در کم‌حرفی کتاب‌ها کیفیت آرامش‌بخشی بود؛ در تمایل‌شان به سال‌ها و حتی دهه‌ها انتظار برای اینکه بالاخره یک ‌خواننده‌ی مناسب از سر برسد و آنان را از شکافی که برای‌شان در نظر گرفته شده بود بیرون بکشد. گویی با صدای خاک‌گرفته‌شان به من میگفتند: «عجله نکن! قرار نیست جایی برویم.»

از کتاب کم‌عمق‌ها اثر نیکلاس کار

و یک پاراگراف فوق‌العاده زیبا…

بیکلام و سرشار.

@Amiramsbookmarks

در عربی برای درگیری فلسطین و اسرائیل از اصطلاح "قضیه فلسطین" استفاده می‌شود. گروه آلترناتیو راک مصری Cairokee به خوانندگی «امیر عید» در مراسم پایانیِ فستیوال فیلم El Gouna قطعه‌ای را اجرا کرده که به استانداردهای دوگانۀ جامعۀ جهانی در مورد فلسطین، طعنه می‌زند. گروه کایروکی از سال ۲۰۰۳ شروع به کار کرده و بعد از انقلاب مصر و به واسطۀ آهنگ‌هایی اعتراضی که اجرا ‌کرد به شهرت رسید. شعر مصطفی ابراهیم در قطعۀ «تِلکَ قضیه» طنینِ سرخوردگی از جهانی‌ست که ادعای دفاع از بشر و انسانیت دارد و در عمل چشمانش را به روی کشتار می‌بندد.

تلك قضية (٢٠٢٣)

@Amiramsbookmarks

قبل از اینکه قضیه‌ی فلسطین به‌اندازه‌ی الان بولد بشه من این رو دیدم و ستایشش کردم. اتفاقی چشمم خورد بهش دوباره و گفتم حتما اینجا هم باشه. البته که شرایط فعلی دخترانمون به‌قدری وخیمه که قضیه‌ی فلسطین کمرنگ‌تر میشه.
به امید ریشه‌کن شدن ظلم در کل جهان.

طبق معمول سیاست‌های جمهوری اسلامی، شاهد سوءاستفاده‌ی صدا و سیما از این اثر هنری اعتراضی باکیفیت بودیم اخیرا. قطعا حمایت من جدا از امثال اون سوءاستفاده‌هاست.

هزاربار گفته‌ام، باز هم میگویم عزیز دلم، که من خوبم. اینقدر نپرس. درست است که اینجا گیر کرده‌ام و حرف‌هایم بوی بقالی‌های کهنه‌ی عهد بوق را میدهد (از همان‌ها که صاحبش همیشه یه‌پیرمرد بدعنق بدبو است که انگار پیرمرد به‌دنیا آمده. میفهمی؟) ولی خیلی خوبم. زندگی‌ام به راه است. نترس، اینجا هم میدانند موسیقی چیست. میزنند بعضی‌وقت‌ها، ما میخوانیم. جای خوشحالی دارد که هنوز دلی مانده برای فهمیدن این‌چیز‌ها. میبینی؟! به‌خاطر همین‌هاست که میگویم خوبم. خیالت نباشد. درست است که خیلی تنها مانده‌ام و دلم جوری شکسته که نشد مثل قبل بشود، ولی نفسی می‌آید و می‌رود دیگر. آسمان خدا را که غصب نکرده‌اند، البته فعلا. حالا اینکه تو هیچ‌وقت این نامه‌ها را نمیبینی و جواب نمیدهی هم مهم نیست. خودم از طرف هردوتایی‌مان مینویسم و میخوانم، هنوز دوتا دست و یک‌جفت چشم برایم مانده. بس نیست؟!
راستش را بخواهی کمی خسته شده‌ام. همین تنهایی را میگویم. دلم می‌گیرد. ابرهای تیره‌ی عصر جمعه را یادت هست؟ درست مثل عصر آن جمعه‌های لعنتی دلم می‌گیرد ‌‌و‌ میخواهم بروم. اصلا درد من همین است؛ که هرجا میرسم آرزوی رفتن میکنم. عزیزم، تو که مرا بهتر میشناختی، چرا میگذاشتی بروم؟
من آدم‌ها را نمیشناسم قربانت بروم. یکی میشناختم که آن هم تو بودی. البته تو آدم نبودی، فرشته بودی. آدم‌ها سختند، حوصله‌ام نمیکشد. راه می‌آیم، ولی حوصله‌ام نمیکشد. تو چطور حوصله‌ی مرا داشتی؟ یک تنهامسلکِ خشک و پرمدعا بودم. الان هم هستم ولی وقتی کنار تو مینشستم یادم میرفت. تنها چیزی که جلوی چشمم می‌آمد تو بودی و تو بودی و تو. من وجود نداشت. هیچ‌کس‌ در کل جهان نمیخندید وقتی لبخند میزدی. لب تر کن تا همه‌چیز را برایت تعریف کنم و اینقدر حرف بزنم که کلافه شوی. وقتی کلافه میشدی هم دوستت داشتم. همیشه‌ی خدا می‌شد تو را دوست داشت.
راستی گفتم که حالم خوب است؟!

شات‌های زیادی از این فیلم برداشتم. فیلم زیبایی بود.

دو دقیقه بازیگری تراز و قابل ستایش.