قسمت ۲۱ رمان
#وقت_عاشقی در دو پارت منتشر شد
#داستان
#رمان
#کتاب
#قصه


#چیستایثربی
#چیستا_یثربی

ادمین کانال
@ccch999

#داستان
داستان تابستان
#چیستایثربی
.
عجله داشتم که زودتر به بیمارستان برسم،
وقت آزمایش داشتم.‌زمان راازیاد برده بودم.

ناگهان متوجه شدم که فقط یک ساعت وقت دارم،سریع لباس پوشیده ودر خیابان میدویدم.بیمارستان نزدیک بود،داشتم میرسیدم که آن مرد رادیدم!

کنار خیابان با کتی آراسته؛ مویی مرتب و جوگندمی با کراوات ساتن مشکی،روی چهارپایه ای،نشسته بود و ویولن مینواخت.
تابستان ویوالدی درآبان ماه تهران...

محو موسیقی گامهایم کندتر شد.
مقابل مرد ایستادم،
لباسش بسیار تمیز وآراسته بود.مدل کت و جلیقه ؛ شاید کمی قدیمی بود،
ولی مدلهای قدیمی دوباره مُد میشوند...و حالا مد بود.

موهایش را انگار همین حالا شسته و شانه زده بود، یک طره مویش روی پیشانی اش میرقصید.

نمیدانستم باید به اوپول بدهم، یا نه!
غرق موسیقی بودم ومقابل آن مرد؛ ظرف یاروزنامه ای نبود!
هیچکس پولی نداده بود!

مردم دیگر هم‌؛ مثل من؛جادو شده؛ به تابستان ویوالدی در پاییز تهران گوش سپرده بودند؛

و‌لابد آنهاهم ازخود میپرسیدند:
آیااوفقیر است؟
ازراه نوازندگی امرارمعاش می‌کند؟
آیاپول میخواهد؟
نوازنده ی دوره گرد است؟
چقدر باید به او داد؟

چارپایه ی مرد؛ پلاستیک نبود!چوب مارپیچ سنگینی بود ؛ شیک و عتیقه....
حتما به زمانی تعلق داشت که مرد؛ روی صحنه؛ ویولن مینواخت ، درتئاتری ،کنسرتی،جایی...
آخر مگر می‌شود آدم ویوالدی رابه این خوبی بنوازد و بعد کنار خیابان بنشیند و ازمردم پول بخواهد؟
بله،همه چیز میشود!
لعنت به کارت شتاب!
لعنت به دیجیتال!
آخر مگر جز کارت؛ درکیف من، پولی بود؟
از دستگاه ؛ باعجله؛ مقداری پول گرفتم،
نمیدانستم چقدر باید بدهم؟

پنجاه هزارتومان رابا شرم؛ مقابل مرد روی زمین گذاشتم، بالاخره یک نفر بایدشروع می‌کرد.همیشه یک نفر باید قدم اول رابردارد.اگربه من ناسزا هم میگفت؛ مهم نبود.

اما مرد؛ سرش رابه نشانه ی احترام فرو آورد ومن طوری خم شدم وپول را بر زمین گذاشتم که انگار به او ادای احترام وتعظیم میکردم...
در پایان یک اجرای موفق.

بعد ازمن مردم دیگر جرات کردند وجلو آمدند،
حالا مقابل مرد پراز اسکناس‌های مردم بود.

شاید اگرمن آن چک پول پنجاه هزارتومانی را آنجانمیگذاشتم؛‌ هنوز مردم نمی‌دانستند که باید به او پول بدهند!

هنر رایگان نیست!

واگر یک هنرمند ازاین راه امرارمعاش کند؛خجالت آور نیست.

هنر؛ هزینه اش جان است.

و یکنفر باید شروع کند و برای هنر،هزینه دهد ؛ تاهمگان دریابند.

آن روز؛ همه ی ما، در جادوی قطعه ی تابستان در پاییز ؛
غرق شده بودیم.

#چیستا_یثربی
#داستان_کوتاه
#vivaldi
#summer

#ویولن
#ویوالدی
قطعه
#تابستان
#قصه

#موزیک
https://www.instagram.com/reel/DB1XrIOCM9n/?igsh=emxoZm40c3Bma3Br

داستان
#تاتر

تئاتر من بود. شش ماه برای آن زحمت کشیده بودم. تک تک صحنه ها را با وسواس چیده بودم.
جایی که قهرمان مرد به قهرمان زن میگوید: "حالا دیگه وقتشه. یاحالا یاهیچوقت " باید اشک از چشمهای مردم جاری میشد، چون برای زن دیر بود و مرد این را نمی‌دانست.
تئاتر من بود و من دوستم را دعوت کردم. دوستی که خودش را سالها ؛ دوست من معرفی کرده بود!

فکر میکردم بخاطر من کیلومترها رانندگی می‌کند تا به دیدن این تئاتر بیاید.

روزی که دوستم را دعوت کردم، آرایش کردم. درآرایش کردن ناشی ام.
سایه چشم بد رنگ میزنم، رژ لبم را کج میکشم، خط چشم که نگو، بیشتر مرا شبیه جادوگرها می‌کند. انگار یک آدامس لهیده بالای چشمم چسبانده ام، آن هم به رنگ سیاه.

هرجور بود خودم را آراستم. بهترین لباسم را پوشیدم، النگو انداختم، آن هم النگوهایی که به سختی از دستم پایین میروند، مال نوجوانی ام بود.

او آمده بود، با وقار همیشگی، سربه زیر.
جلوی مردم که نمی‌توانستیم دست بدهیم.

از دیدنش آنقدر خوشحال شدم که همه نگاهمان میکردند. انگار چشمهایم جیغ میکشید که خوشحالم چنین دوستی دارم....

انگار دست هایم در هوا پرنده بود و دست های او دانه.

و میخواست پرنده دست هایم نوک بزند به دست هایش.
بعد ‌موقتا خداحافظی کردم، باید به اتاق فرمان میرفتم، تئاتر پنج دقیقه ی دیگر شروع می‌شد.
در اتاق فرمان؛ که سمت چپ سالن بود ؛ کامل میدیدمش، صبور و سربه زیر، همانگونه باوقار.
رها مثل سرو در باد نشسته بود. موسیقی اول تئاتر را پخش کردم. نور اتاق فرمان آنقدر کم بود که او ما را نمیدید،
ولی من تمام سالن‌؛ مقابلم بود و او درست روبروی من نشسته بود و دیدم تا تئاتر شروع شد، دست دختری را که کنارش بود، گرفت و بوسید.
در سالن‌انتظار؛ دختری کنار او ندیده بودم، ولی معلوم بود که دختر همراه او آمده است.
شاید برای همین گفته بود میتوانم با دوستم بیایم؟ و من یک لحظه هم فکر نکرده بودم که دوستش یک زن باشد و اصلا حواسم به دوستش نبود!

تئاتر جلو و جلوتر میرفت و عاشقانه و عاشقانه تر میشد. هرچقدر عاشقانه تر میشد و غمگین تر، مردم بیشتر میگریستند و او دست دخترک را طوری میبوسید که من میترسیدم دست دخترک خورده و تمام شود!

چندبار میخواستم به دستیارم بگویم:
الان دست دختره تموم میشه!
حیف شعرم: "دست من پرنده بود و دست او دانه." الان میدیدم" دست او گرگ درنده بود و دست دخترک؛ طعمه."
آنقدر دستش را خورد که تئاتر تمام شد و او نفهمید.
مطمئنم حتی یک لحظه تئاتر را ندیده بود. به خودم گفتم دیگر غلط کنم‌انسانهای آدمخوار را به تاترم راه دهم!

#چیستا_یثربی
#چیستایثربی

#قصه
https://www.instagram.com/p/DCHPDGdiAVQ/?igsh=MWFmdHdoanZmZXRheQ==








https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ

بیصبرانه منتظر این کتابم.
.
.

به خصوص که جایی از قول خود جناب نویسنده خواندم تا حد زیادی ؛ قصه های#هزار_و_یک_شب را معاصر سازی کرده و به زمان #حال نزدیکشان کرده است.

کاری که من هم سعی کردم در نمایشنامه ی تقدیر شده #شعبده_و_طلسم خود انجام دهم.

هزارو یکشب گنجی ناشمردنیست.....
.
.

#محمود_دولت_آبادی
#رمان
#رمان_خوانی
#قصه
#کتاب
.
.
https://www.instagram.com/p/DCSeXNQi4N4/?igsh=NGU1a3JpcW8zaDli