🔥Пашинян решил насильственно заставить арцахцев поменять свои паспорта с кодом 070. Теперь гражданам Арцаха с кодом 070 не выдают визы, их не выпускают из Армении, а тех кто был по каким-то причинам заграницей теперь не впускают в страну. Таким образом этот подонок закрывает гештальт для Азербайджана связанный с беженцами из Арцаха. Нет граждан Арцаха, значит нет вопроса беженцев, а значит нет и проблем для Алиева в плане обеспечения права на возвращение. Пашинян истинный патриот Азербайджана. Уверены скоро его наградят медалью за заслуги перед родиной!!!!

@armnewz

Напомню, что этот шизофреник наш премьер министр

〽️ПОДПИШИСЬ 👉 @sisumasis

⚡️Տավուշում Փաշինյանի բերած ծաղիկները նետել են աղբարկղը

@armnationalfront

❗️⚡️Никол Пашинян, ты переживаешь последние дни своей политической жизни, твоя коса нашла на камень

Баграт Србазан

🔴🔴🔴🇦🇲 Նիկոլ Փաշինյան, քաղաքական կյանքիդ վերջին օրերն ես ապրում, իմացիր։

Բագրատ Սրբազան

⚡❗Мэр Мартакерта, Миша Гюрджян, арестован на 2 месяца.

Ստեփանակերտի քաղաքապետն այցելում է ոստիկանություն

Ռուբեն Մելիքյան

🔱 Ещё одна гнида: Лукашенко "извинился" перед Пашиняном.

Президент Беларуси Александр Лукашенко ответил на вопрос журналистов, собирается ли он извиняться перед премьер-министром Армении Николом Пашиняном.

"Слушайте, ну это же смешно! Он говорит: "Пусть Лукашенко извинится". Хорошо, я готов, прямо вот сейчас, при всех. Извини, дорогой, но ты гнида! Ещё одна! У нас уже была такая гнида, в зелёной кофточке, тоже постоянно что-то требовала. Ну, с ним уже всё ясно. А вот когда этот Пашинян мне ночью звонил, нашкодил там чего-то, просил помирить с Путиным, я же ему помог! Мне тогда Владимир Владимирович говорит: "Вы бы знали, Александр Григорьевич, как же этот Пашинян заколебал".
Ну, он по-другому сказал, я тут смягчаю для вас. Я же тогда попросил, они встретились в Москве! Вот такая "благодарность" сейчас от него" , — Александр Лукашенко.

Чтобы граждане Армении смогли посетить Европу без виз, необходимо, чтобы Армения выполнила 140 условий, одно из которых — защита прав ЛГБТ.

Мы надеемся, что этого не произойдет, и ЛГБТ в Армении не будут чувствовать себя под защитой, а будут бояться даже показываться. А безвизовый режим нам не нужен, так как это приведет к оттоку армян из Армении.

〽️ПОДПИШИСЬ 👉 @sisumasis

Երևանում տոն է, թող բոլորը գան..

Ես ղարաբաղցի եմ: Ես ունեցել եմ ամեն ինչ երջանիկ ապրելու համար: Ես կարող էի մինչև մահս ոչինչ չանել, բայց ապրել ոչ պակաս երջանիկ, քան դուք՝ Դուբայի էժանագին հյուրատների ձեր սելֆիներում, եվրոպական երկրներում կամ ԱՄՆ ինչ-ինչ ճանապարհներով հայտնվելուց հետո՝ անորակ ու անճաշակ, տեղանքի հետ անհամահունչ ձեր նրբերշիկով մեծացաց էությունը մատնող նկարներում։ Ղարաբաղում ես կարող էի ապրել, չթաթախվելով աշխարհի անարդարության ու ստորության ճահճում. շքեղություն, որ նույնիսկ Շվեյցարիայի ամենաբնիկները չեն կարող իրենց թույլ տալ։

Այնպես ստացվեց, որ Ղարաբաղը խորհրդային շրջանում՝ 70 տարի, եղել է ինքնավար մարզ Խորհրդային Ադրբեջանում: Թեմային մոտիկից ծանոթները կփաստեն, որ նման դեպքերում շատերի մոտ կարող է ինքնության ճգնաժամ առաջանալ, բայց քանի որ մեր "ղարաբաղցիների կողը հաստ է", մենք այդ դժվարությունն էլ էինք առավելություն դարձրել, ճիշտ ինչպես ժամանակին մեր նախնիները մթերքի բացակայությունից ստեղծեցին "ժինգյալավ հացը":

Այդ շրջանում մենք ինքնության ընտրության հարցում երկու տարբերակ ունեինք՝ ադրբեջանական կամ խորհրդային։ Բայց մենք "մունք" ենք, և հենց այդ պատճառով սկսեցինք հարթել մեր Sonderweg-ը՝ սեփական, հատուկ ճանապարհը։ Մենք սովետից առել ենք լավագույնը, գիտակցաբար «սյորբ-սյորբ» անելով պահելով մերը՝ հայկականը։

Պարզ ասած, մեր տների գրադարաններում՝ դիմացից Տոլստոյ, Դոստոևսկի, Շոլոխով, Հյուգո, Հաշեկ, Դյումա և համաշխարհային գրականության գոհարների հետևում, թաքուն պահված էին Մուրացանը, Թումանյանը, Դեմիրճյանը և Սարոյանը։ Հարևանները մեր տանը հավաքվելուց դաշնամուրի շուրջ Կոմիտաս և Սայաթ-Նովա էին նվագում ու երգում, տատս ոսկեղենը Ախալքալաքից իր հետ բերած Մաշտոցի սև գործվածքով էր ծածկում, իսկ պապիկիս կուրացած մայրը՝ Մանգասարյան Աշխենը, ինձ ու քրոջս կանչում էր և Տիգրանյանի "Անուշ" օպերայից "Ամպի տակից" երգում։ Դարը գրեթե բոլորած այդ սպիտակամաշկ տիկնոջ կուրացած աչքերը այդ պահին պարզվում էր, ամենապայծառն էին տեսնում՝ իր ծոռներին բարձր մշակույթ ու հայկականություն պատվաստելու կարևորության առաքելությամբ։

Մայրական կողմից տատիկիս մորը Առաքելովա Լյուսան, որին ուղարկել էին Գռոզնիյ, Չեչյնյա, Ղարաբաղում անցած դարի 20-ականներին սկսված հերթական ընդհարումների պատճառով և որն այնտեղից Ղարաբաղ է վերադարձել երկրորդ աշխարհամարտի սկզբին և որին Չանախչի գյուղում հանդիպել ու սիրահարվել, ու կնության է առել մորս պապը՝ Բաբուռով Սամվելը, որն այդ պահին լծված էր ստալինյան «Ամեն ինչ պատերազմի, ամեն ինչ ռազմաճակատի համար » առաքելությանը և ով իր էությունն, իր ամբողջ ոսկու պաշարի հետ սեփական կամքով հանձնել էր իր խորհրդային հայրենիքին ու շնորհակալագիր-նամակ ստացել Ստալինից, ինձ պատմում էր պատմություններ Հաջի-Մուրատի, Իմամ Շամիլի քաջագործությունների մասին, անպայմանորեն վերջում նշելով, որ վերջինիս հաղթեց միայն հայ աղջկա՝ Աննա Ուլուխանովայի գեղեցկությունը։

Նախանձելի դաստիարակություն են ստացել Ղարաբաղի իննսունականների երեխաները։

Հայրս, ինձ համար ղարաբաղցու հանրագիտարանային օրինակ՝ ինձ ապահովել է շքեղ մանկություն ու պատանեկություն և իր ամեն մի դասի ու խրատի մի գդալ դառնությունը լուծում էր այս կամ այն անակնկալի մեղրով լցված տակառում։ Արդար իր հացը իր հալալ ձեռքով է կտրում, որոնց տեսքից անգամ երկաթն է ծալվում, կանգնած ու այդ պատառով շամփուրներից քաշում էր, որպես կանոն, խորովածից զատ պատրաստվող մի դելիկատես առաջին հերթին՝ երեխաների ու կանանց համար։ Հորս հետ պատերազմ անցնելը ինձ ավելի շատ բան է տվել ու կարող է տալ քան բոլոր բուհերը միասին։ Հայրս ինձ սովորեցրել է Ղարաբաղցի լինել։

Նա չէր ասել, որ այդքան դժվար է լինել Ղարաբաղցի։ Բայց մեր հայրերը, նույնիսկ օտարի երեխաներին պաշտող, մեզ վատ բան չէին սովորեցնի։

Եվ այսօր, լինելով մեզ համար հարազատ տեղանքից, պայմաններից ու ապրելակերպից հեռու, կարծես թե այդ «ղարաբաղցիությունն» է պահում մեզ։

Ամեն տեղ ընդունված որպես յուրային, մենք չենք դադարում զարմացնել, հիացնել ու գերել։ Եվ շատերը զարմանում են, երբ «որտեղի՞ց ես» հարցին ի պատասխան ֆրանսիայից, իսպանիայից, իտալիայից, լեհաստանից և նույնիսկ ալբանիայից պատասխանի փոխարեն ստանում են «Ղարաբաղից» պատասխանը։ Շրջանակներում, որտեղ հավատացեք «երրորդ աշխարհի» ներկայացուցիչները, մեծ հաշվով, ողջունված չեն մինչև հիմա։

Այն ժամանակ մենք չգիտեինք, բայց մի օր լսարան մտավ մի կարևոր տիկին, դասախոս, և ինչպես միշտ, սովորության համաձայն, այլոց թվում, ոտքի կանգնեցին միայն ղարաբաղցի ուսանողները, և մինչ այդ պահը «We are not in prison» (մենք բանտում չենք) արտահայտության փոխարեն հիացմունք ու հուզմունք տեսանք այդ ազնվական ու հավատացեք, շատ-շատ բաներ տեսած տիկնոջ աչքերում։
Եվ ընդհանրապես, զարմանալի կերպով «էս ղարաբաղցիք սաղ հարցերի պատասխաններն ունեն։»

Բայց ես այդ պահին վեհություն կամ գոհունակություն չէի զգում։ Ես մեծ, անասելի մեծ երախտագիտություն էի զգում ընտանիքիս, ուսուցիչներիս ու Ղարաբաղիս հող ու ջրի հանդեպ։

Ինձ գաղթի և մահի միջև ընտրության հնարավորություն չի եղել, բայց լինելու դեպքում իմ ընտրությունն ինձ համար ակնհայտ էր, եվ դա սարսափելի է։

Որովհետև այսպես թե այնպես կյանքդ չէր կարելի անց կացնել Հակարի կամրջով։ Քո ապրող մասը մնում էր 29.743կմ-ց անդին։ Դու այնտեղ բաներ ես թողում, որոնցից նվազագույնն ունեցվածքդ էր։

Հիմա ես մերունց եմ եմ նայում ու նրանք շատ բան են թողել։ Տասնամյակների կյանքից, բարի համբավից, թանկ հիշողություններից, իրենց առօրյայից բացի նրանք բնակարաններ, ավտոտնակներ, ամառանոց, ֆերմա, այգի, անթիվ գրքեր, հին հազվագյուտ խալիներ և շատ այլ բաներ, ինչի համար զղջում ենք միայն ես ու տատս։

Ղարաբաղցիներն իրենց հետ բերել են զտարյուն հայի գեն, արցախյան մեծ կենցաղային մշակույթ, իմաստություն ու արդարություն, շիտակություն ու նվիրվածություն, մաքրություն ու մաքրասիրություն, քաջություն ու պարզություն, կարեկցանք ու պատրաստակամություն, ամեն ինչ չես թվարկի։

Բայց ես երիտասարդ եմ ու հուսով եմ բարեկիրթ և ես չեմ նայում թե ով ինչ է իր հետ բերել։ Ես պետք է մտածեմ թե ինչ կարող եմ տալ։ Մտածում եմ, թե ինչ լավ, միանշանակ ոչ նյութական առումով բան կարող եմ ստանալ նոր միջավայրից։

Հայաստանաբնակ ժովորդի զգալի հատվածի հյուրասիրությունն ու անկեղծ պատրաստակամությունն, իհարկե չանտեսելով, պետք է ասել, որ ապշեցուցիչ է բարոյականության այն ամենալափ սովը, որ տիրում է այս գավառամիտ չտեսների ու գյադաների շրջանակներում և հենց նրանց մանր ձեռքերում է այսօր գտնվում հայության վերջին տապանի՝ ՀՀ ղեկն ու ճակատագիրը։

Մենք՝ սովորական ղարաբաղցիներս, չէինք մտածում, թե Ղարաբաղի Դրմբոնի ու Կաշենի հանքերից, բազմամյա հարուստ անտառներից, Արցախբանկի ու կառաբախ տելեկոմի ինկասացիայով ինչեր էր գալիս ՀՀ և ում միջև էր դա հոշոտվելու։

Մենք, սովորական ղարաբաղցիներս, տեսնում էինք հայաստանաբնակ մեր հայրենակիցների որդիներին, եղբայրներին, տղաներին որ կողք կողքի կանգնած էին մեր որդիների, եղբայրների ու տղաների հետ, որ մատաղ էին անում իրենց կյանքերը մեր երկու երկրների՝ մի հայրենիքի, Հայաստանի փառքի ու կապույտ երկնակամարի համար։ Եվ նրանցից ու մեզանից լավագույնները իրենք իրենց չէին հարցնում թե ինչու։
Ղարաբաղի խաղաղասեր, բայց և պատերազմին ամենածանոթ ժողովուրդը խաղաղ օրերին խմում էր Հայաստանի կենացը, պատերազմներին՝ աղոթում ու զոհվում Հայաստանի համար։

Ճիշտ են փսփսում նախանձ չարախոսները՝ մենք անասելի շատ հարուստ էինք և մեզ հետ էլ շատ բան ենք բերել, տեսնողը կտեսնի, հասկացողը կհասկանա։

Բայց ցավալի ու զարմանալի է, որ վերցնելու բան չեք թողել, առել եք ամեն հալալ բան։

Թող երբեք առիթ չունենաք այս տոն կոչվածին անդրադառնալու և թող «մեր մեջ մնա» այն չտեսությունը, անորակ ձևականությունն ու նախանձը և այն գարշահոտ քաղքենիությունը, որոնք դուք կրում եք ձեզ հետ ձեր ճամպրուկներից զատ։

Gago Chilingaryan-ի ՖԲ էջից