‌
‌اواخر دهه‌ی ۷۰ خورشیدی وقتی تازه گوشی موبایل و سیم‌کارت داشتیم، در سفری با رفیقی یکسره گوشی‌ها را در جاهای مختلف جلوی چشم‌مان می‌گرفتیم تا ببینیم "آنتن می‌ده یا نه"! نه بنا بود کسی بهمان زنگ بزند، نه خودمان قصد تماسی داشتیم. اما آنتن داشتن، دغدغه‌مان شده بود و هیچ جا ازش خلاصی نداشتیم. اگر رستوران یا محله‌ای آنتن نمی‌داد، رهایش می‌کردیم و می‌رفتیم جای دیگری که موبایل، آنتن داشته باشد!

نیاز به اتصال به شبکه‌ی جهانی اینترنت، چنین چیزی‌ست. لازم نیست حتماً منتظر ایمیل یا تماس مشخصی باشی. همین که قطع شد، تمام دغدغه‌ات می‌شود پیدا کردن راهی، مرورگری، فیلترشکنی که بتواند تو را به دنیا وصل کند.
در احوال این روزها، نیاز به دانستن اخبار تجمعات و اعتراض‌های شجاعانه‌ی مردم در این همه شهر ایران و همراهی انبوهی از ایرانیان خارج از کشور با آنها، نیازی جدی و شاید برای خیلی‌هایمان به اندازه‌ی نان شب، واجب است. از دست دادن یکی از منابع معدود با توجه به سانسور همه‌جانبه‌ی اخبار واقعی در صدا و سیما و رسانه‌های رسمی جمهوری اسلامی، برای مردم به شدت رنج‌آور است و خوب حس این وضعیت را می‌شناسم. حس پادرهوایی، تنهایی ِ محتوم، حتی بی‌پناهی. حسی از نداشتن هیچ نوع همراه و پشتیبان دور و نزدیک‌. حسی شبیه گیر کردن در آسانسوری که منفذی برای ورود هوا ندارد، افتادن در جزیره‌ای که هیچ کشتی و هواپیمایی از اطرافش رد نمی‌شود، ماندن در برف و کوهستانی که هیچ راهی به آبادی ندارد...
هر بار که این نظام سرکوبگر در آشکارترین جلوه‌ی محروم کردن مردم از بدیهی‌ترین حقوق‌ انسانی‌شان، چنین وضعیتی برای آنها رقم می‌زند، برای من انتشار هر چیزی در هر پلتفرم، به‌شدت غمبار است. حس می‌کنی هر چه رو به آشناهایت فریاد زده‌ای، دهان‌شان را سفت بسته‌اند و جوابی از آنها نشنیده‌ای.
هیچ نمی‌دانم چه می‌شود کرد.‌ آدرس یک کانال تلگرامی برای دسترسی به پراکسی را اینجا می‌آورم که با کلیک روی هر یک از لینک‌هایی که ارائه داده، می‌شود دست‌کم فیلترینگ تلگرام را دور زد:
https://t.me/Forall_Proxy

امیدوارم راه‌های جهانی برای نجات از این وضعیت و به ویژه باخبری مردم ایران از اوضاع از طریق اینستاگرام و فیسبوک، به سرعت در راه باشد.

#قطعی_اینترنت
#انزوا
#سانسور