Vahid Online وحید آنلاین

سازمان نظام رسانه ای و عموهای مهربان وزارت ارشاد
آیدین سیارسریع @aydinsayar
بی قانون

سالها بود که دولت دائم در پی این بود که به نوعی به روزنامه نگاران محبت کند و از یک راهی نشان دهد که به فکرشان است و خیرشان را می خواهد اما متاسفانه روزنامه نگاران خیره سر همواره با بی اعتمادی و ذکر جمله ی «نه! تو میخوای بزنی!» از محبت های دولت فرار می کردند. تا این که بالاخره دولت یک جایی روزنامه نگاران را گیر انداخت و گفت: بازی دیگه تموم شد. باید بهتون محبت کنم. روزنامه نگاران هم ضمن افتادن به پای دولت گفتند: تو رو خدا بی خیال شو. ما زن و بچه داریم. اما گوش دولت مهربون به این حرف ها بدهکار نبود و بالاخره از «لایحه سازمان نظام رسانه ای» رونمایی کرد و جامعه ای را از نگرانی رهانید. این لایحه هم اینجوری است که مهر و عطوفت از بند بندش می بارد و واقعا بعد از خواندنش همینطور اشک شوق است که از انسان سرازیر می شود. دوستان و عموهای مهربان وزارت ارشاد به این نتیجه رسیده اند که روزنامه نگاران باید برای خودشان سازمانی داشته باشند تا امورشان را رتق و -به خصوص- فتق کند. مثلا یکی از انتقاداتی که روزنامه نگاران با سابقه داشتند این بود که هرکسی که با والدینش به مشکل بر می خورد اگر سرمایه لازم برای تولید تک آهنگ و هزینه های مسعود جهانی را نداشت می آمد و روزنامه نگار می شد. الان عموهای مهربان می گویند ما در سازمان نظام رسانه ای پروانه روزنامه نگاری صادر می کنیم، حالا با این شرایط هر کی جرات داره بیاد سمت روزنامه نگاری! نکته دیگری که عموهای مهربان وزارت ارشاد در نظر داشتند سربلندی روزنامه نگاران در جمع خانواده شان بود. متاسفانه روزنامه نگار هیچوقت جایگاه رفیعی در بین خانواده ندارد. معمول است که پدر خانواده ضمن کوفتن با دو دست بر سر روزنامه نگار می گوید: «این همه پول دانشگاهت رو دادم که دکتر مهندس بشی، آخرش شدی میرزاقلمدون.» حالا دیگر از این به بعد روزنامه نگار هم مثل دکتر و مهندس که نظام پزشکی و نظام مهندسی دارند «نظام رسانه ای» دارد و برای مثال وقتی در جمع فک و فامیل از جوان روزنامه نگار پرسیده می شود که باباجان الان چیکار می کنی؟ به جای این که باسرافکندگی بگوید «با عرض پوزش در مطبوعات کشور کار می کنم» می تواند سرش را بالا بگیرد و بگوید: «آزمون نظام رسانه ای دادم، منتظر جوابشم.» و حتی می توانند بعد از قبولی در آزمون برایش بنر هم بزنند. متاسفانه روزنامه نگاران که اکثرشان (حدود 99 درصد) جیره خوار غرب و آن حوالی هستند خوبی های این لایحه را نمی بینند و دائم غر می زنند که دولت می خواهد استقلال ما را از بین ببرد. من یک بند از این لایحه را می آورم تا دهان این ها بسته شود. می گویند پروانه بگیریم که چه بشود. در ماده 61 این لایحه هر آنچه که یک روزنامه نگار از دولت می خواهد آورده شده، بند 61 می فرماید: «روزنامه نگاران دارای پروانه عضویت در سازمان علاوه بر حقوق مقرر در سایر قوانین، حسب مورد از حقوق زیر برخوردار هستند» حالا این حقوق چه هستند؟ یکی اش «همراه داشتن وسایل و تجهیزات روزنامه نگاری به منظور ضبط و ثبت اخبار و اطلاعات مربوط به رویدادها» است و دیگری «برخورداری از امنیت جانی، مالی، عرضی و حرفه ای در حین انجام وظیفه روزنامه نگاری». حالا من نمی دانم امنیت عرضی به چه ترتیب است، آیا بعد از تصویب لایحه امنیت طولی هم تامین خواهد شد؟ ارتفاع و قاعده روزنامه نگار چه می شود؟ بهرحال اصلا مهم نیست! سوالی که مطرح می شود این است که ای روزنامه نگار خیره سر! دیگه واقعا چی از دولت می خواهی؟ با پروانه روزنامه نگاری می توانی موبایلت را هر جایی که دوست داشته باشی با خودت ببری و حرف ها را ضبط کنی، تازه امنیت جانی هم داشته باشی. یه کم قدرشناسی بد نیست! آقای روزنامه نگار! خانم روزنامه نگار! من از شما می پرسم، استقلال داشته باشی ولی موبایل و امنیت جانی نداشته باشی خوبه؟ از عموهای مهربان وزارت ارشاد درخواست داریم که به یاوه های کارشناس نمایان و روزنامه نگارظاهران توجهی نکرده و همینطور به بذل مهر و محبت به هرصورت که دوست دارید، اعم از پروانه یا کرال پشت، کرال سینه یا قورباغه ادامه دهد. ما خیلی دوست داریم! مرسی.
@aydinsayar

131 views21:14