در نهایت به یک جایی می‌رسی که غرورت اجازه نمی‌دهد حرف بزنی، شانه بخواهی و درد دل کنی و کمک بگیری و به دنبال التیام باشی.
غرور، زهر کشنده‌ای‌ست برای روان و احساسات آدم‌ها. غرور به تو می‌گوید که قوی باشی، وقتی به نهایت بی‌پناهی رسیده‌ای و لبخند بزنی، وقتی که بغض، راه گلوی تو را بسته.
غرور به تو می‌گوید تو به هیچ‌کس، هیچ نیازی نداری! در حالی که بند بند وجودت از شدت تنهایی و اندوه، یخ بسته و روانت برای تعامل و ادراکی متقابل، تقلا می‌کند.
در نهایت روزی، خودت را در زمستان سهمگین غرورت، تنها و بی‌پناه پیدا می‌کنی، در حالی که بغضی هزارساله روی جانت سنگینی می‌کند و تو گریستن را از یاد برده‌ای، همه را از دست داده‌ای و هر آنچه بوده را باخته‌ای.

#نرگس_صرافیان_طوفان‌
@Babiehsas

رها کن ؛
هر آنچه که فکرِ خواستنش، زمین گیرت می کند .
این وابستگی های بی ثمر ؛
به بغضِ کهنه‌ای می مانَد بیخ گلو ، که تا رها نشود ؛ آرامشِ دنیایِ تو بر نخواهد گشت .
رهایش که کردی ؛ اشک می ریزی ، عذاب می کشی و تمامِ حسرت و ترس هایِ ته گرفته ات به یک باره از چشمانت بیرون می ریزد .
تا جایی که سبُک می شوی و به نقطه‌ی پذیرش و بی تفاوتیِ محض می رسی .
جایی که دیگر ، نه دلیلی هست برایِ ترسیدن ، نه حسرتی برایِ خوردن ، نه چیزی برایِ از دست دادن ،
گذشته و نداشته هایت را فراموش می کنی و دل می دهی به اتفاقاتِ خوبِ پیشِ رو .
بعضی رها کردن ها ، فقط تصورشان ترسناک است !

#نرگس_صرافیان_طوفان

@Babiehsas✍❄️