صدای ناله‌اش، جمعیت را به گریه انداخته‌بود.
تا همین جمعه‌ٔ قبل، پیامبر برای خطبه خواندن به او تكیه می‌دادند.
حالا اما برای رسول خدا منبر ساخته بودند.
ستون چوبی مسجد مدینه، طاقت دوری حجت خدا را نداشت. صدای ناله‌اش هر لحظه بیشتر می‌شد! پیامبر رحمت صلی الله علیه وآله از منبر جدید پایین آمدند؛ سراغ تكیه‌گاه قدیمی‌‌ خویش رفتند؛ در آغوشش گرفتند؛
نوازشش کردند؛
ستون حنّانه آرام شد.
پیامبر به منبر جدید برگشته رو به مردم فرمودند:
«حتی این چوب خشک هم دلش برای من پر می‌کشد؛ حتی این ستون هم از دوری پیامبرش غصه‌دار می‌شود؛ ولی انگار برای بعضی از شما، دوری و نزدیكی من فرقی ندارد! اگر این ستون را در آغوش نمی‌گرفتم، تا قیام قیامت ناله می‌كرد!»

📚 بحارالأنوار ج‏17، ص 326.

____

مولا جان!
می‌بینید!
روزگارمان را عفونت گرفته از
تعفن حرف ها و ادعاها‌!
و از توهم زیستن
در تقویم‌های مُردگی!
با کابوسهای مست روزمرگی در
روزهای چرک و کثیفِ معصیت؛
..‌‌.‌‌ و در میان این عصر تهوع حیوان وار،
کاش یک بار
فقط یک بار به اندازهٔ #ستون_حنانه......
بگذریم!

✅ دلتنگ و بیقرار #امام_زمان بودن نشانه ایمان است!

#شهادت_رسولخدا
@borrhan