ادامه از پارت بالا👆👆👆


دنبال آدرسی می‌گشتم که کسی تا حالا اسمش را نشنیده بود. انگار آدرسی از کره مریخ می‌خواستم! کوچه شباهنگ… جوری نگاهم می‌کردند انگار فحش داده‌ام! نمی‌دانم علتش طوفان بود یا موهای آشفته من در باد که از زیر شال بیرون زده بود یا حسی که در طوفان، مرا به آن کوچه برد بود. آن هم در محلی که نمی‌شناختم… بالاخره از پشت چنارها تابلوی کوچه شباهنگ پیدا شد و بعد آن، تابلوی کذایی آموزشگاه موسیقی شایان. یک لحظه تردید کردم. واقعا باید می‌رفتم؟»در رمان یلینک، معلم پیانو، شخصیت دختر است که دچار نوعی جنون می‌شود و در این رمان، پسر با تروما روبروست [هر دو عبور از «موقعیت معمول» به «موقعیت غیرمعمول» و که در تضاد با زندگی عادی اجتماعی‌ست یعنی همان گفته فوکو که جای گرفتن در محدوده‌ی «اقلیت» است و بیرون شدن از محدوده‌ی «اکثریت»] البته کسانی که فیلم هانکه را دیده‌اند نباید نگران همانندی‌های «اجتماع‌ستیزانه»  میان این دو اثر باشند چون یثربی، آن قدر از زیر خطوط قرمز اخلاقی و اجتماعی و ممیزی عبور می‌کند که خواندن کتاب می‌تواند برای سنین ۱۵ تا ۱۸ سال هم بی‌اشکال باشد، یعنی خانواده‌ها می‌توانند به کتاب اعتماد کنند. در هالیوود اصطلاحی‌ست که می‌گویند اگر می‌خواهی فیلم‌ات زمین نخورد فیلمی بساز که همه‌ی خانواده به دیدن‌اش بروند. یثربی چنین رمانی نوشته.

یزدان سلحشور
منتقد باسابقه ی ادبی ایران
درباره رمان
#معلم_پیانو
نوشته
#چیستایثربی
نشر کوله پشتی


#چیستایثربی
#کانال_رسمی_چیستایثربی
@chista_yasrebi