دولت پنهان؟

عبارت "دولت پنهان" را تا کنون بیشتر فعالان اصلاح‌طلب برای تفسیر خود از شرایط سیاسی ایران به کار م‌ بردند، این اصطلاح اما ظاهراً در حال گسترش است و به ادبیات علی مطهری نمایندۀ مجلس هم راه یافته است.
کاربرد این عبارت از طرف مطهری که خاستگاهی "اصولگرایانه" دارد، به برخی محافل آن جناح، گران آمده است به طوری که او را تحت فشار گذاشته‌اند تا به روشنی و صراحت منظور خود را از "دولت پنهان" روشن کند.
استفاده از اصطلاح دولت پنهان بخصوص در ایران به واقع نوعی مدد گرفتن از استعاره برای اشاره به نهادهای علی‌الخصوص نظامی است که قرار نیست از آنها نامی برده شود. به همین دلیل است که اغلب استفاده کنندگان از این عبارت، برای تعیین مصداق آن، احساس محدودیت و از اشاره صریح به آن پرهیز می‌کنند. همین محدودیت هم دستاویزی برای منتقدان فراهم می‌آورد تا آنها را برای افشای نیات درونی خود تحت فشار بگذارند.
آنچه اما در ایران به عنوان "دولت پنهان" شهرت یافته است، در حقیقت چندان هم پنهان نیست و بخشی از ساختار علنی و حقوقی نظام سیاسی است. در قانون اساسی جمهوری اسلامی قدرت به نحوی تقسیم شده است که قوۀ مجریه اختیارات محدود و مشخصی دارد و به همین دلیل هرگاه رؤسای قوای مجریه این نوع محدودیت‌ها را در عمل تجربه می‌کنند، حامیان آنها پای "دولت پنهان" را وسط می‌کشند.
به نظر من برای توضیح مشکلات اجرایی و سیاسی ایران، تأکید بر "دولت پنهان" از لحاظ حقوقی کاربردی ندارد. مشکل بیشتر به تداخل حوزه‌های مسئولیت و وظایف نهادهای مختلف مربوط می‌شود و نوع تفسیر قانون اساسی زمینه‌ساز آن است. با این حساب، برای حل این مشکل خاص، یا باید قانون اساسی به گونه‌ای متفاوت مورد تفسیر قرار گیرد و یا اینکه در بخش مربوط به وظایف و اختیارات نهادها اصلاح شود.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadziedabad

دکتر نجفی با دستبند و آغازی ناپسند

در جلسۀ محاکمۀ دکتر محمد علی نجفی، او دستبند به دست در میان وکلایش نشسته بود. استفاده از دستبند برای زندانیان به منظور جلوگیری از فرار آنان صورت می‌گیرد.
محمد علی نجفی پس از قتل همسرش، داوطلبانه خود را به کلانتری معرفی کرد. بنابراین احتمال فرار متهمی که خود را تسلیم قانون کرده است، منطقاً نزدیک به صفر است. گذشته از این، هیچ متهمی امکان فرار از صحن دادگاه را ندارد، از این رو، باز نکردن دستبند او پس از ورودش به دادگاه، جای کمترین توجیهی ندارد.
به نظرم برخی انتقادها در مورد نحوۀ برخورد محترمانۀ یکی از فرماندهان پلیس تهران با دکتر نجفی در روز معرفی خودش به کلانتری، سبب این نوع سختیگری‌ها نسبت به او شده است. از نگاه من، آن انتقادات به کلی ناموجه بود و به تبع آن، رفتار واکنشی نسبت به آن انتقادات هم موجه نیست.
ظاهراً برخی از ما ایرانیان هنگامی که رفتار نادرستی را نسبت به یک متهم و رفتار درستی را نسبت به متهم دیگری می‌بینیم به جای آنکه بر نفی رفتار نادرست به طور اعم تأکید کنیم، همان مورد درست را نیز به عنوان "اعمال تبعیض" به چالش می‌کشیم! نتیجه آن می‌شود که تصمیم‌گیران نیز تصور می‌کنند که اگر به همه به طور یکسان سخت بگیرند، افکار عمومی آن را عادلانه‌تر خواهد دید!
گذشته از این موضوع به نظرم نحوۀ دفاعیات وکلای نجفی از او، از همین ابتدا سمت و سویی انحرافی به خود گرفته است. پیش کشیدن بحث "مهدورالدم" بودن خانم میترا استاد از اساس بی‌ربط و ظالمانه است به طوری که به جای کمک به نجفی، از قضا افکار عمومی و خانوادۀ مقتول را علیه او سخت برمی انگیزد.
به نظرم دکتر نجفی باید همان تشخصی را که از او سراغ داریم در دادگاه نیز به نمایش بگذارد. قتل خانم استاد به هر دلیل و انگیزه‌ای که انجام گرفته باشد، به هیچ وجه توجیه بردار نیست. از این رو، بهتر است نجفی به جای چنگ زدن به دستاویزهای سستی که نه فقط نجات بخش نیستند بلکه سبب سقوط می‌شوند، اعتراف کند که در تمام طول ماجرا مرتکب اشتباه شده است و از اینکه تا آنجا پیش رفته که سودا بر او غالب شده و انسانی را به قتل رسانده است اظهار پشیمانی کند و در نهایت عفو بخواهد.

#احمد_زیدآبادی
@ahmadziedabad

تحرک تازۀ اروپا؛ آخرین تلاش‌ها در آخرین روزها؟

برجام در آستانۀ نابودی کامل قرار گرفته است. از همین رو سه کشور قدرتمند اروپایی به تکاپو افتاده‌اند تا بلکه راه نجاتی برای آن پیدا کنند.
از نگاه اروپایی‌ها نابودی برجام به معنای پایان دیپلماسی و ورود به مرحلۀ حل مشکل از راه زور است؛ چیزی که به نظر آنها، برای تمام طرف‌های درگیر در ماجرای هسته‌ای ایران فاجعه‌بار خواهد بود.
بر همین اساس، مسئولان بریتانیا، فرانسه و آلمان تقریباً در تمام سطوح نسبت به عواقب پر خسارت نابودی برجام هشدار می‌دهند و گویا در صدد دست زدن به ابتکاری دیپلماتیک برای حل یا کاهش تشنج بین ایران و آمریکا در این زمینه هستند.
در این میان، جرمی هانت وزیر خارجۀ بریتانیا سفری را به بروکسل برنامه‌ریزی کرده است تا با شرکای اروپایی خود راهکار تازه‌ای را برای حفظ برجام به بحث و گفتگو بگذارد.
به نظرم اگر راهکار مورد نظر هانت، با استقبال فرانسه و آلمان روبرو شود، آنگاه تحرک دیپلماتیک جدیدی از سوی اروپا برای کشاندن ایران و آمریکا بر سر میز مذاکره آغاز خواهد شد که احتمالاً آخرین نوع از اینگونه تحرکات از سوی اروپا خواهد بود.
موضع اروپایی‌ها در مورد برجام روشن است گر چه عموماً مورد سوء فهم نیز قرار می‌گیرد. آنها خواهان ادامۀ اجرای این پیمان بنا به تفسیر خاص خود هستند. در حقیقت اروپایی‌ها نیز مانند دولت باراک اوباما به این امید امضای خود را پای برجام گذاشتند که ایران با ورود به این پیمان امنیتی با غرب، گام به گام در جهت حل تمام اختلافات خود با آمریکا و اروپا حرکت کند و بدین طریق برجام‌های دیگری بخصوص در بارۀ نقش منطقه‌ای ایران و صنعت موشکی آن شکل گیرد.
بنابراین، ابتکار احتمالی اروپایی‌ها این خواهد بود که آمریکا در جدول زمانی مشخصی، معافیت فروش نفت ایران تا سقف معینی را باز گرداند و همزمان، ایران نیز برای حل سایر اختلافات خود با غرب بر سر میز مذاکره با آمریکا به صورت دوجانبه یا چند جانبه بنشیند.
به نظر می‌رسد دولت آمریکا به شرط اطمینان از حضور ایران در پای میز مذاکره با زمانبندی مشخص، با چنین ابتکاری مخالفت نکند، اما موضع ایران در این زمینه مبهم است.
حسن روحانی رئیس جمهور ایران در سخنان اخیر خود از آمادگی برای مذاکره با آمریکا به شرط بازگشت آن به برجام خبر داده است. با این حال، او مشخص نکرده است که در صورت بازگشت آمریکا به برجام ایران در مورد چه مسائلی حاضر به مذاکره با آمریکاست.
اگر سخنان روحانی به معنای آمادگی برای مذاکره بر سر دستیابی به توافق‌های تازه‌ای تحت عناوین برجام 2 و 3 و 4 ...باشد، در آن صورت تلاش دیپلماتیک اروپا برای پُل زدن بین مواضع ایران و آمریکا احتمالاً شانسی برای موفقیت خواهد داشت، اما اگر منظور او از مذاکره صرفاً گفتگو در بارۀ چگونگی اجرای برجام هسته‌ای باشد و لاغیر، قاعدتاً اروپایی‌ها ابتکار عمل خود را شکست خورده خواهند دید.
اگر فرض را بر آن بگذاریم که منظور روحانی از مذاکره با آمریکا تمایل به حل تمام اختلافات فی‌مابین است، در آن صورت این پرسش مطرح می‌شود که آیا او از جانب خود این مسئله را مطرح کرده است و یا اینکه اجماع نظام سیاسی را هم پشت سر خود دارد؟
اگر روحانی صرفاً علایق خود را مطرح کرده باشد که طبعاً کاری از پیش نخواهد رفت، اما اگر از جانب نظام سیاسی سخن گفته باشد در آن صورت باید به دنبال شاهد و قرینه‌ای علنی از تأیید این موضع از طرف دیگر ارکان نظام بود.
واقعیت این است که تا کنون چنین قرینه ای دیده نمی‌شود و حتی قرائن عکس آن را نشان می‌دهد. از این رو، مسئولان ایرانی پیش از هرگونه مواجهه با ابتکارات سیاسی طرف‌های خارجی، ابتدا باید تکلیف‌شان را با همدیگر روشن کنند وگرنه زمان در بی تصمیمی می‌گذرد و عواقب زیانبار خود را به بار می‌آورد.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadziedabad

خوشامد با بوی تعفن!

علیرضا محجوب نمایندۀ مجلس با اشاره به بوی ناخوشایند اطراف فرودگاه بین‌المللی تهران گفته است: "به هر مسافری که به کشور ما می‌آید با بوی زباله خوشامد گفته می‌شود"!
در واقع، بوی زننده‌ای که در منطقۀ مورد اشارۀ محجوب، راه تنفس را می‌بندد، متعفن‌تر از آن است که ناشی از زباله باشد! این بوی منزجر کننده بدبختانه به آن حوالی هم محدود نمی‌شود. در جادۀ قدیم فشافویه به تهران بخصوص در نزدیکی شهرری بویی به مراتب زننده‌تر از 30 کیلومترِ ابتدایی اتوبان تهران - قم در فضا پراکنده می‌شود و معلوم نیست که مردم ساکن آن منطقۀ محروم چطور این وضعیت را تحمل می‌کنند!
اخیراً برای فرار از استشمام این بوی دل‌آزار، از اتوبان تهران - ساوه به سمت فرودگاه بین‌المللی رفتیم، اما در حوالی اسلامشهر و رباط کریم نیز همان بوی بد در هوا منتشر شده بود. ماه پیش هم برای گریز از ترافیک سرسام آور اتوبان کرج - قزوین، راه خود را به سمت شهریار و اشتهارد و بویین زهرا کج کردیم. متأسفانه در منطقۀ بویین زهرا نیز تا دهها کیلومتر در مسیر جاده، بوی زننده‌ای مشام هر جنبده‌ای را آزار می‌داد.
به نظرم این نوع بوها صرفاً به انباشت زباله مربوط نمی‌شود و به احتمال زیاد، پای صنایع آلاینده‌ای در میان است که استانداردهای زیست محیطی را رعایت نمی‌کنند و به انگیزۀ سودجویی نامشروع، به جای استفاده از فیلتر، سموم شیمایی را در هوا رها می‌سازند.
حال که کار به اینجا کشید، اجازه دهید به یاد شادروان استاد محمد ابراهیم باستانی پاریزی که از غم و اندوه نابودی پوشش گیاهی زادگاهش پاریز، بر اثر نوع بهره‌برداری از معدن مس سرچشمۀ رفسنجان یکریز می‌نالید، تأکید کنم که طبق شنیده‌ها؛ در معدن مس سرچشمۀ رفسنجان و معدن آهن گلی‌گهر سیرجان نیز استانداردهای زیست محیطی رعایت نمی‌شود. در اطراف معدن مس سرچشمه رفسنجان صدها هکتار از بادام‌زارهای کوهی زیر انبوهی از گرد و غبار شیمیایی ناشی از بهره‌برداری نادرست از معدن، خشکیده و تباه شده و منطقۀ ییلاقی خوش و آب و هوای اطراف پاریز به گورستان سیاهی از درختان سوخته تبدیل کرده است! گویا همین ماجرا برای صحراهای اطراف معدن گلی گهر سیرجان نیز در حال تکرار است!
در آخر باید گفت؛ دولتی که قادر به کشف منشأ بوی متعفن اطراف پایتخت و بر طرف کردن آن نیست و محیط زیست کشور را نیز به حال خود رها کرده است تا هر سودجویی ضمن به یغما بردن منافع آن، انبوهی از فلاکت و بدبختی ابدی برای مردم محل در پشت سر خود تلنبار کند، روی چه حساب و کتابی این همه اولدرم بولدرم به راه انداخته است؟
#احمد_زیدآبادی
@ahmadziedabad

از خیرش گذشتم!

خبر این بود که شیخ احمد جنتی برای یک دورۀ دیگر به عنوان دبیر شورای نگهبان انتخاب شد.
آقای جنتی اکنون 93 سال دارد. خواستم بنویسم که آیا پیرمردی در این سن و سال مناسب چنین پستی است؟ ولی دیدم که این نوع پرسش‌ها از یک طرف خشم اصولگرایان را برمی‌انگیزد و ممکن است اتهام تبلیغ علیه نظام را در پی داشته باشد و از طرف دیگر، نیروهای حامی براندازی نیز احتمال دارد این اتهام را پیش بکشند که این - یعنی نگارنده - هنوز دلش برای حفظ وضع موجود لک می‌زند و گرنه چرا باید نسبت به ابقای جنتی از موضعِ توصیه و دلسوزی برمی‌آمد! این بود که از خیرش گذشتم!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadziedabad

برای آسایش یا عذاب؟

برخی مردم دنیا بخصوص مخترعان و مکتشفان بر این باورند که تکنولوژی کمک کارِ رفاه و آسایش آدمیزاد و ابزاری برای صرفه‌جویی در وقت است!
آنها اگر در ایران زندگی می‌کردند و مجبور به استفاده از اینترنت می‌شدند از این حرف‌های قشنگ کمتر می‌زدند! در کشور ما تکنولوژی اساساً به کار عذاب و خراشیدن اعصاب و اتلاف بی‌دریغ وقت می‌آید. این قطع و وصل‌های پی در پی و کُندی ممتد اینترنت هر آدم صبوری را نیز از کوره در می‌برد!
امیدوارم که عذاب آخرت مسببان آن، اجبار به استفاده از اینترنتی باشد که در طول یک ماه، یک سایت را هم بالا نیاورد!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadziedabad

برنامۀ سخنرانی در خانۀ وارطان. ساعت 17 تا 20 روز دوشنبه 31 تیرماه

خاتمی و تعیین تکلیفِ چگونگی ورود اصلاح‌طلبان به انتخابات

سید محمد خاتمی رئیس جمهور پیشین ایران تکلیف نوع حضور نیروهای اصلاح‌طلب در انتخابات مجلس آینده را روشن کرد.
گرچه صحبت‌های آقای خاتمی در مورد شرایط انتخابات، خالی از اما و اگر و برخی تناقض‌ها نیست، اما برونداد آن کاملاً واضح است: اصلا‌ح‌طلبان نباید به تحریم انتخابات نزدیک شوند!
به نظرم تعجیل خاتمی برای ورود زودهنگام به بحث انتخابات عامدانه باشد. او ظاهراً دو نگرانی عمده در بارۀ سرنوشت انتخابات اسفند ماه سال جاری دارد.
نگرانی نخست او مربوط به اختلاف‌نظر بی‌سابقه‌ای است که بین طیف‌های گوناگون اصلاح‌طلب برای چگونگی ورود به این دور از انتخابات بروز کرده است. به واقع از مدت‌ها پیش صداهای متفاوتی از درون طیف اصلاح‌طلبی در مورد انتخابات مجلس آینده بلند شده است، صداهایی از قبیل پذیرش بی چون و چرای نظارت استصوابی شورای نگهبان و حضور بی قید و شرط در انتخابات تا حضور مشروط به لغو نظارت استصوابی و برگزاری انتخابات آزاد.
ظاهراً خاتمی می‌داند که مشروط کردن حضور اصلاح طلبان در انتخابات به "آزاد و عادلانه" بودن آن بر اساس ضوابط و استانداردهای بین‌المللی و لغو کامل نظارت استصوابی، عملاً تعلیق حضور به محال است و به میان آوردن اینگونه بحث‌ها از سوی طیفی از نیروهای اصلاح‌طلب به تحریم انتخابات منجر می‌شود.
با آنکه خاتمی دل خوشی از نظارت استصوابی و رد صلاحیت‌های گسترده در انتخابات ندارد، اما او معمولاً به وضعیتی که امکان معرفی فهرستی از داوطلبان نمایندگی را برای مجموعۀ اصلاح‌طلبان فراهم آورد و حداقلی از رقابت جناحی با اصولگرایان را تضمین کند، رضایت می‌دهد، گر چه در کنار آن از طرح پاره‌ای انتقادات و چانه زنی‌های سیاسی نیز غافل نمی‌شود.
در این مرحله از شرایط کشور اما، برخی نیروهای اصلاح‌طلب، این نوع حضور در انتخابات را نه فقط نجات بخش یا مفید نمی‌دانند؛ بلکه آن را سبب از بین رفتن تتمۀ محدود سرمایۀ سیاسی‌شان در بین هواداران‌شان تلقی می‌کنند. از همین رو، این دسته از اصلاح‌طلبان شعار انتخابات آزاد را سرلوحۀ بحث‌های خود قرار داده‌اند حتی اگر این شعار، نهایتاً به کناره‌گیری آنها از عرصۀ انتخابات و یا تحریم آن بیانجامد.
به نظرم خاتمی با ورود زودهنگام خود به بحث انتخابات، در صدد پیشگیری از این نوع بحث‌ها برآمده است. در اینجا پای نگرانی دوم خاتمی در میان است. او بویژه نگران است که مشارکت پایین مردم در انتخابات، دولت ترامپ را به تداوم فشارهای خود علیه ایران تا سرحد وسوسه شدن برای "تغییر رژیم" ترغیب کند.
در عین حال، باید به خاطر داشت که نگرانی خاتمی از روندی که "تابوی تحریم" انتخابات توسط طیفی از اصلاح‌طلبان در هم بشکند، فقط به روحیۀ خاص او که اصولاً از رویارویی سیاسی در سطح کلان قدرت پرهیز دارد، مربوط نمی‌شود، بلکه محیطی که خاتمی در آن دم می‌زند و تحلیلی که استنشاق در آن محیط برای او پدید می‌آورد، او را از تأیید هر گونه رفتار اصطلاحاً رادیکال باز می‌دارد.
طبعاً خاتمی می‌تواند در توجیه پرهیز از این نوع رفتارها، فهرست بلندبالایی از میزان ضرر و زیان و هزینه‌های هنگفتِ فعالیت‌های اصطلاحاً رادیکال به منتقدان خود گوشزد کند، اما درونمایۀ حرکت او همیشه فاصله گرفتن از تحرکاتی است که به تضعیف اساس جمهوری اسلامی منجر شود.
واقعیت این است که خاتمی فقط در چارچوب جمهوری اسلامی برای اصلاح‌طلبان موقعیت قائل است و خارج از این چارچوب، از نگاه او، وضعیت اصلاح‌طلبان بهتر از اصولگرایان نخواهد بود.
مروری بر نوع شعارهایی که نیروهای موسوم به برانداز مطرح می‌کنند ظاهراً خاتمی را متقاعد کرده است که در آن سوی جمهوری اسلامی، فقط خطرات و تهدیدات در کمین آنهاست و از این رو، به هر میزان که خطر تضعیف جمهوری اسلامی افزایش یابد، خاتمی با رفتارهای اصطلاحاً رادیکال فاصلۀ بیشتری خواهد گرفت.
بدین ترتیب، اینکه خاتمی از همین ابتدا در صدد برآمده است تا مانع شکل‌گیری تحرکی منجر به تحریم انتخابات از سوی طیفی از اصلاح‌طلبان شود، با مجموعۀ عملکرد و دیدگاه‌های او هماهنگ به نظر می‌رسد.
بنابراین، خاتمی از هم اکنون تکلیف نوع شرکت نیروهای اصلاح‌طلب را در انتخابات مجلس یازدهم روشن کرده است و من بعید می‌دانم که از درون اصلاح‌طلبان کسانی بخواهند به طور جدی با او مقابله جویی کنند.
در این میان، ممکن است این پرسش پیش آید که اگر خاتمی تا این اندازه دل در گرو حفظ نظام جمهوری اسلامی دارد، پس چرا او را تا حد ممنوع‌التصویری محدود کرده‌اند شب و روز علیه‌اش تبلیغ و شایع‌پردازی می‌کنند؟ پاسخ این پرسش به نحوی در خودش نهفته است! خاتمی خود را در جایگاهی شبیه مادر برای جمهوری اسلامی می‌بیند و این خود به زعم او، راهِ نهایت سوء استفاده را برای دایه‌ها می‌گشاید!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

[ Audio file : navaar.ir – sample ]
بخشی از کتاب صوتی «از سرد و گرم روزگار»
نوشته‌ی احمد زیدآبادی

نسخه‌ی صوتی کامل کتاب را می‌توانید از اینجا تهیه کنید.
همانطور که مخاطبان عزیز ملاحظه می کنند، نسخۀ صوتی کتاب "از سرد و گرم روزگار" منتشر شده است. علاقمندان به نسخۀ صوتی این کتاب می توانند با مراجعه به سایت مذکور، آن را دریافت کنند.

30 تیر و داستان مصدق و قوام

30 تیر ماه یادآور روزی است که مردم کوچه و خیابان با قیام خود در سال 1331 دکتر محمد مصدق را بر روی شانه‌های خود به ساختمان نخست وزیری برگرداندند و نقشۀ پشت پردۀ عزل او را نقش برآب کردند.
بدین جهت، 30 تیر نقطه عطفی در تاریخ جنبش ملی شدن صنعت نفت ایران و نماد اوج قدرت مردمی دکتر مصدق تلقی می‌شود.
اما اگر بخواهیم تاریخ را از نو بخوانیم، به نظرم می‌توان 30 تیر سال 1331 را سر آغاز افول قدرت دکتر مصدق و شکست نهضت ملی دانست. در واقع پس از 30 تیر بود که مصدق جهت‌گیری‌های سیاسی خود در دو عرصۀ داخلی و خارجی را تغییر داد و روش تازه‌ای در پیش گرفت. او در صحنۀ داخلی از برخی نیروهای سنتی و دیوانسالار جامعۀ ایران به تدریج فاصله گرفت و در مقابل، ملایمتی در برابر حزب توده از خود نشان داد. در حوزۀ خارجی نیز او موضع خود را در برابر بریتانیا و تا حدودی آمریکا تشدید کرد و از توافق با آنها بر سر نفت، تقریباً نومید شد. البته این تغییر جهت، دو سویه بود بدین معنا که حزب توده نیز پس از 30 تیر بدگمانی‌های خود را در بارۀ سرشت نهضت ملی و مرام لیبرال دکتر مصدق کنار گذاشت و محتاطانه از درِ نزدیکی و اتحاد با او برآمد و همزمان برخی از متحدان سنتی مصدق از او جدا شدند. در صحنۀ خارجی نیز آمریکا به تدریج از دستیابی به توافق با دکتر مصدق مأیوس شد و به پاره‌ای اختلاف خود با دولت بریتانیا بر سر ماهیت جنبش ملی شدن نفت پایان داد به طوری که دو قدرت جهانی در مقابله با دکتر مصدق به استراتژی واحدی دست یافتند.
این بود که ائتلاف بسیار قدرتمندی از نیروهای داخلی اعم از دربار، ارتش، دیوانسالاران و فئودال‌های بزرگ، بخشی مهمی از بازار و روحانیون سیاسی متنفذ بویژه سید ابوالقاسم کاشانی و برخی یاران پیشین مصدق، علیه او شکل گرفت. این ائتلاف گسترده در پشت پرده با بریتانیا و آمریکا متحد شد و در حدود یک سال بعد از 30 تیر کودتایی آسان و همراه با موفقیت را علیه دکتر مصدق شکل داد.
آیا دکتر مصدق می‌توانست مانع شکل‌گیری این ائتلاف گسترده علیه خود و مانع از وقوع کودتا شود؟ به نظرم برای جلوگیری از ائتلاف، کار خاصی از دکتر مصدق برنمی‌آمد اما او می‌توانست از وقوع کودتا جلوگیری کند!
در واقع نیروهایی که علیه دکتر مصدق با یکدیگر متحد شدند مطالباتشان به قدری شخصی و یا متفاوت از اصول مورد نظر دکتر مصدق بود که اگر او می‌خواست به آنها تن در دهد، عملاً به آلت دست آنها تبدیل می‌شد و از اصول و مرام واقعی خود فاصله می‌گرفت. بنابراین، رویارویی آنها با مصدق در مرحلۀ پس از قیام 30 تیر تقریباً اجتناب‌ناپذیر بود. با این حال مصدق می‌توانست مانع وقوع کودتا شود! می‌پرسید از چه راهی؟ می‌گویم؛ از راه توافق با قوام‌السلطنه در تیر ماه سال 1331!
می‌دانم که این پاسخ به مذاق دوستان ملی و هواداران سرسخت دکتر مصدق خوش نمی‌آید و چه بسا برخی از آنها را خشمگین کند، اما اگر بدون تعصب و جانبداری به تاریخ گذشتۀ خود بنگریم به نظرم، این سخن آنقدرها هم نامعقول نیست.
هر نوع داوری که نسبت به قوام‌السلطنه داشته باشیم نمی‌توان انکار کرد که او از رجال استخوان‌دار تاریخ معاصر ایران و شخصیتی زیرک و دارای استقلال رأی و فاصله‌دار از منویات دربار بوده است. قوام و مصدق در واقع خاستگاه سیاسی و بستر رشد کم و بیش واحدی داشتند گرچه در امر ادارۀ حکومت از سلیقه‌های متفاوتی برخوردار بودند.
در حقیقت، ترس از عملکرد مصدق سبب شده بود که دربار و طرف خارجی به نخست وزیری قوام رضایت دهند و گرنه در شرایط عادی، محمد رضا شاه جوان، از قوام شاید حتی بیش ار مصدق ناخرسند بود.
به نظرم 30 تیر اگر به جای آنکه صحنۀ رویارویی هواداران مصدق و قوام شود، امکان سازشی بین آن دو فراهم می‌کرد بدان گونه که مصدق به نخست وزیری قوام تن در می‌داد و در مقابل قوام نیز به حفظ سنت مشروطیت و برخی اصول ملی شدن صنعت نفت در حد وسع خود متعهد می‌شد، کودتای 28 مرداد رخ نمی‌داد.
متأسفانه کودتای 28 مرداد هزینه‌های هولناکی بخصوص به لحاظ ذهنی و روانی بر دوش کشور ما گذاشت، هزینه‌هایی که هنوز هم در حال پرداخت آنها هستیم! شاید اگر مصدق می‌توانست چشم‌انداز آینده را در افقی بلند ببیند، تمام تلاش خود را به کار می‌گرفت تا با کودتا از مقام خود عزل نشود، اما خداوند آدمیزاد را با توانایی‌های محدود آفریده است!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadziedabad

دیدار ظریف با رند پاول؟

برای من روشن نشد که سرانجام محمد جواد ظریف با رند پاول سناتور جمهوریخواه آمریکا در نیویورک دیدار کرد یا خیر؟
اگر این دیدار صورت گرفته باشد معنایی جز موافقت ایران با شروع گفتگو با محافل رسمی آمریکا ندارد.
در واقع از مدت‌ها پیش، نیروهای نزدیک به دولت روحانی و برخی چهره‌های اصلاح‌طلب خواستار گشوده شدن باب مذاکره با افراد تأثیرگذار بر سیاست آمریکا از جمله اعضای کنگره شده بودند. به نظرم این توصیه از سوی کلیت نظام سیاسی پذیرفته شده است، چرا که از یک سو آقای ظریف بدون دریافت چراغ سبز از مقام های بالاتر، اختیار و جسارت لازم برای ابتکار شخصی در این حد را ندارد و از طرف دیگر، محافل اصولگرا در برابر این خبر چنان سکوت کردند که گویی نه خانی آمده و نه خانی رفته است!

#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

شرمندگی جهانگیری!

اسحاق جهانگیری معاون اول رئیس جمهور گفته است: "مردم ایران در سال‌های اخیر متحمل فشارهای فراوانی شده‌اند که ما شرمندۀ آنها هستیم"!
این چندمین باری است که آقای جهانگیری از مردم عذرخواهی و در برابر آنها اظهار شرمندگی می‌کند.
به این همشهری گرامی باید گفت؛ اظهار شرمندگی‌های پی در پی شما چه مشکلی از مردم حل می‌کند و کدام گره را از کارشان می‌گشاید؟
بسیاری از مردم این روزها از هر جهت تحت فشارند و بخصوص برای امرار معاش خود درمانده شده‎اند. فقط طی یک سال اخیر اغلب هزینه‌های زندگی دو تا سه برابر شده در حالی که درآمدها رشد ناچیزی داشته است. بیکاری هم که بیداد می‌کند. فارغ التحصیلان دانشگاه‌ها یا برای مهاجرت برنامه می‌ریزند و یا به مسافرکشی در اسنپ و تپسی رو آورده‌اند. در این میان، رئیس دولت هم خوشحال است که آمار اشتغال بالا رفته است!
بدبختانه کار با اظهار شرمندگی پیش نمی‌رود. جهانگیری در مقام معاون اول رئیس جمهور اگر در عمل نمی‌تواند باری از دوش مردم تحت فشار بر دارد، حداقل به آنها بگوید که برنامۀ دولت برای خروج از تنگنای تحریم‌ها چیست و در نهایت به کدام سمت و سو می‌خواهد حرکت کند. بسیاری از مردم عادی در بهترین حالت، دولت را بلاتکلیف، بی‌برنامه، گیج و باری به هر جهت می‌دانند و همین موضوع چشم‌انداز آینده را برای آنها تاریک کرده و سبب هراس و ناراحتی مضاعف‌شان شده است.
اگر همین حد هم از جهانگیری برنمی‌آید، دیگر برای چه در پاستور نشسته و پی کار دیگری نمی‌رود تا مجبور به اظهار شرمندگی دائمی در مقابل مردم هم نباشد!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

در عالم رؤیا!

دیشب در عالم خواب و رؤیا دیدم که نامۀ سید محمد خاتمی در روزنامۀ گاردین بر تمام رهبران جهان بخصوص رهبران کشورهای اروپایی و بالاخص امانوئل مکرون رئیس جمهور فرانسه بسیار اثر کرده و مکرون به یکی از مشاوران خود مأموریت داده است تا برای عملیاتی‌کردن مفاد آن نامه، با آقای خاتمی در تهران تماس بگیرد.
در ادامۀ خواب، شاهد مکالمۀ تلفنی مشاور مکرون و خاتمی هم بودم. تلفن زنگ می‌زند و خاتمی گوشی را برمی‌دارد:
مشاور مکرون: الو مستر خاتمی؟
خاتمی: بله خودم هستم بفرمایید!
مشاور مکرون: من مشاور پرزیدنت مکرون....
خاتمی: ببخشید حرفتان را قطع می‌کنم! شما اول بفرمایید مجوز لازم برای این تماس تلفنی را گرفته‌اید؟
مشاور مکرون: بله شخصِ پرزیدنت مکرون مرا مأمور....
خاتمی: من چه کار به مجوز شخص پرزیدنت مکرون دارم! منظورم مجوز از طرف‌های ایرانی است!
مشاور مکرون: راستش با سفارت شما در پاریس تماس گرفتم و آنها گفتند که نه مخالف‌اند و نه موافق! بعد هم سفارت‌مان در تهران با دفتر پرزیدنت روحانی تماس گرفت که آنها هم گفتند گرچه در اصل مخالف‌اند، اما مانعی هم نمی‌بینند!
خاتمی: سفارت ایران در پاریس و دفتر روحانی به چه کار من می‌آیند!
مشاور مکرون: پس از کجا باید مجوز می‌گرفتم؟
خاتمی: از مسئولان همین سایت مایت‌ها و روزنامه‌هایی که شب و روز مرا متهم می‌کنند که از پادشاه سابق عربستان پول گرفته‌ام با جرج سورس دیدار کرده‌ام و هزار اتهام بی اساس دیگه!
مشاور مکرون: یعنی می‌فرمایید من برای صحبت تلفنی با رئیس جمهور سابق ایران باید از مسئولان این سایت‌ها اجازه می‌گرفتم؟ همچین کاری در چارچوب وظایف ما نمی‌گنجد جناب مستر خاتمی، ضمن آنکه من اصلاً موضوع را درک نمی‌کنم!
خاتمی: معلومه که درک نمی‌کنید!اگه درک می‌کردید که همینطور زرتی شمارۀ مردم را نمی‌گرفتید که براشان دردسر ایجاد کنید؟
مشاور مکرون: مرا ببخشید جناب مستر خاتمی! من واقعاً قصد ایجاد دردسر برای شما نداشتم. فقط می‌خواستم از شما بپرسم که اگر پرزیدنت مکرون از شما برای سفر به پاریس به منظور گفتگو برای عملیاتی کردن مفاد نامه‌تان در روزنامۀ گاردین دعوت به عمل آورد، آمادگی این سفر را دارید؟
خاتمی: ای بابا! تو هم صدات از جای گرمی می‌آد! مگه خبرنداری که من در ایران ممنوع‌التصویر و ممنوع‌الخروج‌ام؟
مشاور مکرون (با لحنی کمی عصبی): خب اگه وضع شما اینه برای چی ابتکار دیپلماتیک به خرج می‌دی و وقت ما را می‌گیری؟
خاتمی ( کاملاً عصبانی): کی خواست وقت شما را بگیره! اصلاً مگه من منظورم در اون نامه فرانسه بود؟
در اینجا تلفن از آن سوی خط قطع می‌شود.
خاتمی پیش خود با خوشحالی: چه خوب شد که مکالمه با دعوا فیصله پیدا کرد و گرنه این هم دردسر تازه‌ای می‌شد.
لحظه‌ای بعد لبخند از لب خاتمی محو می‌شود و او با خود می‌گوید: ولی چه فایده! اونها که به محتوای مکالمه کار ندارند! دوباره تو بوق می‌کنند که با کاخ الیزه تماس داشته و قرار مدار گذاشته و می‌خواد فتنه تازه‌ای کنه و چه می‌دونم پول گرفته و خدایا چه مصیبت و الم‌شنگۀ دوباره‌ای! خدا بگم چه کار کنه این مشاورای ما رو! همین جور آدمو تشویق می‌کنن نامه ای بنویسه و به فکر بعدش که نیستن! به جدم اگه دستم بهشون برسه....
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

دیوید فریدمن سفیر آمریکا در اسرائیل. او تنها مقام رسمی خارجی بود که از تخریب 12 منزل فلسطینیان در حومۀ شرقی بیت المقدس حمایت کرد! این منازل در منطقۀ A یعنی مناطقی که کلاً در کنترل دولت خودگردان فلسطین است، ساخته شده بود اما دولت اسرائیل با این بهانه که این خانه ها نزدیک دیوار امنیتی حائل ساخته شده بنابراین خطری امنیتی برای یهودیان محسوب می شود، با چراغ سبز دیوان عالی خانه ها را تخریب و ساکنان آنها را آواره کرد! فریدمن به عنوان سفیر آمریکا در جایگاه حامی جناح راست افراطی اسرائیل عمل می کند و از این جهت خود را تا حد پادوهای شهرک نشینان تنزل داده است. جیسون گرینبلات هم که ظاهراً از فریدمن متشخص تر است، گویی علاقمند است جا پای دوست خود بگذارد به طوری که این روزها چنان بی قید و شرط به حمایت از سیاست دولت نتانیاهو برخاسته است که گویی عنقریب از باروخ گلدشتاین عامل کشتار حدود 30 فلسطینی در مسجد الخلیل در سال 1994 نیز تمجید به عمل آورد!
به این دو فقط باید گفت؛ ای خاک بر سرتان با این ارمغانی که برای خاورمیانه با خود آورده اید!
@ahmadzeidabad

جنگ نهایتاً خوب است یا بد؟

برخی از محافل اصولگرایی که طرح هر نوع احتمال بروز جنگ بین ایران و آمریکا را "خالی کردن دل ملت" و "بازی در زمین دشمن" می‌نامند و مطرح کنندگان چنین موضوعی را تهدید به برخورد می‌کنند، در سالروز پذیرش قطعنامۀ 598 شورای امنیت، از مسئولانی که سبب ساز پایان جنگ هشت ساله بین ایران و عراق شده‌اند، به شدت انتقاد می‌کنند و تا مرز متهم کردن آنها به خیانت و تحمیل جام زهر به آیت‌الله خمینی پیش می‌روند!
این نوع موضع‌گیری در واقع، مصداق تمثیل یک بام و دو هواست! اگر جنگ خوب است پس چرا حتی سخن از احتمال وقوع آن را در شرایط کنونی با خشم و الفاظ خشونت‌آمیز پاسخ می‌دهند و اگر بد است پس چرا از پایان جنگ هشت سالۀ بین ایران و عراق تا این اندازه اظهار ناراحتی و پشیمانی می‌کنند؟
ظاهراً از نگاه این محافل، اگر پای آمریکا در میان باشد، جنگ بد می‌شود؛ اما وقتی طرف مقابل، یک کشور جهان سومی همسایه باشد در آن صورت به طول انجامیدن جنگ به مدت هشت سال هم کم است و باید تا ابدالآباد ادامه یابد!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

در سوریه چه خبر است؟

دیده‌بان حقوق بشر سوریه اعلام کرده است که در آخرین حملۀ اسرائیل به جنوب دمشق در هفتۀ گذشته شش ایرانی کشته شده‌اند.
سه روز پیش نیز زاخی هنگبی وزیر همکاری‌های منطقه‌ای کابینۀ نتانیاهو با لحنی متفرعن و زننده گفت: "امروز اسرائیل تنها کشوری است که ایرانی‌ها را می‌کشد"!
قبل از این نیز مقام‌های گوناگون نظامی و سیاسی اسرائیل و در رأس آنها بنیامین نتانیاهو، بارها از حمله به صدها هدف نظامی ایران در خاک سوریه سخن به میان آورده‌اند.
در واقع ما ایرانی‌ها نمی‌دانیم که در سوریه دقیقاً چه خبر است و اسرائیلی‌ها در این باره تا چه اندازه راست یا دروغ می‌گویند. آنچه در این بین اما عجیب به نظر می‌رسد سکوت دستگاه‌های رسمی جمهوری اسلامی در برابر اینگونه خبرها و ادعاهاست! این سکوت ناظر به چه نوع راهبردی در سوریه است؟ خوب است مسئولان امر در این باره توضیحی دهند.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

در این باره هم فکر کرده‌اید؟
مجتبی ذوالنور رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی گفته است: "اگر آمریکا و ایادی آنها بخواهند دست از پا خطا کنند، شیشه عمر آنها یعنی رژیم صهیونیستی در کمتر از نیم ساعت از نقشه کره زمین محو خواهد شد."
می‌دانیم که بیش از یک و نیم میلیون عرب مسلمان و مسیحی در داخل اسرائیل یعنی در شهرهایی مانند حیفا، عکا، ناصره، رمله، کفرقاسم و...زندگی می‌کنند و بیش از چهار میلیون نفر دیگر هم در بیت‌المقدس و کرانۀ باختری و نوار غزه. حال پرسش این است که آیا منظور آقای ذوالنور از "محو کردن اسرائیل از نقشۀ کرۀ زمین" این است که آن شش میلیون فلسطینی و عربِ مسلمان و مسیحی هم به همراه یهودیان از روی زمین محو شوند یا اینکه وی تمهیدی برای تفکیک عرب‌ها از یهودیان در آن "یک گُله جا" نیز اندیشیده است!
#احمدزیدآبادی
@ahmadzeidabad

ایران و سفر مرموز درمر به آلاسکا!

رسانه‌های اسرائیلی از سفر "مرموز" ران دِرِمر سفیر آن کشور در واشنگتن به ایالت آلاسکای آمریکا خبر داده‌اند.
طبق گزارش‌ها، درمر هفتۀ گذشته در آلاسکا با مقام‌های آمریکایی در مورد همکاری‌های امنتیتی دو جانبه بخصوص در مورد آنچه "تهدید ایران" نامیده‌اند، مذاکره کرده است.
یک مقام ناشناس اسرائیلی به یک شبکۀ تلویزیونی گفته است؛ سفر درمر به آلاسکا فراتر از "مهم" و بلکه "دراماتیک" بوده است!
ظاهراً سانسور دولتی مانع از علنی شدن جزئیات این ماجرا شده و از همین رو، رسانه‌های اسرائیلی فقط مرموز و مهم بودن این سفر را به صورتی کلی گزارش کرده‌اند.
گفته می‌شود سفر درمر به آلاسکا همزمان با ادعای آزمایش یک فروند موشک بالستیک از سوی ایران صورت گرفته است. این موشک که از نوع شهاب 3 معرفی شده و گویا هزار و صد کیلومتر برد داشته است به ادعای رسانه‌های آمریکایی قابلیت حمل کلاهک هسته‌ای داشته است.
ران درمر روابط بسیار نزدیکی با نخست وزیر اسرائیل دارد به طوری که یائیر لاپید از رهبران حزب سفید - آبی اسرائیل او را نه "سفیر" بلکه صرفاً "قاصد سیاسی" بنیامین نتانیاهو می‌نامد.
هنوز مشخص نیست که سفر درمر به آلاسکا واقعاً به منظور مذاکراتی حساس و بسیار محرمانه با مقام‌های آمریکایی در مورد ایران بوده و یا اینکه خبر آن به عنوان بخشی از یک جنگ روانی به منظور دامن زدن به بروز خطر درگیری نظامی در شرایط کنونی منطقۀ خاورمیانه در رسانه‌ها درز پیدا کرده است.
در واقع، نخستین پرسشی که در بارۀ سفر مرموز درمر به ذهن متبادر می‌شود این است که چرا آلاسکا؟ مگر در واشنگتن یا نیویورک نمی‌شد چنین مذاکراتی را صورت داد؟ شاید گفته شود که درمر و افراد طرفِ مذاکره‌اش می خواسته‌اند تا حد ممکن از چشم رسانه‌ها و شنودهای احتمالی رقبای بین‌المللی دور بمانند و از این رو به منطقۀ قطبی سفر کرده‌اند!
به هر حال، صرف نظر از این نوع ابهامات و احتمالات، آنچه تقریباً روشن است این است که اسرائیل و آمریکا خود را برای سناریوهای مختلف در برابر روند تغییر و تحولات منطقۀ خلیج فارس و بحران روابط خارجی ایران آماده می‌کنند.
در این میان، اسرائیل با آنکه مرتب از آمادگی خود برای مقابله با هر نوع تهدیدی سخن می‌گوید، اما از فضای اطراف خود به شدت نگران است. ارتش اسرائیل شاید توان برخورد با تهدیدهای پیش روی خود را به صورت تک تک و جداگانه داشته باشد، اما اگر در یک رویارویی احتمالی با ایران، به طور همزمان از جنوب لبنان و نوار غزه و سوریه نیز هزاران موشک کوتاهبرد و میانبرد به کمک موشک‌های دوربرد ایران برخیزند و خاک اسرائیل را هدف قرار دهند، در آن صورت، موضوع به آن سادگی‌ها هم که برخی فرماندهان ارتش و مقام‌های رسمی اسرائیل ادعا می‌کنند، نخواهد بود.
از این رو، به نظرم اسرائیل می‌کوشد تا تعهد آمریکا را به خنثی کردن تهدیدات بالقوه‌ای که در اطراف‌اش شکل گرفته است، به دست آورد و شاید سفر مرموز درمر به آلاسکا بخشی از همین کوشش باشد.
ظاهراً اسرائیل خود را در موقعیت پیش از جنگ ژوئن 1967 می‌بیند و چه بسا مانند آن زمان، در فکر عملیاتی غافلگیرکننده و پیش‌دستانه باشد تا خطرات بالقوه به فعل در نیایند. این احتمالی است که ایران نباید چشم خود را به روی آن ببندد.
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

چاپ پنجم "بهار زندگی در زمستان تهران" منتشر شد.
این کتاب که جلد دوم خاطرات من است، در مقایسه با جلد اول (از سرد و گرم روزگار) از لحاظ تعدد چاپ عقب‌تر اما از نظر میزان فروش در دورۀ زمانی واحد، پا به پای آن پیش رفته است.
ناشر محترم، همچنان منتظر مجوز جلد سوم (گرگ و میش هوای خردادماه) از طرف وزارت ارشاد، پس از گذشت بیش از پنج ماه از ارسال کتاب به آن وزارتخانه است. تنها پاسخی که وزارت ارشاد در این مدت داده این است که کتاب به صورت کنونی‌اش قابل چاپ نیست، اما توضیح نداده که به کدام صورت دیگر قابل چاپ است؟
این که چرا کتابی مربوط به حوادث بیش از یک ربع قرن پیش که فقط وقایع آن روزگار را آن هم به زبانی بیطرفانه و بدون جانبداری روایت کرده است، باید در راهروهای وزارت ارشاد همچنان سرگردان باشد، پرسشی است که پاسخ آن در درجۀ نخست به دوش حسن روحانی رئیس جمهور است چرا که اومدعی شده ممنوع‌القلم‌ها را به صریح‌القلم تبدیل کرده است!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

توکلی، پناهیان و شرایط جناح "اصولگرا"!

احمد توکلی از چهره‌های معروف جناح اصطلاحاً "اصولگرا" سخنانی در مورد سوء‌عملکرد مدیریت کلان کشور، نارضایتی کثیری از مردم، ضرورت تأمین آزادی‌های مشروع و بخصوص استفادۀ ابزاری جناح‌های حاکم از از اسلام به عنوان پلکانی برای صعود از نردبان قدرت به زبان رانده است که تا کنون از زبان هیچ اصولگرایی بدین صراحت شنیده نشده است.
در همان حال، علیرضا پناهیان از نیروهای فعال جریان اصولگرایی با حملۀ شدید به سید محمد خاتمی به دلیل دفاعش از صلح و ضرورت جلوگیری از توفان در منطقه، وضعیت جمهوری اسلامی را مشابه آخرین مراحل جنگ صفین و رسیدن به یک قدمی کاخ معاویه دانسته است!
با مقایسۀ سخنان توکلی و پناهیان روشن می‌شود که هیچ نوع جهت گیری و نقطۀ مشترکی بین مواضع آنها دیده نمی‌شود، با این حال هر دو خود را به عنوان "اصولگرا" معرفی می‌کنند!
واقعیت این است که از اصولگرایی به عنوان چارچوبی عقیدتی و خط - مشی مشخص سیاسی، جز پوسته‌ای باقی نمانده و این جناح سیاسی از مدت ها پیش دچار منازعات سخت درونی شده است.
پیش از این، آنچه گرایش‌های مختلف این جناح را به هم پیوند می‌داد و سبب وحدت نسبی‌شان می‌شد، فقط رقابت یا اختلاف یا خصومت‌شان با جناح اصلاح‌طلب بود، اما با پیچیده شدن شرایط کشور، مقابله با اصلاح‌طلبی دیگر به سختی می‌تواند نقش نخ تسبیح را برای غلبه بر تشتت اصولگرایان بازی کند. از این رو، اصولگرایان به سه بخش عمده تقسیم شده‌اند. بخشی که خود را میانه‌رو تعریف می‌کنند، بخشی که هرگونه میانه‌روی به عنوان ضد ارزش نفی و تقبیح می‌کنند و بخشی که مایل‌اند بین آن دو، وسط‌بازی کنند.
در این میان، پایگاه توده‌ای و اجتماعی اصولگرایان ظاهراً مسیر خود را به سمت طیف تندرو کج کرده است. در واقع اصولگرایان از دو دهه پیش، ایدئولوژی خود را گِرد مقابله با همۀ انواع مطالبات اصلاح‌طلبانه سامان داده‌اند و بر همین اساس نیروهای حامی خود را بسیج کرده‌اند. بنابراین، ذهنیت نیروهای حامی، بر مدار تندروی شکل گرفته است و به همین دلیل، آنها سخنان امثال پناهیان را مأمن مطمئن‌تری برای آرامش ذهنی خود می‌پندارند و در عوض از سخنان امثال توکلی، گیج و برانگیخته می‌شوند. این است که میانه‌روهای اصولگرایان، پایگاه سنتی خود را عملاً به تندروها واگذار کرده‌اند و در عین حال، به دلیل رفتار کجدار و مریز خود نتوانسته‌اند در بین سایر اقشار اجتماعی، نفوذ و محبوبیتی کسب کنند. این است که آنها عملاً به صورت شخصیت‌های منفرد اما صاحب نفوذ در ساختار قدرت سیاسی در آمده‌اند.
بدین ترتیب، طیف تندرو اصولگرایی سفت و سخت به پایگاه کم شمار اما منسجم و فعال خود حتی به بهای فراری دادن و به وحشت انداختن سایر نیروهای اجتماعی چسبیده است و برای رضایت خاطر آنها شعارهایی سر می‌دهد که از نگاه طیف میانه‌رو اصولگرایی نه فقط غیر قابل تحقق بلکه در شرایط کنونی برای کشور خطرناک نیز هستند.
به نظرم، انتخابات مجلس آینده، خط فاصل بین دو طیف اصولگرایی را به حدی پر رنگ خواهد کرد که آنها مجبور به انتخاب نام‌های جدید برای خود خواهند شد. البته این موضوع تا اندازۀ بسیاری به نوع کنش اصلاح‌طلبان بستگی دارد. اگر اصلاح‌طلبان انتخابات مجلس را زمین بازی خود ندانند و آن را فی‌الجمله به رقیب واگذار کنند، آنگاه جامعه شاهد بازی غریب و بی‌سابقه‌ای بین طیف‌های مختلف اصولگرایان و شنیدن حرف‌های تاکنون ناشنیده از زبان میانه‌روهای آنها خواهد بود.
جناح تندرو اصولگرایی اما این را نمی‌خواهد. آنها به حضور اصلاح‌طلبان به عنوان دشمنی که بتوانند حامیان کم شمار اما مؤثر خود را علیه آنان بسیج کنند، سخت محتاج‌اند. از طرفی اصلاح‌طلبان نیز اهل واگذاری هیچ زمینی در عرصۀ قدرت سیاسی نیستند. آنها فایده و حتی موجودیت خود را در گروی قیل و قال‌های انتخاباتی می‌دانند و بدون آن خود را هیچ می شمرند! بنابراین، به احتمال زیاد، آنها در پی همان بازی کسالت‌بار و تکراری و از مُد افتادۀ و بی‌ثمر دو قطبی سازی بین اصلاح‌طلبی و اصولگرایی خواهند رفت!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad

بهزاد نبوی و طرف مقابل!

بهزاد نبوی گفته است: "طرف مقابل از خدا می‌خواهد که ما در انتخابات شرکت نکنیم"!
به نظرم ادعای آقای نبوی به راحتی قابل ابطال یا اثبات است از این طریق که ایشان برای آزمون، اعلام کند که در انتخابات شرکت نمی‌کند و سپس در انتظار واکنش "طرف مقابل" بنشیند!
اگر تحسین‌اش کردند که قاعدتاً حق با وی است، اما اگر تا سطح برخورد تهدیدش کردند، در آن صورت اندک تجدید نظری در آراءاش کند، پر بدک نخواهد بود!
#احمد_زیدآبادی
@ahmadzeidabad