Սերն արվե՞ստ է։ Ուրեմն այն գիտելիք ու ջանք է պահանջում։

Այնպես չէ, որ մարդիկ սերն անկարևոր են համարում։ Նրանք ծարավ են սիրո, ..... սակայն գրեթէ ոչ մեկի մտքով չի անցնում, թե սիրո մասին սովորելու ինչ-որ բան կա։

Մարդկանց մեծ մասը սիրո խնդիրն առաջին հերթին սիրվելու մեջ է տեսնում, քան թե սիրելու, սիրլու ունակության։ Հետևաբար նրանց խնդիրը սիրվել, սիրելի լինելն է։

<<Սիրո մասին սովորելու բան չկա>> դիրքորոշման հետևում թաքնված երկրորդ նախադրյալը ենթադրությունն է, թե սիրո խնդիրը առարկայի՝ օբյեկտի խնդիրն է, ոչ թե ընդունակության։ Մարդիկ կարծում են, թէ սիրելը հեշտ է, սիրո կամ սիրող ճիշտ առարկա գտնելն է դժվար։

Երրորդ սխալը, որ հանգեցնում է ենթադրության, թե սիրո մասին սովորելու բան չկա, սիևահարվելու նախնական ապրում և սիրելու մշտական կամ այսպես ասած՝ <<կանգուն>> վիճակն իրար հետ շփոթելով մեջ է։

Ապրելու պես՝ սերն էլ է արվեստ։

Եթէ ուզում ենք սովորել սիրել, պետք է շարժվենք նույն ճանապարհով, որով ընթանում ենք մեկ ուրիշ արվեստ սովորելիս։

Արվեստ ուսանելու գործընթացը կարելի է բաժանել երկու մասի՝
1- Տեսության յուրացում
2- Հմտացում գործնական կիրառության մեջ։

Արվեստում կվարպետանամ միայն գործնականում բազմակի կիրառությունից հետո, մինչև վերջիվերջո տեսական գիտելիքները և գործնական աշխատանքիս արդյունքները միախառնվելով կդառնան մեկ ամբողջություն՝ իմ ներըմբռնումը ( ինտուիցիան), ինչը յուրաքանչյուր արվեստին տիրապետելու էությունն է։

Արվեստում հարստանալու համար անհրաժեշտ մի երրորդ գործոն էլ կա, տվյալ արվեստի յուրացումը, դրանում հեռացումը պետք է ծայրաստիճան շահագրգռվածության, մտահոգվածության առարկա լինի,
աշխարհում այդ արվեստից կարևոր բան չպետք է լինի։

Գրեթէ ամեն ինչ սիրուց կարևոր է համարվում, օրինակ՝ հաջողությունը, հեղինակությունը, փողը, հզորությունը, և մեր գրեթէ ամբողջ էներգիան օգտագործվում է այս նպատակներին հասնելու ձևերը սովորելու համար, ու գրեթէ ոչինչ չի ծախսվում սիրելու արվեստը յուրացնելու վրա։

Սեր՝ մարդու գոյության խնդրի պատասխան է։

ներքին զգացումներ

երաժշտությունը հոգին ազատում է և թույլ է տալիս որ հոգին ազատ թռչի

երաժշտությունը ասում է այն որ շատ ժամանակ չի ելնում ասել բառերով

Վիվալդին բացատրում է բնության և մարդկային ներքին գեղեցկության մասին

բայց կան Սիմֆոնիներ որ ոչ մի բանով չեն զիճում Բեթհովենի սիմֆոնիներին

օրինակի համար Մահլեր 2

կամ Մութզարդի Ռեքուիմը

և Բեթհովենի երաժշտությունը մեջ իրա Քոնսերթո վիօլոները իրա ամեն ներքին զգացումներ է էլի

իսկ իրա Սիմֆոնիներ ը նրա կրիվ և պատերազմը աշխարհի և մարդկային չարիքի դեմ։

Մարդն օժ տված է բանականությամբ։ Նա ինքնագիտակից կենդանի էակ է, գիտակցում է սեփական անձը, իր ցեղակիցին, իր անցյալը և ապագայի հնարավորությունները։

Երբ կինն ու տղամարդը սկսում են գիտակցել իրենք իրենց և միմյանց, նրանք սկսում են գիտակցել իրենց առանձնությունը և տարբերությունը, քանի որ տարբեր սեռերի են պատկանում։ Սակայն իրենց առանձնությունը հասկանալով, նրանք իրար օտար են մնում, որովհետև դեռ չեն սովորել սիրել իրար։

Առանց սիրո միջոցով վերամիավորման մարդու առանձնության գիտակցումը ամոթի աղբյուր է։ Միաժամանակ նաև մեղքի և անհանգստության աղբյուր։

Մարդու խորագույն կարիքն այդ առանձնությունը հաղթահարելու, իր միայնության բանտից դուրս գալու կարիքն է։

Բոլոր ժամանակաշրջանների ու մշակույթների մարդը բախվում է միևնույն հարցին լուծում տալու խնդրին ինչպես հաղթահարել առանձնությունը, ինչպես հասնել միության, ինչպես գերազանցել սեփական անհատական կյանքն ու ներդաշնակություն գտնել։

Պատասխանները որոշ չափով կախված են անհատի հասած անհատականացման աստիճանից։ Մանկիկ մեջ ես_ը ձևավորվել է, բայց առայժմ քիչ չափով, նա իրեն դեռ միասնական է զգում մոր հետ, քանի մայրը ներկա է, առանձնության զգացողությունը չկա։

Միայն այն աստիճանում, երբ երեխայի մոտ ձևավորվում է առանձնության ու անհատականության զգացումը, մոր ֆիզիկական ներկայությունն այլևս բավարար չէ, և ծագում է առանձնությունը այլ ձևերով հաղթահարելու կարիքը։

Այս նպատակին հասնելու ճանապարհներից մեկը ամեն տեսակի օրգիական վիճակներն են։ Դրանք կարող են լինել ինքնախթանված (երբեմն նաև թմրադեղերի միջոցով) տրանսի տեսքով։ Նախնադարյան ցեղերի շատ ծեսեր այս տեսակի լուծման վառ պատկերն են։

Ոչ օրգիական մշակույթում անհատը լուծման ձև է ընտրում հարբեցողությունն ու թմրամոլությունը։
Փորձում են առանձնություից փախչել ալկոհոլի կամ թմրամիջոցների մեջ ապաստան գտնելով։

Առանց սիրո սեռական ակտը երբեք չի կամորջում երկու մարդկային էակների միջև եղած վիհը կամ գուցե միայն շատ հպանցիկ։