Гэты беларускі гурт яшчэ ў «саўку» гучаў як U2. Я не жартую: абавязкова паслухайце гэты запіс і кайфаніце ад таго, на якім узроўні Ulis рабілі музыку ўжо тады. Для мяне гэты запіс вельмі важны, бо ён сфармуляваў важныя рэчы і прамовіў іх публічна так гучна і прыгожа, што і цяпер гучыць звышактуальна.

Я малюю ў свядомасці розныя вобразы, калі яго слухаю: як людзі жылі ў тыя часы і пра што думалі, аб чым марылі. Што іх па-сапраўднаму хвалявала і як яны пра гэта размаўлялі з іншымі людзьмі. Я шчыра захапляюся тым, як яны рабілі музыку і з якой пяшчотай спявалі свае песні па-беларуску. Гэта проста наш беларускі космас!

«Чужаніца» —вельмі шматузроўневы запіс: у ім багата вельмі крутых мелодый, але і багата сэнсаў. І самае важнае, што яны перашкаджаюць адзін аднаму, а камфортна суіснуюць і ствараюць разам адзін з самых важных і запамінальных беларускіх рок-альбомаў.

Мой асабісты фаварыт гэтага альбома — манументальная кампазіцыя «Калі імперыя знікне». Гэта песня, якая пра нас проста цяпер. Яна пра боль і пра важныя метафізічныя пытанні, якія мусіць задаваць сабе чалавек кожны божы дзень, каб аднойчы не зрабіцца паскудай. Мне б вельмі хацелася, каб пра гэты запіс ведалі і маладыя беларускія музыкі, бо ён вельмі натхняльны і можа стаць падмуркам для яшчэ аднаго «залатога» экспаната ў Залі Славы беларускага року.

https://www.youtube.com/watch?v=IRr5b6oiYM4

Гурт Nebulae Come Sweet нарадзіўся ў тыя часы, калі модны метал быў паўсюль: татуяваныя хлопцы па ўсім свеце бадзёра лупілі брэйкдаўны і марылі пра сусветную вядомасць. Але музыкі, пра якіх ідзе гаворка, адразу акрэслілі, што ім будзе надта цесна ў межах канкрэтнага жанру, і зрабілі сапраўды выбітны альбом.

З назвай калектыва звязана сумная гісторыя. У лідара гурта Ігара Кавалёва да Nebulae come sweet быў праект Anna Coralie. Музыкі гралі прыкладна ў той жа стылістыцы. Выпусцілі альбом, рыхтавалі другі. Але ў перыяд падрыхтоўкі рэлізу вакаліст калектыву здзейсніў суіцыд. Музыкі закрылі гурт, і кожны пайшоў сваёй дарогай. Ігар назваў свой новы гурт у гонар нявыдадзенай песні.

Над дэбютным альбомам Nebulae come sweet працавалі дастаткова доўга — гэта ўвогуле, здаецца, стандартная гісторыя для многіх беларускіх артыстаў, якія схільныя да перфекцыянізму, але не могуць надаваць музыцы дастаткова часу. The Night That Covers You выйшаў у 2016 годзе і стаў адным з лепшых альбомаў па выніках года.

Музыкі зараз жывуць і працуюць у розных краінах. Зрэдку даюць канцэрты. Абяцаюць у хуткім часе выдаць другі паўнафарматны альбом, але чаканне расцягнулася на доўгія шэсць год. Пакуль былі толькі сінглы. Будзем спадзявацца, што ў нас усё ж з’явіцца магчымасць паслухаць новыя запісы калектыву.

https://nebulaecomesweet.bandcamp.com/album/it-is-not-the-night-that-covers-you

Сёння — вельмі восеньскі і вельмі прыгожы альбом. Я слухаў яго, пакуль ехаў з Мінску ў Барысаў на «сабацы»: сядзеў, глядзеў у вакно і атрымліваў сапраўдную асалоду ад кожнага гука. Гэты запіс настолькі чароўны, што маментальна пераносіць у абстрактны свет асабістых вобразаў і перажыванняў — тлустым імпрэсіянісцкім пэндзлем вымалёўвае неверагодны пейзаж, які існуе толькі ў тваёй свядомасці.

Другі свой альбом музыкі Port Mone запісвалі ў лесе — і гэта адразу чуваць, бо акрамя трох інструментаў тут ёсць яшчэ адзін: наваколле. Ледзь чутныя гукі прыроды дадаюць гэтаму запісу натуральнай прыгажосці, дамалёўваюць тое, што немагчыма перадаць звычайнымі спосабамі. Але і самі хлопцы з Port Mone ствараюць настолькі дасканалы музычны сусвет, што проста немагчыма нешта прыбраць ці дадаць у гэты запіс.

Мелодыі ў Thou блукаюць ляснымі сцежкамі: то з’яўляюцца, то знікаюць ў гэты бясконцым лесе. Яны ствараюць гісторыю, але не перашкаджаюць табе слухаць натуральныя гукі наваколля — быццам арганічна суіснуюць з лесам.

Гэты альбом з’явіўся ў 2014 годзе, і пасля яго музыкі доўгі час працавалі над наступным канцэптуальным запісам, але так і не выдалі яго. На жаль. Затое ёсць гэты — чароўная лясная сімфонія, у якую можна бясконца паглыбляцца, нібы блукаючы па лясных сцежках.

http://www.experty.by/content/port-mone-thou-audio

Гэта яшчэ пра тыя часы, калі Стыльскі быў галодны і злы. Гэта яшчэ пра тыя часы, калі ў Беларусі можна было запісваць песні кшталту «Патрульны мент» і «10 миллионов рабов» і пры гэтым збіраць паўнюткі «Рэпаблік». Карацей, круты быў час!

Сёння гаворка пра альбом «Сквозь говно» гурта «Дай дарогу!» — наўпроставы ракешнік з запамінальнымі тэкстамі і крутымі мелодыямі. Юра Стыльскі ўмеў пісаць песні, які вельмі дакладна адлюстроўваюць небагаты ўнутраны свет, праблемы простага чалавека і прагаворваюць услых тое, пра што людзі звычайна ціхенька размаўляюць на вуліцы ці ў хаце, але саромеюцца казаць публічна. А тут — усё пра жыццё.

Я не здзіўляюся таму, што «Дай дарогу!» Стаў настолькі папулярным у Беларусі гуртом, бо музыка гурта — гэта натуральны спосаб даць выйсце эмоцыям: забурыцца ў слэм, сарваць голас пад песні, якія дакладна фармулююць твой стан і твае праблемы. А часам гэта ўвогуле экзістэнцыяльная лірыка, на якую ў нармальнага пісьменніка атрымаўся б цэлы раман, а Стыльскі проста напісаў песню «Лопата».

«Дай Дарогу!» — гэта апошні з беларускіх дваравых гуртоў, чые песні пелі перад пад’ездамі. Далей — толькі Макс Корж, але гэта ўжо зусім іншая гісторыя і зусім іншыя наратывы. «Сквозь говно» — гэта апошні цалкам удалы альбом гурта. Далей — зусім іншая гісторыя і зусім іншыя наратывы.

https://www.experty.by/content/dai-darogu-skvoz-govno-audio

Гэта быў вельмі нечаканы альбом для беларускай музыкі ўзору 2014 года. Калі ўсе паціху прадавалі свае гітары і садзіліся за камп’ютары, гурт TonqiXod нечакана выдаў вельмі олдскульны, але і вельмі цікавы дэбютнік. Ну як нечакана… Працавалі хлопцы над альбомам даволі доўга і людзі, якія сачылі за гуртом, паспелі стаміцца ў чаканні, але, канешне, для шэраговага слухача вось гэтае спалучэнне лепшых гатункаў арт- і прог-року гучала, як мінімум, несвоечасова.

Быў, канешне, важны нюанс: гурт валодаў такой моцнай харызмай, што, незалежна ад абранай стылістыкі, стварыў свой сусвет — паэзія Уладзя Лянкевіча зрабіла тое, чаго не мог зрабіць стандартны інструментарый. Дамалявала, дабудавала, удасканаліла. У выніку круты музычны складнік аздобіўся чароўнымі тэкстамі, і ў выніку атрымаўся настолькі моцны дэбютнік, што не паўставала ніякіх сумневаў наконт сур’ёзных намераў гурта.

На жаль, усё гэтае майстэрства і здольнасці музыкаў сутыкнуліся з рэаліямі існавання ў сістэме каардынат беларускай незалежнай сцэны. Гурт у выніку выдаў яшчэ адзін класны альбом і перастаў існаваць: хлопцы заняліся іншымі праектамі і пакінулі нам толькі ўспаміны пра класныя часы, калі мінскіх клубах можна было паслухаць якасную лакальную музыку, а не шэраговы кавер-бэнд.

Пераслухайце іранічную кампазіцыю «Насыпаць горы». Кайфаніце пад эпічную «Конрад Валленрод». Патанчыце пад бадзёрую «Песню пра вяселле». Дэбютнік TonqiXod — гэта гісторыя пра любоў да музыкі, пра сапраўдную паэзію і чароўныя часы росквіту беларускай незалежнай сцэны.

https://tonqixod.bandcamp.com/album/pradmova

Гэта адзін з самых харызматычных беларускіх гуртоў, але ў яго не было ніякіх шансаў стаць звышпапулярным: для масавага слухача гэта занадта дзіўная музыка. Сёння — у нашым утульным канале гурт «Кассиопея».

Я любіў хадзіць на канцэрты гурта ў «Графіці». Там Чарапко, Ліберзон і Сакалоў, пранутыя то касмічнымі глістамі, то коцікам, лісічкай і мядзведзікам, у нейкім дзіўным стане гралі свае неверагодныя песні пра Алесю-телеглаз, Чынгачгука кахання, Мікі-Маўса ў Цібеце ці проста пра гопнікаў, якія мараць быць прыстойнымі людзьмі. І ўсё гэта гучала настолькі весела і чароўна, што падавалася часткай нашай з вамі рэальнасці — усе гэтыя персанажы нібыта ажывалі проста тут, у маленечкім клубе недалёка ад парку Чалюскінцаў.

Пазней да гурта далучыўся яшчэ і Арцём Залескі, якога, на жаль, ужо няма на гэтым свейе, і ўжо ў чацвярох яны стваралі гэты дзіцячы садок для дарослых — найлепшы метад эскапізму з суворай беларускай рэальнасці.

Я больш за ўсё люблю менавіта альбом «Кассиопея»: бо ў яго нейкае асаблівае, чароўнае гучанне. Ты нібыта слухаеш старую вінілавую плыту на бабуліным пацефоне, але замест савецкіх песен там з’яўляецца чорная рука, ажываюць Элвіс Прэслі, Курт Кабэйн і Фрэдзі Мерк’юры, а а верабейчыкі спяваюць пра апошні дзень зімы. Гэта шчырай і непасрэдная прыгажосць, якая можа зрабіць кожнага з нас крышачку лепей.

https://www.youtube.com/watch?v=kjE-3gsogYM&list=OLAK5uy_kDQgT7VOHmlEthER5w0kSroGFZrt49oTE

Упершыню я пачуў Gods Tower у барысаўскім камп’ютарным клубе, дзе прасаджваў бацькоўскія грошы ў «кантру». Гэта было настолькі эпічна, што я адразу палюбіў гэты гурт. Потым у мяне з’явілася складанка Hard life Heavy music, на якой была кампазіцыя «Ухвала сонца», і гэта ўсё настолькі мяне захапіла, што зрабіўся фанатам «хазтавараў».

Уся прыгажосць музыкі Gods Tower у спалучэнні харызматычнай гітары Уракава, магутнага вакала Лэслі і класных мелодый, але самае крутое — гэта тое, як усё гучыць разам: быццам ты назіраеш за сапраўдным паганскім культам. Альбом The Turns — яскравая ілюстрацыя таго, як таленавітыя музыкі ствараюць свой ні на што не падобны сусвет: ён настолькі арыгінальны і непаўторны, што скапіраваць яго проста немагчыма.

На жаль, я ніколі не бачыў гурт на сцэне ў арыгінальным складзе, але тыя відэазапісы, што трапляліся ў сеціве, сапраўды ўражваюць — столькі ў Gods Tower першароднай энэргіі. Гэта сапраўды культавы гурт са сваёй, вельмі сумнай гісторыяй і не менш сумнай цяперашняй рэчаіснасцю.

Такія гурты мусяць збіраць вялікія пляцоўкі па ўсім свеце і не вылазіць з гастроляў, але лёс склаўся так. Але ў нас ёсць чароўная дыскаграфія гурта — сапраўдны скарб беларускай музыкі, і гэта як раз той выпадак, калі хочацца слухаць альбомы на рэпіце.

https://godstower.bandcamp.com/album/the-turns

«Здаровыя лосі» беларускай рок-музыкі — гэта рэдкая з’ява ў нашым кантэксце. Звычайна ўсё дужа сур’езна і нават сумна і гуртоў, якія робяць бадзёрую і пазітыўную музыку, не так шмат. І тут IQ48! Пад хлопцаў вельмі крута было кінуцца ў слэм і спяваць разам немудрагелістыя, але вясёлыя тэксты.

Цудоўна памятаю іх выступ на ўзнагародах Ultra-Music Awards 2011. Людзей прыйшло небагата, хаця склад удзельнікаў нібыта гарантаваў солд аўт: «Троіца», «Петля Пристрастия», «Pomidor/Off», IQ48. Але танцпляц быў напалову пусты — і мы проста адрываліся пад любімыя гурты так, быццам гэта наш першы канцэрт у жыцці. Дык вось «здаровыя лосі» там далі такі ракенрол, што ў мяне потым яшчэ тры дні балелі ногі.

Іх альбом HMR — гэта спалучэнне бадзёрых рыфаў, вясёлых рыфм і нейкага зусім шчырага падлеткавага драйву. Класны і пазітыўны запіс, які і цяпер гучыць выдатна. Дарэчы, хто б тады мог падумаць, што на бубнах у гурце будзе граць першы і адзін беларускі намінант на «Грэмі» Антон Мацулевіч. Калі вы не чыталі гэтую фантастычную гісторыю, то вось яна.

На жаль, гурт паставілі на паўзу у 2016 годзе, і з гэтай паўзы ён ужо не выйшаў. Лёс яго ўдзельнікаў склаўся па-рознаму. Напрыклад, бас-гітарыст Уладзіслаў Плюшчаў зараз за кратамі: ён атрымаў два гады калоніі і прызнаны палітвязнем.

http://www.experty.by/content/iq48-hmr-dye

Люблю Пукста за яго непрадказальнасць. Сёння ён можа быць карыкатурным шансанье Георгіем Дабро, заўтра — чытаць фэйсбук-рэп True Litvin Beat. Часам гэта дзіўны і невытлумачальны авангард, а калі-нікалі — амаль поп-песні. У кожным праекце ён розны, але аднолькава шчыры.

Аднойчы я глядзеў вельмі дзіўны музычны праект, які выходзіў на дзяржаўным беларускім тэлебачанні. Нешта кшталту «музычнага рынгу». Там Пукст «спаборнічаў» з Віцем Калінай, і гэта было вельмі смешна: спачатку «пацанскія» прамовы былога барысаўскага дворніка, а потым — «Я люблю тебя» і Сергея, якому нібыта не хапае паветра. Арт-хаўс у кубе, дзіўнае і авангарднае відовішча, якое можна дасылаць асобным файлам на Sundance і потым атрымаць за яго гран-пры.

Пукстава экспрэсія — гэта вельмі шчырая і нават унікальная праява: у ім жыве дзіцё і гэтае дзіцё вельмі любіць гуляць не па правілах. Калі цябе гэта раздражняе, то, напэўна, ты сам ужо дзед і гэта не пытанне лічбаў у пашпарце.

«Последний альбом» — гэта складанка з песен рознага ўзросту, якую Пуксту дапамог выдаць Сяргей Міхалок. Вось такая легенда. Тут ёсць гранжавая атанальнасць і прыгожыя лірычныя нумары. Сур’ёзны і ўдумлівы Пукст і наэлектрызаваны камяк энэргіі: уся супярэчлівасць асобы Сяргея цудоўна адлюстроўваецца ў гэтай скаладанцы. Галоўнае — слухаць гэта не сумна ні секунды!

https://soundcloud.com/pukstband/sets/gdrifokpjbay

Akute мусілі стаць вельмі модным гуртом, бо для гэтага ў хлопцаў з Магілёва былі ўсе складнікі. Ад самага пачатку яны рабілі класную беларускую рок-музыку: манерны вакал, прыгожыя мелодыі, загадкава-меланхалічны вайб і максімальна абстрактные тэксты, каб кожны сам змог прыдумаць сабе сэнс.

Кожны альбом Akute па-свойму круты — тут ёсць стоадсоткавыя хіты для максімальна шырокай аўдыторыі, запамінальныя хукі і цікавыя рашэнні. Слухаешь — і большасць песен адразу адбіваецца ў свядомасці: потым пяеш іх тыдзень і думаешь, як увогуле гэта адбылося. Гэта талент!

Мой фаварыт — Płastyka. Альбом без слабых месцаў: з выдатным гукам, з хітамі кшталту «Усё павернецца», «Яшчэ адзін шпіталь» ці «Гаспадар» — з такім матэрыялам можна разлічваць на камерцыйны поспех у краіне, дзе ёсць музычны бізнэс. Але, натуральна, не ў Беларусі. Ні тады, ні, тым больш, цяпер. Кульгалі тут толькі тэксты — самае слабое месца Akute.

Пасля «Пластыкі» быў даволі нехарактэрны, але таксама цікавы альбом «V», на якім музыкі змянілі гучанне і эксперыментавалі з інструментарыем: тэхнічна не самы дасканалы запіс, але круты ў плане ідэй.

Цяпер Akute плануюць выдаць новы альбом, на якім, калі меркаваць па сінглах, вернуцца да больш традыцыйнага гучання. Тое, што слухаў я, вельмі спадабалася: хлопцы вяртаюцца праз тры гады ў выдатнай форме!

https://soundcloud.com/akute/sets/plastyka

Воўка Плюмбум — цікавы і таленавіты персанаж ці то з віцебскага, ці то з брэсцкага андэграўнду. У яго ёсць свой «цыганскі» аркестр Plum Bum — вясёлы, нават шалёны калектыў, якіх у Беларусі ўвогуле няшмат (ну не карпанава ж слухаць). Але сёння я вам раскажу пра іншы калектыў Воўкі — N.A.B.R.. Гэта зусім іншы па настроі гурт, які выдаў вельмі мала студыйнага матэрыялу, але які я вельмі люблю.

Воўку тут спрабуе быць такім Грышкаўцом са знакам якасці: гурт спалучае мастацкае прачытанне вершаваных радкоў і шчыльную, гучную альтэрнатыву. Атрымліваецца даволі ўдала, бо і Воўка на сваім месцы і цудоўна выконвае задачу мастацкага кіраўніка, і астатнія музыкі крута ўпісваюцца ў гэты даваолі таталітарны канцэпт і ствараюць якасныя музычныя дэкарацыі.

Тут ёсць і даволі бадзёрыя, іранічныя нумары «О лётчике», і кранальная лірыка «Частота» — кожны трэк па-свойму хітовы і мог бы класна прагучаць на буйных фестывалях. Але ў выніку музыкі далі некалькі нешматлюдных канцэртаў і вырашылі, што гэтага дастаткова. Яшчэ некаторы час гурт праіснаваў у студыйным фармаце і самаліквідаваўся. Такая гісторыя.

https://soundcloud.com/34magnet/sets/nabr-nasha-avtonomnaya-boevaya-raketa

Паслухайце абавязкова. Калі вы хочаце якаснай альтэрнатывы, то гэта той самы выпадак. Ну і кліп «О лётчике» таксама паглядзіце, бо ён вельмі вясёлы.

https://www.youtube.com/watch?v=E1aJRhmiZkg

Ніколі не слухайце гэты альбом на дрэннай апаратуры, бо сапсуеце ўсё ўражанне ад яго. «Зімачку» трэба смакаваць — слухаць так, каб уся ваша ўвага была накіравана толькі на музыку, каб проста трапіць у гэты космас і зразумець усе нюансы.

Шмат ад каго чуў, што «Троіца» ну зусім міма. Потым пачыналі размаўляць — высвятлялася, што чалавек слухаў альбом фонам ці з дынамікаў свайго ноўтбука, таму не заўважыў шмат дробязяў, не змог паглыбіцца ў гэты чароўны свет. Музыкі трыа разам з аўтарытэтным гукарэжысерам з Польшы Томашам Рагуляй выдатна папрацавалі ў студыі, каб «Зімачка» гучала проста ідэальна.

Гэта акустычны этна-прог-фольк альбом, у якім аўтэнтычныя песні пераўтвараюцца ў складаныя і вельмі багатыя п’есы: слухаць іх трэба ўважліва, але не бойцеся нешта не зразумець — гэты запіс не толькі для дасведчаных меламанаў і аўдыёфілаў, яго можа зразумець і палюбіць кожны. Але ён патрабуе вашай увагі і цалкам гэтага заслугоўвае. Тут шмат чароўных мелодый і проста фантастычных аранжыровак. Тут арыгінальнае выкананне, у якім спалучаецца традыцыя і шырокі музычны досвед удзельнікаў «Троіцы». Тут — багацце беларускай архаічнай культуры.

На жаль, гурт «Троіца» перастаў існаваць. Музыкі цяпер у такіх абставінах, калі немагчыма рэгулярна даваць канцэрты, гастраляваць і запісваць новы матэрыял. Але ў нас ёсць запісы этна-трыа — аднаго з найлепшых гуртоў у гісторыі Беларусі.

https://www.youtube.com/watch?v=PHfLDhm5lb0&list=OLAK5uy_nzoxrYRA8Fgxv2MVr-7vViXZUGaF4wxe4

Калі цяпер паглыбляцца ў кантэкст, адчуваеш своечасовасць гэтага альбома. За год да яго выйшаў эпічны Merriweather Post Pavilion, а ў тым жа 2010 дэбютны альбом выдаў пад шыльдай Tame Impala Кэвін Паркер. У больш спрыяльных абставінах і «Миллиард желтых птиц» змог бы стаць заўважнай падзеяй, але ён выйшаў ва Ўсходняй Еўропе 12 год таму.

Цяпер, калі слухаеш гэты запіс, атрымліваеш сапраўдную асалоду ад таго, з якім майстэрствам і непасрэднасцю Антон Крывуля ствараў усе гэтыя яскравыя і дзіўную мелодыі: тут ёсць сапраўдныя поп-хіты кшталту «Кукушки», «Самолет» і «Кидай бобы», а ёсць неверагодныя псіхадэлічныя рэтрафутурыстычныя нумары «Вдоль синих лесов» ці «Господствующие устрицы».

Цяпер гэты альбом стаў бы сапраўднай падзеяй, але 12 год таму атрымаў на арэхі шмат ад каго з беларускіх крытыкаў. Крывуля бег надта хутка і паспець за яго ідэямі было складана, але нават у 2010 годзе было зразумела, што «Миллиард желтых птиц» — вельмі таленавітая праца: тут ёсць неверагодна прыгожыя мелодыі і такія крутыя аранжыроўкі, што нават тэкставыя дзівацтвы падаваліся натуральнай часткай гэтага псіхадэлічнага падарожжа ў чароўны свет будучыні сучаснай поп-музыкі.

Абавязкова паслухайце «Миллиард желтых птиц», бо гэта адзін з галоўных поп-альбомаў у беларускай музыцы: сапраўдны шэдэўр, які стварыў адзін чалавек.

http://www.experty.by/content/mokh-milliard-zheltykh-ptits-audio

Пра гэты альбом варта было б напісаць хаця б з-за песні «Умываю руки» — змрочнага, філасофскага рэгі пра нашу рэчаіснасць і спробы жыць па-за сістэмай. Гэта шыкоўная кампазіцыя, якую варта паслухаць кожнаму перад тым, як пісаць чарговы камент у сацсетках. Але гэта далёка не адзіная крутая песня на альбоме «Механизм».

Гэты запіс гурта Аддис-Абеба вельмі розны па настроі: тут ёсць наркаманская боса-нова «Растаман», хуліганскі даб «Собака», кранальная лірыка «Детка» — музыка на любы густ, для кожнага слухача, няхай нават не вялікага аматара рэгі. У гэтым і свойасаблівасць Аддис-Абебы: гэта пазажанравы гурт, які проста рабіў якасную, прыгожую музыку.

Некаторыя трэкі на гэтым альбоме існавалі і дагэтуль і былі перааранжаваныя і перазапісаныя — нібы зажылі новым жыццём і зайгралі новымі фарбамі. У выніку «Механизм» — наймацнейшы альбом у дыскаграфіі галоўнага рэгі-гурта Беларусі: складанка вельмі прыгожых і сакавітых песен для ўсіх нас.

Паспрабуйце слухаць яго часткамі і ўлічваючы настрой. Калі весела, то вось вам гарэзлівы саксафон, калі сумна — панурая рытм-секцыя, калі ўвогуле накрывае і немагчыма з гэтым жыць, галоўны пацыфісцкі гімн — «Умываю руки». «В спорах рождается истина — думают лишь дураки. Ведь главная истина — это любовь, а много ли споров в любви?»

https://www.youtube.com/watch?v=9SZXZ3Jujeo

Даўно хацеў вам расказаць пра цудоўны беларускі гурт «Союз» — і вось, нарзшце, ёсць цудоўная нагода: хлопцы выдалі новы альбом «Сила ветра». Гэта вельмі прыгожая музыка, якую трэба слухаць вельмі ўважліва і лавіць настрой.

«Союз» існуе ўжо даволі даўно: хлопцы супрацоўнічалі з лэйблам Masterskaya Івана Дорна, выпусцілі два выдатных альбома і, праз паўзу, запісалі трэці — натхнёны чароўнымі бразільскімі музыкамі мінулага стагоддзя. Я вельмі люблю лацінаамерыканкую поп-музыку таго часу, таму гэты альбом адразу запісаў у галоўныя рэлізы 2022.

Так, асноўная крыніца натхнення тут — бразільскія музыкі 70-х: летуценныя, крыху меланхалічныя мелодыі з крыху нязвыклай для усходнееўрапейскага слухача мелодыкай і вайбам. Тут шмат джазу, складаных момантаў, якія, магчыма, не адразу заўважыш, але калі ўжо расслухаў, дык атрымаеш яшчэ больш задавальнення. Але агульнае ўражанне ад «Силы ветра» — гэта непасрэднасць, з якой хлопцы ствараюць свой музычны свет.

Зараз «Союз» на тым узроўні, калі кампазіцыі гурта трапляюць у тэматычныя падборкі Bandcamp, а ў Instagram да хлопцаў можа прыйсці Tyler The Creator і напісаць, якую крутую музыку яны робяць. Я спадзяюся, што альбом «Сила ветра» — гэта пачатак новай, цікавай гісторыі ў беларускай музыцы. Паслухайце абавязкова!

https://gruppasoyuz.bandcamp.com/

У мяне заўсёды былі даволі складаныя адносіны з творчасцю гурта Neuro Dubel. Бывае так, што ну вось зусім не твой гурт і ты не можаш з гэтым нічога зрабіць. Па той жа прычыне я аднойчы пайшоў з канцэрта Foo Fighters праз тры песні. Пры гэтым я цалкам разумею, чаму «дзюбелей» так любяць і чаму гэты гурт настолькі важны для беларускай рок-музыкі.

Але ёсць цудоўнае выключэнне — гэта альбом «Ромашка»: шалёны diy, абсурдная эклектыка, жывая энэргія. Вельмі люблю гэты запіс і часта да яго звяртаюся, бо менавіта ў ім, на мой погляд, ёсць шчырая і непасрэдная, жорсткая і па-дзіцячаму першародная эмоцыя.

Я разумею, што гэта не самы папулярны выбар, але для мяне і галоўны хіт Neuro Dubel — песня «Отобью голову»: дзіўная плынь свядомасць, брутальная і пяшчотная адначасова: калі табе хочацца адначасова і плакаць, і рагатаць. «Перекосоёбилася жизнь» — гэта фраза, якая цудоўна апісвае эмацыйны стан чалавека, калі ўсё пайшло некуды не туды.

«Ромашка» — вельмі шчыры запіс, у якім адразу чуваць сапраўдных людзей: са сваімі бзікамі, са сваёй энэргетыкай і харызмай. Паслухайце яго ўважліва: праз гэтую «хатнюю» атмасферу прабіваецца зусім іншы маштаб.

Ромашка
Нейро дюбель

Deezer Apple Spotify YouTube YouTube Music Yandex TIDAL SoundCloud

Я абяцаў, што аднойчы яшчэ вярнуся да тэмы гарадзенскага андэграўнда. Гэтым разам хачу расказаць вам пра два выдатныя гурты «Демонтаж характера» і Earworm— праекты, які нарадзіўся недзе ў гаражным кааператыве Гародні і, на жаль, там жа памёрлі.

У гэтых праектаў ёсць шмат агульнага: яны цалкам адмовіліся ад стандартнай структуры кампазіцыі, шмат эксперыментавалі з формай і саўндам і нават мелі агульных удзельнікаў. Але «Демонтаж характера» усё ж больш падыходзіць пад вызначэнне «рок-музыка», хоць і цалкам эксперыментальная. А Earworm больш пра гітарны нойз і псіхадэліку.

У гурта «Демонтаж характера» я раю паслухаць міні-альбом «Конец разговора» — вельмі цікавы матэрыял, у якім нейкім дзіўным чынам спалучаюцца гаражная гітара, віяланчэль і абстрактныя тэксты пра «Курочку-жук». Гэта не тая рок-музыка, якую мы прызвычаіліся ўспрымаць па формуле «куплет-прыпеў»: тут больш складаная форма, больш эксперыментаў з гучаннем — ты проста разумееш, наколькі самім музыкам цікава граць гэты матэрыял разам. https://demontazh.bandcamp.com/album/-

А вось у Earworm абавязкова паслухайце альбом Amber, які выйшаў у 2014 годзе. Шчыра кажучы, я не вельмі люблю, калі гітарную музыку аздабляе струнная секцыя, але тут віяланчэль гучыць проста фантастычна. Сапраўдны андэграўдны шэдэўр! https://earworm.bandcamp.com/album/amber

Хлопцы з гурта Relikt прайшлі складаны эвалюцыйны шлях ад гранжавай тусоўкі і кавераў на Alice in chains да беларускамоўнага пост-металу з фальклорным ухілам. Гэта даволі цікавы прыклад беларускага гурта, які не толькі не знік за больш чым дваццаць год існавання, але і пераўтварыўся ў аднаго з лідараў сцэны.

Сёння я прапаную вам паслухаць альбом «Дрэва жыцця» — яскравы і магутны, цалкам заснаваны на фальклорным матэрыяле. Мне падабаецца, як хлопцы папрацавалі з аўтэнтычнымі песнямі, бо яны быццам гучаць блізка да першакрыніцы, але пры гэтым аздобленыя фантастычнымі аранжыроўкамі: іх можна слухаць як самастойныя, аўтарскія творы — так якасна і прыгожа гэта ўсё перапрацавана. Дарэчы, навуковымі кансультантамі рэлізу выступілі гісторык, даследчыца традыцыйнай культуры Алена Ляшкевіч і этнограф, спецыялістка ў этнічным спеўным выкананні Ірына Мазюк.

Relikt вельмі якасна папрацавалі з гучаннем гэтага альбома. Ён запісваўся і зводзіўся на легендарнай кансолі SSL 4000 з лос-анджэлескай студыі кампаніі Yamaha, з якой працавалі Motorhead, Стыві Уандэр, Чэт Аткінс ды іншыя зоркі. А яшчэ тут можна пачуць мноства рэдкіх, незвычайных для рок-музыкі этнічных інструментаў: глюкафон ручной работы з нестандартным строем, беларускія дудкі, ксілафон, баян.

Карацей, альбом «Дрэва жыцця» — гэта вельмі крутая праца, ад якой вы атрымаеце сапраўдную асалоду!

https://soundcloud.com/relikt_belarus/sets/dreva-zyccia

Я атрымаў сапраўдную асалоду, калі слухаў гэты альбом. Ён настолькі трапіў у настрой, што затрымаўся ў навушніках на месяц а то і больш. Я і без гэтага вельмі любіў «Краму», але «Зацьменны блюз» стаў сапраўдным упрыгожванем дыскаграфіі гурта.

«Крама» — гэта прыклад звышпрафесійнага калектыву, дзе кожная дэталь на сваім месцы. Але гэта і жывы арганізм, бо прафесіяналізм без эмоцыі пераўтвараецца ў нешта нерухомае — балванку, якая існуе выключна як прыклад добрасумленнай працы. Тут іншае: кожна песня — шчырая размова з сябрам пра важныя рэчы. У іх — душа.

Альбом «Белая вада» стаў для мяне расчараваннем, бо там гэтая душа нібы некуды знікла. Песні сталі выпусташанымі, саўнд — вельмі правільным. Слухаеш і не разумееш, навошта. «Зацьменны блюз» зусім іншы. Гэта класічная «Крама»: шчырая размова, пранізлівыя тэксты і цёплая музыка. Ад яе не чакаеш нейкіх сюрпрызаў ці надзвычайна тэхнічнага выканання: блюз — гэта душа. І тут душа лірычнага героя, душа творцы цалкам раскрываецца перад слухачом.

«Крама» мусіла збіраць у Беларусі вялікія пляцоўкі і ладзіць юбілейныя канцэрты на арэнах. Гэта гурт, які могуць слухаць і нашыя бацькі і мы з вамі, бо ён існуе па-за часам. Спадзяюся, мы яшчэ трапім на гэты вялікі канцэрт генералаў айчыннага року.

https://www.youtube.com/watch?v=2QKfzNhsQh0&list=OLAK5uy_lNQfMKvFCAhu7rjPkQYioUTHE93X5rUYQ