⭕️⭕️⭕️⭕️⭕️⭕️⭕️⭕️⭕️⭕️


🚫یكی از مهمترين موارد #نابرابری در جهان كه حتی از نابرابری ثروت مهمتر است، نابرابری در توجه است. اين نابرابری كشنده است. هنگامی كه می بينيم براي ظلم به يك نفر در ينگه دنيا تمام وسايل ارتباط‌جمعي بسيج می‌شوند و شبانه‌روز خبر پخش می‌كنند، ولی برای ظلم به صدها‌ هزار نفر و كشتن و آواره‌كردن آنان اقدامی صورت نمی دهند. اگر اين ضرورت‌ها ما را نسبت به حمايت از مردمان مظلوم قانع نكند، بايد به وجدان خود رجوع كنيم، زيرا ديگر كار چندانی براي اقناع نمی‌توان كرد.


#نابرابری_در_توجه_به_انسانها
بدترین نوع تبعیض
از روزنامه #شهروند
امروز.چهارشنبه
#سوم_آبان96


#چیستایثربی
#چیستایثربی_کانال_رسمی

@chista_yasrebi_original

#موسیقی_فیلم :
#سفر_به_چزابه


#نویسنده #کارگردان :
زنده یاد
#رسول_ملاقلی_پور
#آهنگساز : #دکتر_پیروز_ارجمند
#بازیگران : #مسعود_کرامتی #فرهاد_اصلانی

و کلی خاطره و کلی گریه برای مردی که آنزمان در جبهه ای خارج از ایران ، میجنگید ..

#چیستا_یثربی
#چیستایثربی_کانال_رسمی

@chista_yasrebi_original

🌹آخرین شعر سیلویا پلات🌹

شاعر آمریکایی
در شبی که با گاز آشپزخانه ،خودکشی کرد
وقتی همسرش کنار زن دیگری بود
و او با دو فرزند خردسال بیمارش ، تنها بود ،
و حتی پول خرید آسپرین ، برای آنها نداشت .


بسیاری از منتقدان معتقدند؛ یکی از بهترین اشعار اوست .

#آخرین_شعرش




اين زن کامل شده است.
بر تن بی جانش
لبخند توفيق نقش بسته است


از طومار شب جامه ی بلندش
توهّم تقديری يونانی جاری است.



پاهای برهنه ی او گويی می گويند:
تا اينجا آمده ايم ديگر بس است.


هر کودک مرده دور خود پيچيده است
ماری سپيد،
بر لب تنگی کوچکی از شير
که اکنون خالی است.

زن آن دو را به درون خود کشيده
همانگونه که گلبرگ ها در سياهی شب بسته می شوند

هنگامی که باغ تيره می شود
و عطر از گلوی ژرف و زيبای گلِ شب جاری می شود

ماه هيچ چيزی برای غمگين شدن ندارد

از سرپوش استخوانی خود خيره نگاه می کند
به اين چيزها عادت کرده است.

و سياهی هايش پر سر و صدا دامن کشان می گذرند.

#سیلویا_پلات

#چیستایثربی
#چیستایثربی_کانال_رسمی

@chista_yasrebi_original

سکانسهایی از فیلم معروف
#تروفو
بابازی
#ایزابل_آجانی

زندگی آدل اچ ___ دختر ویکتور هوگو
که مبتل به عشقی دردناک و یکطرفه شد...
هم اکنون در کانال
#صورتی
آدرس
#کانال_صورتی چیستایثربی
@chista_yasrebii

#خواب_گل_سرخ
#قسمت_شصت_و_پنجم
#چیستایثربی

محسن بعد از اینکه تند و تند ، این اطلاعات را داد ، گفت :
همین جا باش...

من باید برم یه چیزایی برای خوردن بخرم... جایی نری !
الان ، هیچ جا ، به اندازه ی خونه ی من ، امن نیست.

کجا را داشتم بروم !
گفتم : زود بیا...

محسن رفت...
دیگر به هیچکس اطمینان نداشتم ، حتی مینا که می گفتند دخترخاله ی من است و الان دارد از مادرم مراقبت می کند.
از کجا به او اطمینان می کردم ؟!

دلم می خواست به خانه مان زنگ بزنم ، ولی گوشی ام در کیفم نبود... عجیب بود !

یک تلفن شکسته روی میز بود.
شماره ی خانه مان را گرفتم...

زنی ، گوشی را برداشت.
گفتم : مینا شمایید ؟

گفت : من مریمم !
مینا امروز امتحان داشت ، هیچ معلومه تو کجایی ؟

حامد رو آوردیم خونه. بهتره خدا رو شکر...
فقط نباید عصبی شه !

از ترس زبانم بند آمد.
او پیش مادر من چکار می کرد ؟

گفتم : می خوام ببینمت.
گفت : بیا خونه ببین !

گفتم : جلوی مادرم نه !
گفت : اون خوابه !

گفتم : آدرس یه پارکو می دم... نزدیک خونه ست.
گفت : امان از دست تو ، بده !

آدرس را نوشت.

محسن در را قفل نکرده بود.
عمدا یادداشتی نگذاشتم...

باید مریم را تنها می دیدم ، باید خودم با او حرف می زدم.

سر ساعت آمد...
باد در چادرش می وزید و انگار داشت او را با خود می برد.
خواست بغلم کند ، خودم را کنار کشیدم.

گفت : خدا رو شکر ، حامد ، مشکل ویروسی نداشته ، فقط عصبی بوده !

گفتم : نیامدم درباره ی حامد حرف بزنم.
درباره ی خودت...

اون خانم پرستاره کی بود ؟

گفت : چطور ؟
گفتم : لازمه...

گفت : با دکتر علوی رابطه داشت ، شایدم صیغه ش بود ، بیشتر نمی دونم ...

مدام اونجا بود... مطب دکتر !
چیزی گفته ؟

گفتم : تو چرا موقع کمای من ، میامدی دم گوشم حرف می زدی ؟
چی می گفتی ؟

گفت : دکتر گفته بود اگه دم گوش افراد توی کما ، حرفای خوب و امید بخش بزنیم زودتر برمیگردن.

کار بدی کردم ؟!

گفتم : چرا با حامد عروسی نمی کنی ؟
گفت : اون عقب می ندازه ! چه می دونم !

به چی شک کردی ؟

حس کردم دهانم خشک شده و چیزی راه گلویم را بسته...


این مریم ساده ای که می دیدم ، نمی توانست آنقدر بد باشد !

گفتم : تو هیپنوتیزم بلدی ؟
گفت : نه راستش ، خیلی کم...

من هیچوقت کسی رو هیپنوتیزم نکردم.
اونجا ، فقط یه منشی ساده بودم.

این خانم پرستاری که دیدی ، اسمش نازیه.
اون ، دستیار اصلی دکتر بود !

عجیبه هر وقت با تو میام بیرون ، حس می کنم اونو از دور می بینم...

ولی بعد ، با خودم میگم ، اشتباه کردم !
نمی دونم چرا حس می کنم الانم همین دور و براست.

با من که کاری نداره...
نگران توام !

گفتم : مگه منو می شناسه ؟
گفت : تازه فهمیدم آره ، عجیبه !

حامد بهم گفت که این خانم ، پرستار تو هم بوده !
عجیب تر اینه که من اصلا تو بیمارستان ، ندیدمش !

فقط من اگه جای تو بودم ، زودتر با محسن عروسی می کردم.

درسته عشقتونو یادت نمیاد ، ولی بچه ی خوبیه.

شاید بعدا همه چیزو یادت بیاد !
فعلا تویه دوست محرم می خوای !

مگه نه ؟!
اون عاشقته !

#خواب_گل_سرخ
#قسمت_شصت_و_پنجم
#چیستایثربی
#چیستا_یثربی

#داستان
#پاورقی_اینستاگرامی

هرگونه اشتراک یا برداشت از این داستان ؛ منوط به ذکر #نام_نویسنده است.

#کانال_قصه_چیستایثربی
@chistaa_2

#چیستایثربی_کانال_رسمی

https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ

#خواب_گل_سرخ
#قسمت_شصت_و_ششم
#چیستایثربی

همیشه شنیده بودم دنیا مثل یک توپ ، گرد است ، اگه بیندازیش بالا ، دوباره برمی گردد پایین.

توپ من هم رفته بود بالا ، اما دیگر برنگشته بود پایین !...

شاید لای شاخ و برگ های یک درخت گیر کرده بود !

مثل خودم ، که گیر کرده بودم ، بین آدم هایی که می گفتند دوستم دارند ، اما به کدامشون
می شد اعتماد کرد ، به جز مادرم ؟

آن مردی که می گفت ، عاشقم است ، حرف هایی می زد که سر در نمیاوردم ! گیجم می کرد....

و درست در تضاد با مریم بود و مریم با ظاهر معصومش ، تمام مدتی که من در کما بودم ، ظاهرا به من و مادرم رسیده بود !

حالا ، چرا حرف های بی ربطی می زد که من اصلا نمی فهمیدم!

و نازی !

نازی دیگر کجای زندگی من بود ؟!
از کجا یکدفعه پیدایش شد ؟!


و اصلا من بااین آدمها چه نسبتی داشتم ؟ یادم نمی آمد.

شاید مادرم ، سرنخ تمام این ها را
می دانست.

شاید مادرم ، تنها محل آرامشی بود که من به آن نیاز داشتم...

مادرم تنها کسی بود که می توانست به من بگوید چه کنم !

تصمیم گرفتم بروم خانه.

خوشبختانه هیچکس ، در خانه ی ما نبود ، در را بستم.
مادر بیدار بود و از پنجره ، بیرون را نگاه
می کرد.

گفتم : مادر ، تو دوران کمای من یادته ؟
گفت : خب آره.

گفتم : چی شده ؟
گفت : هیچی... یه دعوای احمقانه ارث و میراثی بود ، من بخشیدم...

گفتم : چیو بخشیدی ؟!


گفت : میدونستی برادرت ، پنهانی با یه زن مطلقه ازدواج کرده بود ، بدون اینکه من و تو بدونیم !

اسم زنه ، شهلا بود.


از برادرت خیلی بزرگتر... شاید بیست سال !

چهل و خرده ای سالش بود. زنه ، افسردگی حاد داشت، مدام قرص و مشروب می خورد ،
نمی دونم چش بود، یا چرا افسرده بود ، حتی نمیدونم اونشب ، چه قرصایی رو با هم خورد ، که خلاص !

مغزش یه دفعه وایساد. تو خواب ، مرده بود !

برادرت ، اون شب پیشش نبود !
درگیر عمل آپاندیس خودش بود !

تمام اموال شهلا ، قانونا می رسه به شوهر قانونیش ، یعنی داداشت ! پسر از دست رفته ی من ...


چون ظاهرا، هیچکس دیگه ای رو نداشت !

یعنی فرزند و مادر و پدری نداشت .

و برادرت ، یک شبه ، میلیاردر میشه ، اما برادرتو که می شناختی !

احساس گناه می کرده که اون شب ، پیش زنش نبوده ، دست به اون پول نمی زنه و چند وقت بعدم ، خودکشی و ....
میره اون دنیا ، پیش زنش !


شاید خودشم ، اولش اینو میخواست...
اما کیه که لحظات آخر ، وقتی دیگه نفسه نمیاد ، از مرگ نترسه ؟!

به هر حال اون رفت و ما رو تنها گذاشت .

گفتم : چرا اینارو زودتر به من نگفتی ؟
گفت : منم تازه فهمیدم.

دورانی که تو توی کما بودی ، از پچ پچه های مریم و حامد !...

یه چیزایی می گفتن... یه چیزایی می شنیدم...اونا فکر میکردن خوابم...

بعد مینا اومد،
به من گفت : پای پول زیادی وسطه خاله !
همه ش مال شماست !

من گفتم :من؟ من دست به اون پول نمی زنم. اصلا از اون ازدواج ، خبر نداشتم !

مینا گفت : چرا ؟
شما می تونید میلیاردر شید. همه ی مشکلات میرن. باپول ، همه چیز کم کم حل میشه ...

مشکل شیمی درمانی ، یا مشکلات مختلفی که دخترتون داره ، یه تنه همه رو حل میکنه !

گرچه الان دیگه حالش خوب نیست ، و ممکنه محجور تشخیص داده شه و اونوقت ، پولو کامل میدن به شما و دیگه تصمیم گیری با شماست ...

گفتم : من ، اون زنو نمی شناختم ؛ ندیده بودمش !

میگید ، پرستار دختر من ، این نازی خانمه ، خواهر زن پسر عزیز منه ؟!

پس حتما چشمش دنبال اون پوله !
بدید بهش !

من چه می دونم این پولی که به بچه م و زنش وفا نکرده ، از چه راهی به دست اومده !

می دونی مانا...

اینکه یه آدم ویلچری رو ، بیارن طبقه ی سوم یه خونه ، همیشه برام جای سوال بود.

این همه طبقه ی اول ، تو این شهر !

اونا می خواستن مارو بپان !
یا یه هدفی داشتن ...

فکر میکردن من خوابم...ولی من همه چیز رو میشنیدم ! با جزییات...چون لای در اتاقو باز میذاشتم .


اونا نمیدونن پول کجاست و فکر میکنن که ما ، جای پولو میدونیم ،

چون برادرت تو این خونه ، خودکشی کرده...

فکر میکنن وصیتی ، چیزی ممکنه گذاشته باشه یا حرفی زده باشه.

به مریم گفتم : پولو بخشیدم !

بده به خواهر شهلا اگه پولو پیدا کردین ، اما جای پولو نمی دونم...
واقعا نمیدونم !

هیچکس نمی دونه!...


#خواب_گل_سرخ
#قسمت_شصت_و_ششم
#چیستایثربی
#چیستا_یثربی

#داستان
#پاورقی_اینستاگرامی

هرگونه اشتراک یا برداشت از این داستان ؛ منوط به ذکر #نام_نویسنده است.

#کانال_قصه_چیستایثربی
@chistaa_2

#چیستایثربی_کانال_رسمی

@chista_yasrebii

https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ

یادآوری 65 و 66
#خواب_گل_سرخ

قسمت 67
#خواب_گل_سرخ
در اینستاگرام رسمی
#چیستایثربی
منتشر شد


#چیستایثربی
#چیستایثربی_کانال_رسمی

@chista_yasrebi_original

قسمت 67 رمان
#خواب_گل_سرخ
#پیج_رسمی
#اینستاگرام_چیستایثربی
منتشر شد

#چیستایثربی
#چیستایثربی_کانال_رسمی
@chista_yasrebi_original

#اخرین_فیلم_دانیل_دی_لوییس


#رشته_خیال
کارگردان:
#پاول_توماس_اندرسون



که پیش از این فیلم
#خون_بپا_میشود را باهم کار کرده بودند و دی لوییس برای آن فیلم ، جایزه اسکار گرفته بود.


دانیل دی لوییس ؛ داماد آرتورمیلر نمایشنامه نویس ، بازیگر یهودی توانمندیست که سه بار جایزه اسکار گرفته و قطعا بازیهایش ، جاودان در یاد مردم ، باقی خواهند ماند ...



#چیستایثربی
#صورتی
#کانال_صورتی
#phantom_Thread


@chista_yasrebii



کانال خاصان=کانال صورتی=کانال اهل آگاهی

https://t.me/joinchat/AAAAAEGc5A_pweB4eDnm2Q

#تو_دوست_منی
#تو_عشق_منی

#چیستایثربی
#بخشی از فیلم
#هشت_زن

#فیلم_سینمایی_فرانسوی
#حس_خواهرانه دو پرسوناژ این سکانس؛ در فیلم ؛ دو خواهر تنها هستند...


این ترانه از ترانه های مدرسه های دخترانه ی فرانسه است.

@Chista_Yasrebi


https://telegram.me/joinchat/BoqMgDvSdBpRODaZIHG-jQ

این ویدیو با ورژنهای مختلف ، بارها از کانال من پخش شده و باز هم درخواست داشتم.آهنگ مورد علاقه ی من است.

#چیستایثربی
#چیستایثربی_کانال_رسمی

@chista_yasrebi_original

وقتی بانک مرکزی رسمااعلام میکنه امنیت سپرده گذاران روتامین نمیکنه،روش انسانهای نخستین بهتربود.پولامو ازبانک میگیرم.میذارم قوطی فلزی.خاک میکنم یه جا!فردا همه حسابهای خودم و دخترمو میبندم.کشورمونو بنازم

من همه ی حرفای دلیمو تو کانال
#صورتی مینویسم... ادرس کانالو، آخر پست اوردم.. چند شب پیش دخترم گفت بریم سینما...


گفتم :پس قبلش ببین اورژانس کدوم بیمارستان خلوت تره ..این فیلمها واقعا نه سر داره ، نه ته ؛ نه یه بازی خوب ، نه یه جمله ی موندگار!

آخرین باری که رفتیم سینما ، اسم فیلمو نمیگم ، چون اسمشم بی ادبیه !!! کار هردومون به اورژانس کشید....

کلا سی نفر تو سینما بودن که اونام وسطش رفتن ! بابا ببندین تعطیلش کنین یا بکنینش تونل وحشت شهر بازی....بیشتر میشه توش خلاقیت نشون داد بخدا !


یه مشت پیر پاتال بد هیکل میارین ، نقش جوون اول مثلا خوش تیپ! فیلموو گند میزنه میره ، خب آدم خوفش میگیره ... نه میزانسنی ، نه دیالوگ خوبی ، نه سوژه ای....خب مگه مجبورین؟ دختره با یه مشت قرص اعصاب میره جلو دوربین....آقایه رو نمیگم با چی میره...بی ادبیه..تو کانال
#صورتی ولی میگم....


اقا سینمای ما مرد....تمام...فاتحه !...

اونا که زورشون رسیده ، حالا دارن ارثشو میخورن...


#چیستایثربی
#چیستایثربی_کانال_رسمی

@chista_yasrebi_original


#کانال_دلی_من
#صورتی
https://t.me/joinchat/AAAAAEGc5A_pweB4eDnm2Q

نیمی از شوق قصه خوانی ام را مدیون قصه های تو هستم.دردنیای خالی من که هیچ چیز نبود، کتابهای تو بود.از زیرزمینهای خیابان انقلاب پیدایشان میکردیم و امشب رفتی..سفرت سلامت! مرسی که بودی و خواهی بود!
#چیستا

داستان کوتاهِ « #ندارد » از
#علی_اشرف_درویشیان


ـ نیاز علی ندارد .

ـ حاضر .

اوّل بار که دیدمش ، کنارِ ناودانِ مدرسه نشسته بود . سرفه اش گرفت . تک سرفه ها به سختی تکانش می داد . خونِ کم رنگی بالا آورد . دهان را با آستینِ کتِ نخ نمایش پاک کرد . شتابان به کلاس رفت و روی نیمکتِ اوّل نشست . کلاسِ دوم بود . کوچک بود و ریزه با رنگِ مهتابی ، رگِ گردنش از زیر پوست پیدا بود و تک تک مثل آدمِ تب دار می زد. مدادش را با نخ به سوراخِِ دکمه ی کتش بسته بود . وقتی که چیز می نوشت چون نخ کوتاه بود ، شکمش را جلو می آورد . مثل این که به جای مداد ، تنِ خودش را روی کاغذ می کشید . وقتی که مشقش را می گرفتم ، دست هایش می لرزید . کاغذهایِ مشقش را از میانِ زباله دانِ مدرسه پیدا می کرد . مشقش را که خط می زدم ، احساس می کردم که روی زندگیش خط می کشم . ظهرها به خانه نمی رفت . اصلاً بیشترِ بچّه ها به خانه نمی رفتند . نانِ شب مانده شان را همان جا کنارِ دیوارِ کاهگلیِ مدرسه می خوردند . او هم نان ظهرش را در جیب داشت . کفش لاستیکی ، رویِ مچِ پایش خطِّ قرمزِ بدرنگی کشیده بود و اثرِِ زخمی به جا گذاشته بود . درس هایش را خوب می خواند . زودتر از دیگران روبه راه شده بود . می توانست خط های درشت روزنامه ها را بخواند . یک روز درحالی که همه ساکت بودیم ، خش خش روزنامه ای که به جای شیشه روی پنجره زده بودیم ، توجّه ی بچه ها را جلب کرد . به نیازعلی گفتم : « نیاز علی ، می توانی روزنامه را بخوانی ؟ ها ، اگر گفتی چه نوشته ؟ » پس از کمی سرخ شدن و من و من کردن ، شروع کرد به خواندن : « آقا ، نوشته کٌت . » ـ آفرین ، درسته ، بخوان ، خب . ـ آقا ، دویست و پنجاه هـ هـ هزارتومانی . ـ آفرین . آفرین . خیلی خوبه ادامه بده . ـ آقا ، در تهران حـ حـ حراج شد . نفسی تازه کرد . رو کرد به من و گفت : « آقا چه درشت و خوب نوشته !! » گفتم : « آری ، نیاز علی ، توی روزنامه ها این روزها چیزهای درشت و خوب می نویسند . »ـ نیازعلی ندارد . ـ حاضر . شناسنامه اش « ندارد » بود . در کلاسِ من خیلی از بچّه ها شناسنامه شان « ندارد » بود . وقتی که اسمش را می خواندم ، تکان سختی می خورد . با خجالت ، در حالی که مداد و نخ را پنهان می کرد تا آن را نبینم ، با جیغ کوتاهی می گفت : « حاضر » و در این حال صدایش شبیه جوجه کلاغی بود که در مشت فشارش بدهی . تنها وسیله ی بازی او توپی بود که با کاغذ سیاه های مچاله درست کرده بود و مقداری نخ دورش پیچیده بود . وقتی که بچّه ها بازی می کردند ، او کنار دیوار می نشست و توپش را در دست می فشرد . آسمان را تماشا می کرد . سرفه اش می گرفت و خون بالا می آورد . دلم می خواست بیشتر با او حرف بزنم . یک روز که روی پله های مدرسه نشسته بودم ، آهسته آمد و کنار پلّه ها نشست . توپ کاغذی در دستش بود . زانوهای چرکش از میان پارگی شلوارش پیدا بود . پرسیدم : « نیاز علی , خانه تان کجاس ؟ » ـ پشت قلعه ، آقا . ـ اسم پدرت چیه ؟ ! ـ ریش چرمی ، آقا چه کاره س ؟ ـ هیچی ، آقا . خیلی پیره ، نشسته توی خانه و کتاب دعا می خوانه ، آقا . ـ مادرت چه می کنه ؟ ـ بیکار شد ، آقا . دیروز دندان های جلوش افتاد و بیکار شد . خوب که جویا شدم ، معلوم شد که مادرش برای مش باقر ، تاجر خشکبارِ ده کار می کرده.کارش خندان کردن پسته بوده . پسته هایی را که دهانشان بسته بوده ، با دندان باز می کرده و روزی بیست و پنج ریال می گرفته . پس از سال ها کار ، دندان هایش ریخته و بیکار شده . برادر بزرگش که خاک بردار بوده دو سال پیش پس از برگشتن از سربازی موقع کار زیر آوارها مانده و آن ها را تنها گذاشته بود . زمستان آمد . بچه ها از دهات دور می آمدند . وقتی که می رسیدند ، به آدم های یخی شباهت داشتند . دور مژه ها و ابروها سوراخ بینی شان یخ زده بود . مژه هایشان را که به هم می زدند ، چق چق صدا می کرد . مثل این که دو تکه شیشه را به هم بزنی . می نشستند کنارِ بخاریِ هیزمی و از بینی شان تتکه های یخ را می کندند.آن ها پشت لبشان سبز شده بود و سبیل های یخیِ بزرگی پشت لبشان درست می شد . گیوه ها را به بخاری می چسباندند . بوی لاستیکِ سوخته و بویِ تندِ عرقِ پا در هوا پخش می شد . از دورِ گیوه هاو کفش های لاستیکی ، آب می چکید و اطراف بخاری را تر می کرد .اتاقم کنار کلاس درس بود . هر روز صبح از میان پنجره ، بچّه ها را می دیدم که به مدرسه می آیند. نیاز علی مثل پرنده ای که نخی به پایش بسته باشند ، خودش را به سوی مدرسه می کشید . درس هایمان که تمام می شد از بچّه ها می خواستم بیایند جلوی کلاس و قصّه بگویند . بعضی وقت ها هم می گفتم که هرکس خواب جالبی دیده تعریف کند . یک روز نوبت به نیاز علی رسید . ابتدا
خودداری کرد . ولی بعد آمد . در حالی که سرخیِ بیمار گونه ای به صورتش دویده بود و صدایش می لرزید ، تعریف کرد:خواب دیده ام شدم ملوچ
#علی_اشرف_درویشیان

#چیستایثربی

بخش دوم
#ملوچ

#ادامه_داستان
#ملوچ
#علی_اشرف_درویشیان

هی پریدم. هی پریدم. از پشت بام توی حیاط پریدم. از حیاط روی طاقچه پریدم. بابا گفت:‌ای داد و بیداد، بچه‌مان شد ملوچ، من دیدم که بابام هم خودش شد ملوچ و رفت نشست گوشه اتاق. مادرم اول خندید. بعد گریه کرد. یک مرتبه اژد‌ها را دید.گفت: وای وای خدایا مش باقر آمد! زود از میان دامانش پسته در آورد و خندان کرد. دیدم که مادرم دندان ندارد و خون از دهانش می‌آید. خواستم بروم و چشم اژد‌ها را در آورم. یکی از پسته‌ها خندید و گفت: در آوردن چشم اژد‌ها فایده‌ای ندارد. ما الان کاری می‌کنیم که از غصه بترکد. همه پسته‌ها خندیدند و بعد با هم دهانشان را بستند. اژد‌ها رفت توی انبار پسته و دید که همه پسته‌ها دهانشان بسته شده. اژد‌ها با خشم گفت:‌ای پسته‌ها، الان پدرتان را در می‌آورم. رفت و یک چماق بزرگ برداشت تا به سر پسته‌ها بکوبد. زیر پایش پر از دندان بود. پایش از روی دندان‌ها سرید و با سر به زمین خورد. از این کار اژد‌ها همه پسته‌ها خندیدند و دهانشان باز شد. مش باقر خوشحال شد ولی پسته‌ها بهم گفتند: بچه‌ها بیایید دیگر نخندیم. اژد‌ها برای خنداندن آن‌ها کارهای خنده دار می‌کرد. گردنش را دراز می‌کرد تا می‌رسید به آسمان و ستاره‌ها را می‌خورد. پشتک می‌زد. چشم‌هایش را قیچ می‌کرد و ستاره‌ها را از گوشش در می‌آورد. من خنده‌ام گرفت. به صدای خنده من اژد‌ها بر گشت. مرا دید و گفت:‌ها! پس همه این کار‌ها زیر سر توست. یک مرتبه به من حمله کرد. خواستم از پنجره فرار کنم. پنجره تنگ شد. یکی از پسته‌ها که آنجا نزدیک من بود گفت: بیا بنشین روی من تا فرار کنیم. پسته شد مثل یک بالون. من هم رویش نشستم. بالون مرا از سوراخ بخاری برد و برد و برد تا رسیدم به آسمان. دلم می‌خواست من هم یک ستاره قشنگ برای مادرم بردارم تا به گردنش بیندازم ولی یک دفعه پایم سرید و با سر آمدم پایین. آمدم و آمدم. از دور دیدم که بابام دارد کاهگل برای پشت بام درست می‌کند. با سر افتادم میان کاهگل و یه هو از جا پریدم. دیدم که از سقف اتاق روی سرم چکه می‌ریزد. 
همه بچه‌ها خندیدند و برایش کف زدند. وقتی که رفت بنشیند، مثل جوجه اردکی بود که به طرف لانه‌اش بدود. 
زمستان آن سال از سالهای پیش سرد‌تر شده بود. پنجره‌ها را با روزنامه و مقوا خوب پوشانده بودیم. یک روز صبح حاضر و غایب می‌کردم: 
- نیاز علی ندارد! 
چند نفر از بچه‌ها آهسته گفتند: غایب. 
تکان خوردم. جایش خالی بود. غم ناآشنایی در صورت بچه‌ها دیده می‌شد. همه سرشان را زیر انداخته بودند. از اکبر مبصر کلاس علت را پرسیدم. گفت: 
آقا دیروز غروب مرد. از سرما، آقا. خون از گلوش آمد و مرد. هی می‌گفت: ستاره می‌خواهم. ستاره می‌خواهم. یک ستاره قشنگ برای ننه م. 
بچه‌ها ساکت بودند. باد روزنامه روی پنجره کلاس را تکان داد و زمزمه‌ای از آن به گوش می‌رسید. مثل اینکه نیاز علی از راه دور قصه می‌گفت یا خواب‌هایش را تعریف می‌کرد. صدایش وقتی که روزنامه را می‌خواند در گوشم بود. 
لکه ابر سیاهی روی دل آسمان نشسته بود. همه ساکت بودیم. چشمم افتاد به روزنامه تازه روی پنجره. با خط درشت نوشته بود: 
بهداشت برای همه. 

بهار ۱۳۴۸

ملوچ = گنجشک
قیچ = چپ، لوچ 

#علي_اشرف_درويشيان


https://t.me/joinchat/AAAAADvSdBq1EA_7IHG-jQ