همان مهمانی که آلفرد هیچکاک به لوئیس بونوئل می گفت «آن پا! آن پا!»؛ و اشاره اش به «تریستانا» بود/مقالهٔ امیر پوریا در ویژه نامهٔ آخرهفتهٔ روزنامهٔ سازندگی دربارهٔ فیلم «تمرینی برای جنایت» بونوئل👇

بخش دیگری از مجموعهٔ «کشفیات کلاسیک» : دربارهٔ فیلم «زندگی جنایتکارانهٔ آرچیبالدو دلاکروز» یا همان «تمرینی برای جنایت» بونوئل/ از مطالعات جانبی کلاس «درک فیلم:جلوه های جنون در سینما»
@amiropouria

دو یادداشت از امیر پوریا (با عنوان «کاش مرده پرست بودیم») و حسین عصاران (با عنوان «با یک چشم می خندید») دربارهٔ آقای ناصر چشم آذر عزیز و به تازگی فقید در روزنامه اعتماد امروز، چهارشنبه ١٩ اردیبهشت ٩٧


http://www.etemaad.ir/Default.aspx?NPN_Id=988&PageNO=16


http://www.etemaad.ir/Default.aspx?NPN_Id=988&pageno=9

عصاران، مولف کتاب «باران عشق» که گفتگویی عمری و همه جانبه با ناصر چشم آذر و انبوه حرف ها و نظران دیگران دربارهٔ اوست. در یادداشت بنده به مشخصات کتاب هم اشاره شده است

فایل تصویری/جمعه هفته آینده ٢٨ اردیبهشت ٩٧/ تصویر چرچیل و واقعهٔ دانکرک در سینما. فیلم هایی که تکه ای از آنها خواهیم دید و بحث خواهیم کرد+ نمایش کامل فیلم آخر.پردیس چارسو.لینک حضور: https://tiw.al/eJG

دوستانی که پیشتر در همین آموزشگاه با مدیریت هومن سیدی، دوره گذرانده‌اند یا در موسسه کارنامه، کلاس تحلیل بازیگری را با بنده داشته اند، برای حضور در این کلاس در اولویت خواهند بود
@amiropouria

جمعه بیست و هشتم اردیبهشت ساعت هفده بار دیگر در پردیس چارسو/«یک ماه، یک نشست»/موضوع این جلسه:تصویر چرچیل و واقعه دانکرک در سینما/نمایش یک فیلم، بخش هایی از سه فیلم دیگر و بحث تحلیلی
https://tiw.al/eJG

گفتگوی تحلیلی امیر پوریا و آرش خوشخو در هفته نامهٔ «کرگدن» دربارهٔ تصویر خاورمیانه در سینمای ایران، تعارضات سیاسی، دو فیلم «لاتاری» و «به وقت شام»، تصویر اولی از نسل جوان و ادعاهای کارگردان دومی

شرح کلی و اولیهٔ امیر پوریا از نمایش «دو روایت از شکسپیر» (اتللو به روایت یاگو؛ هملت به روایت هوراشیو) نوشته و کار اصغر نوری/تالار سنگلج/ساعت ١٩:٣٠/ تماشایش خالی از لطف و لذت نخواهد بود

http://www.etemaad.ir/Default.aspx?NPN_Id=1000&PageNO=16
یادداشت امیر پوریا در ستون «میکروسکوپ خصوصی من» /روزنامهٔ اعتماد/ چهارشنبه ۲ خرداد ۹۷: برای پناهی که عصبانی نیست

تفاوت میان نقد اثر هنری با تلاش برای ایجاد آزادی ذهن و زبان هنرمند

اگر ناچار نبودیم کمی مؤدب باشیم، نام برنامهٔ جمعهٔ هفتهٔ آینده (یازدهم خرداد) می شد «مسخرگی ها و شایستگی های اسکار ۲۰۱۸». توضیحات را که در لینک بخوانید، از حالا همراه خواهید شد:
https://tiw.al/Kdr

ناصر ملک مطیعی و چهل سال مرگ در حین حیات


امیر پوریا

مرگ که مرگ است؛ دست کسی نیست و برخی اوقات، تقصیر کسی هم نیست. اما مرگ در حین حیات، چهل و چند سال ممنوع الکاری، البته که مقصر دارد و حالا اندوه فقدان آقای #ناصر_ملک_مطیعی با خشم نسبت به مسببین ممنوعیت او، چنان درآمیخته که اغلب، دومی بر اولی چیره می شود. می شود گفت این مجوز چند سال پیش که تنها به بازی در فیلم زیرمتوسط «نقش نگار» منتهی شد، بیشتر در حکم «نوشدارو» و «سنگی بر گوری» بود: تصویر یکی از مظاهر #قهرمانی را زمانی بر پردهٔ سپید می افکنیم که جان و جلوهٔ تداعی آن دوران را نداشته باشد. می شود پرسید اگر کار در سینمایی که شرایط ایجاب می کرد، بعدها با تغییر شرایط، گناه محسوب شود، چه طور #مجید_مجیدی و #فرج_الله_سلحشور که در دهه شصت #بازیگر فیلم های #محسن_مخملباف بودند، با صدور حکم «معاندت» مخملباف از سوی نگرش رسمی ما، ممنوع الکار نشدند؟ پاسخ ساده و قابل درکی چون «اون مخملباف که این مخملباف نبود» و «اونها چه می دونستند بعداً این جوری می شه»، دقیقاً دربارهٔ آن همه بازیگر ممنوع الکار شده از زمان #انقلاب ، قابل تکرار نیست؟ ملک مطیعی از دههٔ سی باید با این احتمال که بعدها #حکومت_اسلامی می آید، در هیچ فیلمی عاشق نمی شد و کاباره نمی رفت؟!! تازه او که اغلب از همان ارزش های ناموسی دفاع می کرد که بعدها هم ارزش ماند! تکلیف ممنوعیت منجر به مهاجرت صدها #سینماگر آن سال ها و در رأس شان #بهروز_وثوقی ، پاسخ حسرت ده ها نفر که در ایران مانده اند و مانند ملک مطیعی حتی #صدا_و_سیما از نمایش تصویر آنها در سالخوردگی، می هراسد و جلوگیری می کند، چیست؟ حضرات مدیر فرهنگی امروز که با تماشای بریده جراید احضار بازیگران به دادسرا در سال پنجاه و هشت، پوزخند می زنند و سری به نشانهٔ تاسف تکان می دهند، در ماهیت و با این خوش خدمتی های اضافه بر سازمان، چه تفاوتی با آن قضات و بازپرس های تندرو دارند؟ همین ماندن و زیستن ِ کسانی چون زنده یاد #فردین
خانم #پوری_بنایی ، #جعفر_پناهی و بسیاری دیگر در ایران، دلیلی کامل و کافی برای رفع ممنوعیت ِ از ابتدا مضحک شان نبوده و نیست؟
پی نوشت یک: با مکث بر خبر احضار بازیگران سینمای پیش از انقلاب به دادسرا، اندوه تان را به خشم بیامیزید.

پی نوشت دو: این سوگنامه با ذکر نام نگارنده، هر جور و هر جا که بخواهید، قابل بازنشر است.
@amiropouria

آقای ناصر ملک مطیعی در جوانی، وقتی پس از بازی در «چهارراه حوادث»، از فرط محبوبیت هر بار که به سینمای نمایش دهندهٔ فیلم هایش می رفت، مردم او را سر ِ دست می گرفتند (به نقل از کتاب زندگینامه رضا صفایی)

خبر همان احضاریه به دادگاه انقلاب، اسفند ۱۳۵۸
@amiropouria

گزارش مکتوبی از حرف های امیر پوریا دربارهٔ فیلم «رازها و دروغ ها» اثر مایک لی برندهٔ نخل طلای جشنواره کن ۱۹۹۶ و شیوه عجیب و غریب کار لی با بازیگران و ساختار فیلمنامه های او

http://www.iranartists.org/Fa/News/News.aspx?nwsId=4119

یادداشت انتقادی پوریا دربارهٔ سانسور تصاویر تماشاگران بازی ایران-ترکیه در صدا و سیما و توصیه هایی برای پوشش تلویزیونی جام جهانی.لینک:
http://www.etemaad.ir/Default.aspx?NPN_Id=1006&PageNO=16

سکانس هایی از اغلب فیلم های برنده، کاندیداهای شایسته تر، فیلم های مهم ولی ناکام، شوخی های مراسم با بحث آزار جنسی، مقایسهٔ اسکار امسال با گلدن گلوب و... / لینک برای حضور:
https://tiw.al/Kdr

حرف های امیر پوریا و جواد موسوی دربارهٔ «عصبانی نیستم»٬ ساختار آن،اتهامات سیاسی منجر به توقیف بیهوده،اکران و استقبال اندک،بازی نوید محمدزاده و فیلم های آمریکایی دربارهٔ یک بازنده/مجله«کرگدن»/۵خرداد۹۷

به بهانه شروع جام جهانی روسیه بدون ایتالیا/ یادداشت امیر پوریا در روزنامه اعتماد پنج شنبه بیست و چهارم خرداد 97
http://www.etemaad.ir/Default.aspx?NPN_Id=1015&PageNO=16

به یادداشت زیر رجوع شود:

یادداشتی دربارهٔ آنها که نمی توانند شادمانی هرچند گذرای مردم را تاب بیاورند

امیر پوریا/ فردای پیروزی تیم ملی فوتبال ایران بر مراکش


اندازهٔ حیرت و نفرت ام از اطواری های افراطی و ضدمردم و ناخوش و ناراحتی که نمی خواهند و نمی توانند چند ساعت رها شدن‌ #مردم را میان این همه تنگنا و بن بست ببینند، قابل سنجش نیست. نمی توانم این حجم از اسنوبیسم را تصور کنم که کسی #ایرانی باشد و ساز نِق و زِر کوک کند که «مراکش تیم برتر میدان بود ... این پیروزی، حق ما نبود ... این نوع بازی، مروج خشونت است ... شماها و مردم ساده اید ..‌. نمی دانید این تیم نباید ببرد تا سیستم نتواند بهره برداری کند» و ترهاتی از این دست.

در دو عکس از دو بیست و پنجم خرداد به فاصلهٔ نُه سال، به یادتان می آورم که عکاس عکس میدان آزادی #حامد_صابر مدت چهارده ماه بابت ثبت تصویرهای اعتراض مردمی زندانی بود و عکاس عکس شادی مردم در خیابان های تهران ، دوست شخصی بنده علی شخصیان یحتمل هنگام ثبت هر عکس، پشت دوربین لبخندی به عرض صورت بر لب داشته و آوای هیجان و شوق، از فضای اطراف به لنز دوربین اش می نشسته است. آن مردم حق این شادمانی ها را بیشتر دارند؛ بهانه اش هر چه می خواهد، باشد؛ باخود یا بی خود. این پایکوبی ها و فاصلهٔ چندین فرسخی بین پوشش و موسیقی و رهایی مردم -خانم ها و آقایان؛ نه فقط جمع نازیبا و نچسب مردانه - با تصویر دروغین نگرش رسمی از مردم، نمی گذارد هیچ مدیریت و نهادی بتواند برد #تیم_ملی_ایران را مال خود و مصادره به مطلوب کند.

حضرات ناسرحال و عبوس اینچنینی را #علی_معلم عزیزمان خوب توصیف می کرد که می گفت مدام ژست ِ «بر ما مَگوزید» می گیرند. سِنده بر سراپایتان که شادی هرچند زودگذر مردم هم آزارتان می دهد.
@amiropouria

این دو ساعتی که تا مهم ترین مسابقهٔ تاریخ فوتبال ملی ایران مانده، همین عباراتی که حمید هامون/خسرو شکیبایی می گوید، بر ذهن و‌ زبان مان جاری است
دوشنبه ۴تیر۹۷/ایران-پرتغال/جام جهانی ۲۰۱۸
@amiropouria