سردار لطفعلی پاکباز امروز با معرفی ایشان توسط سردار رضایی فرمانده مرزبانی ناجا بعنوان فرمانده مرزبانی استان خوزستان منصوب و معرفی شد و قرار است به زودی بجای ایشان فرزند لایق دیار سرفیروزآباد سرهنگ یحیی الهی بعنوان فرمانده مرزبانی استان کرمانشاه معرفی شوند.

─┅─═इई 🍃💐🍃ईइ═─┅─
🏞 کانال #دوستان_بهمرد
🌈 @Behmard60042
─┅─═इई 🍃💐🍃ईइ═─┅─

#ارسالی محسن قهرمانی
🌈 @Behmard60042
برترین تک تیراندازان تاریخ👇👇

#1-عبدالرسول زرین(معروف به گردان یک نفره)،ایران:700 شلیک منجر به مرگ

2-فئودور اخلوپکف،روسیه:429 شلیک منجربه مرگ

3-واسیلی زایتسف،روسیه:400 شلیک منجربه مرگ

4-لودمیلا،اوکراین:309 شلیک منجربه مرگ

5-اسکات کایل،ایالات متحده:160 شلیک منجربه مرگ 👇👇👇

گنجینه ی بیستون
آهنگ کلام از زنده یاد استاد اسماعیل خان
مسقدی
ترانه سرا ..زنده یاد محمدرضا فتاحی
خوانندگی و تنظیم برای گروه از بهرنگ جباریان
صدابرداری و میکس..امیرجباریان

#جان_عشاق
ارسالی #منوچهر

🏞 کانال #دوستان_بهمرد
🌈 @Behmard60042

#ناصر_ڕزازی
#آخ_لیل_و_داخ_لیل

ارسالی #فرشاد_مرادی

─┅─═इई 🍃💐🍃ईइ═─┅─
🏞 کانال #دوستان_بهمرد
🌈 @Behmard60042
─┅─═इई 🍃💐🍃ईइ═─┅─

ئورگیردانن ( دوبله ) لکی
عصر یخبندان
اَره آیلیل نازارمان 😍👌

لکی وِتن نیشان آیلیَلمان بَیمن🌺

حاصل زَمت #رضا_کرمی #محسن_گراوند #رضا_نوریانی #رضا_دوستی‌پور

─┅─═इई 🍃💐🍃ईइ═─┅─
🏞 کانال #دوستان_بهمرد
🌈 @Behmard60042
─┅─═इई 🍃💐🍃ईइ═─┅─

#سیاوش_قمیشی

خیلی وقته که دلم ♡
برای تو تنگ شده

🏞 کانال #دوستان_بهمرد
🌈 @Behmard60042

بیایید هیچگاه با واژه
#مهربانی
بیگانه نباشیم 🙏🙏

شبتان پر از آرامش 🙏🌺

─┅─═इई 🍃💐🍃ईइ═─┅─
🏞 کانال #دوستان_بهمرد
🌈 @Behmard60042
─┅─═इई 🍃💐🍃ईइ═─┅─

۲۵مِ اردیبهشت
روز بزرگداشت ابرمرد پارسی گو
حکیم ابوالقاسم فردوسی
انوشه روان
را گرامی میداریم 🌸🌺

جایگاه روح پاکش
سرزمین جاوید بادا 🙏🌺

─┅─═इई 🍃💐🍃ईइ═─┅─
🏞 کانال #دوستان_بهمرد
🌈 @Behmard60042
─┅─═इई 🍃💐🍃ईइ═─┅─

زندگی نامه فردوسی : «حکیم ابوالقاسم فردوسی» در سال ۳۲۹ هجری در روستای طابران«طبران» طوس به دنیا آمد. پدرش از دهقانان طوس بود که ثروت و موقعیت قابل‌توجهی داشت. فردوسی در جوانی با درآمدی که از املاک پدرش به دست می‌آورد، به کسی محتاج نبود؛ اما به‌تدریج، آن اموال را از دست داد و به تهیدستی گرفتار شد.
وی از همان زمان که به کسب علم و دانش می‌پرداخت، به خواندن داستان هم علاقه‌مند شد و به تاریخ و اطلاعات مربوط به گذشته ایران عشق می‌ورزید. همین علاقه به داستانهای کهن بود که او را به فکر انداخت تا شاهنامه را به نظم درآورد. چنان‌که از گفته خود او برمی‌آید، مدت‌ها در جستجوی این کتاب بوده و پس از یافتن نسخه اصلی داستانهای شاهنامه، نزدیک به سی سال از بهترین ایام زندگی خود را وقف این کار کرده است. او دراین‌باره می¬گويد:

بسی رنج بردم بدین سال سی
عجم زنده کردم بدین پارسی
پی افکندم از نظم کاخی بلند
که از باد و باران نیابد گزند
بناهای آباد گردد خراب
ز باران و از تابش آفتاب

فردوسی در سال ۳۷۰ یا ۳۷۱، به نظم درآوردن شاهنامه را آغاز کرد و در اوایل این کار، هم خود او ثروت و دارایی قابل‌توجهی داشت و هم برخی از بزرگان خراسان که به تاریخ باستان ایران علاقه داشتند، او را یاری می‌کردند. ولی به‌مرورزمان و پس از گذشت سال‌ها، درحالی‌که فردوسی بیشتر شاهنامه را سروده بود، دچار فقر و تنگدستی شد.
اَلا ای برآورده چرخ بلند
چه داری به پیری مرا مستمند
چو بودم جوان برترم داشتی
به پیری مرا خوار بگذاشتی
به‌جای عنانم عصا داد سال
پراکنده شد مال و برگشت حال
فردوسی نیز مانند بابک سعی در بازگشت آیین زرتشت و زبان پارسی به ایران داشت. با این تفاوت که فردوسی قصد داشت با قلمش به مردم یادآوری کند که چه بودند و حال چه شدند. او توانست با قلم و سرشت زیبای خود، زبان پارسی را به مردم بازگرداند، اما به دلیل برخی از شعرهایش، مورد خشم خلیفه وقت قرار گرفت. فردوسی و بابک تلاش بسیاری کردند تا به ایرانیان، هویت راستینشان را یادآور شوند. فردوسی تا حدودی موفق بود و توانست با شاهنامه، زبان پارسی را به ایران‌زمین بازگرداند، ولی بابک نتوانست به هدفش برسد.
برخلاف آنچه مشهور است، فردوسی سرودن شاهنامه را تنها به دلیل علاقه شخصی و حتی سال‌ها قبل از آن‌که سلطان محمود به سلطنت برسد، آغاز کرد؛ اما چون در طی این کار، به‌تدریج ثروت و جوانی را از دست داد، به فکر افتاد که آن را به نام پادشاه بزرگی درآورد و با این تصور که سلطان محمود، قدر او را خواهد شناخت، شاهنامه را به نام او کرد و راه غزنین را در پیش گرفت. اما سلطان محمود که بیش از تاریخ و داستانهای پهلوانی، به اشعار ستایش‌آمیز شاعران علاقه داشت، قدر سخن فردوسی را ندانست و او را چنانکه شایسته‌اش بود، تشویق نکرد.
علت اینکه شاهنامه موردپسند سلطان محمود واقع نشد، درست معلوم نیست. برخی گفته‌اند که به سبب بدگویی حسودان، فردوسی نزد سلطان محمود به بی‌دینی متهم شد. در حقیقت، ایمان فردوسی به شیعه- که سلطان محمود آن را قبول نداشت- هم به این موضوع اضافه شد و ازاین‌رو، سلطان به او بی‌اعتنایی کرد.
برخی از شاعران دربار سلطان محمود نسبت به فردوسی حسادت ورزیده و داستانهای شاهنامه و پهلوانان قدیم ایران را در نظر سلطان محمود، پست و ناچیز جلوه داده بودند. به‌هرحال، سلطان محمود، شاهنامه را بی‌ارزش دانست و از رستم به زشتی یادکرد و بر فردوسی خشمگین شد و گفت :
«شاهنامه خود هیچ نیست، مگر حدیث رستم؛ و اندر سپاه من، هزار مرد چون رستم هست».
فردوسی از این بی‌اعتنایی سلطان محمود برآشفت و چندین بیت در هجو سلطان محمود گفت و سپس از ترس مجازات، غزنین را ترک کرد و مدتی در شهرهای هرات، ری و طبرستان متواری بود و از شهری به شهر دیگر می‌رفت، تا آنکه سرانجام در زادگاه خود «طوس» درگذشت. فردوسی را در شهر «طوس» و در باغی که متعلق به خودش بود، به خاک سپردند.
در تاریخ آمده است که چند سال بعد، سلطان محمود از رفتاری که با آن شاعر آزاده کرده بود، پشیمان شد و به فکر جبران گذشته افتاد و فرمان داد تا ثروت فراوانی را برای او از غزنین به طوس بفرستند و از او دلجویی کنند. اما روزی که هدیه سلطان را از غزنین به طوس می‌آوردند، جنازه شاعر را از طوس بیرون می‌بردند. از فردوسی تنها یک دختر به‌جامانده بود که او نیز هدیه سلطان محمود را نپذیرفت.
جنازه فردوسی اجازه دفن در گورستان مسلمانان را نیافت. منابع مختلف، علت دفن نشدن او در گورستان مسلمانان را مخالفت یکی از دانشمندان متعصب طوس دانسته‌اند.

شاهنامه نه‌تنها بزرگ‌ترین و پرمایه‌ترین مجموعه شعر به‌جامانده از عهد سامانی و غزنوی است، بلکه مهم‌ترین سند عظمت زبان فارسی و بارزترین مظهر شکوه و رونق فرهنگ و تمدن ایران باستان و خزانه لغت و گنجینه ادبـیات فارسی به شمار می‌رود.
فردوسی طبع لطیفی داشت، سخنش از طعنه، هجو، دروغ و چاپلوسی به دور بود و تا جایی که می‌توانست از به کار بردن کلمه‌های غیراخلاقی خودداری می‌کرد. او در وطن‌دوستی، سری پرشور داشت؛ ازاین‌رو، به داستانهای کهن و تاریخ و سنن قدیم عشق می‌ورزید و از تورانیان و رومیان و اعراب - به دلیل صدماتی که بر ایران وارد آورده بودند - نفرت داشت.

از زمان دفن فردوسی، آرامگاه او چندین بار ویران شد. در سال ۱۳۰۲ قمری به دستور «میرزا عبدالوهاب خان شیرازی»، والی خراسان، محل آرامگاه را تعیین کردند و ساختمانی آجری در آنجا ساختند. پس از تخریب تدریجی این ساختمان، انجمن آثار ملی به اصرار رئیس و نایب‌رئیسش، «محمدعلی فروغی» و «سید حسن تقی‌زاده»، متولی تجدید بنای آرامگاه فردوسی شد و با جمع‌آوری هزینه این کار از مردم (بدون استفاده از بودجه دولتی) که از ۱۳۰۴ هجری شمسی شروع شد، آرامگاهی ساختند که در سال ۱۳۱۳ افتتاح گردید. این آرامگاه به علت نشست ، در سال ۱۳۴۳ دوباره تخریب و تا سال ۱۳۴۷ بازسازی شد.