#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت122
#چیستا_یثربی
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#قصه
#رمان
#کتاب
#چیستایثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_دو
باران با بهار، چه می کند؟
شاعرانه تَرَش می کند...
پرنده با درخت چه می کند؟
زیباترش می کند!...
آسمان با زمین چه می کند؟
بارورش میکند...
فرمانده ی قرارگاه، آن روزها، سخت عصبانی است.
کسی نمی داند چرا؟!
مدام در قرارگاه راه می رود، حتی زیر باران...
گاهی نگاه نگران سارا را به طور اتفاقی می بیند.
از نگاه این دختر، معذب می شود.
با خودش می گوید:
من عاشق زنمم، اون الان، خونه منتظر منه!
کسی نمی داند فرمانده ی آرام و باوقار، چه بلایی سرش آمده است که مدام نامه می نویسد...
به چه کسی نامه می نویسد؟
این ها را سعید صادقی می داند که به اردوگاه برگشته و نامه ها را می برد.
کمی دورتر، دختری مو طلایی، صبح از خواب بلند می شود و می بیند که گیسوانش، آشفته است.
چرا آنقدر خوابیده است؟
لباس می پوشد...
چیزی از شب قبل به یاد ندارد، جز اینکه در آغوش مردی هم تبارش گریسته است.
بیرون می رود...
مرد بر اموات او، نماز گذاشته، هر دو را خاک کرده است.
کار بهتری، در آن لحظه به ذهنش نرسیده است.
شهید جنگ، نباید بلاتکلیف بماند.
باید به خاک سپرده شود.
دخترک، بناز، ناآرام است...
_خودت تنهایی؟
چرا منو بیدار نکردی؟
می خواستم با داداشم، خداحافظی کنم.
_خداحافظیتو قبلا کردی...
از وقتی هر دوتون چریک شدید، این خداحافظی رو کردید!
_چرا نگام نمی کنی؟
مردِ مو روشن، نفسش را بیرون می دهد و زیر نور آفتاب، به دختر نگاه می کند.
موجودی زیبا، از جنس نور، که لباس های سربازی را زیباتر می کند...
مرد می داند که دختر اکنون، چقدر تنهاست.
دیشب، وقتی بناز، در آغوشش گریه می کرد، یک جمله را مدام تکرار می کرد:
داداش رفت.
تنها شدم... تو تنهام نذار!...
قول بده میمونی!
و مرد در خلسه ی حسی گنگ به او قول داده بود و دیگر هر دو دیوانه وار، به یکدیگر، عشق، هدیه داده بودند...
دختر حالا یادش می آمد. باجزییات....
_من مال توام...
تنهام نذار!
ما رفیقیم!
این جمله را دیشب گفته بود...
مرد خاکسپاری را تمام کرده بود.
در آن سرما، دانه های عرق از موهای آفتابی اش می چکید.
دختر گفت:
چیه؟ من یه چریکم، و یه زن....
زن خوبی نبودم؟
مرد لبخند می زند...
بناز مثل بچه ها سوال می کند...
مرد می گوید:
_چیزی که بین ما گذشت بخاطر سوگ بود...
می ترسیدم بری سراغ اونا!
تیکه تیکه ت می کنن....
_یعنی گولم زدی؟ نه!....
وقتی توی بغلت بودم، حس کردم واقعا دوستم داری!
_ما نمی تونیم. تو زنِ...
_نه من زن سعید صادقی نیستم!
تا رسیدم قوممون، برادرم طلاقو خوند.
اون‌فقط...
مگه من خوب نبودم برات؟
_مساله این نیست بناز!
یه نفر تهران منتظر منه...
از چهارده سالگیش منتظرمه!
_جنگ، خیلی چیزا رو عوض میکنه... بش بگو دیگه منتظرت نباشه!
بناز، یک قدم جلو می آید...
انگار جلوی آفتاب را می گیرد...
انگار با موهای بلندش، جلوی جهان را می گیرد...
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت122
#قسمت_صد_و_بیست_و_دوم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
#قسمت122
#چیستا_یثربی
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#قصه
#رمان
#کتاب
#چیستایثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_دو
باران با بهار، چه می کند؟
شاعرانه تَرَش می کند...
پرنده با درخت چه می کند؟
زیباترش می کند!...
آسمان با زمین چه می کند؟
بارورش میکند...
فرمانده ی قرارگاه، آن روزها، سخت عصبانی است.
کسی نمی داند چرا؟!
مدام در قرارگاه راه می رود، حتی زیر باران...
گاهی نگاه نگران سارا را به طور اتفاقی می بیند.
از نگاه این دختر، معذب می شود.
با خودش می گوید:
من عاشق زنمم، اون الان، خونه منتظر منه!
کسی نمی داند فرمانده ی آرام و باوقار، چه بلایی سرش آمده است که مدام نامه می نویسد...
به چه کسی نامه می نویسد؟
این ها را سعید صادقی می داند که به اردوگاه برگشته و نامه ها را می برد.
کمی دورتر، دختری مو طلایی، صبح از خواب بلند می شود و می بیند که گیسوانش، آشفته است.
چرا آنقدر خوابیده است؟
لباس می پوشد...
چیزی از شب قبل به یاد ندارد، جز اینکه در آغوش مردی هم تبارش گریسته است.
بیرون می رود...
مرد بر اموات او، نماز گذاشته، هر دو را خاک کرده است.
کار بهتری، در آن لحظه به ذهنش نرسیده است.
شهید جنگ، نباید بلاتکلیف بماند.
باید به خاک سپرده شود.
دخترک، بناز، ناآرام است...
_خودت تنهایی؟
چرا منو بیدار نکردی؟
می خواستم با داداشم، خداحافظی کنم.
_خداحافظیتو قبلا کردی...
از وقتی هر دوتون چریک شدید، این خداحافظی رو کردید!
_چرا نگام نمی کنی؟
مردِ مو روشن، نفسش را بیرون می دهد و زیر نور آفتاب، به دختر نگاه می کند.
موجودی زیبا، از جنس نور، که لباس های سربازی را زیباتر می کند...
مرد می داند که دختر اکنون، چقدر تنهاست.
دیشب، وقتی بناز، در آغوشش گریه می کرد، یک جمله را مدام تکرار می کرد:
داداش رفت.
تنها شدم... تو تنهام نذار!...
قول بده میمونی!
و مرد در خلسه ی حسی گنگ به او قول داده بود و دیگر هر دو دیوانه وار، به یکدیگر، عشق، هدیه داده بودند...
دختر حالا یادش می آمد. باجزییات....
_من مال توام...
تنهام نذار!
ما رفیقیم!
این جمله را دیشب گفته بود...
مرد خاکسپاری را تمام کرده بود.
در آن سرما، دانه های عرق از موهای آفتابی اش می چکید.
دختر گفت:
چیه؟ من یه چریکم، و یه زن....
زن خوبی نبودم؟
مرد لبخند می زند...
بناز مثل بچه ها سوال می کند...
مرد می گوید:
_چیزی که بین ما گذشت بخاطر سوگ بود...
می ترسیدم بری سراغ اونا!
تیکه تیکه ت می کنن....
_یعنی گولم زدی؟ نه!....
وقتی توی بغلت بودم، حس کردم واقعا دوستم داری!
_ما نمی تونیم. تو زنِ...
_نه من زن سعید صادقی نیستم!
تا رسیدم قوممون، برادرم طلاقو خوند.
اون‌فقط...
مگه من خوب نبودم برات؟
_مساله این نیست بناز!
یه نفر تهران منتظر منه...
از چهارده سالگیش منتظرمه!
_جنگ، خیلی چیزا رو عوض میکنه... بش بگو دیگه منتظرت نباشه!
بناز، یک قدم جلو می آید...
انگار جلوی آفتاب را می گیرد...
انگار با موهای بلندش، جلوی جهان را می گیرد...
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت122
#قسمت_صد_و_بیست_و_دوم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
Telegram
چیستایثربی کانال رسمی
این تنها #کانال_رسمی من #چیستایثربی ، نویسنده و کارگردان است. هرکانال دیگری به اسم من؛ جعلیست! مگر اعلام از سمت خودم باشد/افرادی که فقط خواهان
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت123
#چیستایثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#پاورقی
#رمان
#کتاب
#چیستا_یثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_سه
بناز طوری جلو می آید که انگار می خواهد با گیسوان بلندش، جلوی آفتاب یا جهان را بگیرد.
می خواهد جهان را در آن لحظه، جاودان کند، اما سرلشکر مو روشن، با جهان، همدست است.
بناز وقتی به او می رسد که مرد، کوله بارش را روی شانه انداخته و چون آفتاب دور می شود.
بناز فریاد می زند:
می خوای یه زن تنهارو تو این کوه و کمر ول کنی و بری؟!
سرلشکر برمی گردد و از روی شانه می گوید:
این کوه و کمر خونه ی توئه!
خونه ی من نیست!
من برادرت و زنشو اینجا خاک کردم!
برو پیش روژانو، خودتو نجات بده ...
حتی از دست من!
بناز چند قدم جلو می رود،داد میزند :
_تو دیشب منو دوست داشتی!
سرلشکر به او خیره می شود:
_من همیشه تو رو دوست دارم....
بعنوان دختری که یک بار، ماسکمو رو صورتش گذاشتم و نفسش رو نجات دادم،
و دیشبم، باز نفست قطع شد!
باید کمکت می کردم دختر عزیز...
عشق ورزی بعضی وقت ها، نفس بخشیدن به یه نفر دیگه ست!
و خداوند ، اونو حلال می کنه!
وقتی یه نفر داره میمیره، نفس بخشیدن حلاله.
حالا اینو بدون!
عشق ورزی... یعنی اتفاقی که دیشب، بین من و تو افتاد، یه جور یادگاریه.
یادگاری از دو بار ملاقات ما با همدیگه....
و دو بار نفس مصنوعی من به تو!
یه روزی هم، من به نفس نیاز پیدا
می کنم بناز!
و اون روز، دلم می خواد تو، به من نفس بدی، از نفس جوون و تازه ت.
عشق ورزی همیشه، نشونه ی عشق زن و شوهری نیست عزیز.
تو برای چریک بودن، زاده شدی، نه برای غذا پختن و دیگ سابیدنِ من!
عشق ورزی تو، یعنی اوجِ آزادگی تو بناز !
یعنی می تونی مردی رو دوست داشته باشی،
مردی که تو بچه گی، نجاتت داده و توی جوونی در بدترین زمان سوگت،
هم آغوشِت بوده...
و بعد، هر کدوم باید، آزادانه زندگی کنید!
هر کدوم، راه خودتونو برید...
تو وطنتی بناز!
من یه روز، به نفس جوون تو، نیاز پیدا می کنم دختر خوب!
و اون روز منتظرم که تو هم، نشون بدی که رفیق منی....
همونجور که اون دختری که از چهارده سالگیش، منتظر منه، نشون داد!
بناز ساکت است...
سرلشکر لبخند می زند:
تو برای گردگیری، جارو، آشپزی، منتظر یه مرد بودن و مدام بچه زاییدن، بدنیا نیامدی!
خودت، اینو خوب می دونی که عاشق چی هستی!
عاشق اون هدفی که هستی، برو.
حتی بخاطرش بمیر.... مثل من!
بناز می گوید:
برای اون دختر می خوای بمیری؟
سرلشکر سر تکان می دهد:
نه! ای کاش عشقی که به خاکم داشتم، به اون دختر داشتم!
من این خاک رو، حتی از مسلک و حکومتش، بیشتر دوست دارم.
این راز ، بین ما باشه...
اینجایی که من الان وایسادم ، خاک من نیست، خاک توست بناز!
ازش مراقبت کن...
من رفیقتم، روی من حساب کن!
فقط کافیه صدام کنی، می دونی کجا پیدام کنی!
تو هم همیشه رفیق من باش، من به تو نیاز پیدا می کنم.
به قدرتت، انرژیت، به شورت، جوونیت و شجاعتت!
من برای اون دختر برنمی گردم، برای خاکم برمی گردم!
چیزای زیادی فهمیدم...
باید خاکم رو نجات بدم، از چیزهایی که داره آلوده ش می کنه.
اینو میفهمی سرباز بناز؟!
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت123
#قسمت_صد_و_بیست_و_سوم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
#قسمت123
#چیستایثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#پاورقی
#رمان
#کتاب
#چیستا_یثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_سه
بناز طوری جلو می آید که انگار می خواهد با گیسوان بلندش، جلوی آفتاب یا جهان را بگیرد.
می خواهد جهان را در آن لحظه، جاودان کند، اما سرلشکر مو روشن، با جهان، همدست است.
بناز وقتی به او می رسد که مرد، کوله بارش را روی شانه انداخته و چون آفتاب دور می شود.
بناز فریاد می زند:
می خوای یه زن تنهارو تو این کوه و کمر ول کنی و بری؟!
سرلشکر برمی گردد و از روی شانه می گوید:
این کوه و کمر خونه ی توئه!
خونه ی من نیست!
من برادرت و زنشو اینجا خاک کردم!
برو پیش روژانو، خودتو نجات بده ...
حتی از دست من!
بناز چند قدم جلو می رود،داد میزند :
_تو دیشب منو دوست داشتی!
سرلشکر به او خیره می شود:
_من همیشه تو رو دوست دارم....
بعنوان دختری که یک بار، ماسکمو رو صورتش گذاشتم و نفسش رو نجات دادم،
و دیشبم، باز نفست قطع شد!
باید کمکت می کردم دختر عزیز...
عشق ورزی بعضی وقت ها، نفس بخشیدن به یه نفر دیگه ست!
و خداوند ، اونو حلال می کنه!
وقتی یه نفر داره میمیره، نفس بخشیدن حلاله.
حالا اینو بدون!
عشق ورزی... یعنی اتفاقی که دیشب، بین من و تو افتاد، یه جور یادگاریه.
یادگاری از دو بار ملاقات ما با همدیگه....
و دو بار نفس مصنوعی من به تو!
یه روزی هم، من به نفس نیاز پیدا
می کنم بناز!
و اون روز، دلم می خواد تو، به من نفس بدی، از نفس جوون و تازه ت.
عشق ورزی همیشه، نشونه ی عشق زن و شوهری نیست عزیز.
تو برای چریک بودن، زاده شدی، نه برای غذا پختن و دیگ سابیدنِ من!
عشق ورزی تو، یعنی اوجِ آزادگی تو بناز !
یعنی می تونی مردی رو دوست داشته باشی،
مردی که تو بچه گی، نجاتت داده و توی جوونی در بدترین زمان سوگت،
هم آغوشِت بوده...
و بعد، هر کدوم باید، آزادانه زندگی کنید!
هر کدوم، راه خودتونو برید...
تو وطنتی بناز!
من یه روز، به نفس جوون تو، نیاز پیدا می کنم دختر خوب!
و اون روز منتظرم که تو هم، نشون بدی که رفیق منی....
همونجور که اون دختری که از چهارده سالگیش، منتظر منه، نشون داد!
بناز ساکت است...
سرلشکر لبخند می زند:
تو برای گردگیری، جارو، آشپزی، منتظر یه مرد بودن و مدام بچه زاییدن، بدنیا نیامدی!
خودت، اینو خوب می دونی که عاشق چی هستی!
عاشق اون هدفی که هستی، برو.
حتی بخاطرش بمیر.... مثل من!
بناز می گوید:
برای اون دختر می خوای بمیری؟
سرلشکر سر تکان می دهد:
نه! ای کاش عشقی که به خاکم داشتم، به اون دختر داشتم!
من این خاک رو، حتی از مسلک و حکومتش، بیشتر دوست دارم.
این راز ، بین ما باشه...
اینجایی که من الان وایسادم ، خاک من نیست، خاک توست بناز!
ازش مراقبت کن...
من رفیقتم، روی من حساب کن!
فقط کافیه صدام کنی، می دونی کجا پیدام کنی!
تو هم همیشه رفیق من باش، من به تو نیاز پیدا می کنم.
به قدرتت، انرژیت، به شورت، جوونیت و شجاعتت!
من برای اون دختر برنمی گردم، برای خاکم برمی گردم!
چیزای زیادی فهمیدم...
باید خاکم رو نجات بدم، از چیزهایی که داره آلوده ش می کنه.
اینو میفهمی سرباز بناز؟!
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت123
#قسمت_صد_و_بیست_و_سوم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
Telegram
چیستایثربی کانال رسمی
این تنها #کانال_رسمی من #چیستایثربی ، نویسنده و کارگردان است. هرکانال دیگری به اسم من؛ جعلیست! مگر اعلام از سمت خودم باشد/افرادی که فقط خواهان
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت124
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#پاورقی
#رمان
#کتاب
#چیستایثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_چهار
"جهان شبیه تو نیست...
نمی تواند باشد...
کاش نباشد.
مردی که آدم را رها می کند و می رود، از اول نباید می آمد.
از اول نباید امید را در دل آدم پدید می آورد و می رفت...
من این نهال امید را ، امروز از دلم جدا می کنم.
جای آن چیزی می کارم که به دردم بخورد...
با کسی میروم که یک بچه به من بدهد!
چیزی که تو به من ندادی!
مراقب بودی...
خوب حواست بود که بچه ای به من ندهی!
دختری که در کودکی، مورد آزار شیاطین قرار گرفته، لیاقت مادری بچه ی تو را نداشت، نه ؟
خداحافظ مردِ روشنِ خوب.
دیگر هرگز مرا نمی بینی!
سرباز بناز...."
بناز ، نامه را مچاله می کند و زمین
می اندازد.
دو ماه است که از اتاقِ روژانو ، بیرون نیامده است.
روژانو ، کم کم برای او نگران می شود.
تا به حال ، اندوه یک چریک را ندیده است.
نمی تواند باور کند رفتن آن
مردِ مو روشن، دخترک دلاور را چنین زمینگیر کرده باشد...
بناز ، در کودکی آسیب دیده است.
حالا ، مادرش از غم مرگ پسرش، مرده و برادر و زن برادرش به شکل ناجوانمردانه ای به قتل رسیده اند...
خودش چند سرباز بیگناه ایرانی را ناآگاهانه کشته و خواهرش به جای او، در زندان ایرانیهاست.
نمی داند چه کند...
مردی یک شبه به او عشق میورزد.
مردی که طعم شیرین آغوش و عشق را به او می آموزد، ولی آن مرد؛ چون باد است.
ماندنی نیست...
شاید آن مرد نمی دانسته که آغوش یک زن ، اسلحه نیست که یک شب بگذاری و فردا برش داری.
آغوش عاشقانه ی یک زن، هویت اوست!
و بناز آغوشش را، عاشقانه روی آن مرد گشوده بود.
فقط به روی او...
که عزیز بود و هم تبارش...
روژانو هنوز نمی داند عشق یعنی چه!...
ولی حدس می زند، عشق باید شیرین و دردناک باشد و هیچکس نمی دانست که تقصیر هیچ کس نیست!
آن مردِ مو روشن، آدم ها را سخت عاشق خودش می کند.
نه فرمانده ی این‌جنگ است ، نه کاره ای در اینجا....
فقط آمده آدمها را عاشق خودش کند و برود.
دستِ خودش نیست!
روژانو ، نامه ی مچاله شده ی بناز را دوباره می خواند.
یک نفس، دو نفس...
چشمانش را می بندد.
مرد مو روشن را می بیند.
کمی آنطرفتر...
مرز لبنان!
آمده است برای خداحافظی با رفیقش، در لبنان...
می خواهد لباس رزم را در آورد.
تازه از بوسنی آمده و دیگر نمی خواهد بجنگد.
می خواهد به ایران برگردد و با دختری که منتظر اوست، ازدواج کند.
روژانو، بناز را صدا می کند...
_عاشقشی؟!
پس بخاطرش بجنگ!
الان لبنانه!
ایران برسه، دیگه دیره...
اگه زود راه بیفتی، زود میرسی.
لباس سربازی، تنت نکن!
یک زن باش! یک زن کامل و ازش باردار شو!
اونوقت همیشه مال توئه!
حتی اگر نخواد...
یک پسر، یک پسر، ازش به دنیا بیار! از خونِ آل طاها...
اونوقت، دیگه نمی تونه تو رو فراموش کنه!
چون از تو، بچه داره...
بناز می گوید:
اون حواسش هست، باهوشه!
منو نمی پذیره!
روژانو لبخندی می زند:
_تو یک چریکی!
پس مثل یه چریک بهش شبیخون بزن!
یالله بناز!...بجنب سرباز !....
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت124
#قسمت_صد_و_بیست_و_چهارم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
#قسمت124
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#پاورقی
#رمان
#کتاب
#چیستایثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_چهار
"جهان شبیه تو نیست...
نمی تواند باشد...
کاش نباشد.
مردی که آدم را رها می کند و می رود، از اول نباید می آمد.
از اول نباید امید را در دل آدم پدید می آورد و می رفت...
من این نهال امید را ، امروز از دلم جدا می کنم.
جای آن چیزی می کارم که به دردم بخورد...
با کسی میروم که یک بچه به من بدهد!
چیزی که تو به من ندادی!
مراقب بودی...
خوب حواست بود که بچه ای به من ندهی!
دختری که در کودکی، مورد آزار شیاطین قرار گرفته، لیاقت مادری بچه ی تو را نداشت، نه ؟
خداحافظ مردِ روشنِ خوب.
دیگر هرگز مرا نمی بینی!
سرباز بناز...."
بناز ، نامه را مچاله می کند و زمین
می اندازد.
دو ماه است که از اتاقِ روژانو ، بیرون نیامده است.
روژانو ، کم کم برای او نگران می شود.
تا به حال ، اندوه یک چریک را ندیده است.
نمی تواند باور کند رفتن آن
مردِ مو روشن، دخترک دلاور را چنین زمینگیر کرده باشد...
بناز ، در کودکی آسیب دیده است.
حالا ، مادرش از غم مرگ پسرش، مرده و برادر و زن برادرش به شکل ناجوانمردانه ای به قتل رسیده اند...
خودش چند سرباز بیگناه ایرانی را ناآگاهانه کشته و خواهرش به جای او، در زندان ایرانیهاست.
نمی داند چه کند...
مردی یک شبه به او عشق میورزد.
مردی که طعم شیرین آغوش و عشق را به او می آموزد، ولی آن مرد؛ چون باد است.
ماندنی نیست...
شاید آن مرد نمی دانسته که آغوش یک زن ، اسلحه نیست که یک شب بگذاری و فردا برش داری.
آغوش عاشقانه ی یک زن، هویت اوست!
و بناز آغوشش را، عاشقانه روی آن مرد گشوده بود.
فقط به روی او...
که عزیز بود و هم تبارش...
روژانو هنوز نمی داند عشق یعنی چه!...
ولی حدس می زند، عشق باید شیرین و دردناک باشد و هیچکس نمی دانست که تقصیر هیچ کس نیست!
آن مردِ مو روشن، آدم ها را سخت عاشق خودش می کند.
نه فرمانده ی این‌جنگ است ، نه کاره ای در اینجا....
فقط آمده آدمها را عاشق خودش کند و برود.
دستِ خودش نیست!
روژانو ، نامه ی مچاله شده ی بناز را دوباره می خواند.
یک نفس، دو نفس...
چشمانش را می بندد.
مرد مو روشن را می بیند.
کمی آنطرفتر...
مرز لبنان!
آمده است برای خداحافظی با رفیقش، در لبنان...
می خواهد لباس رزم را در آورد.
تازه از بوسنی آمده و دیگر نمی خواهد بجنگد.
می خواهد به ایران برگردد و با دختری که منتظر اوست، ازدواج کند.
روژانو، بناز را صدا می کند...
_عاشقشی؟!
پس بخاطرش بجنگ!
الان لبنانه!
ایران برسه، دیگه دیره...
اگه زود راه بیفتی، زود میرسی.
لباس سربازی، تنت نکن!
یک زن باش! یک زن کامل و ازش باردار شو!
اونوقت همیشه مال توئه!
حتی اگر نخواد...
یک پسر، یک پسر، ازش به دنیا بیار! از خونِ آل طاها...
اونوقت، دیگه نمی تونه تو رو فراموش کنه!
چون از تو، بچه داره...
بناز می گوید:
اون حواسش هست، باهوشه!
منو نمی پذیره!
روژانو لبخندی می زند:
_تو یک چریکی!
پس مثل یه چریک بهش شبیخون بزن!
یالله بناز!...بجنب سرباز !....
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت124
#قسمت_صد_و_بیست_و_چهارم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
Telegram
چیستایثربی کانال رسمی
این تنها #کانال_رسمی من #چیستایثربی ، نویسنده و کارگردان است. هرکانال دیگری به اسم من؛ جعلیست! مگر اعلام از سمت خودم باشد/افرادی که فقط خواهان
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت125
#چیستایثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#رمان
#کتاب
#چیستا_یثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_پنج
کوه نیست، فقط یک تکه سنگ است...
راه نیست، فقط یک قدم است...
دریا نیست، فقط یک جرعه آب است.
بناز نمی داند، سوار چند ماشین شده، تمام راه ها را به چشم برهم زدنی پیموده است.
دشت نیست، فقط عطر آغوش توست!
شب است...
سرباز بناز می لرزد.
سرد است و او پیراهن نازک زنانه ی کردی به تن دارد که روی آن بارانی پوشیده، باران تندی میبارد.
نگهبان ها از او می پرسند:
با کی کار داری؟
و او حتی نمی تواند جواب دهد!
نه اینکه اسم سرلشکرِ مو روشن را نداند!
می داند که بردن نام او در اینجا خطرناک است.
نگهبانی به داخل اتاق سردارها می رود:
_یک دختر کرد خیس، دم در ایستاده و میلرزه...
سرلشکر مو روشن، سرش را بالا می گیرد...
بناز را می بیند، به سمت او می رود، و می گوید:
موش آب کشیده شدی دختر!
بناز می گوید:
بارونی تنمه!
سرلشکر می گوید:
لبنان چیکار می کنی؟!
سرما میخوری بچه، برو خودتو خشک کن.
بعد بگو ماموریتت چیه؟
باز، کردها تو رو فرستادن؟!
بناز می گوید:
"بله!"
سرلشکر اتاقی را به او نشان می دهد،
یک دست لباس گرم مردانه به او می دهد.
می گوید:
من جز پیرهن سربازی چیزی ندارم!
خودتو خشک کن وگرنه سرما میخوری بچه!
بناز فریاد می زند:
میشه انقدر به من نگی بچه!
و در را باز می کند...
سرلشکر چشم هایش را می بندد، می گوید:
اینجوری جلوی من نیا!
بناز می گوید:
ما محرمیم. اون شب...
سرلشکر می گوید:
اون شب، اون شب بود!
جسد برادر و زن برادرت کنارمون...
هیچی بین ما خونده نشد!
بناز می گوید:
یعنی گناه؟!
سرلشکر می گوید:
نه! تو ایام جنگ، گناه نداریم!
کرد، لر، فارس و عرب هم نداریم!
کنار همیم...
امااخلاق که داریم!
از بچگیت... فقط می خواستم تو آسیب نبینی بچه ی شیرین!
این گناه بزرگیه؟!
تا بناز می آید لباس سربازی را تن کند، صدای گلوله ای شنیده می شود!
همهمه ای در کمپ، سر می گیرد.
غافلگیر شده اند!
صدای اسلحه ها...
ولی مساله، جنگ تن به تن، و گلوله به گلوله از یک دیوار مرزی است!
سرلشکر به خود قول داده که دیگر در هیچ جنگی شرکت نکند...
بناز می گوید:
الان کمپتون رو میفرستن هوا!
سرلشکر می گوید:
کمپ من نیست!
اومدم با دوستم خداحافظی کنم.
_مال هم وطنات که هست!
تو تک تیراندازی!
همه میگن که تک تیرانداز ماهری هستی!نمی خوای بهشون کمک کنی؟
_من دیگه آدم نمیکشم، حتی اگه کشته شم...
بناز اسلحه اش را برمی دارد و زیرلب می گوید:
دستات غیرت ندارن؟
به سمت دیوار می رود...
داد می زند:
هی ایرانیا، من کُردم، کرد همسایه، میفهمید؟!
می خوام بهتون کمک کنم، افرادتون کمه!
از آن لحظه به بعد، سرلشکر مو روشن ، بناز کوچک را، که با بمباران شیمیایی حلبچه، به سرفه افتاده است ، نمی بیند!
زنی را که در آغوش او آرام می گیرد، نمی بیند!
زنی را که یک شبه به او عشق می ورزد، نمی بیند!
زنی را که به او، عشق ورزی ،
یاد می دهد نمی بیند!
یک سرباز دلاور را می بیند، پشت دیوار مرزی...
سرباز بناز ، درحال بالا رفتن از دیوار است!
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت125
#قسمت_صد_و_بیست_و_پنجم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
#قسمت125
#چیستایثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#رمان
#کتاب
#چیستا_یثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_پنج
کوه نیست، فقط یک تکه سنگ است...
راه نیست، فقط یک قدم است...
دریا نیست، فقط یک جرعه آب است.
بناز نمی داند، سوار چند ماشین شده، تمام راه ها را به چشم برهم زدنی پیموده است.
دشت نیست، فقط عطر آغوش توست!
شب است...
سرباز بناز می لرزد.
سرد است و او پیراهن نازک زنانه ی کردی به تن دارد که روی آن بارانی پوشیده، باران تندی میبارد.
نگهبان ها از او می پرسند:
با کی کار داری؟
و او حتی نمی تواند جواب دهد!
نه اینکه اسم سرلشکرِ مو روشن را نداند!
می داند که بردن نام او در اینجا خطرناک است.
نگهبانی به داخل اتاق سردارها می رود:
_یک دختر کرد خیس، دم در ایستاده و میلرزه...
سرلشکر مو روشن، سرش را بالا می گیرد...
بناز را می بیند، به سمت او می رود، و می گوید:
موش آب کشیده شدی دختر!
بناز می گوید:
بارونی تنمه!
سرلشکر می گوید:
لبنان چیکار می کنی؟!
سرما میخوری بچه، برو خودتو خشک کن.
بعد بگو ماموریتت چیه؟
باز، کردها تو رو فرستادن؟!
بناز می گوید:
"بله!"
سرلشکر اتاقی را به او نشان می دهد،
یک دست لباس گرم مردانه به او می دهد.
می گوید:
من جز پیرهن سربازی چیزی ندارم!
خودتو خشک کن وگرنه سرما میخوری بچه!
بناز فریاد می زند:
میشه انقدر به من نگی بچه!
و در را باز می کند...
سرلشکر چشم هایش را می بندد، می گوید:
اینجوری جلوی من نیا!
بناز می گوید:
ما محرمیم. اون شب...
سرلشکر می گوید:
اون شب، اون شب بود!
جسد برادر و زن برادرت کنارمون...
هیچی بین ما خونده نشد!
بناز می گوید:
یعنی گناه؟!
سرلشکر می گوید:
نه! تو ایام جنگ، گناه نداریم!
کرد، لر، فارس و عرب هم نداریم!
کنار همیم...
امااخلاق که داریم!
از بچگیت... فقط می خواستم تو آسیب نبینی بچه ی شیرین!
این گناه بزرگیه؟!
تا بناز می آید لباس سربازی را تن کند، صدای گلوله ای شنیده می شود!
همهمه ای در کمپ، سر می گیرد.
غافلگیر شده اند!
صدای اسلحه ها...
ولی مساله، جنگ تن به تن، و گلوله به گلوله از یک دیوار مرزی است!
سرلشکر به خود قول داده که دیگر در هیچ جنگی شرکت نکند...
بناز می گوید:
الان کمپتون رو میفرستن هوا!
سرلشکر می گوید:
کمپ من نیست!
اومدم با دوستم خداحافظی کنم.
_مال هم وطنات که هست!
تو تک تیراندازی!
همه میگن که تک تیرانداز ماهری هستی!نمی خوای بهشون کمک کنی؟
_من دیگه آدم نمیکشم، حتی اگه کشته شم...
بناز اسلحه اش را برمی دارد و زیرلب می گوید:
دستات غیرت ندارن؟
به سمت دیوار می رود...
داد می زند:
هی ایرانیا، من کُردم، کرد همسایه، میفهمید؟!
می خوام بهتون کمک کنم، افرادتون کمه!
از آن لحظه به بعد، سرلشکر مو روشن ، بناز کوچک را، که با بمباران شیمیایی حلبچه، به سرفه افتاده است ، نمی بیند!
زنی را که در آغوش او آرام می گیرد، نمی بیند!
زنی را که یک شبه به او عشق می ورزد، نمی بیند!
زنی را که به او، عشق ورزی ،
یاد می دهد نمی بیند!
یک سرباز دلاور را می بیند، پشت دیوار مرزی...
سرباز بناز ، درحال بالا رفتن از دیوار است!
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت125
#قسمت_صد_و_بیست_و_پنجم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
Telegram
چیستایثربی کانال رسمی
این تنها #کانال_رسمی من #چیستایثربی ، نویسنده و کارگردان است. هرکانال دیگری به اسم من؛ جعلیست! مگر اعلام از سمت خودم باشد/افرادی که فقط خواهان
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
Forwarded from چیستایثربی کانال رسمی (Chista Yasrebi official)
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت126
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#پاورقی
#رمان
#کتاب
#چیستایثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_شش
بناز بالای دیوار بود...
کلاه، روی سرش...
تیر می زد...
امان نمی داد.
پشت ستونی سنگر گرفته بود.
مرد می خواست او را از روی دیوار پایین بیاورد.
فایده نداشت...
بناز موقع جنگ انگار در این دنیا نبود، به عالم دیگری می رفت.
او را نمی شد پایین آورد یا متوقف کرد!...
اما ناگهان چیزی دید که تیراندازی را متوقف کرد و بعد، از دیوار پایین آمد.
به هیچکس هیچ نگفت...
مرد مو روشن، خواست کلمه ای بگوید...
بناز، فقط گفت:
"خسته ام. می خوام بخوابم..."
و وارد خیمه اش شد.
انگار آن مرد را، که در حلبچه، ماسکش را به او داده بود، و دو ماه پیش، روی سینه اش، به خواب رفته بود، نمی شناخت...
گویی یادش رفته بود چرا این همه راه کوبیده و به اینجا آمده است!
صبح خسته بود...
معلوم بود تمام شب را نخوابیده، با چشمان متورم، بلند شد، کوله پشتی اش را برداشت و به راه افتاد.
سرلشکر مو روشن را مقابلش دید...
بناز گفت:
من چقدر احمق بودم که حتی یه لحظه فکر کردم می تونم یه زن عادی باشم، تو رو دوست داشته باشم و بهت اعتماد کنم...
نه! من زن کوه ها و دشتم.
دیگه هیچی برای خودم نمی خوام!
مرد گفت:
داشتی خوب می جنگیدی...
چی شد؟
بناز گفت:
تو می دونی...
همه تون می دونستید چرا دَم این خط مرزی، پشت دیوار جمع شدید!
اونم می دونست، ولی نیامد!
تو رو جای خودش فرستاد که کسی شک نکنه... نه؟!
زن فرمانده اون پُشته، گروگان گرفتنش!اگه تیر می زدم، زنه کشته می شد!
مرد گفت:
منم دقیق نمی دونم...
میگن می خواسته شوهر شو ببینه.
کار واجبی داشته، اونا پیداش می کنن و گروگان می گیرنش، برای تعویض با گروگان خودشون...
فرمانده، خودشم، تو راهه!
داره میاد!
بناز گفت:
زنش‌چند وقته دست اوناست؟
خودش الان داره میاد؟!
تا حالا کجا بوده؟
من، نگاه زنشو دیدم!
پر از التماس...
اگه ماشه رو می کشیدم؛ می خورد به اون...
درست‌آورده بودنش جلوی دیوار!
_از کجا فهمیدی زنِ سرداره؟
_فکر کردی درباره ی خانواده ی کسی که خواهر بدبختم عاشقشه، تحقیق نکردم؟!سیاست کثیف!
اون هیچ جا نگفته زنشو، گروگان گرفتن.
عار داره، نه؟!
زن قشنگیه...
مهربون به نظر میامد، دلم براش سوخت.
من میرم!
من مال این دنیا و معاملاتش نیستم!
مردگفت:
بناز، من اونشب فقط...
_فقط چی‌آقا؟!
می خواستی برام لالایی بخونی خوابم بره؟
مجبور بودی تا آخرش بری؟
_تو خواستی!
تو... حال طبیعی نداشتی!
من یه بچه ی احمق بودم، دیگه نیستم!
بین ما اتفاقی نیفتاده!
تو فقط یه تاکتیک جنگی روی من پیاده کردی!
تاکتیک خنثی سازی مین!...
خنثی سازی خشم یه زن چریک!
وجدانت راحت!
برو سراغ نامزد ایرانیت مَرد!
من حالم از همه تون بهم می خوره...
از همه ی مردای سیاست.
_خودتم جزوشونی بناز!
_نه، من زنِ جنگم، نه سیاست.
جنگ با مهاجم!
بناز می رود...
جاده او را می بلعد...
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت126
#قسمت_صد_و_بیست_ششم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
#قسمت126
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#پاورقی
#رمان
#کتاب
#چیستایثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_شش
بناز بالای دیوار بود...
کلاه، روی سرش...
تیر می زد...
امان نمی داد.
پشت ستونی سنگر گرفته بود.
مرد می خواست او را از روی دیوار پایین بیاورد.
فایده نداشت...
بناز موقع جنگ انگار در این دنیا نبود، به عالم دیگری می رفت.
او را نمی شد پایین آورد یا متوقف کرد!...
اما ناگهان چیزی دید که تیراندازی را متوقف کرد و بعد، از دیوار پایین آمد.
به هیچکس هیچ نگفت...
مرد مو روشن، خواست کلمه ای بگوید...
بناز، فقط گفت:
"خسته ام. می خوام بخوابم..."
و وارد خیمه اش شد.
انگار آن مرد را، که در حلبچه، ماسکش را به او داده بود، و دو ماه پیش، روی سینه اش، به خواب رفته بود، نمی شناخت...
گویی یادش رفته بود چرا این همه راه کوبیده و به اینجا آمده است!
صبح خسته بود...
معلوم بود تمام شب را نخوابیده، با چشمان متورم، بلند شد، کوله پشتی اش را برداشت و به راه افتاد.
سرلشکر مو روشن را مقابلش دید...
بناز گفت:
من چقدر احمق بودم که حتی یه لحظه فکر کردم می تونم یه زن عادی باشم، تو رو دوست داشته باشم و بهت اعتماد کنم...
نه! من زن کوه ها و دشتم.
دیگه هیچی برای خودم نمی خوام!
مرد گفت:
داشتی خوب می جنگیدی...
چی شد؟
بناز گفت:
تو می دونی...
همه تون می دونستید چرا دَم این خط مرزی، پشت دیوار جمع شدید!
اونم می دونست، ولی نیامد!
تو رو جای خودش فرستاد که کسی شک نکنه... نه؟!
زن فرمانده اون پُشته، گروگان گرفتنش!اگه تیر می زدم، زنه کشته می شد!
مرد گفت:
منم دقیق نمی دونم...
میگن می خواسته شوهر شو ببینه.
کار واجبی داشته، اونا پیداش می کنن و گروگان می گیرنش، برای تعویض با گروگان خودشون...
فرمانده، خودشم، تو راهه!
داره میاد!
بناز گفت:
زنش‌چند وقته دست اوناست؟
خودش الان داره میاد؟!
تا حالا کجا بوده؟
من، نگاه زنشو دیدم!
پر از التماس...
اگه ماشه رو می کشیدم؛ می خورد به اون...
درست‌آورده بودنش جلوی دیوار!
_از کجا فهمیدی زنِ سرداره؟
_فکر کردی درباره ی خانواده ی کسی که خواهر بدبختم عاشقشه، تحقیق نکردم؟!سیاست کثیف!
اون هیچ جا نگفته زنشو، گروگان گرفتن.
عار داره، نه؟!
زن قشنگیه...
مهربون به نظر میامد، دلم براش سوخت.
من میرم!
من مال این دنیا و معاملاتش نیستم!
مردگفت:
بناز، من اونشب فقط...
_فقط چی‌آقا؟!
می خواستی برام لالایی بخونی خوابم بره؟
مجبور بودی تا آخرش بری؟
_تو خواستی!
تو... حال طبیعی نداشتی!
من یه بچه ی احمق بودم، دیگه نیستم!
بین ما اتفاقی نیفتاده!
تو فقط یه تاکتیک جنگی روی من پیاده کردی!
تاکتیک خنثی سازی مین!...
خنثی سازی خشم یه زن چریک!
وجدانت راحت!
برو سراغ نامزد ایرانیت مَرد!
من حالم از همه تون بهم می خوره...
از همه ی مردای سیاست.
_خودتم جزوشونی بناز!
_نه، من زنِ جنگم، نه سیاست.
جنگ با مهاجم!
بناز می رود...
جاده او را می بلعد...
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت126
#قسمت_صد_و_بیست_ششم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
Telegram
چیستایثربی کانال رسمی
این تنها #کانال_رسمی من #چیستایثربی ، نویسنده و کارگردان است. هرکانال دیگری به اسم من؛ جعلیست! مگر اعلام از سمت خودم باشد/افرادی که فقط خواهان
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت127
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#پاورقی
#رمان
#کتاب
#چیستایثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_هفت
جاده، به سوی ابدیت گسترده است، تو راهت کجاست؟!
می توانی خیلی زود، راهت را کج کنی و از جای دیگری سردرآوری، اما اگر راهت ابدیت باشد، باید بروی، مستقیم بروی تا برسی، حتی اگر هزار سال نوری، طول بکشد.
بناز در جاده می رفت و دیگر به پشت سرش نگاه نمی کرد...
با خود می گفت:
تمومش کن بناز!
هر چی که بوده یه رابطه ی عاشقانه ی یک شبه بوده، اما دوست داشتن اون مرد، چه یادگاری عزیزیه!
هیچکس نمی تونه این حس عزیزرو، ازم بگیره...
وقتی بچه بودم بهم کمک کرد زنده بمونم...
و وقتی، بزرگ شدم، منو از زندان ایرانیا نجات داد...
وقتی یک زن بودم، و خشمگین، سعی کرد سوگواری برادر و زن برادرم رو، با عشق مرهم ببخشه، تا من دنیا رو به آتش نکشم...! منو می شناخت!
اون خیلی خوبه، ولی من زن زندگی نیستم!
زن این کوه و دشتم...
بدون سرزمینم، بدون دفاع از کردستان، چه هویتی دارم!
هرکس راهش جداست...
بناز رفت ورفت...
زمان گذشت...
در کمپ ایرانی، جایی که سردار قصه، سارای ما را زندانی کرده بود، پشت سرهم، نامه می داد.
هیچکس دقیقا نمی دانست این نامه ها به کی و به کجاست!
جز سعیدصادقی که نامه ها را پست می کرد و خوب می دانست که سردار درصدد آزاد کردن همسرش است...
و این راز که همسر سردار، توسط نیروهای مخالف دزدیده شده، بر دل سعید، سنگینی می کرد، اما سکوت کرده بود!
سردار زنش را نجات داد...
یک معامله ی ساده!
یک زندانی در برابر یک زندانی مهم دیگر!
بدون جنگ وخونریزی!
سرلشکر مو روشن را آنجا دید...
برایش عادی بود، فهمید که بناز هم آنجا بوده و حتی جنگیده...
به خیمه رفت، همسرش در خیمه منتظرش بود...
سردار حرف نمی زد.
همسرش سعی کرد با او صحبت کند، ولی سردار جوابی نمی داد!
ناگهان فریاد زد:
مریض بودی، بلند شی بیای مرز؟!
و همسرش گفت:
بله مریض بودم، مریض عشق تو!
وقتی شنیدم با یه دختر کُرد...
_با یه دختر کُرد چی؟!
سارا آل طاها زندانی منه! همین!
زن لبخند زد و گفت:
من تو رو نشناسم؟!
ما فامیلیم...
سارا عاشق توئه، جوونتر از منه، زیباست و حتما باهوشه.
من می دونم تو از دخترای باهوش و مهربون، خوشت میاد.
به من گفتن می خوای عقدش کنی!
اومدم بگم نکن، نه بخاطر من!
بخاطر بچه هامون!
سردار گفت:
این همه راه رو اومدی اینو بگی؟
تو حالت خوبه؟!
زن گفت:
من باردارم!
سردار، لبخند تلخی زد و گفت:
یادم نمیاد اتفاقی بین ما افتاده باشه!
رنگ زن، مثل دیوار پرید:
چی میگی؟!
شب قبل از رفتنت!
سردار گفت:
اتفاقی نیفتاد!
یادت نیست، تلفن زنگ زد و من رفتم!
زن گفت:
من از تو، باردارم مَرد!
سردار لباسش را پوشید و گفت:
دیگه هیچوقت طرف مرز نیا!
اگه بارداری، مبارک!
ولی اون، بچه ی من نیست!
و چادر خیمه را کشید...
زن سردار دلش می خواست دیوار شود، کوه شود، سنگ شود، خاک شود، باد شود.
می دانست که از همسرش باردار است...
آن طرف، پشت مرز، کسی به او دست درازی نکرده بود.
فقط یک گروگان بود!
گروگانی مهم....
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت127
#قسمت_صد_و_بیست_هفتم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
#قسمت127
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#پاورقی
#رمان
#کتاب
#چیستایثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_هفت
جاده، به سوی ابدیت گسترده است، تو راهت کجاست؟!
می توانی خیلی زود، راهت را کج کنی و از جای دیگری سردرآوری، اما اگر راهت ابدیت باشد، باید بروی، مستقیم بروی تا برسی، حتی اگر هزار سال نوری، طول بکشد.
بناز در جاده می رفت و دیگر به پشت سرش نگاه نمی کرد...
با خود می گفت:
تمومش کن بناز!
هر چی که بوده یه رابطه ی عاشقانه ی یک شبه بوده، اما دوست داشتن اون مرد، چه یادگاری عزیزیه!
هیچکس نمی تونه این حس عزیزرو، ازم بگیره...
وقتی بچه بودم بهم کمک کرد زنده بمونم...
و وقتی، بزرگ شدم، منو از زندان ایرانیا نجات داد...
وقتی یک زن بودم، و خشمگین، سعی کرد سوگواری برادر و زن برادرم رو، با عشق مرهم ببخشه، تا من دنیا رو به آتش نکشم...! منو می شناخت!
اون خیلی خوبه، ولی من زن زندگی نیستم!
زن این کوه و دشتم...
بدون سرزمینم، بدون دفاع از کردستان، چه هویتی دارم!
هرکس راهش جداست...
بناز رفت ورفت...
زمان گذشت...
در کمپ ایرانی، جایی که سردار قصه، سارای ما را زندانی کرده بود، پشت سرهم، نامه می داد.
هیچکس دقیقا نمی دانست این نامه ها به کی و به کجاست!
جز سعیدصادقی که نامه ها را پست می کرد و خوب می دانست که سردار درصدد آزاد کردن همسرش است...
و این راز که همسر سردار، توسط نیروهای مخالف دزدیده شده، بر دل سعید، سنگینی می کرد، اما سکوت کرده بود!
سردار زنش را نجات داد...
یک معامله ی ساده!
یک زندانی در برابر یک زندانی مهم دیگر!
بدون جنگ وخونریزی!
سرلشکر مو روشن را آنجا دید...
برایش عادی بود، فهمید که بناز هم آنجا بوده و حتی جنگیده...
به خیمه رفت، همسرش در خیمه منتظرش بود...
سردار حرف نمی زد.
همسرش سعی کرد با او صحبت کند، ولی سردار جوابی نمی داد!
ناگهان فریاد زد:
مریض بودی، بلند شی بیای مرز؟!
و همسرش گفت:
بله مریض بودم، مریض عشق تو!
وقتی شنیدم با یه دختر کُرد...
_با یه دختر کُرد چی؟!
سارا آل طاها زندانی منه! همین!
زن لبخند زد و گفت:
من تو رو نشناسم؟!
ما فامیلیم...
سارا عاشق توئه، جوونتر از منه، زیباست و حتما باهوشه.
من می دونم تو از دخترای باهوش و مهربون، خوشت میاد.
به من گفتن می خوای عقدش کنی!
اومدم بگم نکن، نه بخاطر من!
بخاطر بچه هامون!
سردار گفت:
این همه راه رو اومدی اینو بگی؟
تو حالت خوبه؟!
زن گفت:
من باردارم!
سردار، لبخند تلخی زد و گفت:
یادم نمیاد اتفاقی بین ما افتاده باشه!
رنگ زن، مثل دیوار پرید:
چی میگی؟!
شب قبل از رفتنت!
سردار گفت:
اتفاقی نیفتاد!
یادت نیست، تلفن زنگ زد و من رفتم!
زن گفت:
من از تو، باردارم مَرد!
سردار لباسش را پوشید و گفت:
دیگه هیچوقت طرف مرز نیا!
اگه بارداری، مبارک!
ولی اون، بچه ی من نیست!
و چادر خیمه را کشید...
زن سردار دلش می خواست دیوار شود، کوه شود، سنگ شود، خاک شود، باد شود.
می دانست که از همسرش باردار است...
آن طرف، پشت مرز، کسی به او دست درازی نکرده بود.
فقط یک گروگان بود!
گروگانی مهم....
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت127
#قسمت_صد_و_بیست_هفتم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
Telegram
چیستایثربی کانال رسمی
این تنها #کانال_رسمی من #چیستایثربی ، نویسنده و کارگردان است. هرکانال دیگری به اسم من؛ جعلیست! مگر اعلام از سمت خودم باشد/افرادی که فقط خواهان
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت128
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#کتاب
#رمان
#پاورقی
#چیستایثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_هشت
صبح، یک صبح عادی نبود.
فرمانده داشت بارش را جمع می کرد، همسرش کوله باری نداشت.
ساکت بود و غمگین...
دیشب مردش در خیمه ی او نخوابیده بود.
زن از یک چیز نفرت داشت...
تردید مردش به او!
اگر در آن زندان با او بدرفتاری شده بود، حتما می گفت.
فرمانده از یک چیز ناراحت بود...
زنش می گفت یک ماهه باردار است، یا یکماه و نیم...
تقریبا همین حدود در زندان غربت بوده!قبلش، چه زمانی همدیگر را دیده بودند!
فرمانده مدام فکر می کرد.
مطمئن بود سه ماه است که خانه نرفته است.
چطور ممکن بود زنش یک ماهه باردار باشد؟
اصلا چرا سراسیمه به وسط کارزار شتافته بود؟
او زنِ میدان های جنگ نبود!
چقدر باید یک مساله مهم باشد که زنش همراه یک کهنه سرباز به آنجا آمده باشد؟
مطمئن بود که مساله به سارا، مربوط نمی شد.
فرمانده می دانست دخترک کرد، دوستش دارد، اما هرگز قصد وصلت با او نداشت.
موقع جنگ، مرد جنگ بود...
و سارا فقط یک دختر هجده ساله بود که چهره ی مهربان او را دیده بود.
به زنش گفت: برای آخرین بار می پرسم، قبل از اینکه با همکارم بفرستمت شهر، چرا اومدی؟
زن گفت: یاسر زندانه!
با دوستاش بوده، نمی دونم باز چیکار کرده گرفتنش!
فرمانده گفت: می تونستی پیغام بدی.
زن‌گفت: نه، جرمش امنیتیه. نمی تونستم... برادرم، فقط پونزده سالشه!
و ادامه داد: نباید به من شک می کردی، اشتباه کردی!...
فرمانده گفت: من سه ماهه خونه نیامدم! سه ماه پیش هم، تو مریض بودی و بین ما اتفاقی نیفتاد!
زن گفت: تو یک ماه و نیم پیش، تو اهواز، منو دیدی...
چطور ممکنه یادت رفته باشه؟
خونه ی دایی من... مگه فراموشی گرفته باشی!
سردار با خشم نگاهش می کند...
_من پنج ماه پیش، خونه ی داییت بودم!من، تو رو می شناسم، دروغگوی خوبی نیستی! چی شده خانمی؟
_هیچی من حامله ام...
بریم آزمایش بدیم تا باور کنی بچه ی خودته!
فرمانده لبش را میگزد.
چیزی، زنش را اذیت می کند، آنقدر زیاد که از مرز خارج شده، باعث از دست رفتن یکی از اسیرانشان شده، و چنین مصرانه، دروغ می گوید!
او به عشقِ زنش ایمان دارد، ولی مطمئن است که حامله نیست!
حالا وسط کارزار، آزمایشگاهی وجود ندارد.
زنش، حامل چه پیامی برای اوست؟
قضیه ی سارا و یاسر بهانه است...
یاسر هر چند وقت یکبار بخاطر دعواهایش، زندان میافتد.
باید موضوع مهمتری باشد...
فرمانده به درویش می گوید:
تا دم مرز عراق، تو هم باهاشون برو...
اونجا بچه های ما منتظرن ببرنشون شهر.
زنش می گوید: نه، من تنها نمیرم، با هم میریم!
بایدآزمایش بدیم!
مردِ مو روشن جلو می آید:
من برای خداحافظی آمده بودم، دیگه باید برم!
زنت عاشقته مرد. خیلی...
قدرشو بدون! کم دیدم...
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت128
#قسمت_صد_و_بیست_هشتم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
#قسمت128
#چیستا_یثربی
#قصه
#داستان
#داستان_دنباله_دار
#کتاب
#رمان
#پاورقی
#چیستایثربی
#قسمت_صد_و_بیست_و_هشت
صبح، یک صبح عادی نبود.
فرمانده داشت بارش را جمع می کرد، همسرش کوله باری نداشت.
ساکت بود و غمگین...
دیشب مردش در خیمه ی او نخوابیده بود.
زن از یک چیز نفرت داشت...
تردید مردش به او!
اگر در آن زندان با او بدرفتاری شده بود، حتما می گفت.
فرمانده از یک چیز ناراحت بود...
زنش می گفت یک ماهه باردار است، یا یکماه و نیم...
تقریبا همین حدود در زندان غربت بوده!قبلش، چه زمانی همدیگر را دیده بودند!
فرمانده مدام فکر می کرد.
مطمئن بود سه ماه است که خانه نرفته است.
چطور ممکن بود زنش یک ماهه باردار باشد؟
اصلا چرا سراسیمه به وسط کارزار شتافته بود؟
او زنِ میدان های جنگ نبود!
چقدر باید یک مساله مهم باشد که زنش همراه یک کهنه سرباز به آنجا آمده باشد؟
مطمئن بود که مساله به سارا، مربوط نمی شد.
فرمانده می دانست دخترک کرد، دوستش دارد، اما هرگز قصد وصلت با او نداشت.
موقع جنگ، مرد جنگ بود...
و سارا فقط یک دختر هجده ساله بود که چهره ی مهربان او را دیده بود.
به زنش گفت: برای آخرین بار می پرسم، قبل از اینکه با همکارم بفرستمت شهر، چرا اومدی؟
زن گفت: یاسر زندانه!
با دوستاش بوده، نمی دونم باز چیکار کرده گرفتنش!
فرمانده گفت: می تونستی پیغام بدی.
زن‌گفت: نه، جرمش امنیتیه. نمی تونستم... برادرم، فقط پونزده سالشه!
و ادامه داد: نباید به من شک می کردی، اشتباه کردی!...
فرمانده گفت: من سه ماهه خونه نیامدم! سه ماه پیش هم، تو مریض بودی و بین ما اتفاقی نیفتاد!
زن گفت: تو یک ماه و نیم پیش، تو اهواز، منو دیدی...
چطور ممکنه یادت رفته باشه؟
خونه ی دایی من... مگه فراموشی گرفته باشی!
سردار با خشم نگاهش می کند...
_من پنج ماه پیش، خونه ی داییت بودم!من، تو رو می شناسم، دروغگوی خوبی نیستی! چی شده خانمی؟
_هیچی من حامله ام...
بریم آزمایش بدیم تا باور کنی بچه ی خودته!
فرمانده لبش را میگزد.
چیزی، زنش را اذیت می کند، آنقدر زیاد که از مرز خارج شده، باعث از دست رفتن یکی از اسیرانشان شده، و چنین مصرانه، دروغ می گوید!
او به عشقِ زنش ایمان دارد، ولی مطمئن است که حامله نیست!
حالا وسط کارزار، آزمایشگاهی وجود ندارد.
زنش، حامل چه پیامی برای اوست؟
قضیه ی سارا و یاسر بهانه است...
یاسر هر چند وقت یکبار بخاطر دعواهایش، زندان میافتد.
باید موضوع مهمتری باشد...
فرمانده به درویش می گوید:
تا دم مرز عراق، تو هم باهاشون برو...
اونجا بچه های ما منتظرن ببرنشون شهر.
زنش می گوید: نه، من تنها نمیرم، با هم میریم!
بایدآزمایش بدیم!
مردِ مو روشن جلو می آید:
من برای خداحافظی آمده بودم، دیگه باید برم!
زنت عاشقته مرد. خیلی...
قدرشو بدون! کم دیدم...
#آوا_متولد۱۳۷۹
#قسمت128
#قسمت_صد_و_بیست_هشتم
#رمان
#پاورقی
#داستان_دنباله_دار
#داستان_ایرانی
نویسنده
#چیستا_یثربی
https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ
کانال رسمی چیستایثربی
بالای صفحه ادرس کانال چند قصه من سنجاق شده است
#چیستایثربی
Telegram
چیستایثربی کانال رسمی
این تنها #کانال_رسمی من #چیستایثربی ، نویسنده و کارگردان است. هرکانال دیگری به اسم من؛ جعلیست! مگر اعلام از سمت خودم باشد/افرادی که فقط خواهان
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2
#قصه های منند، کانال چیستا_دو را دنبال کنند.
@chistaa_2