محمد درویش

🔻اگر ما با تغییرات آب و هوایی مانند یک شرایط اضطراری برخورد کنیم!🔻

یادداشتی به قلم: Jason Hickel

بخش سوم و پایانی:

🇮🇷 @darvishnameh

✍ چگونه می‌توانیم هزینه تضمین اجتماعی را تأمین کنیم؟ هر دولتی که دارای حاکمیت پولی باشد، می‌تواند با انتشار ارز ملی این را تأمین کند. یک تسهیل کَمّی، اما اینبار برای مردم و سیاره. این درمورد کشورهایی با درآمد بالا صدق می‌کند. نکته مهم اینجا پیشگیری از هرگونه خطر تورم است، همچنین بایست قدرت خرید ثروتمندان را بکاهیم. و این ما را به نکته کلیدی بعدی می‌رساند.
سوم مالیات برای ثروتمندان است. همانطور که توما پیکتی، اقتصاددان فرانسوی می‌گوید، کاهش قدرت خرید ثروتمندان تنها راه موثر برای کاهش مصرف انرژی است. این ممکن است که رادیکال به نظر بیاید، اما اینطور تصور کنید: این غیرمنطقی و خطرناک است که بخواهیم در میانه شرایط اضطراری اقلیمی به حمایت از یک طبقه (اجتماعی) پرمصرف ادامه دهیم. ما نمی‌توانیم به آنها اجازه دهیم که انرژی را بسیار فراتر از آنچه هر کسی به اندازه معقول به آن نیاز دارد، مصرف کنند. چطور می‌توانیم اینکار را انجام دهیم؟ یک راه ارائه مالیات بر سرمایه است. کار را به جایی رساندن تا ثروتمندان به فروش دارائی‌هایی که مازاد بر نیازهای واقعی هستند، تشویق شوند. همچنین می‌توانیم یک سیاست درآمد حداکثری را ارائه دهیم به اینصورت که هر چیزی بالاتر از یک مرز تعیین شده با نرخ ۱۰۰٪ مالیات روبرو شود. علاوه بر قطع مصرف افراطی در رأس، این راه موجب کاهش نابرابری و از بین بردن قدرت الیگارشی که سیاست‌های ما را آلوده می‌کند خواهد شد.
چهارم، ما برای دستیابی به هدفهای اکولوژیکی نیاز به یک بسیج عمومی گسترده داریم. ما باید ظرفیت انرژی‌های تجدیدپذیر خود را توسعه دهیم، حمل و نقل عمومی را گسترده کنیم، ساختمان‌ها را عایق‌بندی و اکوسیستم را احیا کنیم. این به سرمایه‌گذاری عمومی و البته به نیروی کار نیاز دارد. آنچه که بخودی خود و به آسانی انجام نمی‌شود. و این جایی‌ست که موضوع شغل‌های دائمی که زندگی را تضمین می‌کنند (climate job guarantee) به میان می‌آید. تضمین شغل موجب می‌شود که هر کس بخواهد، بتواند برای شرکت در مهم‌ترین پروژه جمعی نسل ما، در انجام کارهای شرافتمندانه و از دیدگاه اجتماعی ضروری، با دستمزد کافی برای زندگی آموزش ببیند.
در آخر ما به تعهدی محکم به جبران خسارت‌های اقلیمی نیاز داریم. کشورهای ثروتمند جو زمین را برای غنی‌سازی خود به استعمار درآورده‌اند، درحالیکه بالاترین هزینه‌ها را به جنوب تحمیل می‌کنند. این کار دزدی هست؛ دزدی جو مشترکی که همه ما به آن وابسته هستیم و باید آنرا تعمیر کنیم. ما باید از خواهران و برادران‌مان در جنوب حمایت کنیم که هم اکنون بار سنگین فاجعه‌ای را تحمل می‌کنند که در شکل گرفتن آن نقش کمتری داشته‌اند. این بایست شامل سیاست لغو بدهی باشد تا کشورهای فقیرتر ناچار نباشند منابع محدود خود را صرف پاسخگویی به بانک‌های بزرگ کنند و بجای آن بتوانند بر رفع نیازهای مردم تمرکز داشته باشند. و تکنولوژی‌های تجدیدپذیر بایست بطور رایگان در اختیار کشورهایی قرار بگیرند که قدرت خرید آنها را ندارند؛ در صورت نیاز با صرفنظر کردن از حق ثبت اختراع برای سریعترین راه انتقال انرژی در سراسر دنیا.
چنین دنیایی به چه شکل خواهد بود؟ ترس ما به امیدواری و همبستگی تبدیل خواهند شد. ما شور و شوق و رفاقت متقابل را حس خواهیم کرد که بخشی از چیزی بزرگ، چیزی دگرگون‌کننده و با‌هم بودن است. جامعه ما عادلانه‌تر خواهد بود و فقر به گذشته تعلق خواهد گرفت. اقتصاد ما بجای انباشتن سرمایه‌های بی‌پایان، پیرامون نیازهای انسانی و تاب‌آوری شکل می‌گیرد. و مهم‌تر از همه، انتشار گازهای گلخانه‌ای بسرعت کاهش پیدا می‌کند، سال به سال، پس از سالها شکست. سیاره ما شروع به بهبودی خواهد کرد.
با این وجود بعید است که هر دولتی بدلیل ترس از ضرر حاضر باشد به تنهایی گام‌های لازم را بردارد. ممکن است تعدادی کشور مترقی اینکار را انجام دهند که می‌تواند راه را برای آینده هموار کند. اما در نهایت ما نیاز به عملکرد‌ هماهنگ‌شده داریم و بهمین دلیل «معاهده عدم گسترش سوخت‌های فسیلی» بسیار مهم است. ما می‌دانیم که تنها راهی که دولت‌ها می‌توانند سلاح‌های هسته‌ای را حذف کنند، یک توافق همگانی‌ و انجام مشترک است؛ در مورد سوخت‌های فسیلی هم همینطور.
از این طریق می‌توانیم فروپاشی اقلیمی را متوقف کنیم. آنچه که بخودی خود صورت نمی‌گیرد. مودبانه از طبقه حاکم برای عملکرد خواهش کردن بجایی نمی‌رسد، این امر مستلزم مبارزه فوق‌العاده‌ای علیه کسانی‌ست که از شرایط موجود بهره می‌برند- مانند هر جنبشی که تا کنون دنیار تغییر داده، از جنبش حقوق مدنی گرفته تا جنبش ضد استعمار.

#جهانگرمایی
#تغییرات_اقلیمی
#اجلاس_گلاسکو
#آخرین_انقراض

https://t.me/darvishnameh/9908