
زبان: فارسی
#معرفی_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
محصول: ایران
نویسنده: محمد رضایی‌راد
کارگردان: افشین هاشمی و محسن قرایی
زبان: فارسی
#معرفی_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
🛑 خطر لو رفتن داستان!
فیلم سینمایی خسته نباشید! محصول سال ۱۳۹۱، از معدود آثار برتر سینمای ایران در ژانر ماجراجویی به‌شمار می‌رود. داستان این فیلم از هتلی در کرمان آغاز می‌شود؛ جایی‌که یک زمین‌شناس کانادایی می‌خواهد در اثنای سفرش به ایران، نگاهی به کلوت‌های شهداد بیندازد، اما به‌دلیل گرمای تابستان، توری که با آن مسافرت می‌کند برنامه‌ای برای بازدید از گرم‌ترین نقطه‌ی جهان در خود نگنجانده‌است. زمین‌شناس تقریباً ناامید شده‌است، تا این‌که با یک پادوی هتل به‌نام مرتضی آشنا می‌شود، شخصی که از قضا انگلیسی را نسبتاً خوب صحبت می‌کند و به او می‌گوید که می‌تواند سفری یک‌روزه را برای زمین‌شناس و همسرش به شهداد فراهم‌آورد.
هسته‌ی اصلی فیلم، همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، حس خوب ماجراجویی‌ست و شاید همین هسته‌ی متفاوت است که این اثر را، نسبت به سایر آثارتولید‌شده در سینمای ایران، متمایز می‌کند. فیلم به‌نوعی ترسیم تقابل یک ضرب‌المثل قدیمی ایرانی‌‌ست؛ جایی‌که "به راه بادیه رفتن" طبعاً از "نشستن باطل" (و یا شاید نشستن به‌دلیل ترس از عواقب ماجراجویی) بهتر است و محتوای مکالمه‌ی زوج‌های فیلم، عمدتاً بر پاشنه‌ی همین تقابل میچرخد. زمین‌شناس و مرتضی درواقع شخصیت‌هایی ماجراجو هستند و در مقابل آن‌ها همسر زمین‌شناس و راننده قرار می‌گیرند، شخصیت‌هایی که اگرچه در ابتدای راه از مسیر پرتلاطم ماجراجویی گلایه می‌کردند، اما در پایان فیلم مشخص می‌شود که آن‌ها نیز قادرند، زیبایی یا به عبارت بهتر حس خوب ماجراجویی را لمس کرده و خود نیز بر شن‌زار‌های داغ آن قدم بگذارند.
با‌این‌همه، فیلم تنها در ماجراجویی خلاصه نشده و مسائل و مفاهیم دیگری نیز در آن به چشم می‌خورد؛ مفاهیمی همچون مادر، وطن، عشق، سوءظن‌های بی‌جا، از‌دست‌دادن عزیز و حتی شباهت و همدلی انسان‌ها و تمایل آن‌ها به برقراری ارتباط با یک‌دیگر (حتی در صورت وجود عایق زبانی و مکانی).
دیگر نکته‌ای که اشاره به آن خالی از لطف نیست، وجود دیالوگ و یا مونولوگ‌های طولانی به زبان انگلیسی در فیلم است. پدیده‌ای که در آثار ایرانی کمتر به‌چشم‌می‌خورد، و به‌نحوی راه را برای خلق بسیاری از موقعیت‌های کمیک فیلم (ازجمله عنوان "خسته نباشید" که در انگلیسی معادلی ندارد)، فراهم‌کرده‌است.
درهرصورت، این اثر ناکام جشنواره‌ی فجر، اثری‌ست که برای ۹۰ دقیقه بیننده را مخاطب ماجراجویی‌های شخصیت‌هایش می‌کند؛ خواه زبان‌ها و لهجه‌های فیلم برایش آشنا جلوه‌کند، و خواه گوش و چشم بیننده برای فهم فیلم کمی به زحمت بیفتد.
#نقد_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
فیلم سینمایی خسته نباشید! محصول سال ۱۳۹۱، از معدود آثار برتر سینمای ایران در ژانر ماجراجویی به‌شمار می‌رود. داستان این فیلم از هتلی در کرمان آغاز می‌شود؛ جایی‌که یک زمین‌شناس کانادایی می‌خواهد در اثنای سفرش به ایران، نگاهی به کلوت‌های شهداد بیندازد، اما به‌دلیل گرمای تابستان، توری که با آن مسافرت می‌کند برنامه‌ای برای بازدید از گرم‌ترین نقطه‌ی جهان در خود نگنجانده‌است. زمین‌شناس تقریباً ناامید شده‌است، تا این‌که با یک پادوی هتل به‌نام مرتضی آشنا می‌شود، شخصی که از قضا انگلیسی را نسبتاً خوب صحبت می‌کند و به او می‌گوید که می‌تواند سفری یک‌روزه را برای زمین‌شناس و همسرش به شهداد فراهم‌آورد.
هسته‌ی اصلی فیلم، همان‌طور که پیش‌تر اشاره شد، حس خوب ماجراجویی‌ست و شاید همین هسته‌ی متفاوت است که این اثر را، نسبت به سایر آثارتولید‌شده در سینمای ایران، متمایز می‌کند. فیلم به‌نوعی ترسیم تقابل یک ضرب‌المثل قدیمی ایرانی‌‌ست؛ جایی‌که "به راه بادیه رفتن" طبعاً از "نشستن باطل" (و یا شاید نشستن به‌دلیل ترس از عواقب ماجراجویی) بهتر است و محتوای مکالمه‌ی زوج‌های فیلم، عمدتاً بر پاشنه‌ی همین تقابل میچرخد. زمین‌شناس و مرتضی درواقع شخصیت‌هایی ماجراجو هستند و در مقابل آن‌ها همسر زمین‌شناس و راننده قرار می‌گیرند، شخصیت‌هایی که اگرچه در ابتدای راه از مسیر پرتلاطم ماجراجویی گلایه می‌کردند، اما در پایان فیلم مشخص می‌شود که آن‌ها نیز قادرند، زیبایی یا به عبارت بهتر حس خوب ماجراجویی را لمس کرده و خود نیز بر شن‌زار‌های داغ آن قدم بگذارند.
با‌این‌همه، فیلم تنها در ماجراجویی خلاصه نشده و مسائل و مفاهیم دیگری نیز در آن به چشم می‌خورد؛ مفاهیمی همچون مادر، وطن، عشق، سوءظن‌های بی‌جا، از‌دست‌دادن عزیز و حتی شباهت و همدلی انسان‌ها و تمایل آن‌ها به برقراری ارتباط با یک‌دیگر (حتی در صورت وجود عایق زبانی و مکانی).
دیگر نکته‌ای که اشاره به آن خالی از لطف نیست، وجود دیالوگ و یا مونولوگ‌های طولانی به زبان انگلیسی در فیلم است. پدیده‌ای که در آثار ایرانی کمتر به‌چشم‌می‌خورد، و به‌نحوی راه را برای خلق بسیاری از موقعیت‌های کمیک فیلم (ازجمله عنوان "خسته نباشید" که در انگلیسی معادلی ندارد)، فراهم‌کرده‌است.
درهرصورت، این اثر ناکام جشنواره‌ی فجر، اثری‌ست که برای ۹۰ دقیقه بیننده را مخاطب ماجراجویی‌های شخصیت‌هایش می‌کند؛ خواه زبان‌ها و لهجه‌های فیلم برایش آشنا جلوه‌کند، و خواه گوش و چشم بیننده برای فهم فیلم کمی به زحمت بیفتد.
#نقد_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
🎬 نام فیلم: برادران لیلا
محصول: ایران
نویسنده و کارگردان: سعید روستایی
زبان: فارسی
#معرفی_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
محصول: ایران
نویسنده و کارگردان: سعید روستایی
زبان: فارسی
#معرفی_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
🛑 خطر لو رفتن داستان!
برادران لیلا آخرین اثر سعید روستایی‌ست که هیچ‌گاه در ایران اجازه‌ی اکران نگرفت اما این روزها به‌صورت غیرقانونی در فضای مجازی دست‌به‌دست میچرخد. روستایی در این فیلم هم، همانند دو اثر پرفروش دیگر خود یعنی "ابد و یک روز" و "متری شیش‌و‌نیم" به سراغ بدنه‌ی پایین شهر رفته و داستان خانواده‌ای را روایت می‌کند که در بدختی دست‌و‌پا می‌زنند و هر کدامشان به‌دنبال این هستند که گلیم خود را از آب بیرون بکشند. سعید پورصمیمی به‌خوبی از پس نقش پیرمردی که متهم ردیف اول این بدبختی‌ست برآمده و با بازی درخشان خود، یک‌بار دیگر تمام تحسین‌ها را متوجه خود کرده‌است. پیرمردی که اگرچه فرزندانش را در تکاپوی خریدن یک مغازه برای کار می‌بیند، اما آرزوی دیرینه‌ی خود؛ که بزرگ خاندانش بودن است را، به آینده‌ی فرزندانش ترجیح می‌دهد. روستایی بارها درطول فیلمش، به نوسانات بازار ارز و طلا، به گرانی و اوضاع نابسامان اقتصادی، به تعطیلی کارخانه‌ها و معضل بزرگی چون بی‌کاری اشاره می‌کند تا مثل همیشه نشان دهد که دغدغه‌ی اجتماعی برایش نسبت به مسائل دیگر اولویت دارد. لیلا در این فیلم به‌گونه‌ای نماد قشر متفکر یک جامعه است؛ دختری که دربرابر کهنه‌فرهنگ‌ها، سنت‌ها و رفتارهای غلط خانواده‌ی خود می‌ایستد و تمام تلاش خود را می‌کند که برادرانش را برای رسیدن به خوشبختی راهنمایی کند. گاهی فداکاری‌ها و ازخودگذشتگی‌های لیلا به‌حدی برای خانواده‌ی خود غیرقابل‌باور به‌نظر می‌رسد که آن‌ها انگشت اتهام را به سمت خود او نشانه می‌گیرند. در فیلم، بارها‌‌وبارها پدیده‌ی احترام به والدین به‌عنوان یک کهن‌الگو مطرح می‌شود و مخاطب را با یک چالش اساسی مواجه می‌کند؛ لیلا دختری که معتقدست پدرومادرش باید تاوان بی‌خردی‌ها و بی‌مسئولیتی‌هایشان را بدهند و از میان خوشبختی یا مرگ پدر، سعادت خانواده‌اش را ترجیح می‌دهد، درمقابل علیرضا یا همان برادری که سوگلی خانواده است و برای تصمیمات افراد، فارغ‌از درست یا غلط بودنشان احترام قائل است. نوید محمدزاده علی‌رغم نقش‌های گذشته‌ی خود در فیلم‌های روستایی، کاراکتری آرام و سربه‌زیر و یا حتی به گفته‌ی لیلا و به اذعان خودش ترسوست.
این فیلم با حواشی زیادی هم همراه بود؛ از سفر نکردن فرهاد اصلانی به‌همراه دیگر بازیگران این فیلم به جشنواره‌ی کن گرفته تا اعتراض اعضای جنبش "me too" به ترانه علیدوستی بابت استوری کردن پوستری از فیلم که در آن فرهاد اصلانی هم حضور دارد. در روزهای اکران این فیلم در همین جشنواره بود که کتایون ریاحی با انتشار یک پست، سعید پورصمیمی را هم به‌عنوان یک شخص متعرض و آزاردهنده به جنبش "me too" معرفی کرد.
بدون شک این فیلم به‌خوبی چهره‌ی ایران را در سال‌های گذشته نشان می‌دهد؛ کشوری که قیمت طلا و دلار در آن به‌صورت لحظه‌ای تغییر می‌کند و بلایی که یک توئیت رئیس جمهور آمریکا می‌تواند سر مردمش بیاورد، انفجار یک بمب نمی‌تواند! این فیلم هرچه‌قدر که برای جوامع جهانی قابل‌درک نباشد، برای یکایک مخاطبان ایرانی خود یادآور شکست‌ها و تلخی‌های زندگی‌ست؛ چراکه برادران لیلا روایت دردهای ماست.
#نقد_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
برادران لیلا آخرین اثر سعید روستایی‌ست که هیچ‌گاه در ایران اجازه‌ی اکران نگرفت اما این روزها به‌صورت غیرقانونی در فضای مجازی دست‌به‌دست میچرخد. روستایی در این فیلم هم، همانند دو اثر پرفروش دیگر خود یعنی "ابد و یک روز" و "متری شیش‌و‌نیم" به سراغ بدنه‌ی پایین شهر رفته و داستان خانواده‌ای را روایت می‌کند که در بدختی دست‌و‌پا می‌زنند و هر کدامشان به‌دنبال این هستند که گلیم خود را از آب بیرون بکشند. سعید پورصمیمی به‌خوبی از پس نقش پیرمردی که متهم ردیف اول این بدبختی‌ست برآمده و با بازی درخشان خود، یک‌بار دیگر تمام تحسین‌ها را متوجه خود کرده‌است. پیرمردی که اگرچه فرزندانش را در تکاپوی خریدن یک مغازه برای کار می‌بیند، اما آرزوی دیرینه‌ی خود؛ که بزرگ خاندانش بودن است را، به آینده‌ی فرزندانش ترجیح می‌دهد. روستایی بارها درطول فیلمش، به نوسانات بازار ارز و طلا، به گرانی و اوضاع نابسامان اقتصادی، به تعطیلی کارخانه‌ها و معضل بزرگی چون بی‌کاری اشاره می‌کند تا مثل همیشه نشان دهد که دغدغه‌ی اجتماعی برایش نسبت به مسائل دیگر اولویت دارد. لیلا در این فیلم به‌گونه‌ای نماد قشر متفکر یک جامعه است؛ دختری که دربرابر کهنه‌فرهنگ‌ها، سنت‌ها و رفتارهای غلط خانواده‌ی خود می‌ایستد و تمام تلاش خود را می‌کند که برادرانش را برای رسیدن به خوشبختی راهنمایی کند. گاهی فداکاری‌ها و ازخودگذشتگی‌های لیلا به‌حدی برای خانواده‌ی خود غیرقابل‌باور به‌نظر می‌رسد که آن‌ها انگشت اتهام را به سمت خود او نشانه می‌گیرند. در فیلم، بارها‌‌وبارها پدیده‌ی احترام به والدین به‌عنوان یک کهن‌الگو مطرح می‌شود و مخاطب را با یک چالش اساسی مواجه می‌کند؛ لیلا دختری که معتقدست پدرومادرش باید تاوان بی‌خردی‌ها و بی‌مسئولیتی‌هایشان را بدهند و از میان خوشبختی یا مرگ پدر، سعادت خانواده‌اش را ترجیح می‌دهد، درمقابل علیرضا یا همان برادری که سوگلی خانواده است و برای تصمیمات افراد، فارغ‌از درست یا غلط بودنشان احترام قائل است. نوید محمدزاده علی‌رغم نقش‌های گذشته‌ی خود در فیلم‌های روستایی، کاراکتری آرام و سربه‌زیر و یا حتی به گفته‌ی لیلا و به اذعان خودش ترسوست.
این فیلم با حواشی زیادی هم همراه بود؛ از سفر نکردن فرهاد اصلانی به‌همراه دیگر بازیگران این فیلم به جشنواره‌ی کن گرفته تا اعتراض اعضای جنبش "me too" به ترانه علیدوستی بابت استوری کردن پوستری از فیلم که در آن فرهاد اصلانی هم حضور دارد. در روزهای اکران این فیلم در همین جشنواره بود که کتایون ریاحی با انتشار یک پست، سعید پورصمیمی را هم به‌عنوان یک شخص متعرض و آزاردهنده به جنبش "me too" معرفی کرد.
بدون شک این فیلم به‌خوبی چهره‌ی ایران را در سال‌های گذشته نشان می‌دهد؛ کشوری که قیمت طلا و دلار در آن به‌صورت لحظه‌ای تغییر می‌کند و بلایی که یک توئیت رئیس جمهور آمریکا می‌تواند سر مردمش بیاورد، انفجار یک بمب نمی‌تواند! این فیلم هرچه‌قدر که برای جوامع جهانی قابل‌درک نباشد، برای یکایک مخاطبان ایرانی خود یادآور شکست‌ها و تلخی‌های زندگی‌ست؛ چراکه برادران لیلا روایت دردهای ماست.
#نقد_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
تریلر رسمی منتشر‌شده فیلم باربی با بازی رایان گاسلینگ و مارگو رابی.
این فیلم در تاریخ ۲۱ ژانویه (۳۰ تیرماه) در سینماها اکران خواهد شد.
#تریلر_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
این فیلم در تاریخ ۲۱ ژانویه (۳۰ تیرماه) در سینماها اکران خواهد شد.
#تریلر_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
- چرا صدات این‌طوریه؟ مریض شدی؟
- نه، چیزی نیست. احتمالاً به‌خاطر گلودرده. سه روزه که با هیچ‌کس حرف نزدم؛ با خودم فکر کردم که بد نیست یه مدت اصلاً حرف نزنم. همه چیزو نمی‌شه با کلمات بیان کرد.
🎬 The Mirror 1975
#دیالوگ_ماندگار
📽🎞 @Decoupage_Sharif
- نه، چیزی نیست. احتمالاً به‌خاطر گلودرده. سه روزه که با هیچ‌کس حرف نزدم؛ با خودم فکر کردم که بد نیست یه مدت اصلاً حرف نزنم. همه چیزو نمی‌شه با کلمات بیان کرد.
🎬 The Mirror 1975
#دیالوگ_ماندگار
📽🎞 @Decoupage_Sharif
🎬 نام فیلم: پلیس خفن
محصول: بریتانیا و فرانسه
نویسنده: ادگار رایت، سایمون پگ
کارگردان: ادگار رایت
زبان: انگلیسی
#معرفی_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
محصول: بریتانیا و فرانسه
نویسنده: ادگار رایت، سایمون پگ
کارگردان: ادگار رایت
زبان: انگلیسی
#معرفی_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
فیلم سینمایی Hot Fuzz (پلیس خفن)، محصول ۲۰۰۷ بریتانیا و فرانسه، دومین اثر از سه‌گانه‌ی خون و بستنی (Three Flavours Cornetto Trilogy) به کارگردانی ادگار رایت و درخشش سایمون پِگ و نیک فراست است. در این فیلم، بر خلاف فیلم قبلی (Shaun of the Dead, 2004)، شخصیت اول داستان پلیسی‌ست منظم و وظیفه‌شناس؛ شخصی که به‌اصطلاح با کارش ازدواج کرده و به هیچ چیز دیگری غیر از قانون‌ومقررات و انجام وظایف انتظامی‌اش نمی‌تواند فکر کند. این پلیس وظیفه‌شناس و موفق ناگهان متوجه می‌شود که می‌بایست محل خدمت خود، لندن را ترک کرده و برای ادامه‌ی مسیر شغلی‌اش به روستایی کوچک و بیسروصدا نقل‌‌مکان کند. روزهایش در روستای بیسروصدا و بدون‌جرم‌وجنایت به بطالت می‌گذرند، تا این‌که...
قالب اصلی فیلم، همان‌طور که از اسم سه‌گانه نیز مشخص‌است، کمدی و پارودی‌ست، اما نویسندگان اثر، ادگار رایت و سایمون پگ، با زیرکی نکاتی را در داخل مکالمات و رخدادهای خنده‌دار فیلم گنجانده‌اند که فهم آن‌ها، با کمی دقت، چندان هم مشکل نیست. آن‌چه که در فیلم به عنوان "انجمنی مخفی که جامعه را کنترل می‌کند" مطرح می‌گردد، بیننده را طبعاً به یاد مافیا و یا نظایر آن در کشورهای مختلف می‌اندازد، اما نفوذی که از این انجمن مخفی در فیلم به نمایش در‌می‌آید، برخی ساختارهای سیاسی و حکومتی را در ذهن بیننده‌ی مدّق تداعی می‌کند. در این انجمن مخفی، دموکراسی تنها مختص اعضای انجمن است، و مردمی که تحت کنترل این گروه هستند در تصمیمات آن مطلقاً نقشی ندارند، و هرکس کوچک‌ترین تهدیدی را، خواسته یا ناخواسته، به آتوریته‌ی این انجمن مخفی متوجه نماید، فوراً حذف می‌شود. با‌این‌همه، تصمیمات گروه و اقدامات آن در مواردی به‌قدری احمقانه و مضحک است که صلاحیت این گروه در تشخیص آن‌چه که به‌صورت فطری "درست" و "غلط" نیز عنوان می‌شود، زیر‌ِ سوال می‌رود. تلویحات فیلم به ساختارهای حکومتی از آنجا پررنگ‌تر می‌شود که در صحنه‌های ابتدایی فیلم، بازرس کل در لندن اذعان می‌کند که می‌تواند به‌دلیل حوزه‌ی اختیاراتش، شخصی را کاملاً ناپدید کند، که مشابه همان چیزی‌ست که درواقعیت در روستای کوچک فیلم صورت می‌پذیرد.
فارغ از لایه‌های نه‌چندان عمیق معنایی، فیلم درجات بالایی از پیوستگی را از خود به‌نمایش‌می‌گذارد. این پیوستگی، چه در رخدادها و دیالوگ‌های فیلم، و چه به‌طور‌کلی در غلظت کمدی صحنه‌ها، از ابتدا تا انتهای مدت‌زمان ۱۲۱دقیقه‌ای آن حفظ می‌گردد. بدین معنا که رخداد یا دیالوگی غیرمرتبط در فیلم وجود ندارد، مگر‌آن‌که در صحنه‌ای یا دیالوگی دیگر به آن اشاره می‌شود. همچنین تقریباً تمام صحنه‌های فیلم به یک میزان خنده‌آور هستند، و غلظت کمدی فیلم از جایی به بعد سقوط نمی‌کند؛ اتفاقی که در فیلم قبلی در دقایق پایانی رخ می‌دهد، و در فیلم بعدی (The World's End, 2013) پس از تنها چند دقیقه از شروع فیلم به‌وقوع می‌پیوندد. به‌همین‌جهت، این اثر کمدی، به نسبت دیگر آثار سه‌گانه‌ی مذکور، و همچنین به نسبت سایر آثار کمدی انگلیسی‌زبان به‌طور‌کلی، برتر به‌نظر‌می‌رسد و بیننده برای فهم همه‌ی نکات‌و‌اشارات ریز‌ودرشت آن، تنها به یک‌بار دیدن نمی‌تواند بسنده کند.
#نقد_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
قالب اصلی فیلم، همان‌طور که از اسم سه‌گانه نیز مشخص‌است، کمدی و پارودی‌ست، اما نویسندگان اثر، ادگار رایت و سایمون پگ، با زیرکی نکاتی را در داخل مکالمات و رخدادهای خنده‌دار فیلم گنجانده‌اند که فهم آن‌ها، با کمی دقت، چندان هم مشکل نیست. آن‌چه که در فیلم به عنوان "انجمنی مخفی که جامعه را کنترل می‌کند" مطرح می‌گردد، بیننده را طبعاً به یاد مافیا و یا نظایر آن در کشورهای مختلف می‌اندازد، اما نفوذی که از این انجمن مخفی در فیلم به نمایش در‌می‌آید، برخی ساختارهای سیاسی و حکومتی را در ذهن بیننده‌ی مدّق تداعی می‌کند. در این انجمن مخفی، دموکراسی تنها مختص اعضای انجمن است، و مردمی که تحت کنترل این گروه هستند در تصمیمات آن مطلقاً نقشی ندارند، و هرکس کوچک‌ترین تهدیدی را، خواسته یا ناخواسته، به آتوریته‌ی این انجمن مخفی متوجه نماید، فوراً حذف می‌شود. با‌این‌همه، تصمیمات گروه و اقدامات آن در مواردی به‌قدری احمقانه و مضحک است که صلاحیت این گروه در تشخیص آن‌چه که به‌صورت فطری "درست" و "غلط" نیز عنوان می‌شود، زیر‌ِ سوال می‌رود. تلویحات فیلم به ساختارهای حکومتی از آنجا پررنگ‌تر می‌شود که در صحنه‌های ابتدایی فیلم، بازرس کل در لندن اذعان می‌کند که می‌تواند به‌دلیل حوزه‌ی اختیاراتش، شخصی را کاملاً ناپدید کند، که مشابه همان چیزی‌ست که درواقعیت در روستای کوچک فیلم صورت می‌پذیرد.
فارغ از لایه‌های نه‌چندان عمیق معنایی، فیلم درجات بالایی از پیوستگی را از خود به‌نمایش‌می‌گذارد. این پیوستگی، چه در رخدادها و دیالوگ‌های فیلم، و چه به‌طور‌کلی در غلظت کمدی صحنه‌ها، از ابتدا تا انتهای مدت‌زمان ۱۲۱دقیقه‌ای آن حفظ می‌گردد. بدین معنا که رخداد یا دیالوگی غیرمرتبط در فیلم وجود ندارد، مگر‌آن‌که در صحنه‌ای یا دیالوگی دیگر به آن اشاره می‌شود. همچنین تقریباً تمام صحنه‌های فیلم به یک میزان خنده‌آور هستند، و غلظت کمدی فیلم از جایی به بعد سقوط نمی‌کند؛ اتفاقی که در فیلم قبلی در دقایق پایانی رخ می‌دهد، و در فیلم بعدی (The World's End, 2013) پس از تنها چند دقیقه از شروع فیلم به‌وقوع می‌پیوندد. به‌همین‌جهت، این اثر کمدی، به نسبت دیگر آثار سه‌گانه‌ی مذکور، و همچنین به نسبت سایر آثار کمدی انگلیسی‌زبان به‌طور‌کلی، برتر به‌نظر‌می‌رسد و بیننده برای فهم همه‌ی نکات‌و‌اشارات ریز‌ودرشت آن، تنها به یک‌بار دیدن نمی‌تواند بسنده کند.
#نقد_فیلم
📽🎞 @Decoupage_Sharif
🎬 نام انیمه: داستان شاهزاده کاگویا
محصول: ژاپن
کارگردان: ایسائو تاکاهاتا
نویسنده: ایسائو تاکاهاتا، ریکو ساکاگوچی
#معرفی_انیمه
📽🎞 @Decoupage_Sharif
محصول: ژاپن
کارگردان: ایسائو تاکاهاتا
نویسنده: ایسائو تاکاهاتا، ریکو ساکاگوچی
#معرفی_انیمه
📽🎞 @Decoupage_Sharif
داستان فیلم برگرفته از یک داستان فولکلور ژاپنی به نام داستان بامبوشکن است. این فیلم در سال ۲۰۱۵ در بخش بهترین فیلم‌های پویانمایی، برنده‌ی جایزه‌ی اسکار شده‌است.
در این انیمیشن، استودیو جیبلی (شرکت تولید‌کننده) با به نمایش گذاشتن استایلی جدید، به مینیمال نزدیک شده و همه را تحت تاثیر قرار داده‌است.
داستان با پیدا شدن یک دختربچه توسط یک پیرمرد و همسرش در میان نی‌زارهای بامبو شروع می‌شود. دختربچه که به‌نظر می‌رسد متعلق به زمین نیست، به‌سرعت رشد می‌کند و با گذشت زمان به جوانی جذاب تبدیل می‌شود که توانایی اسیر کردن هر کسی را دارد، ولی در نهایت او باید با سرنوشت خودش روبه‌رو شود.
#یادداشت
📽🎞 @Decoupage_Sharif
در این انیمیشن، استودیو جیبلی (شرکت تولید‌کننده) با به نمایش گذاشتن استایلی جدید، به مینیمال نزدیک شده و همه را تحت تاثیر قرار داده‌است.
داستان با پیدا شدن یک دختربچه توسط یک پیرمرد و همسرش در میان نی‌زارهای بامبو شروع می‌شود. دختربچه که به‌نظر می‌رسد متعلق به زمین نیست، به‌سرعت رشد می‌کند و با گذشت زمان به جوانی جذاب تبدیل می‌شود که توانایی اسیر کردن هر کسی را دارد، ولی در نهایت او باید با سرنوشت خودش روبه‌رو شود.
#یادداشت
📽🎞 @Decoupage_Sharif
اگه پولی که برای دستگیری من صرف می‌کنن رو به خودم بدن دیگه دزدی نمی‌کنم.
🎬 Butch Cassidy 1969
#دیالوگ_ماندگار
📽🎞 @Decoupage_Sharif
🎬 Butch Cassidy 1969
#دیالوگ_ماندگار
📽🎞 @Decoupage_Sharif
💡در سال ۱۹۴۰ هتی مک دنیل با برنده شدن جایزه‌ی بهترین بازیگر نقش مکمل زن اسکار برای فیلم "بر باد رفته" تبدیل به اولین سیاه‌پوستی شد که این جایزه را از آن خود می‌کند. برگزارکنندگان مراسم در ابتدا اجازه‌ی حضور او در مراسم را نمی‌دادند، اما درنهایت با پافشاری های دیوید سلزنیک، تهیه کننده‌ی فیلم، او توانست در مراسم حضور پیدا کند. او در تمام طول مراسم در بخشی جدا از دیگر مهمانان در انتهای سالن برگزاری نشسته بود و دو نگهبان برای جلوگیری از آسیب‌های احتمالی، از او مراقبت می‌کردند.
#فکت
📽🎞 @Decoupage_Sharif
#فکت
📽🎞 @Decoupage_Sharif
گریس: گفتی شورشی‌ها کی شکست خوردند و مجبور شدند زمین‌هاشونو ترک کنند؟
مری: ما شکست نخوردیم، ما فقط هنوز پیروز نشدیم.
#دیالوگ_ماندگار
🎬 Alias Grace 2017
📽🎞 @Decoupage_Sharif
مری: ما شکست نخوردیم، ما فقط هنوز پیروز نشدیم.
#دیالوگ_ماندگار
🎬 Alias Grace 2017
📽🎞 @Decoupage_Sharif
قاب پدردختری نعیم و ساحل در شب اکران مردمی سریال پوست شیر.
قسمت آخر این سریالِ پرطرفدار، دیشب ساعت ۲۰ منتشر شد تا پس از ۳ فصل و مجموعاً ۲۴ قسمت، پوست شیر هم به ایستگاه پایانی خود رسیده باشد.
📽🎞 @Decoupage_Sharif
قسمت آخر این سریالِ پرطرفدار، دیشب ساعت ۲۰ منتشر شد تا پس از ۳ فصل و مجموعاً ۲۴ قسمت، پوست شیر هم به ایستگاه پایانی خود رسیده باشد.
📽🎞 @Decoupage_Sharif
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
گوشه ای دور از هیاهوهای شهر لعنتی
پُک بزن سیگار خود را، زجر هم کمتر بکش!
شعر از فرزاد نظافتی
🎬 Legend 2015
📽🎞 @Decoupage_Sharif
پُک بزن سیگار خود را، زجر هم کمتر بکش!
شعر از فرزاد نظافتی
🎬 Legend 2015
📽🎞 @Decoupage_Sharif
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
تاحالا حین تماشای فیلم یا سریال گریه کردید؟
اسم فیلم یا سریال‌هایی که اشکتون رو درآورده برامون کامنت کنید. 👇
📽🎞 @Decoupage_Sharif
اسم فیلم یا سریال‌هایی که اشکتون رو درآورده برامون کامنت کنید. 👇
📽🎞 @Decoupage_Sharif
This media is not supported in your browser
VIEW IN TELEGRAM
من نتونستم بهت بگم دوسِت دارم، تو چرا نفهمیدی بدون تو می‌میرم؟!
رهایم کن هر جمعه ساعت ۸ صبح، در نمایش خانگی.
📽🎞 @Decoupage_Sharif
رهایم کن هر جمعه ساعت ۸ صبح، در نمایش خانگی.
📽🎞 @Decoupage_Sharif