ولی آدّم داریم تا آدم.

امشب بعد مدت ها درآمد خودم و داشتم و این خوشحالم میکنه.

بعضی‌ها هم رو مخت می‌رن چون صرفا از اون ری‌اکشنی که بهشون نشون می‌دی خوششون میاد. اینجوریه که با خودشون می‌گن “من چقد قدرت دارم که تونستم یکی رو عصبی کنم”. به یه زبون ساده‌تر بخوام بگم؛ کمبود توجه!

امروز تمایل دارم با کیلو،کیلو بستنی یخی توی کوچه ها راه برم و به همه بستنی بدم.

ببخشیدا ولی یک جوری رفتار نکنید که با رفتارتون گند بزنید به شب بقیه.

زندگی را،به عادت تقلید می کنند یا به عشق.
•مست عشق

حتی فکر کردن به اینکه تا چند ساعت دیگه میرسم شیراز، روحم و جلا میده.

به خودت مغرور شدن،آغاز هیچ شدنِ.

غذا خوردن توی ماشین و به شدت می پسندم.

قدردانی، نشانهٔ شعورِ بالاست و قدردانیِ شما از خودِ خسته و زخمی‌تون، شاید بالاترین درجه از این نوع شعوره.

یک جوری آفتاب داره میزنه پَسِ کَلم که انگار نه انگار تا چند ساعت قبل داشته بارون می امده.

این حالم،شروع یک سرما خوردگی بی پایانه .

با اون کسایی که گوشه های ناخونشون زخمه دوست بشید اونا خیلی تنهان.

از آدم‌هایی‌ که دوست نداری بهشون تبدیل بشی فاصله بگیر.

کاج داخل بیمارستانمان شاید صدساله باشد، بزرگ و باشکوه. یکی از شاخه‌های بالای درخت زرد شده بود. باغبان آوردیم و گفت: آب کافی به درخت نرسیده، باید دور درخت را گود کنید و مرتب آبش بدهید.
این درخت با باور به اینکه با این شکوه و عظمتش، خودش آب را خواهد یافت، کمترین آبیاری و توجه را گرفته بود و داشت کنار آب و جلوی چشم همه‌ی آنهایی که تحسینش می‌کردند، خشک می‌شد.
همینطورند آدمهای قوی؛ کنار آب و پیش عزیزانشان، خشک می‌شوند و تنها وقتی می‌افتند، صدای سقوطشان سرها را با تعجب به سمتشان بر می‌گرداند.

روح الله صدیق

طوفانِ درونم داره قورتم میده.

فقط اینو بدون که آدم نمی‌شینه پیش خودش از آدمِ درست زندگیش دفاع کنه و خودشو قانع کنه که طرف آدم بدی نیست. این برای وقتیه که یه آدم واقعا سمی تو زندگیت جا خوش کرده باشه.

یک جاهایی هم بزرگ ترین دستاوردت فقط و فقط دووم اوردنه.