« بساط عاشقی رو داری فقط نمیدونی کجا پهنش کنی… »

حوا خانم هم رفت. بقول فرهاد یروان: «حواخانم عزیزِ عزیزم»
بیشتر از صدبار فیلم رو دیدم، نقش حواخانم بدون زری خوشکام، با هیچ بازیگر دیگه‌ای صاحب این لحن و بیان منحصربفرد نمی‌شد.

« بذار اون پرنده باشم که با تن زخمی اثیره … »

یه تار مو باقی مونده تا همه‌ی ابعاد زندگیم از هم فرو بپاشه، یعنی یکی بهم بگه تو از هم می‌پاشم.

کاش با یکی ازدواج کنم مثل شیوا، امن، راحت، پایه.

از تیر آه مظلوم ظالم امان نیابد
پیش از نشانه خیزد از دل فغان کمان را

#صائب_تبریزی

جهان را به ما سخت کردی، بعید است
‏خداوندِ ما بر تو آسان بگیرد...

‏⁧ #محمدرضا_طاهری⁩

حافظ چی گفته بود؟! آها:
« خوش باش که ظالم نبرد بار به منزل »

خلاصه « دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت
دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور » :)))

آبِ اجل که هست گلوگیرِ خاص و عام
بر حلق و بر دهانِ شما نیز بگذرد

• سیف فرغانی

یه اهنگی که فقط توو اپل موزیک هست - و ما اپل‌موزیک نداریم - رو چجوری میتونم داشته باشم؟! 🫠

واقعا ممبرام :))) >>>>>>>

ادمین محترم کانال کافه پاراگراف از اونجایی که مطمئنم اینجا هستی و این متن رو میخونی خواستم بهت بگم توی تلگرام مدت‌هاست که یه گزینه‌ای به نام « فوروارد » به وجود اومده، ازش استفاده کن :))))

[آخر قصه می‌رسیم بهم
من به پایان شاد معتقدم!]

-حامد ابراهیم‌پور

امیر لطفی قصه‌ها ناتموم نمی‌مونن، نمی‌دونم، شاید هنوز وقت خداحافظی نرسیده.

سالی که رادیو عراق حتمی ش کرد که راکت میزنه و از کارخونجات تا هفت تومنی ها تا فنس نیرو هوایی رو صافِ صاف میکنه، دوتا خونه موندن و اثاث جمع نکردن:
یکی حبیب آزما که گفت: نمیرُمبه؛ یکی حسین اُسالی که گفته بودن نمیمونه.
دکترای بیمارستان اُختیف کمیسیون کرده بودند و گفته بودند “فوقش شیش ماه” و حسین دست از مبارزه کشیده بود.
راکت، جاش فرود نیمد. نصفی که ساعت سه نصف شب تو جلالیه مُردن، کارگرای کارخونجات و بچه هاشون بودن.
کمیسیون هم خطا داشت، چون سی و شش سال بعد، خبر رُمبیدن متروپل رو  حسین اُسالی به مو داد. صد و پنجاه متری متروپل، کنار گاریِ رانی و رِدبولش ایستاده بوده و تمام ماجرا را دیده بود.
گفت، سه دقیقه قبل توش بودم. بشکه مو آب کردم. سه دقیقه احسانو!
گفتم:حسین آیا تو یه روز میمیری هم؟؟
ساکت شد. نایاب ترین غمگینترین وحشی ترین حالت حسین اُسالی، ساکتیشه.
آن جمله که از سوادش میزد بالا را اینجا گفت. گفت: کم نه! گفت: مُرده ها مرگشون میذارن رو کولِ زنده ها و میرن. میّت فهم نداره که. درد نداره که. کارش سخت نیس که.
خوب نگاه کردم. از شصت و چهار تا حالا را نگاه کردم… دیدم حسین توی همه روایت ها مُرده واقعا.
زنش که نهادش رفت
سر چتربازی که زندگی ش رفت.
تو قمار که گالانتِ معروفِ خسروشاهی رو برد، ولی برنداشت و از خونه درویشی زد در.
کُکاش اصغر که خواست ببرد پیش خودش بلژیک، نگفت ها و نرفت.
بوشهر را که ول کرد رفت.

گفتم الان کجا بساط میکنی؟
گفت:تو مبارزه م. شبا بیرونم با مردم.
گفتم: مبااارزززه؟! در بیو لاجون! تو تا مستراح سه بار دیوار میگیری میری. لهت میکنن!
گفت: کو پس؟چرا نمیکُنن؟

آخ از اینجای تلفن. آخ از کم و وحشی حرف زدنای حسین اُسالی.
آخ از گُه مزگیِ مرگ که اهمیتش را نزد نکبت زندگی از دست داده باشد.
گفتم: حسین ده تا باسکت ردبول به حساب مو بده مردم، هر کدوم که خسته و تشنه س.
گفت: چه عادتای زشتی توت پیدا شده احسانو. ای راه پله و پنجره خونه ت نیس که یکی بگیری بیاد جات بشوردش، مدرسه بچه ت نیس که یکی بگیری جات ببردش. گُه تو پولت که جات میره همه جا.
و
غمدار گفت: آدمِ تخم ندار! کسی نایب الزیاره ی کسی نیست روبرو باتوم.
و
آخ از لودرِ تو کلماتِ حسین اُسالی.

دومین سالگرد متروپل آبادان

طامات
@taamat1