Սերն արվե՞ստ է։ Ուրեմն այն գիտելիք ու ջանք է պահանջում։

Այնպես չէ, որ մարդիկ սերն անկարևոր են համարում։ Նրանք ծարավ են սիրո, ..... սակայն գրեթէ ոչ մեկի մտքով չի անցնում, թե սիրո մասին սովորելու ինչ-որ բան կա։

Մարդկանց մեծ մասը սիրո խնդիրն առաջին հերթին սիրվելու մեջ է տեսնում, քան թե սիրելու, սիրլու ունակության։ Հետևաբար նրանց խնդիրը սիրվել, սիրելի լինելն է։

<<Սիրո մասին սովորելու բան չկա>> դիրքորոշման հետևում թաքնված երկրորդ նախադրյալը ենթադրությունն է, թե սիրո խնդիրը առարկայի՝ օբյեկտի խնդիրն է, ոչ թե ընդունակության։ Մարդիկ կարծում են, թէ սիրելը հեշտ է, սիրո կամ սիրող ճիշտ առարկա գտնելն է դժվար։

Երրորդ սխալը, որ հանգեցնում է ենթադրության, թե սիրո մասին սովորելու բան չկա, սիևահարվելու նախնական ապրում և սիրելու մշտական կամ այսպես ասած՝ <<կանգուն>> վիճակն իրար հետ շփոթելով մեջ է։

Ապրելու պես՝ սերն էլ է արվեստ։

Եթէ ուզում ենք սովորել սիրել, պետք է շարժվենք նույն ճանապարհով, որով ընթանում ենք մեկ ուրիշ արվեստ սովորելիս։

Արվեստ ուսանելու գործընթացը կարելի է բաժանել երկու մասի՝
1- Տեսության յուրացում
2- Հմտացում գործնական կիրառության մեջ։

Արվեստում կվարպետանամ միայն գործնականում բազմակի կիրառությունից հետո, մինչև վերջիվերջո տեսական գիտելիքները և գործնական աշխատանքիս արդյունքները միախառնվելով կդառնան մեկ ամբողջություն՝ իմ ներըմբռնումը ( ինտուիցիան), ինչը յուրաքանչյուր արվեստին տիրապետելու էությունն է։