Сен мендегі барым ең.…

00:16
❤️🔥

Сенерсің бәлкім, сенбессің мүмкін, сірә, да,
Сезбеген жүрек сезімнің сырын ұға ма.
Сезімін келіп білдірсе саған жас жігіт,
Жүректі құшқан "Махаббат" жайлы сұрама.

Сен келіп сұра құс болып ұшқан қандай деп,
Коңырды-салқын желдерді сүйген маңдай кеп.
Қонатын кезде шалқардай көлге аққу боп,
Ұшатын кезде бүркіттей қанат қақтым дер.

Сен келип сұра қандай деп мұхит тереңі,
Түк болмас тіпті "Мариананың" беделі.
Шағала келіп сүйгенде жаймен бетінен.
Құшағын жайып толқындар ляззат кешеді.

Сен сұрап көрші қандай деп жазық кең дала,
Тұяғы аттың тебілер кезде тең ғана.
Еңкейіп күні батқанда батыс белдеуден.
Қызарып беті ұялған сынды қыз бала.

Қандай деп түңгі тыныштық сұра тағы да,
Қағаз бен қалам ұстатқан "Аллам" бағыма.
Жұлдыздың жаймен жымиған сәтін көргенде,
Көк сия келіп жазады парақ ағына.
27.09.2020
Жарас Хожахметов.

Ребят я скажу вам такое откровение:

Хотите жить осознанно и насыщенно?

Научитесть жрать и срать без телефона!!!

Это важный физиологический процесс в жизни - а вы в это время отвлекаете мозга!!!

Не поступайте так)🫶🏼

Сүйгені үшін Төлегенге оқ атқан,
Бекежандай бола алмадың амал не?

Жаным менің, ұмытпадым сені деп,
Хат жазыпсың қайта саған келем деп

Менің нәзік көңілім үрпек еді,
Бүгін одан ерекше бұлт өреді

Абайдың Тоғжанындай лайық болған,
Еділ болсаң, қасыңда Жайық болам

Міндімде жалғыздықтың қайығына,
Кете бардым жалғызым Жайығыма

Мен егіліп жылағанда,
Неге тұрдың үндемей?
Сұрақ қойсам жауабы жоқ,
Жаныңда бекер жүргемдей

Бірімізден-біріміз құтылмайсыз қашсақ та қай далаға
Бізден басқа тірлік жоқ айдалада

Қанша жерден тәкаппарлық билесе де,
Сағынышпен арпалысқан осы жай

Саған да енді кезіксін жинақы жан,
Махаббаты, сөздері есептеулі

Людей не ранят пули,
Осколки от стекла,
Занозы в старом стуле, И даже не игла,
Их ранит слово «поздно»,
Разорванный портрет,
Листок прощений слёзных-
И ничего в отвеТ, их ранит безразличье
От тех, кто так любим,
Их ранит безгранично
Продолжить жить одним,
Их ранит даже проза,
Печальные стихи,
Несбывшиеся грёзы,
Короткие гудки,
Когда их оттолкнули, И сбросили на низ,
Людей не ранят пули,
Их очень ранит жизнь.
У. Парфёнова

Обида ранит только раз,
Но сами мы из часа в час
Обиду делаем сильней
Воспоминанием о ней.
Расскажем всем своим друзьям,
Уснуть не можем по ночам,
Перебирая всё подряд - И жест обидчика и взгляд.
И вновь по нервам бьют слова, И боль не меньше, чем была...
Обида ранит только раз,
Она не мучила бы нас,
Когда б мы сами эту боль
Не волочили за собой.

Молчание и вправду рушит судьбы
Молчание, и вправду, рушит судьбы.
Мы сами виноваты часто в том,
Что сгоряча у основанья рубим
Все, что могли спасти своим трудом.
Мы не звоним, не пишем от обиды,
Но сердце "не на месте" и душа.
И, вроде бы, давно все позабыто,
Но ждем, что кто-то должен сделать шаг
А этот "кто-то" так же ждет и верит,
(Не понимая, в чем его вина),
Что позвоните, постучитесь в двери, И скажете: "Закончена "война!" И так проходят дни, недели годы.
Мы ждем того, чего и ждут от нас.
"Упертость" человеческой породы
С минутой каждой уменьшает шанс
Надежды на спасенье отношений.
И чувства разбивает на куски.
Идя друг с другом в разных направленьях,
Расходимся, как русла у реки.
Молчание, и вправду, рушит судьбы.
Кто крайний здесь, кого теперь винить?
Ломать не стоит до конца, совет вам, люди,
Все то, что можно сохранить!