🔹️تصویری که از محیط‌زیست ایران دارم!🔹️
محمد درویش
منتشرشده در ویژه‌نامه نوروزی روزنامه ایران
🇮🇷: @darvishnameh
✍ همه‌ی آنچه برای نشاط، شادی، زندگی باکیفیت، امید و خلاقیت در یک جامعه لازم است را شاید بتوان با نوعی هوشمندی، درایت و واقع‌بینی در حکمرانی آفرید. می‌شود فرصت‌های برابر برای همه‌ی آحاد جامعه فارغ از رنگ پوست، مذهب، جنسیت، نژاد و طبقه اجتماعی ریل‌گذاری کرد. می‌شود حتی به بالاترین آستانه‌ی ممکن از تولید ناخالص ملی و درآمد سرانه فکر کرد.
اما همه‌ی این آرزوها و آرمان‌ها زمانی پایدار می‌مانند که در بستری به نام سرزمین شکل گرفته و قوام یافته باشند. چه کسی حاضر است در قصری زرین با امکاناتی رویایی زندگی کند، درحالیکه در آن قصر نه آبی برای نوشیدن، نه هوایی برای تنفس و نه چشم‌اندازی برای تماشا وجود ندارد؟
و محیط‌زیست از این منظر است که اهمیت می‌یابد و باید برای پاسداری شایسته از مواهبش سرمایه‌گذاری کرد. درواقع، هرقدر که تصویرِ تاب‌آورتری از طبیعت بیافرینیم، به معنای کاهش افسردگی، خودکشی، آسیب‌های اجتماعی، مهار بیماری‌های ناشناخته و خشونت‌ورزی است و جامعه‌ای که در آن کیفیت چنین شناسه‌هایی پیش‌برنده باشد، حتماً ریسک سرمایه‌گذاری در آن کمتر و توسعه‌ای پایدار و درخورتر قابل حصول‌تر است.
چنین است که زجر می‌کشم وقتی با طرحی، لایحه‌ای، بخشنامه‌ای، سخنی یا رفتاری از منشاء حاکمیت مواجه می‌شوم که به بهانه‌ی دلپذیرِ اشتغال، مهار تورم و تولید پول؛ می‌کوشد تا از آرایه‌ها، هنجارها، ضوابط، موازین و آموزه‌های محیط‌زیستی بکاهد. چگونه درنمی‌یابند آنهایی که تصویری مخدوش و پرجراحت از محیط‌زیست وطن رسم می‌کنند، آینده را به ارزان‌ترین قیمت خویش چوب حراج زده‌اند؟
یادمان باشد: هرقدر مواهب طبیعی در سرزمینی باکیفیت‌تر باشد، روزگار مردمی که در آن سرزمین می‌زیند، بهتر؛ جرم‌خیزی کمتر و شکوفایی اقتصادی شتاب‌ناک‌تر رخ خواهد داد. این همان آموزه‌ای است که سبب شده تا شاخصی با عنوان: HPI برای رتبه‌بندی کشورها از سال ۲۰۰۶ میلادی معرفی شود. بر مبنای این شاخص، عیار شادی اهالی هر کشور، در گرو حال خوب رودخانه‌ها، تالاب‌ها، رویشگاه‌های جنگلی و زیگونگی درخورتر در حوزه گیاهی و جانوری است.
خواننده عزیز روزنامه ایران!
دلم می‌خواهد این تصویرِ طبیعت وطنی باشد که دوستش دارم و می‌دانم که دوستش دارید ... اینکه بتوان شاهد ترنمِ دوباره‌ی نجواهای شاد در لب کارون بود؛ اینکه یخچال‌های علم‌کوه دیگر عقب‌نشینی نکنند؛ اینکه آبشار یخی دماوند همچنان استوار و پیوسته بماند؛ اینکه هورالعظیم قربانی توسعه میادین نفتی نشود و اینکه همچنان یوزها، میش‌مرغ‌ها، سیاه‌خروس‌ها و خرس سیاه بلوچی با امنیت بتوانند در دامان ایران‌بانو بزیند و با آرامش بخرامند ... روزگاری که کسی به آشیان خفاش‌ها تجاوز نکرده و از فرجام بدشگونِ این تجاوز، نه فقط یک ایران که یک جهان چنین آسیب‌پذیرتر از همیشه نلرزد!
آیا عبرت می‌گیریم؟!
#آینده_محیط‌زیست_ایران
#جهان_بدون_کرونا
#روزنامه_ایران
🇮🇷: https://t.me/darvishnameh
محمد درویش
منتشرشده در ویژه‌نامه نوروزی روزنامه ایران
🇮🇷: @darvishnameh
✍ همه‌ی آنچه برای نشاط، شادی، زندگی باکیفیت، امید و خلاقیت در یک جامعه لازم است را شاید بتوان با نوعی هوشمندی، درایت و واقع‌بینی در حکمرانی آفرید. می‌شود فرصت‌های برابر برای همه‌ی آحاد جامعه فارغ از رنگ پوست، مذهب، جنسیت، نژاد و طبقه اجتماعی ریل‌گذاری کرد. می‌شود حتی به بالاترین آستانه‌ی ممکن از تولید ناخالص ملی و درآمد سرانه فکر کرد.
اما همه‌ی این آرزوها و آرمان‌ها زمانی پایدار می‌مانند که در بستری به نام سرزمین شکل گرفته و قوام یافته باشند. چه کسی حاضر است در قصری زرین با امکاناتی رویایی زندگی کند، درحالیکه در آن قصر نه آبی برای نوشیدن، نه هوایی برای تنفس و نه چشم‌اندازی برای تماشا وجود ندارد؟
و محیط‌زیست از این منظر است که اهمیت می‌یابد و باید برای پاسداری شایسته از مواهبش سرمایه‌گذاری کرد. درواقع، هرقدر که تصویرِ تاب‌آورتری از طبیعت بیافرینیم، به معنای کاهش افسردگی، خودکشی، آسیب‌های اجتماعی، مهار بیماری‌های ناشناخته و خشونت‌ورزی است و جامعه‌ای که در آن کیفیت چنین شناسه‌هایی پیش‌برنده باشد، حتماً ریسک سرمایه‌گذاری در آن کمتر و توسعه‌ای پایدار و درخورتر قابل حصول‌تر است.
چنین است که زجر می‌کشم وقتی با طرحی، لایحه‌ای، بخشنامه‌ای، سخنی یا رفتاری از منشاء حاکمیت مواجه می‌شوم که به بهانه‌ی دلپذیرِ اشتغال، مهار تورم و تولید پول؛ می‌کوشد تا از آرایه‌ها، هنجارها، ضوابط، موازین و آموزه‌های محیط‌زیستی بکاهد. چگونه درنمی‌یابند آنهایی که تصویری مخدوش و پرجراحت از محیط‌زیست وطن رسم می‌کنند، آینده را به ارزان‌ترین قیمت خویش چوب حراج زده‌اند؟
یادمان باشد: هرقدر مواهب طبیعی در سرزمینی باکیفیت‌تر باشد، روزگار مردمی که در آن سرزمین می‌زیند، بهتر؛ جرم‌خیزی کمتر و شکوفایی اقتصادی شتاب‌ناک‌تر رخ خواهد داد. این همان آموزه‌ای است که سبب شده تا شاخصی با عنوان: HPI برای رتبه‌بندی کشورها از سال ۲۰۰۶ میلادی معرفی شود. بر مبنای این شاخص، عیار شادی اهالی هر کشور، در گرو حال خوب رودخانه‌ها، تالاب‌ها، رویشگاه‌های جنگلی و زیگونگی درخورتر در حوزه گیاهی و جانوری است.
خواننده عزیز روزنامه ایران!
دلم می‌خواهد این تصویرِ طبیعت وطنی باشد که دوستش دارم و می‌دانم که دوستش دارید ... اینکه بتوان شاهد ترنمِ دوباره‌ی نجواهای شاد در لب کارون بود؛ اینکه یخچال‌های علم‌کوه دیگر عقب‌نشینی نکنند؛ اینکه آبشار یخی دماوند همچنان استوار و پیوسته بماند؛ اینکه هورالعظیم قربانی توسعه میادین نفتی نشود و اینکه همچنان یوزها، میش‌مرغ‌ها، سیاه‌خروس‌ها و خرس سیاه بلوچی با امنیت بتوانند در دامان ایران‌بانو بزیند و با آرامش بخرامند ... روزگاری که کسی به آشیان خفاش‌ها تجاوز نکرده و از فرجام بدشگونِ این تجاوز، نه فقط یک ایران که یک جهان چنین آسیب‌پذیرتر از همیشه نلرزد!
آیا عبرت می‌گیریم؟!
#آینده_محیط‌زیست_ایران
#جهان_بدون_کرونا
#روزنامه_ایران
🇮🇷: https://t.me/darvishnameh
Telegram
محمد درویش
برای اعتلای طبیعت وطنی که دوستش داریم.
دیدگاه‌های رییس کمیته محیط‌زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو
نحوه درج پیام یا ارسال عکس در تلگرام:
@mohammaddarvish44
محمّد درویش در ویکی‌پدیا:
https://fa.m.wikipedia.org/wiki/محمد_درویش
دیدگاه‌های رییس کمیته محیط‌زیست در کرسی سلامت اجتماعی یونسکو
نحوه درج پیام یا ارسال عکس در تلگرام:
@mohammaddarvish44
محمّد درویش در ویکی‌پدیا:
https://fa.m.wikipedia.org/wiki/محمد_درویش