فایل پی دی اف یادداشت امیر پوریا در شمارهٔ تازهٔ مجلهٔ کرگدن (١٢ مرداد ۹۸) که ویژه نامه ای در باب کچلی منتشر کرده است.
عنوان یادداشت: «سر بی حفاظ و کلهٔ براق»
@amiropouria

دورهٔ سی و پنجم کلاس درک و تحلیل فیلم / امیر پوریا

موضوع این دوره: احساس های مخاطب در طول تماشای فیلم

توضیح: فیلم می بینیم تا احساس مشخصی در ما پدید آید. توقع داریم تماشای یک ملودرام عاشقانه، ما را از عواطف سرشار کند و در طول نمایش فیلمی با ساختار معمایی، دچار کنجکاوی و درگیری ذهنی شویم. برخی ژانرها بر اساس احساس اصلی مخاطب طی تماشای فیلم های آن ژانر نامگذاری شده اند؛ مانند سینمای وحشت و تریلر. اما با وجود این اهمیت، میزان توجه به احساس مخاطب به ویژه در نقد و ارزیابی فیلم ها بسیار کمتر از آن است که باید باشد. این دوره به عناصری می پردازد که در فیلمنامه و کارگردانی فیلم ها، به قصد ایجاد احساس های معینی در تماشاگر به کار می رود.
احساس های خاصی وجود دارد که در دقایقی از تماشای فیلم در ما در جایگاه بیننده پدید می آید ولی به ندرت بر آنها مکث می کنیم.از غافلگیری تا شوک، از بهت تا ناباوری، از چندش تا انزجار، این دوره نوع ایجاد این تاثیرهای حسی در سینما را ردیابی می کند و در هر جلسه، نمایش و تحلیل فیلم کمتر دیده شده ای را به منزلهٔ یک کشف خاص، مبنا قرار می دهد.

لینک اطلاعات مربوط به ساعت و شرایط کلاس:

http://karnameh.org/courses/tahlilfilm

اطلاعات فراتر از آن چه اینجا آمده، طبعاً در تماس تلفنی یا حضوری با خود موسسه به دست می آید

@amiropouria

احتمالاً بزرگ ترین ستایش یک بازیگر از خودش در تاریخ هنرهای دراماتیک جهان: روایتی از زبان امیر پوریا به نقل از خود آقای عزت الله انتظامی که در جلسهٔ تحلیل کارنامهٔ ایشان در سال ٩٧ در پردیس چارسو بازگو شد و حالا در نخستین سالروز فقدان آقای انتظامی در کانال تلگرامی امیر پوریا منتقد و مدرّس سینما منتشر می شود

@amiropouria

توضیحی دربارهٔ موضوع دورهٔ در آستانهٔ شروع کلاس تحلیل فیلم امیر پوریا: دورهٔ سی و پنجم/ احساس های بیننده در طول تماشای فیلم.
چون می خواهیم حس های عجیب، ناشناخته و گاه متناقضی که طی تماشای فیلم داریم را بررسی و ریشه های تکنیکی، ساختاری و البته انسانی و روانشناختی هر کدام را پیدا کنیم، از فیلم هایی بسیار مهجور برای تبیین مبحث هر جلسه استفاده خواهیم کرد. برنامهٔ دقیق تمام جلسات با ذکر عنوان مبحث هر جلسه و فیلمی که مصداق آن بحث خواهد بود همراه با عناوین مطالعات و مقالات لازم در جلسهٔ دوم دوره در اختیار حضار کلاس قرار می گیرد.
برای اطلاعات اداری سر بزنید به:

http://karnameh.org/courses/tahlilfilm

@amiropouria

از پیگیری های محدود به «مُد روز» محافل مدعیان علاقه به هنر که فقط گوش و نگاه شان به جنجال های جدید است، به جایی نخواهیم رسید. بنابراین به جای آن که فقط به دنبال بحث های مربوط به فیلم هایی باشید که سر و صدا به پا کرده اند، نقد تحلیلی و ساختاری ما دربارهٔ فیلم مهجور جشنواره فجر سال گذشته یعنی «قسم» ساختهٔ محسن تنابنده را ببینید و بشنوید

فیلم اول رضا گوران، تئاتری ِ ریشه دار هم نیاز به ایجاد کنجکاوی ندارد. همه دربارهٔ آن کنجکاوید. پس بعد از تماشای فیلم «سرکوب» که همچنان و متاسفانه در شرایطی تبعیض آمیز بر پردهٔ سینما هاست، نقد ما را دنبال کنید.

لینک:

https://www.aparat.com/v/fZ3kU

نقد امیر پوریا و آرش خوشخو بر فیلم « ما همه با هم هستیم » ساختهٔ کمال تبریزی / با اشاره هایی به اهمیت مسائل فرامتن در بررسی فیلم و مثالی از « گوزن ها » اثر آقای مسعود کیمیایی؛ تصورات سرمایه گذار فیلم؛ معضل بازیگران و سوپراستارهای کم فروغی که مدعی مسائل عمدهٔ کل کشورند؛ متوسل شدن سازندگان فیلم به بَزَک بازیگران زن فرعی و... سوءاستفاده از شعار مردم طی اتفاقات سال ۸۸ در انتخاب نام فیلم
@amiropouria

جلسۀ گپ و گفت بعد از نمایش فیلم
« رضا موتوری » (مسعود کیمیایی، ۱۳۴۹) در کارگاه آزاد فیلم/ پنج شنبه ۳۱ مرداد ۹۸/ عکس از آرش اسلامی

فایل صدای جلسه در ادامه می آید
@amiropouria

فایل صدای حرف ای امیر پوریا و آقای مسعود کیمیایی دربارۀ لحن و ساختار نامتعارف فیلم «رضا موتوری» و تجربۀ عجیب فانتزی/رئال آن در پرداخت جلوه ای از مسائل طبقاتی/ تَه ِ مرداد ۹۸/ کارگاه آزاد فیلم
عکس و حرکتی که در حرف ها به آن اشاره می شود، لحظه ای از فیلم است که در عکس زیر می بینید:

@amiropouria

مرتبط با فایل صدای جلسۀ « رضا موتوری »: همان میزانسنی که پوریا در جلسه اجرایش می کند و درآوردن ادای قهرمان فیلم را یکی از بازی های عشاق سینما در ایران توصیف می کند/ عکس از امیر نادری
@amiropouria

دیدگاه رایجی که با عبارت «کودک درون» می شناسیم، در سینما و حتی کلیت محيط فرهنگی ما در ایران، تا چه اندازه غلط مطرح و فهم شده است؟ سینما در چه تصاویر و روایاتی، نیاز آدمی به نگاه یا رفتار کودکانه در سنین بزرگسالی را ثبت کرده است؟

اینها محور موضوعی کارگاهی خواهد بود که با عنوان «نیازهای کودکانه در بزرگسالی» در دو شهر کرمان و رفسنجان خواهم داشت. نسبت کارگاه با تام هنکس که در عکس دیده می شود، در مباحث مطرح در کارگاه خواهد آمد. این دو روز بهانهٔ این کارگاه، برپایی جشنواره فیلم های کودک و نوجوان در شهر اصفهان است که به طور همزمان، بخش هایی از آن در کرمان نیز روی پرده می رود.

در آیندهٔ نه چندان دور، بدون این بهانهٔ مناسبتی، این کارگاه به شکل تکمیلی در تهران و در پردیس سینمایی چارسو برگزار خواهد شد

@amiropouria

اشاراتی به مناسبت روز پزشک:
ابتدا برشی از داستان-کوتاه ِ بلند یا رمانِ کوتاه یا نوولای بس مشهور «مرگ ایوان ایلیچ» اثر لئو تولستوی (نوشته شده در نیمهٔ دوم دههٔ ۱۸۷۰، منتشرشده در سال ۱۸۸۶) را بخوانیم:


ایوان ایلیچ نزد پزشک رفت و همه چیز همان طوری بود که انتظار داشت. همان طوری که همیشه پیش می آید: همان انتظار، همان تکلف و نِخوَت پزشکانه که برایش تازگی نداشت و درست همان حالتی بود که خود در دادگاه اختیار می کرد. پزشک پک و پهلویش را معاینه کرد و انگشت بر آن کوفت و گوش بر آن گذاشت و همان پرسش‌هایی را از او کرد که می بایست پاسخ هایی از پیش معین و البته نالازم به آنها داده شود؛ با همان نخوتی که معنی اش این بود: «شما خود را فقط به ما واگذارید و ما هر کار که لازم باشد می کنیم. ما به خوبی و بی هیچ تردیدی می دانیم چه باید کرد. راه علاج برای همهٔ اشخاص، هر کسی که باشد، یکی بیش نیست».
همه چیز درست همان جوری بود که در دادگاه. همان حالتی که او نسبت به متهمان اختیار می کرد، اینجا پزشک سرشناس نسبت به خود او داشت
.
یک و نیم قرن بعد از داستان قاضی ای به اسم ایوان ایلیچ که از نام داستان اش روشن است بعد از مراجعه های متعدد به پزشکان پرشمار، برای او چه پیش می آید، #جامعه_پزشکی همان است که تولستوی وصف می کرد: اکثریتی که در رشته و شاخهٔ خود چیزی را که به آن می گویم «کلیشه های پزشکی» تحویل بیمار می دهند و در ایران می توانم برای هر شاخه، جملات مکرر و آشنایشان را بازگو کنم. آن هم با لحنی که  خواندیم. در برابر یا در کنار اقلیتی از پزشکان که بیشتر به عنوان فرد و انسان می شناسیم تا در جایگاه پزشک صرف. آنهایی که دوست مان اند؛ نه صرفاً پزشک. آنهایی که با بیمار/مراجع به عنوان فرد و انسان مواجه می شوند، نه
Case.
آنهایی که حتی در گفتن ِ وضعیت بیمار به خودش، شیوه هایی انسانی و مهرآمیز در پیش می گیرند؛ از آن دست که سال نود و پنج در مناظرهٔ تلویزیونی مربوط به پروندهٔ پزشکی آقای #عباس_کیارستمی گفتم
.
همهٔ ما بیمار شده ایم و می شویم. کمتر یا بیشتر، حادتر و لاعلاج یا ساده تر و گذرا. پس ما و پزشکان بخش حذف نشدنی زندگی یکدیگریم. شناختن احتمالاتی که هر دو گروه ممکن است به آن دچار شویم یا همین حالا دچار باشیم، نیاز همهٔ ماست. ما به بیماری و احساس های بعدش؛ و آنها به نوعی از رفتارهای مبتنی بر کلیشه های پزشکی. خواندن «مرگ ایوان ایلیچ» یکی از اصیل ترین قدم های کسب این شناخت است
.
ترجمهٔ سروش حبیبی (نشر چشمه) که هم در دل مجموعهٔ «سونات کرویتسر و داستان‌های دیگر» منتشر شده و هم به طور جداگانه و تک داستان، ترجمهٔ یوسف قنبر (نشر قطره) و ترجمهٔ صالح حسینی (نشر نیلوفر) از نسخه‌های معتبر برگردان فارسی این اثرند. بی تردید ترجمه های خوب دیگری هم موجودند که شناخت نداشته ام
.
پی نوشت: مناظرهٔ مورد اشاره، در همین کانال تلگرامی قابل جستجو و تماشاست
@amiropouria

فایل پی دی اف گفت و گوی امیر پوریا و آرش خوشخو دربارهٔ جلوه های پیام در سینمای معاصر که در این قسمت بیشتر به انواع رایج در سینمای ایران می پردازد و البته با اشاره هایی ضروری به سینمای جهان همراه است و در قسمت بعدی که تقدیم خواهد شد، به جلوه های آن در سینمای کلاسیک و معاصر آمریکا/ روزنامهٔ هفت صبح / پنج شنبه ۲۴ مرداد ۹۸

@amiropouria

فایل پی دی اف گفت و گوی امیر پوریا و آرش خوشخو دربارهٔ جلوه های پیام در سینما این قسمت آن بیشتر به تعابیر اخلاقی، انسانی، ایدئولوژیک و خانوادگی در سینمای کلاسیک و روز آمریکا می پردازد و البته می پرسد و جست و جو می کند که آیا معیار اخلاقیات در زمینه های گوناگون از جمله امور جنسی و جنسیتی در طول دهه ها تغییر یافته‌است؟ / روزنامهٔ هفت صبح / پنج شنبه ۳۱ مرداد ۹۸

@amiropouria

برش هایی از نقد فیلم « قصر شیرین » ساختۀ رضا میرکریمی و بحث دربارۀ جنبه های فمینیستی حل شده در روایت آن / این نقد در زمان سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر ضبط و در برنامۀ اینترنتی « اتاق روشن » منتشر شد و حالا همزمان با اکران فیلم در این کانال دوباره ارائه می شود
@amiropouria

نام شیطنت آمیز این فیلم برای من بهترین دریچهٔ ورود به جهان پست مدرن روی آندرشون سوئدی است: به ظاهر دارد حرفی فلسفی می زند اما و در عین حال، این نوع سینما و هنر متکی به تفاسیر را هجو می کند. در جلسهٔ دوشنبه ۱۱ شهریور ۹۸ در خانه هنرمندان، مباحثی که مطرح خواهم کرد علاوه بر این فیلم به دو فیلم مشابه دیگر این کارگردان به نام های «آوازهایی از طبقه دوم» (۲۰۰۰) و «شما زنده ها /آی آدم ها (۲۰۰۷) نیز مربوط می شود/حضور در جلسه با تهیه بلیت به طور حضوری و پیش از سئانس، مقدور خواهد بود

@amiropouria

دستاورد علیرضا زرین دست در نورپردازی و تصویرسازی فیلمی که به تمامی در یک شب تا صبح می گذرد و از عروسی شروع و به بحران منتهی می شود و کار مسعود کیمیایی در بازگرداندن فیلمنامهٔ «شب سمور» بهرام بیضایی به جهان و نگاه خودش، از «خط قرمز» نمونهٔ درس آموزی در مباحث سینمایی ساخته است. مباحث سیاسی منجر به توقیف فیلم از سال ۶۱ تا کنون نیز همچنان به قوت خود باقی و چه بسا به شکلی پررنگ تر قابل طرح است. جلسهٔ سه شنبه را به این بحث‌ها خواهیم گذراند
تماس برای حضور: 02122200556
کارگاه آزاد فیلم: قیطریه، خ اندرزگو، خ عبداللهی جنوبی، کوی ارشادی، بن بست مینو، پلاک ۱۵ (در ِ تَهِ کوچه)
@amiropouria

گوشه ای از مقدمهٔ امیر پوریا پیش از جلسهٔ نمایش و بررسی فیلم «کبوتری که برای تأمل در هستی روی شاخه نشست» اثر روی اندرشون در جلسات گزیدهٔ فیلم های برندهٔ شیر طلایی جشنوارهٔ ونیز در خانهٔ هنرمندان روز دوشنبه ۱۱ شهریور ۹۸ / این اشارات در عین حال توصیفی است بر آن چه در دورهٔ در حال شروع کلاس تحلیل فیلم پوریا در مؤسسه کارنامه با موضوع «احساس های مخاطب در طول تماشای فیلم» خواهد گذشت.

- حضور در کلاس:
http://karnameh.org/courses/tahlilfilm
- فایل صدای کامل تحلیل بعد از نمایش این فیلم در ادامه می آید
@amiropouria

فایل صدای جلسۀ نمایش فیلم «کبوتری که برای تأمل در هستی بر شاخه نشست» و تحلیل امیر پوریا با تأکید بر:
هجو معنازدگی در نام عمداً عجیب و غریب فیلم، به هم آمیختن وجه تأسف بار و وجه مضحک رخدادهای سوررئال و اتفاقات معمولی روزمره در فیلم های آندرشون و اشاره های فراوان به دو فیلم قبلی او «آوازهایی از طبقۀ دوم» و «شما زنده ها!/ آی آدم ها»

@amiropouria

فایل تصویری- کلام آقای محمود دولت آبادی در رونمایی یک کتاب شعر: آیا عملکرد حرمله، به واقعۀ عاشورا منحصر می شود؟
@amiropouria