@ddrreamm


ترسیدن ما چونکه هم از بیم بلا بود

اکنون ز چه ترسیم
که در عین بلاییم؟

#مولانا

@ddrreamm


مزن   بر سر نا توان   دست   زور

که روزی به پايش در افتی چو مور

#سعدی

@ddrreamm

میانِ بلبل و پروانه فرق بسیار است

کجا به رتبه‌ی کردار می‌رسد گفتار؟

#صائب_تبریزی

@ddrreamm
نیست یک ساعت قرار این جان بی‌آرام را

یا رب آن  آرام جان  بی‌قرار من کجاست؟

#هلالی_جغتایی

@ddrreamm

ابوالحسن ورزی زن زیبائی داشت که از خوبرویان تهران بود و علاوه بر چهره‌، روحی زیباپرست و لطیف داشت. اهل دل و شیفته شعر و ادبیات و هنر بود و با این خصائل جسمی و روحی، الهام‌بخش طبع شاعرانه ورزی به شمار می‌آمد و در جلساتی که همسرش شرکت می‌کرد، حضور داشت و در همین نشست‌ها بین او و جوانِ بلندبالای مازندرانی علائق عاشقانه شکفته شد و حدیث مهرورزی آن‌ها به یکدیگر از پرده بیرون افتاد و نهایتاً بین ورزی و همسرش جدائی رخ داد و آن دو باهم ازدواج کردند.
طبع ظریف و حساس ورزی از این جدائی بسیار مکدّر و ملول شد و به آشفتگی‌های روحی گرفتار آمد. دوستان مشترک آن‌ها که رنج بی‌حد وی را می‌دیدند، احتمال می‌دادند که به جنون گرفتار آید و بسیار رنجیده شدند. آن را مغایر آئین دوستی و جوانمردی می‌دانستند و جمعاً به مرد مازندرانی فشار آوردند و پس از چند ماه آن دو از هم جدا شدند و زن بار دیگر به زندگی ورزی پیوست و غزل زیبا و پرمعنای «آمد امّا در نگاهش آن نوازش‌ها نبود»، بازتاب این رویداد بود. موجب شد ورزی، آزردگی‌های روحی و احساسات لگدمال شده خود را بیان کند. که استاد بنان حقِ داستان را به نیکی ادا کرد

@ddrreamm
#سعدی

    دل ربود از من نگارم

              جان ربودی کاشکی

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌

@ddrreamm

غم کهن به می سالخورده دفع کنید
که تخم خوشدلی این است پیر دهقان گفت

گره به باد مزن گر چه بر مراد رود
که این سخن به مثل باد با سلیمان گفت

که گفت حافظ از اندیشه تو آمد باز
من این نگفته‌ام آن کس که گفت بهتان گفت

#حافظ

@ddrreamm


یاد من باشد دم صبح
جور دیگر باشم
بد نگویم به هوا،
آب،
زمین
مهربان باشم، با مردم شهر
و فراموش کنم، هر چه گذشت
خانه‌ی دل، بتکانم از غم...

#فریدون_مشیری

@ddrreamm

عمر زاهد همه طى شد
«به تمناى بهشت»
او ندانست که در
«ترک تمناست بهشت»

این چه حرفیست که در
«عالم بالاست بهشت»
هر کجا وقت خوش افتاد
همانجاست بهشت

دوزخ از تیرگی بخت درون من و توست
دل اگر تیره نباشد همه دنیاست بهشت...!

#صائب_تبریزی

@ddrreamm

#ملک_الشعرای_بهار

کنون  که  گردش  ایام  را  ثباتی  نیست

همان خوش است که در عشق بگذرد ایام

@ddrreamm

رو سر بِنِه به بالین، تنها مرا رها کن
تَرک من خراب شب‌گرد مبتلا کن

ماییم و موج سودا، شب تا به روز تنها
خواهی بیا ببخشا، خواهی برو جفا کن

ماییم و آب دیده، در کنج غم خزیده
بر آب دیدهٔ ما، صد جای آسیا کن

بر شاه خوب‌رویان، واجب وفا نباشد
ای زردروی عاشق، تو صبر کن وفا کن

دردی است غیر مردن، آن را دوا نباشد
پس من چگونه گویم، کاین درد را دوا کن

در خواب دوش پیری، در کوی عشق دیدم
با دست اشارتم کرد، که عزم سوی ما کن

#مولانا

@ddrreamm ‌

دلم آنگاه خوش گردد
که تو دلدار من باشی

مرا جان آن زمان باشد
که تو جانان من باشی

به غم زان شاد می‌گردم
که تو غم خوار من گردی

از آن با درد می‌سازم
که تو درمان من باشی

#عراقی

@ddrreamm

یارا بهشت صحبت یاران همدم است
دیدار یار نامتناسب جهنم است

هر دم که در حضور عزیزی برآوری
دریاب کز حیات جهان حاصل آن دم است

نه هرکه چشم و گوش و دهان دارد آدمی‌ست
بس دیو را که صورت فرزند آدم است

آن است آدمی که در او حُسنِ سیرتی
یا لطف صورتی‌ست، دگر حشو عالم است

هرگز حسد نبرده و حسرت نخورده‌ام
جز بر دو روی یار موافق که در هم است

آنان که در بهار به صحرا نمی‌روند
بوی خوش ربیع بر ایشان مُحَرَّم است

وان سنگ‌دل که دیده بدوزد ز روی خوب
پندش مده که جهل در او نیک محکم است

آرام نیست در همه عالم به‌اتفاق
ور هست در مجاورتِ یارِ مَحْرَم است

گر خون تازه می‌رود از ریش اهل دل
دیدار دوستان که ببینند مرهم است

دنیا خوش است و مال عزیز است و تن شریف
لیکن رفیق بر همه چیزی مقدم است

مُمسِک برای مال همه‌ساله تنگ‌دل
سعدی به روی دوست همه‌روزه خرم است

 #سعدی

@ddrreamm

#کلیم_کاشانی

هلاکِ چشمِ ادا فهمی‌ام که دریابد

هر آن سخن که ز دل بر زبان نمی‌آید

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌

@ddrreamm

در این وحشت سرا تا کی
اسیر آب و گل باشم؟

مرا راهی به سوی
عالم بالا کرامت کن

#صائب_تبریزی

@ddrreamm

#سعدی

برخیز که می‌رود زمستان
بگشای در سرای بستان

نارنج و بنفشه بر طبق نه
منقل بگذار در شبستان

‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌

@ddrreamm

#سعدی

هیهات کام من  که برآید در این طلب

این بس که نام من برود بر زبان دوست

@ddrreamm
غزل شماره 632

والله که شهر بی تو مرا حبس می‌شود
آوارگی و کوه و بیابانم آرزوست

زین همرهان سست عناصر دلم گرفت
شیر خدا و رستم دستانم آرزوست

جانم ملول گشت ز فرعون و ظلم او
آن نور روی موسی عمرانم آرزوست

زین خلق پر شکایت گریان شدم ملول
آن های هوی و نعره مستانم آرزوست

گویاترم ز بلبل اما ز رشک عام
مهر است بر دهانم و افغانم آرزوست

دی شیخ با چراغ همی‌گشت گرد شهر
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

گفتند یافت می‌نشود جسته‌ایم ما
گفت آنک یافت می‌نشود آنم آرزوست

یک دست جام باده و یک دست جعد یار
رقصی چنین میانه میدانم آرزوست


#مولانــــا