نشر آموت

اين سال‌ها فقط گويا داود پنهانى با شما در اعتماد ملى مصاحبه كرده. بله؟
مجله شهروند هم دعوت كردند و يك مصاحبه كردند و عكس گذاشتند. الان خيلى مجله و روزنامه است. در آن زمان، همچنين كارهايى را نمى‌كردند. جوان‌هاى حالا كه قديمى‌ها را قبول ندارند. قديمى‌ها هم كه بازنشسته شدند. هيچى. الان آنقدر در كتاب‌هايشان غلط مى‌نويسند در مجله و روزنامه‌ها. شما خودتان ويراستارى مى‌كنيد. يك لغتى كه من رويش خيلى حساسيت دارم «انجام» است. «انجام اين كار» غلط است. انجام يعنى «پايان». فرهنگ معين نوشته است. اگر از لحاظ اجرا باشد، انجام دادن اين كار مثلا انجام اين كار به صرف و صلاح نبود يعنى پايان كار تمام شد. نه اگر بخواهيم كارى نشان بدهيم بايد بگوييم انجام دادن اين كار اينقدر اعتبار مى‌خواهد. مثلا خاطرات دكتر امينى. تلفن زدم به ناشر و گفتم اين چه ويراستارى شده؟ آنقدر ويراستارى‌اش خراب بود كه حد نداشت. «در اثر» درسته؟ بر اثر صبر نوبت ظفر آيد يعنى «به دنبال». مثلا فوق‌الذكر اصلا در متون عربى هم نيست ولى فارس‌ها مى‌نويسند فوق‌الذكر.

وقتى مى‌خواستيد بنويسيد اول برايش چارچوب مى‌زديد؟
نه. اول پايان داستان را فكر مى‌كردم كه به كجا بايد برسد بعد شروع مى‌كردم. خودم خواننده و قهرمان داستان را سردرگم نمى‌كردم. بايد يك طورى كارگردانى مى‌كردم كه بدانم به كجا مى‌خواهم برسم.

چند صفحه مى‌شد تقريبا كتاب‌هايتان؟
350 يا 400 صفحه. شب زنده‌داران را كه نوشتم شد 2000 صفحه.
اين هم اول پاورقى نوشتيد؟
نه. اين را آقا سيدجمال، ضميمه مى‌داد. ضميمه در مجله‌اش مى‌داد؛ آسياى جوان.

مثل كتاب مى‌داد؟
نه. 35 صفحه بود يك هفته‌اى 35 صفحه بايد مى‌نوشتم. گاهى تا صبح مى‌نشستم در چاپخانه‌شان و مى‌نوشتم.

موضوع را گم نمى‌كرديد در چاپخانه؟
نه. موضوع زمان شاه عباس بود. باز وارد جاسوسى شديم و امپراطورى عثمانى و از اين مسايل.

چقدر هم جاسوس و جاسوس‌بازى.
خيلى هم در عين حال ترسو هستم.

مثل هيچكاك؟
زنده‌ياد محمدعلى جمالزاده گفته بود كه اين، الكساندر دوماى ايران است. به ناشر نوشته بود. يكى از كتاب‌هاى من را به او فرستاده بود، او هم اين را نوشته بود.

خودش را از نزديك نديديد؟
نه. ولى مادرم او را ديده بود. آن وقت من نامه نوشتم و دايى‌هايم و مادرم را همه را نشانى‌ها را مى‌داد.

از اقوام بود؟
نه در يك كوچه‌اى بودند كه او در جوانى‌هايش در آن كوچه بودند همه‌شان.

پدرتان چكاره بودند؟
كارمند وزارت دارايى.

مادرتان هم باسواد بود؟
سواد خانگى. ديگر آن موقع دانشگاه براى خانم‌ها چيز نبود.

سفر مى‌رفتيد؟
نه. سفر نمى‌رفتم.

كجاها رفتيد؟
شمال و مشهد مى‌رفتيم. جايى نمى‌رفتيم.

بچه‌ها رمان‌هايتان را مى‌خواندند؟
بله.

شب زنده‌داران را براساس چه موضوعى نوشتيد؟
تاريخى بود. يكى آن را نوشتم و يكى هم «قلعه قهقهه» كه باز هم تاريخى است. شاه اسماعيل دوم در آن زندانى بوده. اردبيل است. زندگى پسر شاه طهماسب.

اين قلعه را از نزديك ديديد و بعد نوشتيد؟
نه.

جورى بود كه مثلا يك دفعه پاورقى‌اى نوشته شود و همه دنبالش باشند كه قسمت بعدى چيست؟
آدم هميشه نمى‌تواند آمار بگيرد. منتظر مى‌مانند مثل سريال‌هاى تلويزيون كه همه منتظرند ببينند داستان چى مى‌شود. اين‌ها هم همين‌طور. حالا شما اين همه جمعيت را چطور مى‌توانيد آمار بگيريد؟ بستگى به خواننده‌اش دارد.

آن موقع كه سريالى نبود.
يك مراد برقى بود.

ديگر چه كتابى نوشتيد؟
0=3+1. آن هم درباره قاچاقچى‌ها بود. قاچاقچى‌هاى ايرانى مواد مخدر. آن را آن زمان براى تهران مصور نوشتم با همان عقاب الموت. يكى هم «مردى از دوزخ» بود كه مال چنگيزخان بود؛ درباره سرويس جاسوسى چنگيزخان. ديگر چيزى يادم نمى‌آيد از گذشته‌ها.

آن موقع كه كتاب مجوز نمى‌گرفت.
نه. كتابخانه ملى فقط اجازه مى‌داد. بعد از انقلاب، وزارت ارشاد، همه را اجازه داد.

بعد از انقلاب چه رمان‌هايى نوشتيد؟
كوكائين بود و قطار نيمه‌شب و گذرگاه كوراك كه اين‌ها در مجموعه جدول و سرگرمى خانواده كه به صورت ماهانه منتشر مى‌شد، اول چاپ شدند.

قصه كوكائين در كجا اتفاق مى‌افتاد؟
در ايتاليا.

قطار نيمه‌شب چى؟
فرانسه و انگليس.

چطور است كه اغلب داستان‌هايتان در خارج از كشور اتفاق مى‌افتاد؟
خب راحت‌تر بودم. آنجاها را نديده بودم ولى خب اطلاعات مى‌گرفتم. نقشه و از دوستانى كه مثلا ايتاليا رفته بودند و مثلا ما در كوكائين گورستان كمپوسنتو در تورينو را داريم كه چنين گورستانى وجود دارد يا مثلا راه‌آهن كه يكى از بچه‌ها كه ايتاليا رفته بود تعريف كرد. برايم مجسم كرد كه چند تا ورودى و خروجى دارد. يا در سيسيل.

فيلم‌هاى هيچكاك را ديده‌ايد؟
چندتايى كه نشان داده‌اند در ايران. مى‌دانيد كه هيچكاك هم ترسو بوده.

هيچ‌كدام از كتاب‌هايتان ترجمه هم شده؟

622 views18:51