«جلوه‌گاه ساغر»

اى آرزوى دل که زِ هر چيز بهترى
از بهترينه‌هاى دل‌انگيز بهترى

از عطر ياس و مشکِ تر و نکهتِ نسيم
وز بوته‌هاى سرخوشِ جاليز بهترى

زآن خوش‌نوا پرنده‌ی رنگينه بال و پر
بر شاخسارِ سبز و دلآويز بهترى

از انعکاسِ سرخِ شفق در کرانِ دشت
در لحظه‌هاى شامگهان نيز بهترى

چون سوى مام، بچه‌ی آهو دود زِ پى
از پويه‌ی غزالِ سبک‌خيز بهترى

از نوشخندِ نوگلِ نوروز در چمن
وز نيمه‌هاى اوّل پاييز بهترى

از خاطرِ منير و دمِ گرمِ عارفان
وز تار و پود دامنِ پرهيز بهترى

از نقش نغزِ ميرک و بهزاد، طرفه‌تر
وز خطّ نسخ احمد نيريز بهترى

طاهر تنى چو مريم و شيرين‌تر از شکر
از درّ تاجِ خسروِ پرويز بهترى

آن‌جا که رطل باده‌ی عرفان زند «ادیب»
از جلوه‌گاه ساغرِ لبريز بهترى

ادیب برومند
@AdibBoroumand
http://www.adibboroumand.com/%D8%AC%D9%84%D9%88%D9%87-%DA%AF%D8%A7%D9%87-%D8%B3%D8%A7%D8%BA%D8%B1/

«چیست فرهنگ؟»

هر كجا تافت نورى از فرهنگ
يافت فَرّى قرين شوكت و هنگ

راهِ فرهنگ پوى و خوشدل باش
كه درين ره به خير يازى چنگ

بهر انسان گر امتيازى هست
باشد اين امتياز در فرهنگ

ورنه با خورد و خواب حيوانى
آدمى را چه ارج باشد و سنگ

چيست فرهنگ؟ بينشى والا
در نگارشگهِ حيات از رنگ

رنگِ شور و نشاط و رنج و ملال
رنگ عشق و اميد و شهد و شرنگ

رنگ دلباختن به حسن و جمال
رنگ پرداختن به نام و به ننگ

رنگ آداب در شؤونِ حيات
رنگ رفتار در شتاب و درنگ

رنگ جان پروريدن از اشعار
رنگ نقش آفريدن از بيرنگ

رنگ كسبِ فرح ز جلوه‌ى گل
رنگ درک نوا ز نغمه‌ى چنگ

رنگ زيبايىِ جمال‌افروز
رنگ دانايى كمال آهنگ

از فضايل به تن دميدن، روح
وز هنرها زِ دل زدودن، زنگ

ره گشودن به مهر و صدق و صفا
دورماندن زِ حقد و حيله و رنگ

بانگ وُجدانِ اجتماعى را
بودن اندر زمانه گوش به زنگ

شدن از سِيرِ بوستان دلشاد
شدن از رنج دوستان دلتنگ

ننهادن به شانه‌ى كس بار
نشدن خود به دوش كس آونگ

مِهر بر آب و خاک ورزيدن
همچو بر دلفريبْ شاهدِ شنگ

مرز تكليف را ز حّد حقوق
نيک بشناختن چو روم از زنگ

داشتن حرمت حقوقِ كسان
نه همين حقّ خود به نامِ زرنگ

گر به فرهنگ ملّتى خو كرد
راست قامت زِيَد چو تير خدنگ

نشود روز امتحان شهمات
در تدابيرِ عرصه‌ى شَترْنَگ

نشود دست ابتكارش سست
نشود پاى اقتدارش لنگ

ننهد سر به پاى استبداد
نفتد زير پايه‌ى اورنگ

نكند خيره پشت بر قانون
نه ز اِجراش جبهه پر آژنگ

نشود با فريب، شائقِ صلح
نشود بی‌حساب، طالبِ جنگ

قدر بشناسد از رجال ادب
كه به فضل‌اند جمله پيشاهنگ

بِگريزد ز ميلِ خودكامى
نه به يک ميل بلكه صد فرسنگ

نه برقصد به سازِ هر مُطرب
نه بخواند به راهِ هر آهنگ

نه شود محوِ عشوه‌هاى اروپ
نه كند نفىِ جلوه‌هاى فرنگ

نه بيفتد به دامن تزوير
نه بغلتد به بستر نيرنگ

به حقيقت نظر گشايد راست
به وظيفت كمر ببندد تنگ

قوم آزاده در چنين مقياس
ملت زنده را بود همسنگ

ادیب برومند
@AdibBoroumand
http://www.adibboroumand.com/%DA%86%D9%8A%D8%B3%D8%AA-%D9%81%D8%B1%D9%87%D9%86%DA%AF%D8%9F/

«زن»

كيست بهين زيور بزم حيات
خوانچه‌اى از شكّر و نقل و نبات

كيست به دنياى لطافت چو گل
هم به ترى، هم به‏ طراوت چو گل

آينه‌افروز به روشنگرى
مظهر دلدادگى و دلبرى

نازک و نازشگر و نازآفرين
در كنف عشق، نيازآفرين

نورفشاننده رامشگهى
نظم طرازنده ساماندهى

همچو نسيم سحرى دلنواز
خسته‌دلان را زِ فرح چاره‌ساز

غنچه حسد برده به طنّازيش
دل همه‌گه دستخوش بازيش

انجمن‌آراى ادب ‏پروران
مايه‌ی الهام سخن‌گستران

ذوق بها داده به گنجينه‌اش
شوق به رقص آمده در سينه‌اش

خنده زِ گل وام گرفته به مهر
چون افقِ صبح به گلگونه چهر

روح سخنگوى منقّش ‏سرا
بى‏ رخ او خانه تهى از نوا

چهره گشاينده به روى هنر
راه نماينده به سوى هنر

گاهِ تعب مرهم دل‌هاى ريش
بهر دل غمزده خاطر پريش

سايه¬‏فكن بر سرِ دلخستگان
جلوه‌گه رامشِ دلبستگان

طاقت و صبرش بود از جمله بيش
مرحله‌ها رفته زِ مردان به پيش

حلم و ثباتش زِ تحمل فزون
كوفته سندانْش زِ پُتكِ قرون

برده بسى بارِ مشقت به دوش
خورده بسى نيش و نيابيده نوش

وه چه ستم‌ها كه به زن‌ها شده‌ست
بد به روان‌ها و به تن‌ها شده‌ست

گشته بسى حقّ زنان پايمال
از طرف مرد، به ديرينه سال

منفعلِ مظلمه تاريخِ اوست
پر ز شكايات، تواريخ اوست

بوده به زندان اسارت اسير
در همه اعصار و قرون ناگزير

در كف شو، در كف فرزندها
وز ستم جامعه در بندها

گاهِ دگر بوده اسيرى به جنگ
جزوِ غنايم شده محكوم ننگ

دور ز شوى و وطن و خانمان
گشته كنيزى به صف خادمان

جامعه باشد به زنان وامدار
زآن همه ظلمى كه بر او كرده بار

گرچه گهى تلخ‏ زبانى كند
در ره كج سفسطه‏ رانى كند

لج كند و طعنه به شوهر زند
كاسه و كوزه به هم اندر زند

زخم زبانش چو شود خشمگين
خاطر شاداب نمايد حزين

هست فراوان ‏تر ازين خوبى‌اش
خوبى و دلجويى و محبوبی‌اش

عقده‌ی موروثى اعصار پيش
گاه كند رشته خُلقش پريش

واى از آن گه كه طلاق اوفتد
جفت بهم تافته طاق اوفتد

كآن دگر آغاز سيه‌روزى است
دامگه رنج و غم‌اندوزى است

پس به زنان حرمت و نيكى رواست
درگهِ تلخيش تحمّل سزاست

پايگهش پايگه مادرى
جايگهش جايگه سرورى

مادر از آن‌گه كه شود باردار
در غم فرزند ندارد قرار

نيست دمى فارغ از احوال او
بيخته سرمايه به غربال او

هستى و سرمايه‌ی عمرى كه داشت
در ره فرزند به يكجا گذاشت

شوى نوازنده و آيين‌گراى
پاك دل و پاك ‏تن و پاك‏ راى

شدت سرما نبود حائلش
حدّت گرما نكند كاهلش

چون گلِ يخ درگهِ سرماى دى
موسم تير اطلسىِ شادپى

كار هنر بهره‌ور از نام اوست
منتظر جذبه الهام اوست

چابک و جلد و به عمل كاردان
پاسگه آبروى خاندان

مشترى دكّه رنج و محن
تاجر كالاى فسون و فتن

محفظه‌ی گوهر جاندارِ زيست
گلبن گل‌هاى فسونكارِ زيست

تربيت كودك از آن وى است
تمشيَت خانه به شان وى است

نابغه‌ها زايد و بار آورد
در چمن فضل، بهار آورد

در همه فن مستعد و يادگير
گوى سبق برده ز برنا و پير

بوده بسى زن كه به دانشورى
گشته فزونمايه به نام‌آورى

روشنى خانه و ايوان ازو
حرمت و آسايش مهمان ازو

حاشيه‏ رو منطق از احساس وى
عاطفه در هاله‌اى از پاس وى

گرچه بود دست به دامان مرد
در كف اوی است گريبان مرد

نیمه‌ای از هستی دنیای ماست
فارغ ازو، نيم دگر بر فناست

ادیب برومند
@AdibBoroumand
http://www.adibboroumand.com/%D8%B2%D9%86/

زیرِ عکسِ مردی بزرگ به نامِ مصدق

ردایی به دوش و عصایی به مشت
روان سوی دشت و به ما کرده پشت

پس از آفرین و درود و سلام
منش دادم این برگزیده پیام

کجا می‌روی ای گرانمایه مرد
به انبوهِ یارانِ خود بازگرد

که غیر از تو کس مردِ پیکار نیست
به ما رهبری را سزاوار نیست

تو را دانم اکنون کجا می‌روی
پیِ شکوه سوی خدا می‌روی

تنی خسته را با دلی سخت سرد
بری نزدِ دادارِ سازنده مرد

بری تا نژندیت را بنگرد
غبارِ غم از خاطرت بسترد

روی تا کنی شِکوه از ناکسان
به گلزارِ ایران همانا خسان

روی تا بنالی زِ بیدادها
که بر سر برفتت زِ شدّادها

روی تا به یزدان شوی دادخواه
به نامِ ستمدیده‌یی بی‌گناه

که جز مهرِ میهن گناهت نبود
جز آغوشِ ملّت پناهت نبود

به پاسِ وطن بوده دشمن ستیز
نمانده به بیگانه راهِ گریز

زِ چنگِ ستمکاره‌ی باختر
کشیدی برون مرده ریگ پدر

زِ زرّ‌ِ سیه هرچه گنجینه بود
ستاندی زِ بیگانه‌ی ناستود

برون راندی از خانه بیگانه را
تهی کردی از خصم کاشانه را

به آزادگی پرچم افراختی
به بامِ شرف پرتو انداختی

پس از بیشمر کوشش و کرّ و فر
پیِ حق در آفاق کردن سفر

گروهی هم‌آهنگ بیگانگان
بداندیش و بدخواهِ فرزانگان

به کین گستری قد برافراختند
گران نهضتت را تبه ساختند

سپس شاهِ خودسر کشیدت به بند
به بند و به تبعید کردت نژند

خود از کرده‌ی خویش بدنام کرد
زِ خودکامگی بدسرانجام کرد

زِ تو در جهان نامِ جاوید ماند
همه هرچه نیکی تراوید ماند

چه ماند به گیتی به جز نامِ نیک
خوشا آنکه دارد سرانجامِ نیک

تو ای نامور مردِ پاینده نام
که هرگز نهشتی به کژراهه گام

هم‌اکنون که باشی خرامان به راه
به آفاقِ آینده دوزی نگاه

به آنان که خیزند ازین خاکِ پاک
پس از روزگارانِ بس دردناک

زِ مردانگیشان نِئی ناامید
که سازند مامِ وطن روسپید

کنند از نو آباد ایران‌زمین
همه رنگ و بو چون بهشتِ برین

به پاسِ وطن آستین برکشند
شکوهش زِ گردون فراتر کشند

تویی زنده با این خجسته امید
کزآن سوی ما می فرستی نوید

ادیب برومند
@AdibBoroumand
https://instagram.com/p/BfbVDKIFqCB/

«بیداد»

ای خوش آن‌دم که مرا از قفس آزاد کنند
به وصالِ گل و سیرِ چمنم شاد کنند

یک ره ای باد، به مرغانِ شبآهنگ بگوی
که چو من بسته‌پری را، به سحر یاد کنند

چه کنم ناله که صیادِ دغل را، خوش‌تر
هرچه مرغانِ قفس ناله و فریاد کنند

بس که ماندم به خموشی، شدم از جان بیزار
کی رسد مژده کز این محبسم آزاد کنند؟

دل منه بر ستم‌آباد که ویران گردد
هر عمارت که در این مرحله، بنیاد کنند

داد کن داد که یکباره خراب است خراب
خانه‌ای را که به صد مَظلمه آباد کنند

کاخِ بیداد و ستم، دیر نماند آباد
وگرش بام و در از آهن و پولاد کنند

ای خوش آن راست رُوان، کز پیِ انصاف، «ادیب»
رو به سرمنزلِ دل‌ها، زِ رهِ داد کنند

ادیب برومند، زندان قزل‌قلعه، فروردین ۱۳۴۲
@AdibBoroumand
https://instagram.com/p/Bf0-3poFS7S/

«درگذشت دکتر محمد مصدق رهبر نهضت ملى ایران»

برفت آن‌کس که سالارِ وطن بود
وطن را زُبده سالارى کهن بود

برفت آن‌کس که در دل‏هاى مشتاق
گرامى همچو روح اندر بدن بود

برفت آن‌کس که در اقلیمِ خاور
پس از گاندى بریطانى‌شکن بود

برفت آن‌کس که بهرِ پاسِ میهن
مر او را پیرهن بر تن کفن بود

دریغا کز چمنزار وطن رفت!
کسى کو باغبانِ این چمن بود

صدارت را براى مملکت خواست
وکالت را اساس انجمن بود

بنالید اى وطن‌خواهان بنالید!
رخ از ماتم به‌خاک و خون بمالید

دریغا کاین‌چنین مرد از جهان رفت
مهین سالارِ ملّت از میان رفت

دریغا کآن مهین دستورِ اعظم
به‌دستورِ اجل زین خاکدان رفت

گرامى نخلبندِ باغِ کشور
دل‌افکار و نژند از بوستان رفت

قیامش داستان شد اندر آفاق
دریغ آن قهرمانِ داستان رفت

چو رفت آن آهنین مردِ توانا
زِ دل‌ها تاب و از جان‌ها توان رفت

برفت از دارِ فانى رهبرِ ما
ولى با نامِ نیکِ جاودان رفت

بنالید اى وطن‌خواهان بنالید
رخ از ماتم به‌خاک و خون بمالید

کنون کشور به‌جز ماتم‏سرا نیست
که ملت را گرامى پیشوا نیست

کنون در ماتمِ فرزانه دستور
به خلوتگاهِ دل‌ها جز عزا نیست

کنون در سوگِ سالارِ کهنسال
جوانان را سرِ شور و نوا نیست

مصدق رفت و گلزارِ وطن را
دگر سرسبزى و لطف و صفا نیست

هزاران دل شکست از مرگِ وى لیک
شکستِ شیشه‌ى دل را صدا نیست

بنالید اى وطن‌خواهان بنالید
رخ از ماتم به‌خاک و خون بمالید

مصدق، رفتى و دل‌ها شکستى
زِ قیدِ محنتِ ایّام، رستى

به‌سوگِ خویشتن خُرد و کلان را
دل از اندوهِ جانفرساى، خستى

به‌جز عشق وطن هر رشته‌ئى را
زِ پیوندِ تعلق‌ها، گسستى!

تو را بى‌حدّ و حصر آزار دادند
که تا این حد چرا ایران‌پرستى؟

حریفانت هنوز اندیشناکند
پس از مرگت هم انگارند هستى!

کنون بر عرشِ اعلا دیده بگشاى
کزین دونپایه دنیا دیده بستى!

بنالید اى وطن‌خواهان بنالید
رخ از ماتم به‌خاک و خون بمالید

مصدق گرچه ما دمسازِ دردیم
به‌سوگت همنواىِ آهِ سردیم

ولیکن در رکابِ نهضتِ تو
به چالاکى شتابان همچو گَردیم

بدآن‌جانب که ما را ره نمودى
شتابان رهسپار و رهنوردیم

به‌زورِ بازوى گُردانه، گُردیم
به عزم و همّتِ مردانه مردیم

نحیفیم ار به‌صورت، همچو شمشیر
به‌معنی همچو شیر اندر نبردیم

همه با ملّتِ ایران هم‌آهنگ
به‌تکریمِ تو در هر سالگردیم

بنالید اى وطن‌خواهان بنالید
رخ از ماتم به‌خاک و خون بمالید

ادیب برومند
۱۵ اسفندماه ۱۳۴۵

• از صص ۴۰۶ تا ۴۰۸: سرود رهایی، ادیب برومند، انتشارات پیک دانش، تهران، ۱۳۶۷
@AdibBoroumand

«حماسه‌ی میهنی»

ادیب برومند

این منم کز دیرگاهان غمگسار میهن‌ام
در ره میهن چه ارزد بی‌گمان جان و تنم

این منم کز بهر این دیرین دیار مردخیز
روز میدان در ستیز دشمنان مردافکن‌ام

این منم کز بهر پاس میهن و آن فرّ و جاه
در بر سیل حوادث همچو کوه آهن‌ام

این منم کز بهر این مام «اهورایی» لقب
هر زمان در پیچش و پیکار با اهریمن‌ام

خاک ایران را مقدس می‌شمارم بی‌خلاف
مینوی‌فرشّ بود گاه حوادث مأمنم

در نود سالی که از عمرم بشد هفتاد سال
خامه‌فرسایی دلیر از بهر پاس میهن‌ام

چون پیمبر گفت از ایمان است مهر زادگاه
من خدا را شاکرم کز بهر ایمان مخزن‌ام

از خروشان آبخیز فتنه و توفنده باد
رخنه‌ای پیدا نشد در چار رکن موطَنم

از پی دشمن‌ستیزی در دفاع آب و خاک
کلک تیزم برتری دارد ز گرز ده من‌ام

گر «منیژه» گردد ایران را یکی خدمتگزار
نیست پروایی در آن صورت ز چاه «بیژن‌ام»

چون روم در بوستان افتخاراتش به سیر
پرگل سوری بود در بازگشتن دامنم

چون به بزم شاعران و عارفانش پا نهم
از فراوان شور و شیدایی همی‌دستان‌زن‌ام

چون بخوانم شرح حال قهرمانان دلیر
خوش بود یادآور شیران دشت ارژنم

در توانمندی اگر «رستم» نیم ‌گاه ستیز
در شهامت بهر ایران نی کم از «روبین‌تن‌ام»

برنتابد خصم ایران گرچه باشد پیل زور
خشم سوزان مرا زیرا که من شیر اوژن‌ام

من نیارم دید ایران را که باشد دردمند
با مداوای طبیبانی ز کوی و برزنم

باید انفاس مسیحایی بر اندامش دمید
از رفاه و علم و فرهنگ، آن زمان مستأمَن‌ام

زور بازوی من اندر خامه‌ام شد جای‌گیر
لاجرم پویا بود پای گریز دشمنم

زندگی کردن نخواهم در دیار دیگران
چون در این جا زاده‌ام، باشد در این جا مدفنم

این قصیدت را به شیوایی از آن بسرود «ادیب»
تا بدانی تیرگی نشناخت طبع روشنم

https://telegram.me/joinchat/BTli7Dy87gKr4Pr7-2LhsA

«در نخستین سالروز درگذشت ادیب برومند یاد و نام آن انسان فرهیخته را گرامی می داریم»

آقای عبدالعلی برومند ملقب به ادیب برومند در ۲۱ خرداد ماه ۱۳۰۳ در خانواده‌ای اصیل و هوادار آزادی و عدالت تولد یافت و در روز ۲۳ اسفند ماه ۱۳۹۵ دار فانی را وداع گفته و به دیار باقی شتافت. او از سن ۱۶ سالگی از طریق سرودن اشعار میهنی پای به میدان مبارزات آزادیخواهانه و استقلال‌طلبانه ملت ایران گذاشت و مجموعه اشعاری که او تا سن ۲۰ سالگی سروده بود در سال ۱۳۲۳ در اولین کتابش تحت نام «ناله‌های وطن» به چاپ رسید. اشعار حماسی و میهن‌دوستانه او در سال‌های دهه ۲۰ خورشیدی عنوان «شاعر ملی» را برای او رقم زد.
در نیمه دهه ۲۰ و زمانی که خاک ایران در اشغال متفقین قرار داشت، او به درستی تشخیص داد که تحقق خواسته‌ها و آمال ملی با حرکت‌های انفرادی میسر نیست و باید به اقدامات جمعی و تحزب روی آورد و به همین جهت به حزب ایران که توسط عده‌ای از روشنفکران میهن‌دوست شکل گرفته بود پیوست. در دوران نهضت ملی شدن نفت همراه با حزب ایران هوادار نهضت بود. در دوران دولت ملی، اشعار میهنی که او در مورد ملی شدن نفت و خلع ید از شرکت نفت انگلیسی سروده بود بنا به دستور دکتر مصدق به اداره رادیو با صدای اثرگذار و پرطنین شاعر از رادیوی دولت ملی پخش می‌شد.
پس از کودتای ننگین ۲۸ مرداد ۱۳۳۲، ادیب برومند همراه با حزب ایران به نهضت مقاومت ملی پیوست. در سال ۱۳۳۹ با تشکیل مجدد شورای مرکزی جبهه ملی ایران، او به شورا دعوت شد و به سمت دبیری شورا برگزیده گردید. در جلسه گزینش او به سمت دبیری شورا، این جمله شادروان دکتر غلامحسین صدیقی ماندگار شد که گفت: «من به آقای ادیب برومند رای می‌دهم که هم ادیب است وهم برومند.»
ادیب برومند در کنگره باشکوه جبهه ملی ایران در دیماه ۱۳۴۱ عضو هیأت رئیسه کنگره بود. در سال ۱۳۵۶ در آستانه انقلاب، آقای ادیب برومند را باز هم عضو شورای مرکزی می‌بینیم. پس از انقلاب او به عضویت هیأت رهبری جبهه ملی ایران برگزیده شد. در روز ۲۵ خرداد ۱۳۶۰ پس از یورش شدیدی که حاکمیت نسبت به جبهه ملی ایران به عمل آورد، آقای ادیب برومند همراه با آقایان اصغر پارسا و دکتر مسعود حجازی به تداوم فعالیت جبهه ملی پای فشرد و از توقف کار جبهه ملی جلوگیری نمود. در سال ۱۳۷۲ زنده‌نام ادیب برومند بود که پای پیش نهاد و با دعوت از اعضای باقی‌مانده شورای مرکزی نسبت به تشکیل منظم جلسات شورا اقدام کرد و تحرک و گستردگی بیشتری را برای جبهه ملی ایران فراهم نمود. او در اولین جلسه شورا به ریاست شورای مرکزی انتخاب گردید و در پلنوم الهیار صالح در سال ۱۳۸۲ آقای ادیب برومند ریاست پلنوم را بر عهده داشت. شورای مرکزی منتخب پلنوم، ادیب برومند را به ریاست شورای مرکزی و هیأت رهبری جبهه ملی ایران برگزید و او تا آخرین روزهای حیات، در همین موقعیت تشکیلاتی قرار داشت.
ادیب برومند شخصیتی ماندگار در سازمان جبهه ملی ایران و تاریخ سیاسی کشور و ستاره‌ای درخشان در آسمان شعر و ادب ایران باقی خواهد ماند. او شخصیتی پاک نهاد، میهن دوست، ظلم ستیز، آزادیخواه، استقلال طلب، راستگو، شجاع و پیرو راستین راه مصدق بزرگ بود. او فردی متدین بود ولی به اصل جدایی دین از حکومت که از اصول اعتقادی جبهه ملی ایران است عمیقاً باور داشت. در نخستین سالروز در گذشت آن بزرگ‌مرد، به روان پاکش درود می‌فرستیم و در مقابل یک عمر تلاش ایران‌دوستانه و آزادیخواهانه او سر تعظیم فرود می‌آوریم.

هیأت رهبری و هیأت اجرائیه جبهه ملی ایران
تهران – ۱۸ اسفند ۱۳۹۶
@Jebhemelli
http://jebhemeliiran.org/?p=1385

آن حقیقت که ز دیدار خرد پنهان بود
در خط جام به دمسازی مینا خواندم
شرح پایندگی عشق و هنر بود ادیب
آنچه در حاشیه‌ی دفتر دنیا خواندم

بازگشت همه به سوی اوست.

به مناسبت سالروز درگذشت زنده‌یاد
استاد عبدالعلی ادیب برومند
فرزانه‌ی میهن‌دوست و شاعر ملی ایران
روز چهارشنبه ۲۳ اسفندماه از ساعت ۳ الی ۷ بعدازظهر بر مزار آن مرد بزرگ گرد هم می‌آییم. حضور سروران گرامی و مردم فرهنگ‌دوست موجب شادی روان آن زنده‌یاد و تسلی خاطر بازماندگان خواهد بود.

مکان: شهر تاریخی گز، خیابان سپاه، بنیاد فرهنگی و فرهنگسرای ادیب برومند

از طرف فرزندان:
دکتر جهانشاه برومند - پوراندخت برومند - شهریار برومند
داماد: محمدحسین نصیری
نوادگان: سیاوش و کیومرث نصیری

@AdibBoroumand

https://instagram.com/p/BgNbUdHjEJY/

کوچ یک پرنده @AdibBoroumand

محل فرهنگسرای ادیب برومند در گز بُرخوار 👇🏼

۲۳ اسفندماه، نخستین سالروز درگذشت استاد عبدالعلی ادیب برومند است. یادش گرامی باد.

@iranboom_ir

استاد برومند در سال ۱۳۰۳ خورشیدی در شهر گز در استان اصفهان بدنیا آمد و فعالیت های سیاسی خود را از دهه ۱۳۳۰ خورشیدی آغاز نمود.
او دانش‌آموخته رشته حقوق قضایی دانشگاه تهران بود.
از ادیب برومند بیش از ۱۵مجموعه اشعار منتشر شده است که بخش مهمى از آنها اشعار ملى، میهنى و آزادیخواهانه است. شادروان عبدالعلی ادیب برومند شاعر دفترهای شعر نامه‌های وطن، روزگار دژم، پیام آزادی، حاصل هستی، گلهای موسمی و راز پرواز است. تصحیح دیوان حافظ، تصحیح و بازنویسی داستان های رستم و اسفندیار، سیاوش و سودابه، به پیشگاه فردوسی، هنر قلمدان و تراز سخن از دیگر آثار اوست.
عبدالعلی برومند (ادیب برومند)، رئیس هیئت رهبری و شورای مرکزی جبهه ملی ایران، شاعر ملی‌گرا و وکیل دادگستری روز دوشنبه، ۲۳ اسفندماه ۱۳۹۵، در سن ۹۲ سالگی در تهران درگذشت.

*
 
شادروان ادیب برومند در ایرانبوم:
 
درود به کورش بزرگ - سرودهٔ استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/nam-avaran/koroshe-bozorg/14371-dorod-be-korosh-bozorg.html
 
به یاد مصدق - سروده استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/drmosadegh/15397-be-yad-mosadegh-adib-boromand.html
 
مکتب تهران در مینیاتور - استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/ketab-khaneh/forozesh/forozesh-4/3772-maktab-tehran-dar-miniatour.html
 
دفاع مقدّس یا نبرد میهنی - سرودۀ استاد عبدالعلی ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/14020-defa-moghadas-nabard-mihani.html
 
آیین‌وطن‌داری - استاد عبدالعلی ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/12089-aein-vatandari.html
 
پیامی به دریای مازندران - سرودهٔ استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/didehban/maaz/13655-payami-be-darya-mazandaran.html
 
ایرانی ِ آذری - سرودۀ استاد عبدالعلی ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/14538-irani-azari.html
 
شاباش فروَدین - استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/etehadie-nouroz/nouroz/4380-shabash-farvardin.html
 
بحرین - استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/iranshahr/iranzamin/11605-bahrein-boromand.html
 
فردوسی سرودهٔ استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/hakime-tos/hakime-tos/2275-ferdosi-adib-boromand.html
 
نگاهی به کتاب «آفرینِ ادیب، جشن‌نامۀ استاد ادیب برومند»
http://www.iranboom.ir/ketab-khaneh/ketab/13236-afarin-adib.html
 
جشن سده - سروده استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/jashnha/79-bahman/1920-sade-boromand.html
 
 
جشن مهرگان - سرودۀ استاد عبدالعلی ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/jashnha/75-mehr/14234-jashn-mehregan-sp-1217551467.html
 
غم زاینده‌ رود - سرودۀ استاد عبدالعلی ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/13780-gham-zayande-rod.html
 
بهشت روی زمین - سرودۀ استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/3848-behesht-roye-zamin-boromand.html
 
سعدی شیرین‌سخن - سرودهٔ استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/14996-sadi-shirin-sokhan-boromand.html

مولوی - سرودۀ استاد عبدالعلی ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/14155-molavi.html

فاجعه غزّه - سرودۀ ادیب برومند
http://mail.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/13318-fajee-ghaze.html

زهرۀ زهرای برج آفرینش
http://mail.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/2343-zohre-zahra-borj-afarinesh.html

شام عاشورا - سرودۀ استاد ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/shekar-shekan/chame/8538-shahm-ashora.html

رونمایی از کتاب«آفرین ادیب، جشن‌نامه استاد ادیب برومند»
http://www.iranboom.ir/tazeh-ha-sp-285929972/roidad-haye-farhangi/12846-afarin-adib.html

حماسه خرمشهر با صدای ادیب برومند
http://www.iranboom.ir/resaneh/shenidary/2323-hamase-khoramshahr.html


https://t.me/iranboom_ir/21043

فرزندان، پیوستگان و وابستگان استاد ادیب برومند
درگذشت شاعر ملی و ریاست هیأت رهبری جبهه ملی استاد عبدالعلی ادیب برومند ضایعه‌ای اندوهناک برای آزادگان و لطمه‌ای بزرگ برای نهضت ملی بود. هم‌اندیشان و دوستان خراسانی همراه با خاندان برومند این اندوه بزرگ را به مردم آزاده‌ی ایران تسلیت می‌گویند و امید دارند که جوانان این مرز و بوم در پیکار آزادی‌طلبی که رهبر بزرگ ایران مصدق کبیر آغاز کرد و ستارگان پرنوری چون استاد برومند روشنگر راه او بودند با سرافرازی و شکوهمندی ادامه دهند.
جاوید باد ایران
دوستان و هم‌اندیشان جبهه ملی در خراسان
@Jebhemelli

🔴روزشمار تاریخ بختیاری: 23 اسفند
📚درگذشت استاد عبدالعلی ادیب برومند

✨نویسنده: محسن حیدری

عبدالعلی ادیب برومند (زاده ی ۱۳۰۳ گزبرخوار - درگذشته ی ۲۳ اسفند ۱۳۹۵ تهران) شاعر، پژوهشگر، وکیل دادگستری و رئیس هیئت رهبری و شورای مرکزی جبهه ملی ایران بود که همواره از نقش میهن پرستانه و ملی بختیاریها در مبارزات آزادیخواهانه ملت ایران تجلیل می نمود و آن را از جمله علل بختیاری ایران می دانست.

بعد از تأسیس جبهه ملی ایران توسط چهره‌هایی چون محمد مصدق و حسین فاطمی و آغاز نهضت ملی شدن نفت، ادیب برومند به حمایت از آنان برخاست. بعد از این که دولت مصدق در جریان کودتای ۲۸ مرداد سقوط کرد، برومند به همراه بسیاری از یاران مصدق چون محمد نخشب و سید رضا زنجانی و … برای فعالیت سیاسی به نهضت مقاومت ملی پیوست.

ادیب برومند در سال ۱۳۳۹ به همراه الله‌یار صالح، غلام‌حسین صدیقی، باقر کاظمی و کریم سنجابی و … در تأسیس جبهه ملی به عنوان یک تشکیلات سیاسی شرکت داشت و در جریان تحصن در مجلس سنا دستگیر و زندانی شد.

در سال ۱۳۷۳ جببه ملی پس از مدتی وقفه، تحت رهبری ادیب برومند و با حضور افرادی نظیر حسین شاه‌حسینی، حسین موسویان، پرویز ورجاوند و مسعود حجازی مجدداً احیا شد و طولانی‌ترین دوره از فعالیت‌های جبهه ملی، در زمان ریاست ادیب برومند رقم خورده است.

از ادیب برومند، چندین جلد اشعار منتشر شده است. وی در زمینه ادبیات فارسی، فعالیت‌های زیادی داشته و از علاقمندان شاعر ملی ایران حسین پژمان بختیاری بوده است. سروده ی زیبای استاد ادیب برومند در وصف مردم میهن پرست و سرافراز بختیاری به مناسبت 26 بهمن سالروز اعتراض غیرتمندانه بختیاری ها به تحریف تاریخ در سریال ضد ایرانی سرزمین کهن و توقف پخش این فیلم توهین آمیزِ ضد ایرانی در سال 1392 تقدیم می گردد:

«بختیاری»

درود باد زِ من ایلِ بختیاری را
خجسته مردمِ ایران‌ پرستِ کاری را

درود باد به قومی که در حوادثِ دهر
به دستِ هم‌وطنان داد، دستِ یاری را

به روزِ معرکه بنشست بر سمندِ مراد
نمود تازه، کهن رسمِ شهسواری را

به روزِ حادثه برخاست همچو شیرِ ژیان
فزود سُلطه‌ ی سلطانِ بیشه زاری را

زِ بهرِ پاسِ وطن روزِ گیر و دارِ نبرد
نَبُرد ره به گریز و شکست، خواری را

دلاورانه به‌ پاخاست روزِ حادثه‌خیز
گرفت قلّه‌ ی تسخیرِکوهساری را

به یک دو حمله برون راند از سوادِ وطن
به نورِ همت و ایمان گروهِ تاری را

به نامِ مادرِ میهن نمود سینه سپر
به دوش بُرد گران‌ بارِ جانسپاری را

در اوجِ غیرت و همّت زِ سربلندی و ناز
به‌ سنگ زد سرِ تسلیم و شرمساری را

زِ خونِ غیرتِ ملّی که در رگش جاریست
زِ چهرِ مامِ وطن کرد، رخ‌نگاری را

چه طرفه منظره‌ ها بینی از نبردِ حیات
چو نیک درنگری کوچِ خانواری را

به کوچ‌ های زمستانی و بهاری برد
چه رنج‌ ها که نفرسود بُردباری را

دوان دوان پیِ احشام و بانگِ زنگله‌ ها
بود مصاحبِ وی گَردشِ صحاری را

گهی رَوَد به فراز و گهی فتد به نشیب
به پای، رُفته گذرگاهِ خار زاری را

به کوچگاه روانست و نی به لب گهگاه
کند به زمزمه‌ ای شکرِ ذاتِ باری را

بود به دوشِ زنان بار و کودک و اسباب
نشان‌ دهنده به شو رسمِ دستیاری را

به راهِ نهضتِ مشروطه قد علم کردند
به جبر، چیره نمودند اختیاری را

زدند تیشه به بیخِ درختِ استبداد
به شاهِ مستبد افزوده رنجِ خواری را

به راهِ خدمتِ آزادگی و آزادی
گرفته دامنِ توفیق و کامگاری را

هزار گونه ملامت نثارِ شه کردند
همان به خلوتِ بیگانگان حصاری را

سرانِ ایل نمودند در چنین ایام
زِ خویش همت و عزم و خردمداری را

«ادیب» از سرِ کلکِ حماسه‌سازِ وطن
نمود منزلتِ ایلِ بختیاری را

t.me/tarikhebakhtiari
روزشمار تاریخ بختیاری👆

«به‌پاخيز به‌پاخيز ...!»

هنگامی كه احساسات حق‏‌طلبانه‌ی ملّت ايران در راه ملی كردن صنعت نفت به هيجان آمده بود اين تركيب‌بند در تأييد نهضت ملی ايران سروده شد.

ای ملّت آزاده، به‌پاخيز به‌پاخيز
ای خلق ستمديده زِ جا خيز زِ جا خيز
ای قوم فرومانده فراخيز فراخيز
زين مهلكه‌ی ظلم، رهاخيز رهاخيز
اين سستی و اهمال، تو را مايه‌ی ننگ است
مردانه به‌پاخيز؛ نه هنگام درنگ است

از سلطه‌ی بيگانه، بپرداز وطن را
وز زاغ و زغن، ساحَتِ اين باغ و چمن را
بركن ز وطن، بيخِ غم و رنج و محن را
آبادكن از سبزه همه دشت و دمن را
بر ثروت و سرمايه‌ی خود دست بينداز
وندر صف مردان قدِ مردانه برافراز

تا چند خورد شركتِ دون مال شما را؟
تا چند پسندد به شما، رنج و عنا را؟
تا چند كند پيروی نفس و هوا را؟
وز مال شما كسب كند عزّ و علا را؟
در حق‌‏طلبی دست به احقّاق برآريد
ارث پدر از چنگ لئيمان به‌در آيد

از غصه چرا در تب و تابيد و خرابيد؟
دلخسته چرا محو عتابيد و خطابيد؟
نالان ز چه در رنج و عذابيد و كبابيد؟
از بهر چه بی‏‌بهره زِ نانيد و زِ آبيد؟
فرض است برانداختن اين كاخِ ستم را
يكباره نگون ساختن اين طوق و علم را

آوخ كه ازين شركتِ جبّار چه ديديم
از دست برانگيختگان‌‏اش چه كشيدي!
از دست بدی‏‌هاش به‌تن جامه دريديم!
وز چنگ ستم‌هاش به بيغوله خزيديم!
بايد پس ازين قطع نفوذش ز وطن كرد
در راه وطن جامه‌ی ايثار به‌تن كرد

دشمن به شما بس كه دغل بود و جفا كرد!
سهم همگان جور و ستم بود و ادا كرد
در غارت اين خانه چه‌ها برد و چه‌ها كرد!
بس گوهر شهوار زِ ما بود و هبا كرد!
بايد كه درين مرحله برچيد بساط‌‏اش
يكباره برون راند ازين كهنه رباط‏‌اش

بيگانه همه ثروت ما را به كجا برد؟
دزدانه همه هستی ما را به جفا برد!
تنها نه زر و سيم وطن را به ملا برد
بسياری از آن جمله نهانی به خفا برد!
زين بيش تحمل نتوان كرد جفا را
خيزيم و كنيم از سرِ خود رفعِ بلا را

ماييم كه اسطوره‌ی اعصار و قرونيم
چون بحرِ خروشنده‌ی توفنده درونيم
در قدمتِ تاريخ، زِ اغيار فزونيم
بر كاخِ ادب نيز گرانپايه ستونيم
يك‌چند گر از غفلتِ ما خصم، جَری شد
هشدار كه دورانِ مذلّت سپری شد

ماييم كه در عرصه‌ی ناورد چو شيريم
پيرانه رشيديم و جوانانه دليريم
برّنده چو شمشير و شكافنده چو تيريم
از نای بدانديش برآرنده نفيريم
گيتی همه از نهضتِ ما پر زِ خروش است
خون در رگِ ما از پی ايثار به جوش است

ادیب برومند

مجموعه اشعار ادیب برومند، انتشارات نگاه، تهران 1391، ج1 صص 476-478
@Adibboroumand
http://www.adibboroumand.com/%D8%A8%D9%BE%D8%A7%D8%AE%D9%8A%D8%B2-%D8%A8%D9%BE%D8%A7%D8%AE%D9%8A%D8%B2/

«بهار»

دگر باره از گردشِ روزگار
بهار آمد و بس گل آورد بار

جهان شد به كردار خرّم بهشت
جوان گشت گيتی به فرّ‌ِ بهار

به شاباشِ نوروزِ فيروزفر
می از ساغرِ لاله زد ميگسار

به هر بزم گسترده شد هفت سين
به آيين ديرينِ اين جشنوار

فراگِردِ بستان بنفشه دميد
به صدگونه الوان، هزاران هزار

به هرسو كه روی آوری، ياسِ زرد
دهد عيدی از زرّ‌ِ كامل عيار

شكوفه شد انبوهه در باغ و راغ
بدانسان كه يك دشت از كوكنار

بسی لاله از هر كران بشكفيد
چو تابنده مشعل به هر جويبار

برآورد سر پامچال از زمين
به دلكش‌ترين رنگ و زيبا نگار

شكوفه بر اندامِ گيلاس بُن
چو رختی‌ست سيمينه بر بَشنِ يار

نگر بيد را مست و آشفته‌گون
فرو ريخته گيسوان در كنار

صف سرو بنگر به گِردِ چمن
ستون‌وار و مخروطی و پلّه‌دار

درختان سرسبز پوشيده رخت
زِ ديبای رومی، زبرجد نثار

يكی سبزِ روشن يكی سبزِ سير
نوازنده چشم است و نو شاخسار

چنار و صنوبر صف آراسته
به سربازیِ باغ، فرمانگزار

زِ تبريزی و كاج و افرا و بيد
بود بوستان خرم و كامكار

زهی سايه‌گستر درختِ بلوط
كه شد بادبيزن به هر مرغزار

به هر سویِ گلشن يكی نارون
برافراشت چتری زمرّد نگار

بُنِ ارغوان بين كه زيور فزود
به خيلِ درختانِ پربرگ‌وبار

درختی‌ست زرينّه بر طرفِ باغ
كه باليده با برگِ زرد آشكار

تو گويی خزان‌ديده از خاكْ رُست
نه بل، كز ازل بود زرّين تبار

نوا سردهد بلبل از شاخ سرو
چنان چون قناری زِ بيد و چنار

منم خود «اديبی» طبيعت‌گرای
كه گل كرد طبعم، به هر سبزه‌زار

اميد آن كه امسال ايران‌زمين
زِ پيروزبختی شود كاميار

همه مردم‌اش بهره‌ياب از سرور
همه بهره‌اش رحمتِ كردگار

زِ آزادی آرد به كف دسترنج
به آبادی افزون كند كشت و كار

ادیب برومند
فروردين‌ماه 1377
https://t.me/adibboroumand

"نوروز باستان"

نوروزِ باستانیِ ایران فرا رسید
ابرِ بهار پرچمِ ایثار برکشید

بارید گه به تندی و گاهی به اعتدال
بر کوه و دشت، چون که خور آمد بیآرمید

صحرا و باغ پوششِ رنگین به بر نمود
تا فرّ ِ فرودین سپسِ دی به بر رسيد

سرسبزی از در آمد و آویخت بر درخت
زیبنده حلّه‌ای که زِ نوروزمَهْ خرید

بادِ بهاری از سوی «خوارزم» شد وزان
وز بویِ مهر، خطّه‌ی «ری» را بیآکَنید

جشنی گرفت گلبن و رقصی نمود بید
آنگه که از شکوفه، دلِ باغ بشکُفید

ابر بهار بر سرِ کهسار خیمه زد
وز خرگهش به کوه گهرها پراکَنید

آذینه‌بند کرد «بخارا» زِ چارسوی
تا بانگ پا، زِ قاصد نوروز بشنوید

زرّین زِ یاسِ زرد نگر ساحتِ چَمَن
کاندر کنارِ سنبُلِ نوخیز، بردمید

از «بامیان» و «بلخ» به شاباشِ فرودین
گوش بهار نغمه‌ی شور و نوا شنید

سَنج از «هرات» بانگ برآورد و بوق و کوس
کآمد عروس گلرخِ نوروز، برجهید

زیبا تَذَرْو بر سرِ بادام بُن نشست
وز بانگِ دلنواز به دل شادی آفرید

اکنون گلِ همیشه بهار است خنده‌روی
کاین نام را کدام گل‌آرا به من نهید؟

بانگ چکاوک از زبرِ سرو مژده داد
کآمد به دست، باغِ «سمرقند» را کلید

سارنگ چون زِ باره‌ی «دربند» پرگشود
یک سر به سوی گلشنِ «شیراز» پَرکشید

آهو به نغز گونه خُرامی به مرغزار
با بچگان چو میش به امن و امان چرید

از «ایروان» و «گنجه» بر آمد نوای عیش
تا شد زِ دور، موکبِ نوروزمَهْ پدید

ایرانیانِ کُرد به «ترکیه» و «عراق»
سرگرمِ جشن و جمله خوش از دید و بازدید

از «تیسفون» زِ درگهِ «نوشیروان» به گوش
آمد نوای «باربَدی» زآن چه می سَزید

رختِ نشاط بر تنِ «تاجیک» جلوه کرد
چون باغ و راغ، فرشِ سَمَن‌خیز گسترید

شد شاد باغبانِ «قراباغ» چون که دید
خوش رُسته‌اند سوسن و سوری و شنبلید

نوروز چون صلای طَرَب داد، از سُرور
در «شیروان» زِ نغمه دلِ مرد و زن تپید

جوقی زِ مرغکان مهاجر زِ «اورگنج»
از عشق «زنده‌رود» سوی «اصفهان» پرید

«کارون» از آب‌های «میانرود» مژده یافت
کز شوقِ عید اشک زِ رُخسارِ ما سُرید

دلشاد گشت مادرِ میهن از آن پیام
کامد زِ سوی مردمِ «بحرین» با نُوید

نوروز، جشنِ ملّی ایران زِ دیرباز
اقوام را به دامنِ تحبیب پرورید

شادا و خرّما دلِ این ملّتِ هژیر
کاین جشنِ ویژه را به بهین روز برگزید

باید به زر نوشت چنین نغز چامه را
کز خامه‌ی «ادیب» بر اوراقِ زر چکید
https://www.instagram.com/p/BR8a-12gp6Z/

چه بود حاصلِ هستی به گلستانِ وجود
غیرِ بشکفتن و پژمردن و بر باد شدن

اثری نیک بباید به جهان ورنه چه سود
به جهان آمدن و رفتن و از یاد شدن

ادیب برومند
@AdibBoroumand
https://instagram.com/p/BRm2oXDltl6/

«سازِ نسیم»

بهار است و هنگامه‌ی ناز و نوش
که‌را هست گوشِ نصیحت نیوش؟

هوا برخروشد چو غرّان پلنگ
زِ سرمستى ابرِ سنجاب پوش

زِ رقصِ درختان به سازِ نسیم
نواى خوش از سر بَرد عقل و هوش

زِ می‌خوارگان زآنسوى باغ و راغ
به‌گوش آید آوازه‌ی نوش نوش

دمد در تنِ مرده شوقِ حیات
مسیحا نفس بادِ هنگامه‌کوش

بهاران دهد جلوه بر زندگى
بدان‌سان که نقش‌‏آفرین بر نقوش

به عیشِ مُهنّا، برافروز چهر
به سازِ دلآرا، بیآراى گوش

به هر قیمتى هست باید خرید
طرب را زِ دکانِ شادى‌فروش

سزد گر به نوروز گیریم جشن
به یادِ جم و کوروش و داریوش

خموشى چرا بایدم این زمان
کز انبوهِ مرغان برآمد خروش

زِ شعرِ نکو سفت باید گهر
که شَعرا کند رشته‌سان در گلوش

سخن باید آنسان که دیوار و در
زِ احسنت گفتن نماند خموش

به شکرانه‌ی عیش، بارى رواست
که بردارى از خلق بارى زِ دوش

دیارى که از رادمردان تهی‌ست
همانا بود جنگلى پر وحوش

بیندوز بس توشه از کارِ خیر
از آن پیش کز کف دهى تاب و توش

به جز در رهِ عشق و ایمان متاز
به ‏جز در پىِ صدق و احسان مکوش

تو را گر به یزدان پناهى، ادیب
نوید سعادت فرستد سروش

ادیب برومند
@AdibBoroumand
http://www.adibboroumand.com/%D8%B3%D8%A7%D8%B2-%D9%86%D8%B3%DB%8C%D9%85/