بگذار نگویم که من چگونه به جای بوسیده شدن گزیده شدم،بارها و بارها

انگار اون بچه‌‌مدرسه‌ای‌ام که شیفت عصره و چون شیفت صبحی‌ها تعطیل شدن مشق‌هاشو ننوشته و هرچی منتظر مونده که تعطیلی رو اعلام کنن، نکردن.

مامان‌بزرگم به دونه دونه بچه‌هاش زنگ زده که «خونه‌ بمونین، هوا سرده، زمین‌ها لیزه». آخرش هم گفته خانم همسایه اومده دنبالم می‌خوایم بریم بیرون!

آره عزیزان! نصیحت همیشه همین شکلی بوده، هست، خواهد بود.

تو سکوتش حرف‌هایی بوده که…

منم همین‌طور عزیزم، منم همین‌طور

‏دیگه ن ادم سمّی مونده ک حذف کنم، ن موضوعی باقی مونده ک رها کنم، ب قول عباس کیارستمی: من ماندم و من؛ من از من رنجیده و هیچ کس نیست پا درمیانی کند..

داشتم اتاقم رو مرتب می‌کردم، لابه‌لای خرت‌وپرت‌ها یه کارت پیدا کردم که روش نوشته بود «مزون ریرا»

دیدن خرت‌وپرت غم‌انگیزشدن داره؟

در جدیدی از خودم، به روی خودم گشوده شد.
امروز فهمیدم چرا هیچ وقت دلم نمی‌خواسته که از کارهام حتی موفقیت‌هام به کسی چیزی بگم.

دلیلش دو تا چیزه.
اولیش ترس از مقایسه ست، همیشه اولین سوال بعد از اینکه اعلام میکنی “هوراا، من تونستم” اینه که بقیه چطور بودن؟ و اینجاست که اون هوراا تو دهنت و قلب می‌ماسه.اهمیتی نداره که چقدر از سطح توقع خودت بالاتر بودی، تو همیشه با یکی مقایسه میشی.
دومینش هم ترس از عدم موفقیت‌های بعدیه، یه جوری که انگار برای بقیه توقع ایجاد کنه که تو هی باید بهتر و بهتر و بهتر بشی و حق شکست نداری.

This is us
سریالیه که توقع آدم رو از روابطش بالا میبره.

حالا هی من بگم هی شما نبینید
🚶🏻‍♀️

خودت، خودت را در آغوش بگیر؛
کسی برای تو نخواهد جنگید.

درود بر همه‌ی مادران ایرانی که در پرورش پسرانی لجوج و خودخواه از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.

هراس هفتمین دختر…

حکایت رفع تحریم‌های اینترنتی آمریکا هم حکایت دندون هست نون نیست، نون هست دندون نیسته؛ کاش بفهمی ما دیگه اینترنت نداریم برادر :|

چیزی برایم بنویس، مثلاً بنویس که من هنوز در قلبت وجود دارم و عقلت‌ نتوانسته است وظیفهٔ خودش را به‌درستی انجام دهد.
‌
•Pochino5

‏چقدر گفتیم ؛ نه بابا رفیقمه :))

•وکیلک

اگر اینجا آدم بود الان باید کلاس چهارم می‌بود. باورم نمیشه ۱۰ ساله اینجا می‌نویسم. خودم هم قدر ۱۰ سال بزرگ شدم یعنی؟
اینجا از همه چی نوشتم، از عقایدم، خانواده‌م، زندگیم، مذهب، امیدهام، ناامیدی‌هام، پشیمونی‌هام و…
خدایا🥺

ولی اینکه صبح پا میشید دو تا استوری اعتراضی می‌ذارید، بعدش می‌رید ترمیم تتوی قدیمیتون و اینو استوری نمی‌ذارید و بعد باز میاید از برف‌بازی‌ ملت ایراد می‌گیرید اسمش چیه دقیقا!؟

آیا حقیقتا انتظار داری زندگی رو سر طاقچه بذاریم برای بعد؟ آیا اگر به این روش جلو بریم سر از تیمارستان در نمیاریم؟ آیا اون زندگی‌ای که بسیاری براش پرپر شدند جز پیدا کردن شادی وسط روزمره‌ست؟

چند روز پیش وسط گفتگومون به اینجا رسیدیم که ما چیزهایی رو که نداریم پیش پیش استفاده کردیم بس که همه چیزمون قسط و وام و فلانه.
ولی این سمت دیگه‌ی ماجرا هم هست؛ ما چیزهایی رو هم که داریم استفاده نمی‌کنیم، به امید یه روز خوب، موقعیت مناسب، شخص مناسب و … و اونقدر منتظر این «مناسب‌ها» میشیم که اصل موضوع از دهن میفته.

#حسین_جنتی میگه
خطا نمی‌رود، اما نمی‌زنم از ترس
چرا که دشمن من، در میان یاران است!