O N A M.

Oh, mening ortimdan ovvora onam.
M.Yusuf.

Turfa tashvishlardan charchagan onda,
Zulmatlarga choʻmib ketgaydir olam.
Ushbu dam gʻaribgina koʻnglim toʻrida,
Mehr degan nurini yoqolgan - onam.

Gʻanimlar qadamim yurganda poylab,
Doʻstning xiyonati qilarkan alam.
Yongan yuragimga jonini joylab,
Barchasiga taskin berolgan - onam.

Hayot yoʻllarida qoqilsam nogoh,
Qiyo boqmay ketsa hattoki sanam.
Barcha ofatlarni bilgandek evoh ,
Ortimdan duoga qoʻl ochgan - onam.

Qahraton qaridan sogʻ- omon oʻtib,
Ifor sochib takror kelganda koʻklam.
Kelin qoʻlidan choy ichmoqni kutib,
Oʻy surgancha oʻzni ovutgan - onam.

Sen uchun ne qildim oʻzimdan ortib,
Ermak boʻldi hamisha qogʻoz va qalam.
Yigʻlasam koʻzimdan yoshimni artib,
Hasrat toʻla qalbi qon boʻlgan - onam.

Yuzim kulib turar, koʻngilda xijil,
Bariga koʻnikib yasharkan odam.
Ammo matonatga ketganida zil,
Koʻksin qalqon qilib berolgan - onam.

Dardlarim aritdim she'r bilan doim,
Tashlamadim bir bora sen tomon qadam.
Boʻlsa ham kun kelib qiyomat qoyim,
- Jon bolam deb bagʻriga bosguvchi - onam.

✍ Akbar Jonuzoqov.
Tarix va yuridik fakulteti talabasi.