...
ما حتی وقتی تو هوای شهرتون
نفس می‌کشیدیم !
به محض اینکه پامونو از حرمتون میزاشتیم بیرون دلتنگ میشدیم ..
بعد شما حساب کن از اربعین تاحالا
چه بلایی سر قلبامون اومده .. آقای‌امیرالمومنین"
#یه‌نجف‌به‌ما‌بده

جز نجف حصن حصین ایمنی در کار نیست ..

..
دوری از پدر عذاب بی رحمیِ که
راه نفس رو می بنده.
کوه میشه !
و سنگینیشو میندازه‌رو شونه هات .
زندگی ما دور از نجف ظلماتِ.
#بویه‌حیدر

نپرس نامِ پدر را ز غاصبان خلافت !
یکی‌که نیست، هزار است، توبه کن ز سوالت ..

می‌روید‌ انگور از نخل نجف ..

یک نفس کشیدن در نجف !
برابر با چهارصد‌هزار سال عبادت است ..
#استاد‌بندانی‌نیشابوری‌

ما مشتاقیم عکس حرمت هر روز !
توی چشمامون قاب شه.
اما دنیایی که سه طلاقش کردی مارو
‐انداخته تو جبر جغرافیایی؛
و ما ازت دوریم، خیلی دور ..
#بابا‌جان‌

کهکشان‌ها همه بر گِردِ نجف سیارند ..

داستانِ مغناطیسِ شهر نجف برای آنان که؛
در آن نزیسته اند؛ گفتنی نیست‌ !
باید چشیده باشی تا بتوانی درک کنی ..
‐برای کسی که چندصباحی
در آن بوده؛ خروج از آن حکم‌مرگ را دارد :)
#کهشان‌نیستی‌

به شیرینی دلچسب دهین‌های نجف سوگند ..
که‌دل‌بستن به‌هرکس‌جُز علی تلخ‌است پایانش
#فقط‌علی‌

نام او عشق است !
آری می‌شناسیدش: علی‌ست ..

چون ماهیِ تشنه‌‌ی افتاده در ساحلی که !
در حال جان دادن است،
‐وقتی به نجف رسیدم رگ‌های حیات'
دوباره در جانم قوت گرفت ..
#کهشان‌نیستی‌

در لحد سمت نجف روی مرا بگذارید ..
سر من چشم به راه سر دامان علی است'

رو به ایوان رضا، هو می‌کشم یا مُرتضی ..
‐بس که تصویر نجف اینجا نمایان می‌شود'
#نجف‌اشرف‌ما‌

حاجی ؛ اگه مُردم امام رضا‌رو ندیدم چی؟
چه خاکی به سرم بریزم؟

‐اگه‌ مُردم نکنه نیای ؟
بگو بهم سخت نگیرن‌، من اگه
بترسم بخدا داد میزنم ..
#‌به‌یادتم‌

...
اگر مرگ است آن خوابی،كه‌پايانش تومی‌باشی !
ببندم چشم خود هر دم، ولی افسوس بيدارم'
#ناصرپروایی

‐مرگ‌ در نگاه مولای‌ مظلوم ما‐
به خدا سوگند كه اُنس پسر ابوطالب !
به مرگ از انس كودک؛
به پستان مادرش بيشتر است ..
نهج ‏البلاغة،صبحي صالح،ص۵۲.
#مظلوم‌عالم

'ما زحیدر بوده‌ایم و سوی حیدر می‌رویم'

مردمی که میبینی فقیر علی‌الفطره‌ بودن
تو سختی و خوشی،
پستی و بلندی فقط یاد تو رو بلد بودن
پدر جان؛ وقتی رنجی پاش رو به عرصه‌ی
زندگیمون میزاره،غمی نداریم ..
چون تمثالت توی خونه هامون قاب شده
که با یک توسل به تو مشکل حل میشه؛
وقتی هنوز بچه بودم ..
عکس جمالت رو روی‌ دیوار خونمون می‌دیدم
نمیشناختمت اما !
از چشمات مهربونی و مهر می‌بارید‐
فکر میکردم یکی از اعضای خانوادمه؛
بعد که شدم موجودِ دوپایِ رشد یافته
فهمیدم که آره راست فک کردم
تو یکی‌از اعضای خانواده‌ی مایی باباعلی ..
#بویه‌علی