ﺩﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ تو هم مشهد بودی، ﺗﺎ ﺁﻥ ﭼﺎﺩﺭ ﺳﻔﯿﺪ ﮔُﻞ ﮔُﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺭﺍ ﺳﺮﺕ ﮐﻨﯽ. ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮﺕ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﻡ ﮐﻪ ﺁﺧﺮ ﺁﻥ ﺳﺎﭘﻮﺭﺕ ﻣﺸﮑﯽ و موهای عسلی ﮐﺠﺎ ﻭ ﺍﯾﻦ ﭼﺎﺩﺭ ﮐﺠﺎ؟! ﺑﺮﻭﯾﻢ ﻭ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺭﻭﯼ ﺳﻨﮕﻔﺮﺵ ﻫﺎﯼ ﮔﺮﺍﻧﯿﺘﯽ، ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﺭﺍ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﻨﯿﻢ. ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺳﺮﺕ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺪﻫﯽ تا ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﯼ شاملو ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ ﻭ ﺗﻮﺳﻞ ﺑﺨﻮﺍﻧﻢ. ﯾﮏ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﻭ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ ﺩﯾﮕﺮ، ﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺯﯾﺎﺭﺕ، ﻗﺮﺍﺭ ﻣﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻔﺸﺪﺍﺭﯼ ﺷﻤﺎﺭﻩ نوزده ﺗﻮﯼ ﺭﻭﺍﻕ ﺍﻣﺎﻡ، ﺗﺎ ﺑﺎﺯﻫﻢ ﻣﻦ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﺳﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﻭ ﺩﻟﻢ ﻭﺍﭘﺲ ﺗﻮ ﺑﺸﻮﺩ ﻭ تو ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺩﯾﺮﺗﺮ ﺑﺮﺳﯽ ﻭﻟﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺒﺎﺷﯽ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺷﮑﻼﺕ ﻫﺎﯼ ﺧﻮﺷﻤﺰﻩ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﯿﺎﻭﺭﯼ ﺗﺎ از ﻏُرولندهایم نجات پیدا کنی! ﺍﺯ خانم جوانی ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭﻣﺎﻥ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﺩﻭﻧﻔﺮﻩ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺑﮕﯿﺮﺩ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯼ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻣﺎﻥ ﮔﻨﺒﺪ ﻃﻼﺳﺖ، و تو اخم کنی که چرا سلفی نمی گیریم و من چرا همش چشمم دنبال دخترهاست!! ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﻗﯿﻔﯽ بخوریم، ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﺍﺯ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭖ ﻫﺎﯼ ﻟﻮﮐﺲ ﺑﺎﻻﯼ ﺷﻬﺮ بلکه از انبوه کافه بستنی های اطراف حرم. ﯾﮏ ﺍﺳﮑﻨﺎﺱ ﭘﻨﺞ ﻫﺰﺍﺭ ﺗﻮﻣﺎﻧﯽ ﺑﺒﺨﺸﯽ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺁﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻤﯽ ﺁﻧﻄﺮﻑ ﺗﺮ ﺍﺯ هتل درویشی، ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺰ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺩﺳﺖ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻫﺘﻞ ﺑﺮﺳﯿﻢ . ﺑﺎ ﺁﻥ ﮔﻮﺷﯽ ﺟﺪﯾﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﻮﻟﺪﺕ ﺧﺮﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ، ﻋﮑﺲ ﻫﺎﺭﺍ ﻣﺮﻭﺭ ﮐﻨﯿﻢ، ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﻋﺎﺷﻘﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻭ ﺍﺣﺘﻤﺎﻻ ﻧﻤﺎﺯ ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﻗﻀﺎ بشود!!! ﺍﯾﻦ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺁﺭﺯﻭﯾﻢ است، وقتی که پرسه می زنم توی صحن های مختلف و این دختر پسرهای جوان را می بینم که عشقولک بازی می کنند و لذتش را می برند!! اصلا حالا که اینطور است امشب خودم را می بندم به پنجره فولاد، تا یا مرا شفا بدهد یا تو را یکی از همین شب ها در کنار خودم ببینم....

#عشقولانه در مشهد
@aliziyaoriginallll