نمایش و نقد فیلم «مسخره‌ باز» با حضور امیر پوریا / فرهنگسرای ارسباران / یکشنبه ١٠ آذر ٩٨ / ساعت ١٨ / تهیه بلیت به طور حضوری، از یک ساعت قبل از شروع اکران در فرهنگسرا

@amiropouria

برای تماشای فیلم نوستالژیک و چندوجهی «دوست آمریکایی» (ویم وندرس، ١٩٧٧، در ایران: طعمه) چه انگیزه‌هایی می‌توانیم داشته باشیم؟

— ضیافت بازیگری (با حضور برونو گانتز، فرشتهٔ عاشق در فیلم «آسمان برلین» وندرس و هیتلر معروف فیلم «سقوط/ Downfall»، دنیس هاپر بازیگر و کارگردان بزرگ «ایزی رایدر» و فیلمسازان افسانه‌ای سینمای کلاسیک نیکلاس ری و ساموئل فولر که اینجا بازیگر فیلم وندرس شده‌اند!)
- نهایت ِ کار نور و تصویرسازی در سینما و پیوند عمیق‌‌اش با فضاسازی بصری
- کار با ساختار «داستان اول/داستان دوم» در فیلمنامه‌نویسی به منزلهٔ نوعی درس روایت سینمایی

یکشنبه ١٠ آذر ٩٨ در سالن بهمن دانشگاه امیرکبیر تهران، فیلم «دوست آمریکایی» ساعت ٣ بعد از ظهر اکران می‌شود و
بعد، یکایک این مباحث را در گپ و گفت پس از نمایش فیلم، طرح و بحث می‌کنیم. ورود به محیط دانشگاه با تهیهٔ بلیت، برای همگان آزاد است:

https://www.tiwall.com/p/american-friend2

@amiropouria

کسی شک نداره که وقتی لئو مسی فیلم مراسم شب سوم دسامبر ٢٠١٩ رو ببینه، دریافت توپ طلای بهترین بازیکن سال فوتبال دنیا برای ششمین بار، اون قدر براش مهم نیست که این نمای خوشحالی پسرش ماتئو. مفهوم «زندگی شخصی» و «عواطف فردی» همینه: چیزهایی که در مورد آدم وجود داره و برای جهان و دیگران مهمه، ممکنه برای خود آدم کم‌اهمیت‌تر از یک امر خصوصی ِ خیلی معمولی باشه. امنیت و عیش و خوشی ِ زندگی خود آدم از تمام اون جلوه‌ها و جایگاه عمومی، باارزش‌تره. جست و خیز پسرت روی صندلی تالار مراسم، از کل شکوه مراسم و تقدیر از تو، برات اساسی‌تره و موندگاری فراتری داره. اگر غیر از این باشه، زندگی زندگی نیست و انتخاب‌های ما ایراد بنیادین داره

@amiropouria

کمتر از سه هفته تا شب یلدا و نود و پنج سالگی آقای #نصرت_کریمی مانده بود. بازیگر، فیلمنامه‌نویس، کارگردان سینما و تئاتر و رادیو و تلویزیون، داستان‌نویس، ادیب، پژوهشگر متون کهن فارسی، مجسمه‌ساز، عروسک‌ساز، گریمور، انیماتور، دوبلور، گُلخانه‌ساز و گلکار و... طناز بزرگ، بعد از دهه‌ها ممنوع‌الکاری از دنیا رفت. فرزندانش بابک و ماندانا کریمی و داماد همراه‌اش مهرداد اسکویی بیش از ما می‌دانند چه مرد دانایی را از دست دادیم...
.
پی‌نوشت: این قسمت برنامهٔ آپاراتچی درست دو سال پیش در آذر ماه نود و شش منتشر و به استاد کریمی تقدیم شده بود. این جا لینک برنامهٔ کامل را ببینید:

https://www.aparat.com/v/xry59?1


@amiropouria

صفحهٔ ویژهٔ روزنامهٔ اعتماد به مناسبت تولد ٨٠ سالگی آقای داریوش مهرجویی. همراه با یادداشت امیر پوریا با عنوان «تبریک به مرد ِ کتابخوان ِ نانگران» / دوشنبه ١٨ آذر ٩٨

@amiropouria

محبوبیت و جعل محبوبیت: گفت و گوی امیر پوریا و آرش خوشخو در صفحات «آخر هفته» روزنامهٔ هفت صبح دربارهٔ تاثیر اجتماعی ستاره‌های سینما در ایران و آنها که توهم و تصور ستارگی دارند/ پنج‌شنبه ١۴ آذر ٩٨

@amiropouria

http://www.etemadnewspaper.ir/fa/main/detail/139097/%D8%A7%D8%AA%D9%81%D8%A7%D9%82-%D8%AE%D9%88%D8%A8-%D9%88-%D8%B3%D8%A7%D8%AE%D8%AA%D8%A7%D8%B1-%D8%B6%D8%B9%D9%8A%D9%81


یادداشت امیر پوریا در روزنامهٔ اعتماد چهارشنبه ۲۷ آذر ۹۸ دربارهٔ برنامهٔ اینترنتی #کلاسیکو کار #عادل_فردوسی_پور و اهمیت و البته کاستی‌های آن

@amiropouria

https://www.aparat.com/v/HXV8j


قسمت سی‌ام برنامهٔ اینترنتی «اتاق روشن» : نقد امیر پوریا و آرش خوشخو بر فیلم «مطرب» و بررسی کارنامهٔ مصطفی کیایی

@amiropouria

یادداشت کوتاه امیر پوریا دربارهٔ یک دیدگاه/شوخی علیه خود در فیلم «یک روز بارانی در نیویورک» ساختهٔ اخیر وودی آلن 👇
@amiropouria

یادداشت کوتاه اینستاگرامی امیر پوریا دربارهٔ دیدگاه/شوخی وودی آلن علیه خود در فیلم اخیرش:

سال‌هاست می‌گم در خودافشاگری و خود-هجو-گری (self-parody) هیچ سینماگر و حتی هنرمندی در تاریخ، به‌پای #وودی_آلن نمی‌رسه. شوخی‌هایی که #استنداپ_کمدین ها با خودشون می‌کنند رو فراموش کنید. درصد بالایی از اونها به خود کمدین دخلی نداره و فقط برای خندوندن به کار می‌ره؛ نه این که مثل شوخی با ریزش مو در #آنی_هال
، شوخی با ظاهر نحیف در #عشق_و_مرگ ، شوخی با تمایلات جنسی خود در #زن_و_شوهر_ها (یا شوهران و همسران)، شوخی با ضعف جسمانی در #همه_می_گویند_دوستت_دارم ، شوخی با قد کوتاه خود در #برادوی_دنی_رز ، شوخی با ترس خود از بیماری در #هانا_و_خواهرانش ، شوخی با رانندگی بلد نبودن در #خبر_داغ و غیره و غیره (که این قسمت «غیره»ش از اونهایی که تا الان برشمردم، بسی بیشترند) به طور جدی نگرانی‌های هنرمند در اثرش بیاد و درباره‌ش تردید و نقد جدی مطرح بشه. ظاهرش طنازانه باشه؛ اما تا حدی جدی به ریشه بزنه که انگار فردیت او رو زیر سوال می‌بره
.
بخشی از زندگی شخصی وودی آلن در روابطی که با زنان بسیار کم‌سن‌تر از خودش داشته، تعریف شده. زمانی بود که در فیلم #منهتن نگرانی‌ش از این ماجرا رو با خلق شخصیتی ابراز کرد که با دختری هفده سال کوچک‌تر، ارتباط داشت. اما از نیمهٔ دههٔ نود قرن قبلی با #سون_یی_پره‌وین ازدواج کرده که سی و پنج سال اختلاف سنی دارند. یعنی به‌جای پرهیز از اون چه در اثرش در قالب نوعی سینمادرمانی مطرح شده بود، جوری بر اون نگرانی غلبه کرده که تفاوت سن رو به دو برابر ارتقا داده و دل‌مشغولی جاری در اثرش رو بی‌واهمه زندگی کرده! حالا و در هشتاد و سه سالگی که فیلم #یک_روز_بارانی_در_نیویورک رو ساخته
(و در عکس، او رو کنار یکی از بازیگران فیلمش #سلنا_گومز می‌بینید)
چنین جملاتی رو در نریشن بر زبان شخصیت اصلیش جاری می‌کنه. جملاتی که از فرط دست انداختن خودش، آدمو به ترکیبی از تعجب و خنده وامی‌دارند:
.
.

این چه مرضیه که مردهای سن-بالاتر برای زن‌ها جذاب‌اند؟ واقعاً که! تنها خاصیت‌شون اینه که از کارافتاده‌ن. از دست دادن حافظهٔ کوتاه‌مدت، کجاش جذابه آخه؟ من یکی که هیچ وقت نمی‌ذارم پیری بیاد سراغم//


گتسبی ولز با بازی تیموتی شالامه در «یک روز بارانی در نیویورک» (وودی آلن، ۲۰۱۹)
@amiropouria

اغلب ستایشگران خانم سوسن تسلیمی حسرت خود را از نبود او در سینمای این دهه‌ها ابراز می‌کنند. اما به‌ویژه بین جوان‌ترها به‌ندرت کسانی را می‌شود یافت که یکی از فیلم‌های مهم کارنامهٔ بازیگری کم‌تعداد و پربار او یعنی #مادیان (نخستین ساختهٔ علی ژکان، محصول سال ۱۳۶۴) را دیده باشند. حتی ماها که قدیم یا جدید دیده بودیم هرگز این نسخهٔ ترمیم‌شدهٔ درخشان فیلم را ندیده‌ایم. نسخه‌ای که به‌همت باشگاه فیلم #هنر_و_تجربه یکشنبه هشتم دی به طور رایگان در تهران، اصفهان و شیراز به‌نمایش درمی‌آید.
@amiropouria

بدیهی است که هدفم از بازنشر این تیزر، معرفی فیلم‌های اول کارگردانان حاضر در بخش «نگاه نو»ی سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر نیست. (بخشی که به‌خطا عنوان «نگاه نو» را بر خود دارد؛ بی‌آن‌که تازه‌کاری ِ فیلمسازان، الزاماً مؤید تازگی ِ نگاه ِ آنان به سینما و هنر و انسان باشد!). بلکه می‌خواهم همه ببینیم که این جشنوارۀ دولتی چگونه و در چه ابعادی، به هر استفاده و سوء‌استفاده‌ای متوسل می‌شود تا خود را به‌ضرب و زور در چشم مخاطبان بنشاند. حتی به این بها که آقای محمدعلی کشاورز نازنین را با این ارتعاش تارهای صوتی و این نفس - که برقرار و تپنده باد- برای مهم جلوه دادن بخشی از بخش‌های جشنواره، جلوی دوربین بنشاند و از وجود او که حس صورت‌اش نشان می‌دهد بعد از این همه دوری از کار بابت شرایط سنی، افراد معدودی از آن اسامی را می‌شناسد، بهره‌برداری کند. غافل از این که مشکل نه در فردی که اسم‌ها را می‌خواند، بلکه در دلسردی مردم از احوال این روزگار است و از رنجی که می‌برند- امیر پوریا

@amiropouria

ویدئوی حرف‌های امیر پوریا دربارة دنیای رمزآمیز داستان‌های جی.دی. سالینجر که درست یک سال پیش در چنین روزی در مراسم صدمین زادروز سالینجر به کوشش مصطفی مستور، پخش شد
@amiropouria

یادداشت امیر پوریا با ریشه‌یابی و مرور تاریخی/تحلیلی ماجرای ممنوعیت بازیگران قبل از انقلاب: سنگ‌اندازی به بازیگر شمر، بعد از تعزیه!!


https://iranwire.com/fa/jinac/35335

@amiropouria

این مراسم به قوت خود باقی است و برگزار می‌شود: رونمایی کتاب گزیدهٔ نوشته‌های آموزگارم ایرج کریمی که نوشتهٔ کوتاهی از بنده در توصیف نوع نگاه او در مقالات‌ سینمایی و ادبی‌اش نیز در آن به چاپ رسیده. انبوهی از دوستان و شاگردان و هم‌صحبت‌های اهل سینما بارها بازخوانی نوشته‌ها و نقدهای او توسط مرا دیده و شنیده‌اند؛ اما بسیاری از آنها الزاماً این نوشته‌ها را در اختیار نداشته‌اند. حالا و با انتشار کتاب «آن تماشاگر» توسط نشر پنجره، فرصتی برای این بهره‌مندی دست داده که ازدست‌دادنی نیست

@amiropouria

حالا و بعد از اعلام و پذیرش شلیک به سوی هواپیمای اوکراینی با اطلاعیه ستاد کل نیروهای مسلح، این دل‌نوشتهٔ بنده دربارهٔ تجسم حس و صدای آن همه قربانی در لحظهٔ انفجار هواپیما (نگویید «سقوط هواپیما») طنینی به تلخی ِ زهر به خود می‌گیرد:
متن در ادامه
@amiropouria

یادداشتی از امیر پوریا، چند ساعت پیش از اعلام و قبول شلیک به هواپیمای تهران-کی‌یف از سوی ستاد کل نیروهای مسلح:

اوایل دههٔ هشتاد برای سخنرانی به شهری رفته بودم و در پرواز برگشت به تهران، هواپیما بارها تکان‌های شدید داشت. خط هوایی، خطی بود مشهور به پروازهای آرام؛ اما شرایط جوّی باعث تکان‌ها شده بود. به طور کاملاً تصادفی، این کار مشهور گروه موسیقی
Foo Fighters
توی گوشم بود. آن موقع به‌‌گمانم گوشی‌ای که موزیک پلِی کند، نداشتم و ام.پی.تری پلِیِر خواهرم همراهم بود و درست در اوج ارتعاشات، به این قطعه رسید. با خودم فکر کردم اگر در فیلمی، هواپیمایی سقوط کند و این موزیک در گوش شخصیت فیلم باشد، به‌عنوان تماشاگر خواهیم گفت این اتفاق تصادفی دیگر خیلی باسمه‌ای و تصنعی‌ست؛ بابت آن ضجه‌های از ته دل ِ آقای
Dave Grohl
که بازگشت به زندگی را با جملهٔ عجیب
I never wanna die
تا سقف آسمان می‌رساند و باید اوجش را در صد ثانیهٔ پایانی اثر، بشنوید و فهم کنید
.

به نظرم این احوال هر آدمی‌ست در شرایط برق‌آسایی که مسافران پرواز تهران-کی‌یف در آن قرار گرفتند. بدون هیچ تماسی از خلبان برای اعلام مشکلی در پرواز، انفجار در یک آن و بعد، سقوط و اشتعال و پایان. حنجرهٔ هر کدام‌شان همین فریاد را داشته؛ با همین مفهوم و حس و اصرار به بقا. اما حرف زدن از شوق آدمی به زیستن، دربارهٔ کسی که جانش را از کف داده، پوچ و بی‌حاصل به چشم می‌آید. در قعر اندوه، امیدم این است که دست‌کم با روشن شدن دلیل این سقوط، شدت احساس پوچی همه کاهش یابد. اگر سیستمی که همچنان مهم‌ترین داشته‌اش پنهان‌کاری و ماله‌کشی و مسئولیت‌ناپذیری و پرهیز از استعفاست، بگذارد این دلیل، رو شود و روشن شود
.
پی‌نوشت: و حالا که روشن شده، تنها می‌توان متحیر ماند از آن چه باعث سکوت و عدم‌اعتراف این همه مسئولان مطلع از اصل ماجرا در سطوح مختلف شده. چگونه می‌توان این همه ساعت و دقیقه، سکوت مصلحت‌اندیشانه و میزپرستانه کرد و هیچ نگفت؟! چگونه می‌توان اصل این فاجعهٔ بی‌سابقه در تاریخ معاصر جهان را دانست و حتی یک تصویر از قربانیان و بازماندگان را دید و عبارت «نقص فنی» را کنار آن تصویر، تحمل کرد؟
@amiropouria

قابل توجه حضراتی که تصور و طرح می‌کنند بنده تازه بنای انتقاد از وزارت ارشاد و صدا و سیما و جشنواره فجر را گذاشته‌ام: گزیده‌ای از حرف‌هایم در برنامۀ «دو قدم مانده به صبح» شبکه چهار سیما در آبان ۸۸. این انتقادها علیه وزیر ارشاد، عملکردش، افتخارش به فروش فیلم «اخراجی‌ها ۲»، جلوگیری از خلاقیت‌های فیلمسازان مستقل و همچنین به انحصار و رفتار تلویزیون، به قدری تند بود که مجری اصلی آن برنامه آقای محمد صالح علا گفت تا به حال هنگام حرف‌های هیچ مهمان دیگری این قدر نگران نبوده که آنتن را از برنامه بگیرند. بنده تا انتهای دولت دهم برای حضور در هر برنامۀ زندۀ تلویزیونی، ممنوع‌التصویر اعلام شدم

امیر پوریا - دی ۹۸

@amiropouria

یادداشتی از امیر پوریا: با انصراف سینماگران، سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر چه راه‌هایی در پیش دارد؟


https://iranwire.com/fa/blogs/215/35566

@amiropouria

ناصر تقوایی یکی از مهم‌ترین چهره‌های درخشان سینمای ایران است که درباره رویدادهای اخیر سیاسی و اجتماعی ایران، ازجمله سرنگونی پرواز ۷۵۲ توسط سپاه، ضمن تأیید واکنش‌های اعتراضی می‌گوید هنرمندان تافته جدابافته از جامعه نیستند، اما مشکل این است که همه مثل هم فکر نمی‌کنند.

با این حال او معتقد است هنرمندان نمی‌توانند خودشان را از ماجراهای سیاسی کنار بکشند.

او همچنین در گفت‌وگو با رادیو فردا می‌گوید زمانی دوباره فیلم خواهد سخت که وقتی پنجره را باز می‌کند، ببیند دوره فیلمسازی شروع شده است.

بیشتر بخوانید

@radiofarda